dinaz
کاربر نگاه دانلود
طنز؛ مسلط به کامسول، آنگوزمان و ام‌پی‌تی
سعیده حسنی در ضمیمه طنز روزنامه قانون نوشت:
از وقتی یادم میاد همیشه تو زندگی دنبال مدرک بودم. فرقی هم نمی‌کرد اون مدرک چی بود و به چه‌کاری می‌اومد. اگه میشد از دوستام و خانواده‌ام مدرک جمع می‌کردم و میذاشتم تو جیبم برای وقتی رییس دولت شدم. اگر هم اونا تمیز کار می‌کردن و ردی از خودشون به‌جا نمیذاشتن میرفتم دنبال یه سری مدارک دیگه. این شد که از مدرک گل‌چینی و طراحی سیاه قلم تا مدرک پایپینگ تو کارنامه‌ام دارم. مثلا از جلوی یه آگهی کلاس عکاسی رد می‌شدم و یهو تو وجودم یه چیزی قل می‌زد و اون چیزی نبود جز استعداد کشف نشده من تو حوزه عکاسی و اگه کمبود امکانات و اون چهار درصد لعنتی که همه ثروت مملکت رو به تاراج بردن و چند میلیون ناقابل نذاشتن واسه یه جوون بااستعداد که بتونه بره دوربین بخره نبودن من الان تو بیوی اینستام میزدم فوتاگرفر.
خلاصه با همون فرمون اومدم جلو، لیسانس گرفتم، و در حالی که پنج سال داشتم به رشته‌ام فحش می‌دادم باز هم رفتم ارشد همون رشته تا خدای نکرده خانواده‌ام سرافکنده نشن جلوی درو همسایه! خانواده البته همیشه از پذیرش این مساله سرباز زدن و گفتن انتخاب خودت بود و به ما ربطی نداره. متاسفانه هیچ‌کس مسئولیت کاراشو نمیپذیره تو این جامعه.
در نهایت من همین جوری تحت فشار تا اون‌جایی که تونستم سرمایه‌های مملکت رو هدر دادم، یعنی هزینه‌ای که برای تحصیل من شده بود رو اگه پای درخت میریختن الان چند تا آی‌اس‌آی داده بود ولی تنها کاربرد مدرک مهندسی شیمی من اینه که هنگام صبحانه می‌دونم اگه چایی شیرینم رو هم‌بزنم زودتر شیرین میشه و اگه فوتش کنم سریع‌تر سرد میشه و اگه یه مقدار به خودم فشار بیارم پروفایل دما و غلظت شکر در لیوان رو هم محاسبه می‌کنم. حالا ما هی رزومه می‌نویسیم، هی تو سایت ایران‌تلنت میریم، میبینیم مملکت به تنها چیزی که احتیاج نداره مهندس شیمیه و اصلا میشه این رشته رو به کل حذف کرد و ما باز هم تو رزومه‌امون می‌نویسیم مسلط به کامسول، آنگوزمان، ام‌پی‌تی و گل‌چینی. من نمیدونم چرا مدرک کامسول دارم؟ امیدوارم اقلا مسئول مربوطه بدونه و ما کار پیدا کنیم. متاسفانه جامعه به‌شدت مدرک‌گرا شده، رکود هم که بیداد می‌کنه، کار هم که نیست، اَه!
سعیده حسنی در ضمیمه طنز روزنامه قانون نوشت:
از وقتی یادم میاد همیشه تو زندگی دنبال مدرک بودم. فرقی هم نمی‌کرد اون مدرک چی بود و به چه‌کاری می‌اومد. اگه میشد از دوستام و خانواده‌ام مدرک جمع می‌کردم و میذاشتم تو جیبم برای وقتی رییس دولت شدم. اگر هم اونا تمیز کار می‌کردن و ردی از خودشون به‌جا نمیذاشتن میرفتم دنبال یه سری مدارک دیگه. این شد که از مدرک گل‌چینی و طراحی سیاه قلم تا مدرک پایپینگ تو کارنامه‌ام دارم. مثلا از جلوی یه آگهی کلاس عکاسی رد می‌شدم و یهو تو وجودم یه چیزی قل می‌زد و اون چیزی نبود جز استعداد کشف نشده من تو حوزه عکاسی و اگه کمبود امکانات و اون چهار درصد لعنتی که همه ثروت مملکت رو به تاراج بردن و چند میلیون ناقابل نذاشتن واسه یه جوون بااستعداد که بتونه بره دوربین بخره نبودن من الان تو بیوی اینستام میزدم فوتاگرفر.
خلاصه با همون فرمون اومدم جلو، لیسانس گرفتم، و در حالی که پنج سال داشتم به رشته‌ام فحش می‌دادم باز هم رفتم ارشد همون رشته تا خدای نکرده خانواده‌ام سرافکنده نشن جلوی درو همسایه! خانواده البته همیشه از پذیرش این مساله سرباز زدن و گفتن انتخاب خودت بود و به ما ربطی نداره. متاسفانه هیچ‌کس مسئولیت کاراشو نمیپذیره تو این جامعه.
در نهایت من همین جوری تحت فشار تا اون‌جایی که تونستم سرمایه‌های مملکت رو هدر دادم، یعنی هزینه‌ای که برای تحصیل من شده بود رو اگه پای درخت میریختن الان چند تا آی‌اس‌آی داده بود ولی تنها کاربرد مدرک مهندسی شیمی من اینه که هنگام صبحانه می‌دونم اگه چایی شیرینم رو هم‌بزنم زودتر شیرین میشه و اگه فوتش کنم سریع‌تر سرد میشه و اگه یه مقدار به خودم فشار بیارم پروفایل دما و غلظت شکر در لیوان رو هم محاسبه می‌کنم. حالا ما هی رزومه می‌نویسیم، هی تو سایت ایران‌تلنت میریم، میبینیم مملکت به تنها چیزی که احتیاج نداره مهندس شیمیه و اصلا میشه این رشته رو به کل حذف کرد و ما باز هم تو رزومه‌امون می‌نویسیم مسلط به کامسول، آنگوزمان، ام‌پی‌تی و گل‌چینی. من نمیدونم چرا مدرک کامسول دارم؟ امیدوارم اقلا مسئول مربوطه بدونه و ما کار پیدا کنیم. متاسفانه جامعه به‌شدت مدرک‌گرا شده، رکود هم که بیداد می‌کنه، کار هم که نیست، اَه!
