dinaz
کاربر نگاه دانلود
طنز؛ گردشگرِ سلامت در ایران
علیرضا کاردار در روزنامه ایران نوشت:
وزیر تعاون، کار و رفاه اجتماعی گفته است: «ایران می‌تواند سالانه پذیرای یک میلیون گردشگر سلامت با هفت میلیارد دلار ارزآوری باشد.» هرچند درست نمی‌دانیم گردشگر سلامت چیست ولی همین که هفت میلیارد دلار ارز می‌آورند خیلی شیرین است. شاید منظور گردشگرانی است که برای چاق سلامتی وارد کشور می‌شوند و میلیارد میلیارد دلار با خودشان می‌آورند، فقط محض رضای مسئولان؟ شاید هم گردشگرانی هستند که می‌آیند سلامت‌شان را با دلارهایشان به باد بدهند و شاد و شنگول خودشان یا جنازه‌شان به کشورشان برگردد؟ یا منظور همان گردشگرانی است که برای عمل جراحی بینی و چانه و پروتز و پک و پوز می‌آیند و کرور کرور ارز خرج می‌کنند و خودشان را شبیه «باربی و کن» می‌کنند و برمی‌گردند سر خانه و زندگی‌شان.
هرچه هستند، قدم خودشان و کیف پول‌شان روی چشم ما جا دارد. حالا که گردشگری جهانی پیشرفت کرده و به شاخه‌های متنوعی تقسیم شده است، بد نیست خودمان هم دست به کار شده و چند مدل گردشگری جدید بسازیم تا از قافله عقب نمانیم. مثلا می‌توانیم در کنار گردشگری سلامت، یک «گردشگری سلافت» هم راه بیندازیم. به این صورت که گردشگران بیایند در کشور گردش‌شان را بکنند و خوش بگذرانند، بعد جایگاه‌های مخصوصی برایشان در نظر بگیریم که با پرداخت هزینه تپل بروند آنجا سلفی بگیرند. ما هم در پشت جایگاه بایستیم و از آنها سلفی بگیریم. این طوری هم ارزآوری کرده‌ایم و هم لایک‌آوری، وقتی عکس‌هایمان با خارجی‌ها را در شبکه‌های اجتماعی‌مان می‌گذاریم. یک نوع هم می‌شود «گردشگری استقامت» به این صورت که گردشگران را از دم گیت فرودگاه تحویل بگیریم و فقط در شهر بگردانیم. ارزآوری‌اش هم این طوری می‌شود که اول خوب با سیستم حمل و نقل ما آشنا می‌شوند. از دست فرمان راننده‌ها گرفته تا تجربه پستی بلندی‌های خیابان‌های شهرمان و دیگر جاذبه‌های سیستم حمل و نقل عمومی مانند فشاردرمانی و بوتراپی و خرید زورکی انواع اجناس بنجل در آنها و بازدید از ایستگاه‌های متروی تازه تأسیس که خودش قطار وحشتی است برای خودش.
بعد هم اگر هنوز استقامت داشته باشند به تماشای اراضی تغییر کاربری داده شده و آثار باقی نمانده از فضای سبز و معماری زلم زیمبوی سطح شهر می‌نشینند یا می‌ایستند. تا فردا صبح می‌توانیم انواع گردشگری را پیشنهاد بدهیم تا علاقه‌مندان دنبالش را بگیرند. حیف جا نیست و از آن مهمتر قانون کپی رایت هنوز خوب جا نیفتاده و پیشنهادهایش را ما می‌دهیم و ارزش می‌رود توی کیسه دیگران. پس همین قدر بس است. اینم از این!
علیرضا کاردار در روزنامه ایران نوشت:
وزیر تعاون، کار و رفاه اجتماعی گفته است: «ایران می‌تواند سالانه پذیرای یک میلیون گردشگر سلامت با هفت میلیارد دلار ارزآوری باشد.» هرچند درست نمی‌دانیم گردشگر سلامت چیست ولی همین که هفت میلیارد دلار ارز می‌آورند خیلی شیرین است. شاید منظور گردشگرانی است که برای چاق سلامتی وارد کشور می‌شوند و میلیارد میلیارد دلار با خودشان می‌آورند، فقط محض رضای مسئولان؟ شاید هم گردشگرانی هستند که می‌آیند سلامت‌شان را با دلارهایشان به باد بدهند و شاد و شنگول خودشان یا جنازه‌شان به کشورشان برگردد؟ یا منظور همان گردشگرانی است که برای عمل جراحی بینی و چانه و پروتز و پک و پوز می‌آیند و کرور کرور ارز خرج می‌کنند و خودشان را شبیه «باربی و کن» می‌کنند و برمی‌گردند سر خانه و زندگی‌شان.
هرچه هستند، قدم خودشان و کیف پول‌شان روی چشم ما جا دارد. حالا که گردشگری جهانی پیشرفت کرده و به شاخه‌های متنوعی تقسیم شده است، بد نیست خودمان هم دست به کار شده و چند مدل گردشگری جدید بسازیم تا از قافله عقب نمانیم. مثلا می‌توانیم در کنار گردشگری سلامت، یک «گردشگری سلافت» هم راه بیندازیم. به این صورت که گردشگران بیایند در کشور گردش‌شان را بکنند و خوش بگذرانند، بعد جایگاه‌های مخصوصی برایشان در نظر بگیریم که با پرداخت هزینه تپل بروند آنجا سلفی بگیرند. ما هم در پشت جایگاه بایستیم و از آنها سلفی بگیریم. این طوری هم ارزآوری کرده‌ایم و هم لایک‌آوری، وقتی عکس‌هایمان با خارجی‌ها را در شبکه‌های اجتماعی‌مان می‌گذاریم. یک نوع هم می‌شود «گردشگری استقامت» به این صورت که گردشگران را از دم گیت فرودگاه تحویل بگیریم و فقط در شهر بگردانیم. ارزآوری‌اش هم این طوری می‌شود که اول خوب با سیستم حمل و نقل ما آشنا می‌شوند. از دست فرمان راننده‌ها گرفته تا تجربه پستی بلندی‌های خیابان‌های شهرمان و دیگر جاذبه‌های سیستم حمل و نقل عمومی مانند فشاردرمانی و بوتراپی و خرید زورکی انواع اجناس بنجل در آنها و بازدید از ایستگاه‌های متروی تازه تأسیس که خودش قطار وحشتی است برای خودش.
بعد هم اگر هنوز استقامت داشته باشند به تماشای اراضی تغییر کاربری داده شده و آثار باقی نمانده از فضای سبز و معماری زلم زیمبوی سطح شهر می‌نشینند یا می‌ایستند. تا فردا صبح می‌توانیم انواع گردشگری را پیشنهاد بدهیم تا علاقه‌مندان دنبالش را بگیرند. حیف جا نیست و از آن مهمتر قانون کپی رایت هنوز خوب جا نیفتاده و پیشنهادهایش را ما می‌دهیم و ارزش می‌رود توی کیسه دیگران. پس همین قدر بس است. اینم از این!
