عوارض قرص های اعصاب

[هنگامه ندیم کار]

قرص ضد افسردگی :

این قرص ها آرامش بخش های قوی تری هستند و برای موارد متنوعی تجویز می شوند که در زیر لیست معمول انها و موارد مورد استفاده انها آورده شده است:

1- فلوکستین: وسواس عملی (OCD) ، افسردگی، وسواس فکری، اضطراب از اجتماع(social anxiety)، اختلال اضطراب پس از حادثه ( PTSD) ، اضطراب فراگیر(generalized anxiety)

برای دیدن اطلاعات بیشتر در مورد عوارض و اثرات قرص روی افراد به آدرس زیر مراجعه نمایید:



( تعریف آخرین مورد یکم پیچیده است! در واقع همان اضطرابی که بعضی از صبح ها داریم و علتشون رو نمی دونیم)

2- فلووکسامین: وسواس عملی (OCD) ، افسردگی، وسواس فکری، اضطراب از اجتماع(social anxiety)، اضطراب فراگیر(generalized anxiety)

3- سرترآلین(زولوفت):وسواس عملی (OCD) ، افسردگی، وسواس فکری، اضطراب از اجتماع(social anxiety)، اضطراب فراگیر(generalized anxiety)

4- سیتالوپرام: افسردگی، وسواس فکری، اضطراب فراگیر(generalized anxiety)

برای دیدن اطلاعات بیشتر در مورد عوارض و اثرات قرص سیتالوپرام روی افراد به آدرس زیر مراجعه نمایید



قرص های ضد اضطراب:

قرص های ضد اضطراب قرص هایی است که اثر آرامش بخش کمتری دارد ولی سریع و موثرتر اثر می گذارد و بابت همین تجویز بسیاری از متخصص ها است

1- آلپرازولام(زاناکس): وسواس فکری، اضطراب فراگیر، فوبیا، ترس از اجتماع، وسواس اجباری

البته خیلی از افراد که زاناکس را مصرف می کنند می گن نوع خارجی اش اثر می کند و مدل های ایرانی اش اثرش احساس نمی شود

2- کلونازپام: وسواس فکری، اضطراب فراگیر، فوبیا، ترس از اجتماع

3- دیازپام(والیوم): اضطراب فراگیر،وسواس فکری، فوبیا

4- لورازپام(آتیوان): اضطراب فراگیر،وسواس فکری، فوبیا


شاید سوالی که مرتبا در مورد این قرص ها شود در مورد عوارض اش باشد

اولا اینکه باید زیر نظر دکتر دارو ها را مصرف کنید تا ببینید که کدامیک با شما سازگارتر است و برای مواقعی باید دوز آن را بالاتر برد یادمه به چهار قرص فلوکستین رسیده بودم که حسابی ناراحتم می کرد چون به نظرم قرص اعصاب قوی شده بود!( اینا همه اش از حس ترس و اضطراب که ببینید چطوری می تونه روش اثر بذاره)

دوما قرصی که با شما سازگار شود مطمئنا مزایایش اش بیشتر از عوارض اش است

 

[هنگامه ندیم کار]

نویسنده : دکتر وحید حیدری (متخصص علوم رفتاری)

عمل قرص های اعصاب در بدن مثل استشمام بمب های شیمیایی است. یعنی اگر مواد سازنده این دارو ها با محتوای بمب ها ترکیب شود مثل بمب های شیمیایی انسان ها را به عوارض متعدد و نقص های عضوی دچار می کند. وانگهی پزشکانی که این قرص های اعصاب و روان را برای بیماران تجویز می کنند، این گونه تجویزها به چه مدتی مجاز است؟ به عبارت درست تر، به چه مدتی از عقب نگه داشتن جامعه و خانواده ها و اعتماد آنها می توان سو»استفاده کرد.واقعیت عنوان شده در متون درمانی اینگونه آمده است که قبلا به برخی بیماران روانی که بی قراری حمله ای (اپیزودیک) و غیرقابل کنترل داشتند، زنجیر می بستند و بعد قرص ها و داروها جای زنجیرها را گرفتند. یعنی این داروها باید تا مدتی استفاده می شدند که فرد بیمار به آرامش می رسید تا توسط کاوش و شناسایی نقطه تحـریـ*ک کننده بیماریش به اصل سلامتی و کنترل روانی منتهی می شد.وانگهی خیلی از پزشکان برایشان مهم نیست که دارو را چگونه تجویز می کنند. یعنی استاندارد و شناختی که باید از غددی مثل تیروئید و چگونگی عمل «دوپامین» در بدن یا تاثیر داروها بر روی ماده «سروتونین» و «کورتی کوتروپین» و امثال موارد یاد شده که باید با آزمایش کامل روی غدد مترشحه و مشاهده عملکرد آنها صورت پذیرد، تا چه حد جدی گرفته شده است، مثلا بیماری هیستری و روان تنی (پسیکوسوماتی) را با چه داروهایی باید درمان کرد؟ آیا عمدتا بیمار فقط محکوم به خوردن دارو است؟ مواردی مثل افسردگی، پارانوئید (توهم و هذیان) استرس و وسواس در بیماران «نوروز» و روان نژند نوع اسکیزوفرنی (اختلال فکری) است یا نوع دیگری از بیماری سبب (ایتولوژی) این فرآورده های منفی و این تجویزهای منفی تر است. مثلا وقتی به دلیل افسردگی فعالیت متابولیکی مغز پایین است، این عارضه منبع روانی دارد یا تنی؟ در پاسخ به این سوال من برای اولین بار عنوان علمی «تن روانی» را مطرح می کنم. یعنی از آنجایی که برخی بیماری ها «روان تنی» هستند و به عبارتی بیماری در اعضای بدن، واکنشی به تحرکات ناهماهنگ روانی است می تواند در برخی نقطه های تنی مثل درد کلیه، دندان، مفصل و آرتروز، باشد که درد جسم که گاهی طولانی می شود، منجر به آسیب دیدگی اعصاب و روان می گردد. حالا مساله این است که آیا متخصصین مربوطه پزشک داروهایی را که برای بیماران «روان تنی» و «تن روانی» تجویز می کنند باید یکی باشد؟! البته با اینکه مثلا خروجی سی تی اسکن های گرفته شده از مغز در علائم های عصبی و نوع دل گرفتگی ها و بی میلی های ارتباطی و افسردگی های ایجاد شده در افراد گرفتار، شبیه به هم است ولی در آنها ریشه های ناراحتی که یکی نیست. پس با گذاشتن یخ روی نقطه سوخته اصل سوختگی خوب نخواهد شد و البته عمومی که از خروجی رسومات کهن; دعانویسی، جمل و فالگیری می نالند به کجای جامعه مدرن دلخوش کنند که خیلی از متخصصین علمی هم به تراشیدن سربی صاحب مشغول نشوند! یعنی در این گفتمان درد بر دو گونه است: یکی اینکه این همه تجویز داروهای شیمیایی تا کی و کجا و دوم این که این همه کم اهمیتی در تجویزهای غیرکارشناسی این مواد که استفاده متداولش چیزی جز نیمسوز و کرخت کردن مغز و مسمومیت جسمی و تنفسی ندارد، چرا؟ و البته روزی که «استیون ماتیس» در بیمارستان مک کین در بلمونت ماساچوست در گزارشی علمی نوشت: «این داروها برای نارسایی یا نقصان عاطفی در روابط افراد با یکدیگر کاری انجام نمی دهند»، چه کسی آن را جدی گرفت؟ که بیماران بعضا تا پایان عمر مجبور به مصرف این قاتل در لباس درمان نشوند. و سخن آخر اینکه وقتی امروز با ساختن سلول های بنیادین برای درمان سکته مغزی، ابتدا لخته خون از مغز خارج می شود و سلول های بنیادین در محل مورد نیاز قرار می گیرد و گروه پژوهشی «بیوکامپانیبل» این روش جدید را به روش های جدیدی که در هر ساعت در جهان اتفاق می افتد به افتخارات جهان پزشکی اضافه می کنند، ما هنوز می خواهیم با آهک کردن مغز توسط داروهای شیمیایی بیماران را شفا بدهیم!؟ مطمئنا مطالب عنوان شده اگر عملی شود، مراجعین و مخاطبین پزشکی و مشاوره را بیشتر هم خواهد کرد.

زیتون:گفتن بسم الله با جوهر صدا موقع خوردن غذا،توجه به دستورات خدا(یادخدا) و نمک چشیدن قبل وبعدغذا،خوردن غذاهای سازگار با کبد و طبع(اگر ادرار مثل آب بی رنگ است غذای گرم و خشک بخوریم تا زرد ملایم شود)،لبنیات را شام به جای صبحانه بخوریم ،عسل خوردن، روغن زیتون، سبزی خوردن باغذا بجای سالاد وسس،مویز،تخم مرغ و نخود و نخودآب و غذاهای خون ساز از بهترین داروهای اعصاب هستند.

 

[هنگامه ندیم کار]

قرص اعصاب بخوريم يا نخوريم؟

​

داروهاي اعصاب، اعتيادآورند؟ کلي عارضه دارند؟ آدم را

Please, ورود or عضویت to view URLs content!

مي‌ کنند؟ و هزار و يک عارضه ديگر؟! واقعا اين داروهايي که روان ‌پزشکان به ما مي ‌دهند، چقدر مفيدند و چقدر مضر؟دکتر محمدرضا خدايي، روان ‌پزشک و عضو هيات علمي دانشگاه علوم بهزيستي و توانبخشي در هفته نامه سلامت، به اين سوال‌ ها پاسخ مي ‌دهد...

اولين انتقادي که خيلي‌ ها به داروهاي روان ‌پزشکي دارند، خواب‌ آور بودن اين داروهاست. واقعا اين ادعا درست است؟

ببينيد؛ درمان مثل يک ترازواست که بايد بين منافع داروها و عوارض آن ها حالت توازن ايجاد شود. بايد منافع و مضرات را بسنجيم. داروهاي روان‌ پزشکي فوايد بسياري دارند و در کنارش عوارضي هم دارند. هر چه يک بيماري ناشناخته‌ تر باشد شايعات درباره‌ اش بيشتر مي ‌شود؛ مثلا آن ‌قدر که آنفلوآنزا شناخته شده،

Please, ورود or عضویت to view URLs content!

شناخته نشده. ما انواع و اقسام داروهاي روان ‌پزشکي داريم؛ داروهاي ضداضطراب، ضدترس، ضدجنون،

Please, ورود or عضویت to view URLs content!

، خواب ‌آور و... نمي ‌توان گفت همه اين ها خواب ‌آورند. برخي داروها توهم بيمار را کنترل مي‌ کنند يا بدبيني‌ هاي خطرناک او را کاهش مي ‌‌دهند اما ممکن است در کنارش عوارضي مثل

Please, ورود or عضویت to view URLs content!

، افزايش اشتها يا خواب ‌آلودگي داشته باشند. گاهي اوقات نيز عوارض دارو نشان‌ دهنده بهبودي بيمار است. داروهايي مانند ديازپام، آلپرازولام و کلرديازپوکسايد خواب ‌آورند اما نمي ‌توان همه داروهاي اعصاب را خواب ‌آور ناميد. ضمن اين که اصلا خاصيت برخي از داروها همان

Please, ورود or عضویت to view URLs content!

بودن آن ها است و البته هيچ دارويي نبايد بدون تجويز پزشک و خودسرانه مصرف شود.

تصور ديگري که درباره داروهاي روان ‌پزشکي وجود دارد، اعتيادآور بودن آن هاست و دليلي که باعث مي ‌شود بعضي ‌ها از خوردن اين داروها امتناع ‌کنند، وابستگي به دارو است. اين تصورها درست‌ هستند؟

برخي از داروهاي روان ‌پزشکي اگر به صورت مداوم مصرف شوند، مي ‌توانند ايجاد وابستگي و تحمل کنند و قطع مصرف آن ها اگر به سرعت انجام شود، بي ‌قراري ايجاد مي‌ کند. ما به اين حالت، وابستگي دارويي مي‌ گوييم که بيشتر در مواقعي رخ مي ‌دهد که دارو خودسرانه مصرف مي ‌شود. به عنوان نمونه، در مورد بيماري

Please, ورود or عضویت to view URLs content!

درمان آن زمان‌ بر است و دليل بر اين نيست که فرد به اين دارو اعتياد پيدا کرده است؛ مثل بيماري

Please, ورود or عضویت to view URLs content!

است که بيمار بايد براي کنترل بيماري‌ اش تا مدت‌ هاي طولاني دارو مصرف کند. برخي از افسردگي‌‌ ها با افکار

Please, ورود or عضویت to view URLs content!

همراه است. لازم است مبتلايان حدود 2 سال دارو مصرف کنند و نبايد داروي شان را قطع کنند و نمي ‌توان گفت به دارو وابسته شده‌ اند چون در برخي از بيماري ‌ها روند بيماري طولاني است. اما بايد توجه داشته باشيد داروها را زير نظر پزشک مصرف کنيد و با توصيه اطرافيان ‌تان هر دارويي را استفاده نکنيد. اگر داروهاي ضد

Please, ورود or عضویت to view URLs content!

و مسکن ‌هايي مثل ترامادول بدون تجويز پزشک و خودسرانه مصرف شوند، مي‌ توانند ايجاد وابستگي کنند.

تصور ديگر اين است که داروهاي اعصاب روي هوشياري تاثير مي ‌گذارند. اين باور تا چه ميزاني صحت دارد؟

بيشتر داروهاي روان ‌پزشکي اين عارضه را ندارند، اما ممکن است برخي از داروها روي تمرکز افراد تاثير بگذارند که به مرور زمان برطرف مي ‌شود. داروهاي ضدافسردگي و ضداضطراب اوايل درمان روي هوشياري تاثير مي‌ گذارد ولي اين تاثير در ادامه درمان از بين مي ‌رود. تاکيد مي ‌کنم که نبايد هيچ دارويي را خودسرانه مصرف کنيد چون ممکن است از عوارض آن آگاهي نداشته باشيد و چنين كاري خطرناک است. ممکن است دچار تاري ديد شويد يا روي تمرکزتان تاثير بگذارد و نبايد در آن زمان رانندگي کنيد، اما اگر پيش پزشک برويد پزشک به شما اطلاعات لازم را مي ‌دهد يا مي‌ تواند داروهايي را در کنار آن براي تان تجويز کند.

برخي از بيماراني که داروهاي اعصاب مصرف مي ‌کنند از چاقي و اضافه ‌وزن شکايت دارند و مي ‌گويند مصرف داروها سبب چاقي آن ها مي ‌شود.



خب، بله. برخي از داروهاي روان ‌پزشکي افزايش اشتها و وزن مي ‌دهند. اما اين موضوع هم به دليل تاثير دارو و هم به علت آرامشي است که به فرد دست مي ‌دهد. گاهي اوقات برخي از بيماران تحرک کمتري دارند و با خوردن قرص‌ ها آرامش پيدا مي‌ کنند و ممکن است چاق شوند. بنابراين توصيه مي‌ شود تحرک بدني داشته باشند و فعاليت ‌هاي گروهي و کاردرماني ‌هايي را که پزشک تجويز مي ‌کند، انجام دهند. در برخي از بيماري ‌ها، تمايل فرد به خوردن

Please, ورود or عضویت to view URLs content!

و شيريني ‌جات است و اين ها به او آرامش مي‌ دهد يا ممکن است به چيپس و پفک و... روي بياورد که چاق‌ کننده هستند. بنابراين فرد بايد براي

Please, ورود or عضویت to view URLs content!

اقداماتي را انجام دهد. يک گروه داروها اين‌ گونه هستند و برخي از داروها براي کنترل اشتها است. پس نمي ‌توان قانون کلي صادر کرد.

بعضي ‌ها مي ‌گويند اين داروها تا زماني که مصرف مي‌ شوند، احساس بهبودي به بيمار مي ‌دهند اما زماني که خوردن آن ها متوقف مي ‌شود، علايم بهبودي افول مي‌ کند. آيا اين همان اعتياد به دارو نيست؟

البته داروهايي مثل آلپرازولام مي ‌توانند اعتيادآور باشند. براي نمونه، اگر يک نفر مشغله ذهني دارد يا کم‌ خواب است، شايد به داروخانه برود و يک دارو مثل آلپرازولام بگيرد و مصرف کند و بعد از يک مدت مصرف آن را قطع کند. او در اين حالت ممکن است احساس بي ‌قراري کند و عصبي شود. بنابراين چنين داروهايي نبايد خودسرانه مصرف شوند؛ چون اولين نکته اين است که بايد نوع بيماري فرد تشخيص داده شود و بر مبناي آن دارو تجويز شود. اگر آلپرازولام بدون تجويز پزشک و خودسرانه براي مدت طولاني مصرف شود، ممکن است فرد به اين دارو وابستگي پيدا کند و بعد از آن که اين دارو را ترک کرد، احساس خوبي نداشته باشد.

حرف آخر؟

به ‌نظر من، مهم‌ ترين مساله در مورد داروهاي روان ‌پزشکي، پرهيز از مصرف خودسرانه آن ها است؛ چون اگر فردي بدون تشخيص بيماري، دارويي را مصرف کند؛ از عوارض و فوايد آن بي‌ اطلاع است و ممکن است سلامت او به خطر بيفتد. بنابراين توصيه مي ‌کنم حتما تحت نظر روان ‌پزشک و به تجويز او داروهاي روان ‌پزشکي را مصرف کنيد.

مهديه آقازماني

 

[aminsoltani]

ممنون از مطالب خوبتون راجب

Please, ورود or عضویت to view URLs content!

و

Please, ورود or عضویت to view URLs content!