شعر غزلیات عبدالقادر گیلانی

[Ay Çocuğu]

گر دل غم پرور ما غمگساری داشتی

با بلا خوش بودی و در غم قرار داشتی

نام مجنون در جهان هرگز نبوده این چنین

گرچنان بودی که چون من یادگاری داشتی

هردو عالم را ز یک پرتو سراسر سوختی

آفتاب از آتش من گر شراری داشتی

گل چرا غرق عرق گشتی ز خجلت پیش تو

گر نه آن بودی که از رشک تو خاری داشتی

نسبتی میداشت با من شمع در سوز و گداز

گر دل بریان و چشم اشکباری داشتی

یار محیی گر گشودی رخ میان مردمان

ترک یار خویش کردی هر که یاری داشتی

 

[Ay Çocuğu]

بگو با این دل زارم کشد جور و جفا تا کی

کجائی لـ*ـذت شادی ،غم و درد و بلا تا کی

شدم بیگانه از خویش و نگشت او آشنا با من

کند بیگانگی چندین به من آن آشنا تا کی

مکن قصد چو من در ره فتاده از برای تو

ز حد بگذشت مشتاقی نیائی سوی ما تا کی

دلم طاقت نمی آرد تو هم انصاف پیش آور

زتو جور و جفا چندین ز من مهر و وفا تا کی

برو ای جان از آن گلزار بوئی سوی من آور

کشیدن منّت بسیار از باد صبا تا کی

گشایندم قبا تا من بیاسایم زعمر خود

گره در دل مرا باشد از آن بند قبا تا کی

گر او را کشتنی باشد بکش ور نه کن آزادش

بود در دست تو محیی اسیر و مبتلا تا کی

 

[Ay Çocuğu]

برون آ شهسوار من تعلّل بیش از این تا کی

ز حد بگذشت مشتاقی تحمّل بیش از این تا کی

تو حال من همی دانی و می دانم که می دانی

چو خودرا دور میکردی تغافل بیش از این تا کی

بطرف گلستان یک ره در آ و قدر گل بشکن

کشیدن دردسر چندین ز بلبل بیش از این تا کی

اگر میل غزا داری بیا و قتل محیی کن

بکار این چنین نیکو تأمّل بیش از این تا کی

 

[Ay Çocuğu]

بی وفا یارا چنین تا کی جفا کاری کنی

نیست وقت آنکه به یک خنده وفاداری کنی؟

این چه قسمت باشد ای بی رحم انصافی بده

بر من مسکین ستم با دیگران یاری کنی

با وجود مردم دیگر نمی دانم چرا

میل دائم جانب رندان بازاری کنی

وقت آن آمد که دستی بر دل زارم نهی

خون شدازدست تودل تا چند خونخواری کنی

خانه دل گر فرو ریزد ز یاد روی توست

سهل باشد هر عمارت کش تو سرداری کنی

شیون و زاری مکن محیی دگر کان سنگدل

جور افزون می کند هر چند تو زاری کنی