dinaz
کاربر نگاه دانلود
فلش‌های بتنی عجیب در آمریکا
فلش های بتنی عجیب ساخته شده در آمریکا و داستان این که این سازهای بتنی چه کاربرد داشته اند به اوایل سال های ۱۹۰۰ برمیگردد زمانی که سریعترین راه تحویل نامه به وسیله راه آهن بوده است ، اما وسیله ای وجود داشته که می توانست سریعتر از قطار حرکت کند و آن هواپیما بود. بنابراین در سال های ۱۹۲۰ اداره پست آمریکا شروع به آزمایش با این ماشین پرنده جدید کرد که اخیرا با موفقیت زیادی در جنگ جهانی اول استفاده شده بود.
در این میان ایده ساخت فلش های بتنی عجیب از آن جا شکل گرفت که برای انتقال نامه ها در آن زمان این مشکل عمده وجود داشته که برخلاف قطار که می توانست شب ها و در هر آب و هوایی حرکت کند ، هواپیماها فقط می توانستند در طول روز و وقتی شرایط آب و هوایی اجازه می دهد، پرواز کنند. پرواز هنوز هم یک کار مخاطره آمیز بود ، آب و هوای بد ، ابزار ضعیف، هواپیماهای قدیمی و خطارهای تعمیر از جمله تهدیداتی بودند که خلبانان در ماموریت های پروازی خود با آن روبرو بودند. همچنین در آن زمان جی پی اس GPS ، رادار یا راهنماهای رادیویی نبود.
خلبانان مجبور بودند راهشان را از طریق نشانه های قابل مشاهده روی زمین که پیدا کنند و این پرواز را در شب ممکن می کرد. حتی در طول روز، همه مناطق قابل شناسایی نبودند، به خصوص وقتی بالای مناطق خالی و بیابان های تکراری وسیع پرواز می کردند.
اداره پست راه حلی برای این مشکل پیدا کرد و آن هم چیزی نبود جز ساخت فلش های بتنی عجیب بر روی زمین که جهت درست را به خلبانان نشان می دادند. هریک از این فلش ها ۱۵-۲۰ متر طول داشتند و به رنگ زرد روشن بودند. روی هریک از فلش ها یک برج فولادی به ارتفاع ۱۵ متر با یک چراغ چرخان مثل یک فانوس دریایی وجود داشت. هر برج فانوس یک عدد داشت و این عدد توسط یک پیام رمزی شده به خلبانی که عبور می کرد ارائه می شد.
فلش های بتنی عجیب در آمریکا دقیقا به فواصل ۱۶ کیلومتر از هم نصب شده بودند و هرفلش جهت رسیدن به برج بعدی با شماره بیشتر را نشان می داد. به این ترتیب، مهم نبود به کدام جهت پرواز می کنند، خلبانان می دانستند از کدام مسیر باید برای رسیدن به فلش بعدی بروند. تا سال ۱۹۳۰، ۱۵۰۰ چراغ در فاصله ۱۸ هزار مایل در طول کشور نصب شده بود.
در این میان سازندگان فلش های بتنی عجیب در آن سال ها سیستم جدیدی ثابت کرده بودند که بسیار کاربرد مفیدی داشته است و بد نیست بدانید نامه ای که ۸۳ ساعت طول می کشید تا از نیویورک به سان فرانسیسکو برسد اکنون در ۳۳ ساعت می رسید. اما در همان زمان پیشرفت سریع ناوبری و فناوری رادیویی باعث شد که این سیستم منسوخ شود و در سال ۱۹۴۰ به کل از چرخه تحویل پیام خارج شود. در طول جنگ جهانی دوم، بسیاری از برج های فولادی برچیده شدند و تنها چند فلش باقی مانده اند.
فلش های بتنی عجیب ساخته شده در آمریکا و داستان این که این سازهای بتنی چه کاربرد داشته اند به اوایل سال های ۱۹۰۰ برمیگردد زمانی که سریعترین راه تحویل نامه به وسیله راه آهن بوده است ، اما وسیله ای وجود داشته که می توانست سریعتر از قطار حرکت کند و آن هواپیما بود. بنابراین در سال های ۱۹۲۰ اداره پست آمریکا شروع به آزمایش با این ماشین پرنده جدید کرد که اخیرا با موفقیت زیادی در جنگ جهانی اول استفاده شده بود.
در این میان ایده ساخت فلش های بتنی عجیب از آن جا شکل گرفت که برای انتقال نامه ها در آن زمان این مشکل عمده وجود داشته که برخلاف قطار که می توانست شب ها و در هر آب و هوایی حرکت کند ، هواپیماها فقط می توانستند در طول روز و وقتی شرایط آب و هوایی اجازه می دهد، پرواز کنند. پرواز هنوز هم یک کار مخاطره آمیز بود ، آب و هوای بد ، ابزار ضعیف، هواپیماهای قدیمی و خطارهای تعمیر از جمله تهدیداتی بودند که خلبانان در ماموریت های پروازی خود با آن روبرو بودند. همچنین در آن زمان جی پی اس GPS ، رادار یا راهنماهای رادیویی نبود.
خلبانان مجبور بودند راهشان را از طریق نشانه های قابل مشاهده روی زمین که پیدا کنند و این پرواز را در شب ممکن می کرد. حتی در طول روز، همه مناطق قابل شناسایی نبودند، به خصوص وقتی بالای مناطق خالی و بیابان های تکراری وسیع پرواز می کردند.
اداره پست راه حلی برای این مشکل پیدا کرد و آن هم چیزی نبود جز ساخت فلش های بتنی عجیب بر روی زمین که جهت درست را به خلبانان نشان می دادند. هریک از این فلش ها ۱۵-۲۰ متر طول داشتند و به رنگ زرد روشن بودند. روی هریک از فلش ها یک برج فولادی به ارتفاع ۱۵ متر با یک چراغ چرخان مثل یک فانوس دریایی وجود داشت. هر برج فانوس یک عدد داشت و این عدد توسط یک پیام رمزی شده به خلبانی که عبور می کرد ارائه می شد.
فلش های بتنی عجیب در آمریکا دقیقا به فواصل ۱۶ کیلومتر از هم نصب شده بودند و هرفلش جهت رسیدن به برج بعدی با شماره بیشتر را نشان می داد. به این ترتیب، مهم نبود به کدام جهت پرواز می کنند، خلبانان می دانستند از کدام مسیر باید برای رسیدن به فلش بعدی بروند. تا سال ۱۹۳۰، ۱۵۰۰ چراغ در فاصله ۱۸ هزار مایل در طول کشور نصب شده بود.
در این میان سازندگان فلش های بتنی عجیب در آن سال ها سیستم جدیدی ثابت کرده بودند که بسیار کاربرد مفیدی داشته است و بد نیست بدانید نامه ای که ۸۳ ساعت طول می کشید تا از نیویورک به سان فرانسیسکو برسد اکنون در ۳۳ ساعت می رسید. اما در همان زمان پیشرفت سریع ناوبری و فناوری رادیویی باعث شد که این سیستم منسوخ شود و در سال ۱۹۴۰ به کل از چرخه تحویل پیام خارج شود. در طول جنگ جهانی دوم، بسیاری از برج های فولادی برچیده شدند و تنها چند فلش باقی مانده اند.
