BARANA.R
کاربر نگاه دانلود
- عضویت
- 2016/10/29
- ارسالی ها
- 2,921
- امتیاز واکنش
- 20,204
- امتیاز
- 746
- سن
- 23
در سال 1848 در لندن زنده مانده ماندن کار سختی بود و بدتر از آن مردن. شیوع وبا تمام شهر را گرفته بود و حدود 15 هزار نفر را کشت و اجساد به معنای واقعی کنار کلیساها انباشته می شدند تا دفن شوند. اما یک مشکل بزرگ وجود داشت: فضای کافی برای دفن نبود.
جمعیت لندن درحال افزایش بود. در سال 1801 شهر کمتر از یک میلیون نفر جمعیت زنده داشت. در سال 1851 این عدد به دو و نیم میلیون نفر رسید. اما 300 آکر که به فضای دفن اختصاص داده شده بود تغییری نکرد و به دلیل نیاز به گورهای جدید از گورهای قدیمی استفاده می شد و مدام نبش قبر می شدند. اجساد قدیمی پوسیده شده بودند و آب و خاک آلوده را در همه جا می پراکندند، در نتیجه حملات تازه ای از وبا ایجاد می شد. وبا، آبله، سرخک و حصبه در لندن ویکتوریایی فراگیر بودند.
درنهایت تصمیم گرفته شد، دیگر گورستان های لندن فضایی برای دفن نداشت. یک گورستان جدید، در بوکوود در 37 کیلومتری لندن، بزرگترین گورستان انگلستان شد. این گورستان 1500 آکر بود و طبق محاسبات بیش از 350 سال طول می کشید تا تنها یک لایه سطحی از آن پر شود. برای انتقال اجساد و خانواده های عزادار به این گورستان یک راه آهن اختصاصی ایجاد شد به نام راه آهن گورستان لندن. هرروز از نوامبر 1854 یک قطار تابوت ها و خانواده ها را از لندن به این گورستان می برد. این سفر 37 کیلومتری ایستگاه دیگری بین راه ندارد و 40 دقیقه طول می کشد. عزاداران بعد از مدت کوتاهی به بوکوود می رسند، مرده هایشان را دفن می کنند، مراسم تشییع جنازه را در یکی از دو ایستگاه قطار برگزار می کنند و با همان قطار در 3:30 عصر به لندن بازمی گردند. اگرچه غیرمعمول اما این راه آهن تنها راه آهن جهان نیست که به مسافران مرده اختصاص دارد. از سال 1948 تا 1967 گورستان های روکوود در نزدیکی سیدنی نیز هم چنین راه آهنی داشت. به همین ترتیب انتقال به گورستان اسپرینگوال نیز به همین روش انجام می شد.
جمعیت لندن درحال افزایش بود. در سال 1801 شهر کمتر از یک میلیون نفر جمعیت زنده داشت. در سال 1851 این عدد به دو و نیم میلیون نفر رسید. اما 300 آکر که به فضای دفن اختصاص داده شده بود تغییری نکرد و به دلیل نیاز به گورهای جدید از گورهای قدیمی استفاده می شد و مدام نبش قبر می شدند. اجساد قدیمی پوسیده شده بودند و آب و خاک آلوده را در همه جا می پراکندند، در نتیجه حملات تازه ای از وبا ایجاد می شد. وبا، آبله، سرخک و حصبه در لندن ویکتوریایی فراگیر بودند.
درنهایت تصمیم گرفته شد، دیگر گورستان های لندن فضایی برای دفن نداشت. یک گورستان جدید، در بوکوود در 37 کیلومتری لندن، بزرگترین گورستان انگلستان شد. این گورستان 1500 آکر بود و طبق محاسبات بیش از 350 سال طول می کشید تا تنها یک لایه سطحی از آن پر شود. برای انتقال اجساد و خانواده های عزادار به این گورستان یک راه آهن اختصاصی ایجاد شد به نام راه آهن گورستان لندن. هرروز از نوامبر 1854 یک قطار تابوت ها و خانواده ها را از لندن به این گورستان می برد. این سفر 37 کیلومتری ایستگاه دیگری بین راه ندارد و 40 دقیقه طول می کشد. عزاداران بعد از مدت کوتاهی به بوکوود می رسند، مرده هایشان را دفن می کنند، مراسم تشییع جنازه را در یکی از دو ایستگاه قطار برگزار می کنند و با همان قطار در 3:30 عصر به لندن بازمی گردند. اگرچه غیرمعمول اما این راه آهن تنها راه آهن جهان نیست که به مسافران مرده اختصاص دارد. از سال 1948 تا 1967 گورستان های روکوود در نزدیکی سیدنی نیز هم چنین راه آهنی داشت. به همین ترتیب انتقال به گورستان اسپرینگوال نیز به همین روش انجام می شد.
