مرکز کتاب ℘

[Mojtaba]

گاهی فکر می‌کنم مهم‌ترین حرف‌های من همان حرف‌هایی است که حوصله ندارم بگویم. احتمالا به این دلیل که آدم‌ها اغلب برای اینکه حرف مهمی بزنند باید تمرکز کنند و من هیچ‌وقت نتوانسته‌ام روی چیزی تمرکز کنم

‎از کتاب #عشق_و_چیزهای_دیگر
#مصطفی_مستور

 

[sama_t]

من که تا حالا خیری از قول مردانه ندیده ام
خیلی مردی ..قول زنانه بده !
#نشر مرکز
#زویا_پیرزاد
#عادت میکنیم

 

[sama_t]

"آدمها آنقدر زود عوض می شوند
آنقدر زود که تو فرصت نمیکنی به ساعتت نگاهی بیندازی
و ببینی چند دقیقه بین دوستی ها تا دشمنی ها فاصله افتاده است!"
#نشر مرکز
#زویا پیرزاد
#چرآغ ها را من خاموش می کنم

 

[Mojtaba]

هر چه انسان‌تر باشیم زخم‌ها عمیق‌تر خواهند بود. هر چه بیشتر دوست بداریم بیشتر غصه خواهیم داشت. بیشتر فراق خواهیم کشید و تنهایی‌هایمان بیشتر خواهد شد

‎از کتاب #نامه_به_کودکی_که_هرگز_زاده_نشد
#اوریانا_فالاچی

 

[sama_t]

وقتی نمی توانی قواعد بازی را تغییر دهی
پس خفه شو و بازی کن !

#نشر مرکز
#مصطفی مستور
#من_گنجشک _نیستم

 

[Mojtaba]

‎در می‌زنند
‎کیست؟
‎گرد و خاک تنهایی‌ام را جارو می‌زنم زیر فرش
‎لبخندی بر صورتم می‌گذارم
‎و در را باز می‌کنم

‎از کتاب #چون_گناهی_آویخته_در_تو
#مرام_المصری
ترجمه: #سید_محمد_مرکبیان

 

[کوکیッ]

پیانوی خودنواز | کورت ونه گات

مترجم- زهرا طراوتی

کتابی از آینده دنیاست مربوط به زمانی که مهندسان و نخبگان رئیس جامعه شدن؛ همه چیز اتوماتیک شده؛ ماشین ها کارها رو انجام میدن و بیشتر مردم دیگه کاری برای انجام ندارن.
البته امکانات رفاهی بیشتره ولی این تقسیم بندی باهوش و عادی، این دخیل نبودن توی فضای اقتصادی جامعه؛ باعث نارضایتی شده و مردم عادی در پی ایجاد یک شورش هستند.

* قسمت از کتاب:
امروز اطمینان به برتری نخبگان و حس صاحب حق بودن طبقه ای که مهندسان و مدیران در صدر آن قرار دارند در ذهن همه فرو رفته و دیگر تردیدی در این باره در میان نیست.

 

[Mojtaba]

غمی که چشم را خیس نکند، استخوان سوزتر است

‎از کتابِ #دو_کوچه_بالاتر
#مریم_سمیع‌_زادگان

 

[Mojtaba]

خداحافظی‌ها ممکن است بسیار ناراحت‌کننده باشند اما مطمئنا بازگشت‌ها بدترند. حضور عینی انسان نمی‌تواند با سایه درخشانی که در نبودش ایجاد شده برابری کند

‎از کتاب #آدمکش_کور
#مارگارت_اتوود

 

[sama_t]

- آقای هامیل، چرا همیشه لبخند می زنید؟
- مومو کوچولو، هر روز خدا را شکر می کنم که به من حافظه ی خوبی داده...؛ شصت سال پیش که جوان بودم، با زن جوانی آشنا شدم. او مرا دوست داشت. من هم دوستش داشتم. هشت ماه گذشت و بعد خانه اش را عوض کرد. حالا که شصت سال گذشته، من هنوز به یادش هستم. بهش گفتم: فراموشت نمی کنم. سال ها گذشت و فراموشش نکردم. گاهی اوقات ترس برم می داشت، چون
هنوز زندگی درازی در پیش داشتم. و چه طور می توانستم به خودم، خودِ بی چاره ام اطمینان بدهم، در حالی که مداد پاک کن به دست خداست؟ اما حالا آرامم، دیگر جمیله را فراموش نمی کنم. وقت زیادی باقی نمانده. پیش از این که فراموشش کنم، می میرم.

#رومن_گاری
#زندگی در_پیش رو