هرمزگان معرفی شهر پارسیان

[مهربانوی ایرانی]

معرفی شهر پارسیان
پارسیان یکی از شهرستان‌ های استان هرمزگان در جنوب ایران است و مرکز آن شهر پارسیان است. این منطقه معتدل تر از سایر نقاط استان هرمزگان است.
نام: پارسیان
نام قدیمی: گاوبندي
استان: هرمزگان
تاریخچه: این منطقه به دلیل وجود گاوچاه های متعدد در منطقه به نام گاوبندی معروف بوده است. سفال ها وکوزه های کشف شده در این منطقه بیانگر آن است که تاریخچه سکونت در آن به بیش از هزار و چهارصد سال می رسد. شهرستان پارسیان یکی از بخش‌ های تابع شهرستان بندر لنگه در استان هرمزگان در جنوب ایران بوده است که در سال ۱۳۸۳ به شهرستان ارتقاء یافته است.

منبع:تریپ یار​

 

[مهربانوی ایرانی]

تقسیمات کشوری: داراي سه شهر به نام هاي (پارسيان، دشتي، كوشكنار) و دو بخش به نام هاي (مركزي و كوشكنار) مي باشد.

موقعیت جغرافیایی: پارسیان در 53 درجه و 22 دقیقه طول شریقی و 27 درجه و 7 دقیقه عرض شمالی قرار دارد. این شهرستان در فاصله 385 كيلومتري مركز استان قرار گرفته و از شمال به سلسله جبال زاگرس، از جنوب به خلیج فارس، از غرب به استان بوشهر و پروژه عظیم پارس جنوبی و عسلویه و از شرق به بخش شیبکوه بندرلنگه محدود است. فاصلهٔ آن تا بندر لنگه ۲۲۰ کیلومتر است.

آب و هوا: آب و هوای آن گرم و خشک با زمستان های معتدل و تابستان های گرم و مرطوب است. با توجه به اینکه این ناحیه گرم و مرطوب است، اما آب و هوای پارسیان از سایر نقاط استان معتدل تر است.​

 

[مهربانوی ایرانی]

مساحت: ۱۹۰۶ كيلومتر مربع

ارتفاع از سطح دریا: حدود ۵۰ متر

محصولات: عمده محصولات کشاورزی این منطقه گوجه فرنگی، تنباکو، سبزیجات و خرما است.

فرهنگ و آداب و رسوم: شغل عمده مردم پارسیان کشاورزی، دامداری و صیادی است و عده ای نیز از طریق مهاجرت به کشورهای حاشیه خلیج فارس و کار در آنجا امرار معاش می کنند. از بازیهای محلی آن میتوان به داربازی، دارتوپ، دارچلک، هفت سنگ بالا، جیکو، تعال سوار، هله موچ، زبوت اشاره کرد.

جمعیت: 42843 نفر​

 

[مهربانوی ایرانی]

زبان محلی: زبان مردم این منطقه، شاخه‌ای از زبان فارسی است که به صورت گویش ‌های مختلف به کار می ‌رود. برخی از روستاها به زبان عربی سخن می‌ گویند.

جاذبه های گردشگری: کلات سرخ، مقبره پرگوده، پیر زیارت، مناظر طبیعی، بندر صیادی جوادالائمه و...

سوغاتی و صنایع دستی: بادبزن، کَتَل، خورجین، چاکون، تولک، بَرداله، مَهتک (گهواره)، حصیر، میزان (ترازو)، سرقلیان، بادگیر، سرپوش، انبر، جارو، گلت خرما، منقل، دسین، مدانه، مشک آبی، حاسک، پیشک، پَروَنگ، شَلوت، بستل، کَپَر، کنده، جوغَن (هاون)، حَوسین، بنه کاه، آردبیز، ​

 

[مهربانوی ایرانی]

سپ، وَرجی، جِفیر، رَف، مَشکو، مشتو، خمره آبی، چاکو، چندول، گنزو، چَنک.

غذای محلی: قلیه ماهی، هریسه (حلیم)، پلیل، مچبوس، دریه (گویده)، مری، مَهیاوه، برنج سرخ، خرما گرما، اَرَحین، شامی، وِدام، متو، چپاتی، برنج رشتکو، نان نازک، هشینه برشیده، مَزروبه، دو گوگه، نان بِرِزه، طهمه، مِشو، دیشک، صلاه الخیر، کنگر، لِگجی، پدیز، کوچیر، عربو، کتخ اوپیا، دو پیازه، کوکو، پدنه، شیرینیهایی مثل لقیمات، رنگینک، فرنی، خُمفروش، خرما دیشو، ساگو، حلوای انگشت، پیچ، نشا، نان برزه، خرک پخته

بهترین زمان بازدید: اوایل بهار​