فارس معرفی شهر خنج

[مهربانوی ایرانی]

معرفی شهر خنج
خُنج از شهرستانهای استان فارس است. مرکز این شهرستان، شهر خنج است. درختان نخل که درتمام طول سال سرسبزهستند دراواخر زمستان طراوت خاصی را به منطقه می بخشند و وجود آب انبارها با ظاهری زیبا درمسیر، به اطراف و خنج جلوه دیگری می دهند.
نام: خنج
وجه تسمیه: هُنگ در فارسی باستان به معنای گوشه و بیغوله بوده‌است. این نام در این موضوع بازتاب می‌یابد که خنج همواره دارای خانقاه‌ها و گوشه نشینان زیادی بوده‌است.
نام قدیمی: هُنگ
استان: فارس
تاریخچه: خنج شهری باستانی است که نام آن در روزگار باستان «هُنگ» یا «خُنگ» بوده ‌است که همان واژه در گذر زمان تبدیل به خُنج گشته ‌است. خنج در حدود ۱ یا ۲ قرن پیش حدود ۲۰۰۰۰۰ نفر جمعیت داشته است. متأسفانه در پی بیماریهایی که در نظر مردم آن زمان (دَردهِ) به معنای دردی مبهم که در واقع همان سرخک امروزی بوده و همچنین عواملی از جمله جنگ ‌ها و نا امنیها جمعیت آنرا از ۲۰۰۰۰۰ به ۲۰۰ نفر کاهش داده است، تعداد انبوه گورستانهای بسیار قدیمی و قبرهایی که فقط چند سنگ به دور آن قرار دارد گویای این موضوع است، تعداد زیادی از این جمعیت که در صد زیادی از آنان کودکان و نوجوانان بوده‌ اند بر اثر بیماری مذکور از بین رفته اند

منبع:تریپ یار​

 

[مهربانوی ایرانی]

و تعداد اندکی نیز به منظور دور شدن از جنگ و درگیری به چند کیلومتری جنوب مشهد نقل مکان کرده‌ اند که امروزه ده کوچکی به نام خنج و با همان لهجه خنجی در آن جا وجود دارد.

تقسیمات کشوری: این شهرستان دارای دو بخش (مرکزی و محمله)، چهار دهستان (تنگ نازک، سیف آباد، باغان و محمله) و یک شهر (خنج) میباشد.

آب و هوا: در شهرستان خنج آب و هوای زمستان معتدل بوده و بهار زود هنگام از راه میرسد.

مساحت: بیش از ۵۰۰۰ کیلومتر مربع

ارتفاع از سطح دریا: ۶۷۰ متر

جمعیت: ۴۰۲۹۶ نفر جمعیت (آمار سال ۱۳۸۵)

زبان محلی: زبان مردم خنج اچمی (لارستانی) لهجه خنجی است.

جاذبه های گردشگری: خنج دارای بیش از ۲۰۰۰ سال دیرینگی و ده‌ ها اثر گرانسنگ باستانی از روزگار هخامنشی و ساسانی است. آرامگاه شیخ محمدابونجم، مسجد جامع، مناره شیخ دانیال، آتشکده محلچه از آثار تاریخی این شهرستان است.

غذای محلی: کلیَسُرِ، گپُک تنوری، فَلَوزی و...

بهترین زمان بازدید: زمستان و بهار​