چارلز داروین در طول زندگی اش اطرافش را با گل ها پر کرده بود. او هر دفعه شکوفه دادن گل های صد تومانی (Paeonia wittmanniana) در باغ پدرش را، یادداشت می کرد. وقتی او بزرگ شد و تشکیل خانواده داد، زمین آنجا را تبدیل به یک مرکز گیاه شناسی کرد و تا آخر عمرش بر روی گل ها آزمایش انجام می داد. علی رغم آشنایی نزدیک او با گل ها، داروین فرگشت یا تکامل آنها را “یک راز ناپسند” دانست.
تصویری از گل صد تومانی (Paeonia wittmanniana)
داروین شخصا بر رشد و به کمال رسیدن گیاهانش نظارت داشت. آنها اکثر گونه های گیاهان را پرورش می دادند و تبحر خاصی در پرورش گیاهان در انواع اکوسیستم ها از قبیل جنگل های بارانی تا چمنزار داشتند. آنها همچنین مزرعه را نیز به گلزار تبدیل کرده بودند. بیشتر کالری مورد استفاده انسانی از گل ها بدست می آید که برای مصرف به صورت ذرت، برنج و گندم در می آیند. گل ها همچنین در مدل ها و رنگ های بسیار شگفت انگیزی از رزهای تنومند و باشکوه تا ارکیده های شبیه به عنکبوت و نیلوفرهای کالا شبیه به گلدون وجود دارند.
بر اساس فسیل های باقی مانده، داروین درباره ی فرگشت گل ها نظریه ای داشت. در آن زمان قدیمی ترین فسیل گل های یافت شده مربوط به سنگ هایی بود که از ۱۰۰ میلیون تا ۶۶ میلیون سال پیش در دوره کرتاسه تشکیل شده بودند. باستان شناسان انواع مختلفی از گونه ها از جمله تعداد معدودی از موجودات آغازین را پیدا کرده بودند. بعد از درگذشت داروین در سال ۱۸۸۲ تاریخچه گل ها همچنان دانشمندان را درگیر کرد. با توجه به گفته های کارشناسان امروزی، جمله ای خوش بینانه وجود دارد. ویلیام فرایدمن، زیست شناس فرگشتی از دانشگاه کولورادو در بولدر معتقد است: « انرژی وجود دارد که من تا به حال در زندگی ام ندیده ام.»
تعدادی از فسیل های گلهای کهن
کشف این فسیل های جدید یکی دیگر از این شگفتی ها است. ولی دانشمندان مدارک زیادی از گل ها و ژن هایشان پیدا کردند. آنها ساختار کدگذاری شده در DNA ها را برای ساختن گل های جدید دستکاری کردند. تحقیقات دانشمندان نشان می دهد که گونه های جدیدی از گل های اعجاب انگیز از بازسازی ژن های قدیمی به وجود آمدند؛ همانند چشم ها و دیگر اعضای بدن که انواع گوناگونی دارند. اخیرا موضوع مورد بحث محققان بر سر تقسیم بندی اینکه گل ها چگونه به یکدیگر مربوط می شوند، بود. خوشبختانه مطالعات انجام شده بر روی دستکاری DNA، ارتباط گل ها را به یکدیگر بهتر نشان می دهد. جیمز دویل باستان شناس در حوزه گیاه شناسی از دانشگاه کالیفرنیا گفت:« ایده های زیادی مطرح شده، ولی بسیاری از آنها رد شده است.»
امروزه برای مثال نزدیک ترین گیاه به گل ها، گونه های بی گلی هستند که دانه تولید می کنند مانند: درختان کاج و کهندارها(gingko). متاسفانه همه گیاهان به هم مرتبط هستند و همه ی آنها به گونه ای با گلها شباهت هایی دارند. گیاهانی که در ابتدا به شکل گل وجود داشتند، ظاهرا میلیون ها سال پیش منقرض شده اند، دکتر دویل معتقد است: تنها راه پیدا کردن آن ها، فسیل آنهاست. در سال های اخیر، دانشمندان نشانه هایی از فسیل گل های ۱۳۶ میلیون سال پیش را پیدا کرده اند. همچنین محققان تعدادی فسیل عجیب از بذر گیاهان منقرض شده پیدا کردند، بعضی از آنها دانه هایی تولید می کنند که ساختارشان شبیه گل هاست. اما جذاب ترین فسیل ها ناقص ترین فسیل ها نیز هستند و باستان شناسان حوزه گیاه شناسی بر سر تقسیم بندی آن ها در زمره ی گیاهان مانده اند.
دکتر دویل نیز می گوید: « در این باره اتفاق نظر وجود ندارد.» ولی بر سر فرگشت اخیر گل ها اتفاق نظر وجود دارد. با مطالعۀ DNA بسیاری از گیاهان گلدار، دانشمندان به این نتیجه رسیده اند که گونه های امروزی نشان دهنده اجداد گذشته ی خود هستند. قدیمی ترین گونه مربوط به درختچه ای به نام آمبورلا است که در جزیره ی نیو کالدونیای در اقیانوس آرام جنوبی پیدا شده است. بعد از این، نیلوفرهای آبی و انیسون ستارهای دومین و سومین گونه ی قدیمی تر موجود هستند. اگر شما می توانستید به ۱۳۰ میلیون سال پیش سفر کنید، احتمالا تحت تاثیر گل های مربوط به آن زمان قرار نمی گرفتید. دکتر دویل می گوید: «آنها شبیه هیچ کدام از گل های امروزی نبودند.» آن گل ها کوچک و نادر بودند و در سایه گیاهان بلند قامت بی گل زندگی می کردند. سال های زیادی طول می کشد تا گل ها بزرگ شوند.
تصویری از گل صد تومانی (Paeonia wittmanniana)
داروین شخصا بر رشد و به کمال رسیدن گیاهانش نظارت داشت. آنها اکثر گونه های گیاهان را پرورش می دادند و تبحر خاصی در پرورش گیاهان در انواع اکوسیستم ها از قبیل جنگل های بارانی تا چمنزار داشتند. آنها همچنین مزرعه را نیز به گلزار تبدیل کرده بودند. بیشتر کالری مورد استفاده انسانی از گل ها بدست می آید که برای مصرف به صورت ذرت، برنج و گندم در می آیند. گل ها همچنین در مدل ها و رنگ های بسیار شگفت انگیزی از رزهای تنومند و باشکوه تا ارکیده های شبیه به عنکبوت و نیلوفرهای کالا شبیه به گلدون وجود دارند.
بر اساس فسیل های باقی مانده، داروین درباره ی فرگشت گل ها نظریه ای داشت. در آن زمان قدیمی ترین فسیل گل های یافت شده مربوط به سنگ هایی بود که از ۱۰۰ میلیون تا ۶۶ میلیون سال پیش در دوره کرتاسه تشکیل شده بودند. باستان شناسان انواع مختلفی از گونه ها از جمله تعداد معدودی از موجودات آغازین را پیدا کرده بودند. بعد از درگذشت داروین در سال ۱۸۸۲ تاریخچه گل ها همچنان دانشمندان را درگیر کرد. با توجه به گفته های کارشناسان امروزی، جمله ای خوش بینانه وجود دارد. ویلیام فرایدمن، زیست شناس فرگشتی از دانشگاه کولورادو در بولدر معتقد است: « انرژی وجود دارد که من تا به حال در زندگی ام ندیده ام.»
تعدادی از فسیل های گلهای کهن
کشف این فسیل های جدید یکی دیگر از این شگفتی ها است. ولی دانشمندان مدارک زیادی از گل ها و ژن هایشان پیدا کردند. آنها ساختار کدگذاری شده در DNA ها را برای ساختن گل های جدید دستکاری کردند. تحقیقات دانشمندان نشان می دهد که گونه های جدیدی از گل های اعجاب انگیز از بازسازی ژن های قدیمی به وجود آمدند؛ همانند چشم ها و دیگر اعضای بدن که انواع گوناگونی دارند. اخیرا موضوع مورد بحث محققان بر سر تقسیم بندی اینکه گل ها چگونه به یکدیگر مربوط می شوند، بود. خوشبختانه مطالعات انجام شده بر روی دستکاری DNA، ارتباط گل ها را به یکدیگر بهتر نشان می دهد. جیمز دویل باستان شناس در حوزه گیاه شناسی از دانشگاه کالیفرنیا گفت:« ایده های زیادی مطرح شده، ولی بسیاری از آنها رد شده است.»
امروزه برای مثال نزدیک ترین گیاه به گل ها، گونه های بی گلی هستند که دانه تولید می کنند مانند: درختان کاج و کهندارها(gingko). متاسفانه همه گیاهان به هم مرتبط هستند و همه ی آنها به گونه ای با گلها شباهت هایی دارند. گیاهانی که در ابتدا به شکل گل وجود داشتند، ظاهرا میلیون ها سال پیش منقرض شده اند، دکتر دویل معتقد است: تنها راه پیدا کردن آن ها، فسیل آنهاست. در سال های اخیر، دانشمندان نشانه هایی از فسیل گل های ۱۳۶ میلیون سال پیش را پیدا کرده اند. همچنین محققان تعدادی فسیل عجیب از بذر گیاهان منقرض شده پیدا کردند، بعضی از آنها دانه هایی تولید می کنند که ساختارشان شبیه گل هاست. اما جذاب ترین فسیل ها ناقص ترین فسیل ها نیز هستند و باستان شناسان حوزه گیاه شناسی بر سر تقسیم بندی آن ها در زمره ی گیاهان مانده اند.
دکتر دویل نیز می گوید: « در این باره اتفاق نظر وجود ندارد.» ولی بر سر فرگشت اخیر گل ها اتفاق نظر وجود دارد. با مطالعۀ DNA بسیاری از گیاهان گلدار، دانشمندان به این نتیجه رسیده اند که گونه های امروزی نشان دهنده اجداد گذشته ی خود هستند. قدیمی ترین گونه مربوط به درختچه ای به نام آمبورلا است که در جزیره ی نیو کالدونیای در اقیانوس آرام جنوبی پیدا شده است. بعد از این، نیلوفرهای آبی و انیسون ستارهای دومین و سومین گونه ی قدیمی تر موجود هستند. اگر شما می توانستید به ۱۳۰ میلیون سال پیش سفر کنید، احتمالا تحت تاثیر گل های مربوط به آن زمان قرار نمی گرفتید. دکتر دویل می گوید: «آنها شبیه هیچ کدام از گل های امروزی نبودند.» آن گل ها کوچک و نادر بودند و در سایه گیاهان بلند قامت بی گل زندگی می کردند. سال های زیادی طول می کشد تا گل ها بزرگ شوند.