نسبیت خاص نگرهای بر روی ساختار است. این نگره در سال ۱۹۰۵ توسط اینشتین و در مقالهای به نام "" ارایه شد. این نگره بر پایه دو فرضی است که در تناقض با هستند:
چنین نگرهای همخوانی بهتری با آزمایشهای تجربی نشان میدهد. برای نمونه، نه تنها تاکید کننده فرض دوم است که نتایج جالب دیگری را نیز به همراه داشت:
ویژگی تعریف کننده نسبیت خاص در جابجایی مورد استفاده در مکانیک کلاسیک با است.
- قوانین برای همه ناظران در نسبیت به یکدیگر ثابت هستند ().
- در برای همه ناظران، صرفنظر از حرکت نسبیشان و یا حرکت منبع تولید کننده ، ثابت است.
چنین نگرهای همخوانی بهتری با آزمایشهای تجربی نشان میدهد. برای نمونه، نه تنها تاکید کننده فرض دوم است که نتایج جالب دیگری را نیز به همراه داشت:
- : دو رویداد که برای یک ناظر همزمان هستند، ممکن است برای ناظر دیگری که نسبت به ناظر نخست در حال حرکت است همزمان نباشند.
- : در حال حرکت گذر زمان کمتری را نسبت به ساعتهای ساکن تجربه میکنند و نشان میدهند.
- : اشیای در حال حرکت در نظر یک ناظر ایستا کوتاهتر به چشم میآیند.
- :
- : هیچ جسم مادی و یا پیامی نمیتواند با سرعتی بیشتر از سرعت نور سفر کند.
ویژگی تعریف کننده نسبیت خاص در جابجایی مورد استفاده در مکانیک کلاسیک با است.