اخبار سینما و تلوزیون نکاتی درباره فیلم «سگدانی» که نمی دانید

[Behtina]

[BCOLOR=rgb(255, 255, 255)]هفته نامه صدا: آقای وایت (سفید)، آقای اورنج (نارنجی)، آقای بلوند، آقای پینک (صورتی) و آقای براون (قهوه ای) همه به مناسبت بیست و پنجمین سالگرد اکران «سگدانی» و برنامه مرور آن در جشنواره فیلم ترایبکا در 28 آوریل 2017 (8 اردیبهشت 96) گرده هم آمده اند.[/BCOLOR]
[BCOLOR=rgb(255, 255, 255)] [/BCOLOR]
[BCOLOR=rgb(255, 255, 255)]گروه بازیگران فیلم شامل هاروی کایتل، تیم راث، مایکل مدسن، استیو بوشمی و همچنین کوئنتین تارانتینو فیلمنامه نویس/ کارگردان/ بازیگر روزی را در سال 1922 به یاد می آورند که بعد از اولین نمایش فیلم در سالن کوچکی در بیکن تیه تر نیویورک دور هم جمع شده بودند. در اینجا هفت نکته جالب را از زبان آنها می گوییم که بعید است قبلا شنیده باشید.[/BCOLOR]
[BCOLOR=rgb(255, 255, 255)] [/BCOLOR]
[BCOLOR=rgb(255, 255, 255)]

​

تام ویتس تست بازیگری دارد[/BCOLOR]
[BCOLOR=rgb(255, 255, 255)]
تارانتینو این نکته را موقعی که درباره روند گزینش بازیگر صحبت می کرد، بر زبان آورد. «ما یک مدیر بازیگردانی داشتیم از شرکت L.A. Law و یک عالم افراد واقعا عجیب و غریب می آمدند و نقش ها را می خواندند و تست می دادند. تام ویتس (خواننده و آهنگساز آمریکایی برنده دو جایزه گرمی) آمد و بخشی را خواند.[/BCOLOR]
[BCOLOR=rgb(255, 255, 255)] [/BCOLOR]
[BCOLOR=rgb(255, 255, 255)]من آن جمله های درباره مدونا را به تام ویتس دادم که بخواند، فقط توانستم بشنوم که تام ویتس این جمله ها را می گوید. درواقع، به غیر از هاروی (کایتل)، او یکی از اولین افرادی بود که خیلی از فیلمنامه تعریف کرد. هیچکس تا آن موقع به من نگفته بود که کارم شاعرانه است.» (راث، مدسن و کریس پن همه در همان تست های بازیگری لس آنجلس نقش شان را گرفتند؛ بوشمی بعد از یک دور بازیگرگزینی در نیویورک به گروه پیوست.)

تارانتینو می خواست «سگدانی» را به عنوان یک نمایش روی صحنه ببرد[/BCOLOR]
[BCOLOR=rgb(255, 255, 255)]
کایتل این واقعیت را موقعی یادآوری کرد که درباره فرآیند تمرین طولانی و غیرمعمول فیلم می گفت: «ما دو هفته تمرین کردیم که در هالیوود به هیچ وجه معمول نیست. درواقع تقریبا به چهار هفته هم رسید، چون کوئنتین قبلا به این فکر بود که کار را به صورت نمایش روی صحنه اجرا کند.»[/BCOLOR]
[BCOLOR=rgb(255, 255, 255)] [/BCOLOR]
[BCOLOR=rgb(255, 255, 255)]

​

مدسن هرگز رقـ*ـص خود را تا روز فیلمبرداری آن صحنه تمرین نکرده بود[/BCOLOR]
[BCOLOR=rgb(255, 255, 255)]
لحظه شاخص فیلم «سگدانی» بدون شک همان صحنه ای است که شخصیت مدسن، یا آقای بلوند یک پلیس دستگیر شده (کرک بالتز) را شکنج می دهد و به قتل می رساند و پس از رقـ*ـص کوتاه و مضحکی با آواز Stuck in the Middle With You Stealers Wheel گوش او را می برد. معلوم شد رقـ*ـص او کاملا بداهه بود.[/BCOLOR]
[BCOLOR=rgb(255, 255, 255)] [/BCOLOR]
[BCOLOR=rgb(255, 255, 255)]مدسن در جلسه به تارانتینو یادآوری کرد: «تو هرگز در تمرین مجبورم نکردی این کار را بکنم. چون من خیلی از این کار می ترسیدم. من نمی دانستم چه باید بکنم. در فیلمنامه نوشته شده بود: «آقای بلوند به طرز وحشیانه ای دور او می رقصد.» و من همه اش داشتم فکر می کردم: «این لعنتی دیگه یعنی چه؟ یعنی مثل میک جَگر، یا چنین چیزی؟ چه غلطی باید بکنم؟»

مدسن در نهایت از جیمز کاکنی الهام گرفت[/BCOLOR]
[BCOLOR=rgb(255, 255, 255)]
بازیگر حتی در خانه برای این لحظه مهم تمرین نکرد. بالاخره زمان فیلمبرداری صحنه شکنجه که رسید، از منبعی کاملا بعید الهام گرفت. مدسن گفت: «من آن موسیقی را شنیدم و گفتم: «او، گندش بزنند، بهتر است کاری بکنم.» آن وقت شروع کردم به فکر کردن درباره جیمی کاگنی. یادم آمد کاری از جیمی کاگنی در فیلمی دیده بودم که کمی عجیب و غریب بود. نام آن فیلم یادم نیست فقط او رقـ*ـص کوچک دیوانه واری انجام می داد. این فکر در آخرین لحظه قبل از فیلمبرداری به کله ام زد. حرکتم از آنجا آمد.» صحنه را فقط سه یا چهار بار فیلمبرداری کردند و اولین نما از او که ناگهان شروع به رقـ*ـص می کند از همان برداشت اول گرفته شده است.[/BCOLOR]
[BCOLOR=rgb(255, 255, 255)] [/BCOLOR]
[BCOLOR=rgb(255, 255, 255)]

​

تارانتینو از برادران کوئن ایده گرفت[/BCOLOR]
[BCOLOR=rgb(255, 255, 255)]
کارگردان گفته است که همیشه قصد داشته «سگدانی» چیزی بیش از یک فیلم ژانری صرف باشد. او به خصوص ایده به بازی گرفتن تیم راث را در سر داشت. چون این بازیگر بریتانیایی بعد از درخشش ناگهانی در فیلم های «رزنکرانتز و گیلدنسترن مرده اند» و «ونسان و تئو» محصول سال 1990 با چند اثر جشنواره ای اعتباری کسب کرده بود.[/BCOLOR]
[BCOLOR=rgb(255, 255, 255)]
تارانتینو در آن جلسه به راث گفت: «تو از آن سوپراستارهای هنری در حال شکوفا شدن بودی و من هم دلم نمی خواست «سگدانی» از آن فیلم های ژانری باشد که یک راست به ویدئو تبدیل می شود. می خواستم یک فیلم هنری مبتنی بر ژانر باشد، مثل «تقاص» باشد.» فیلم مورد اشاره او اثری بود که برادران کوئن در سال 1984 ساخته بودند.

بیشترین تماشاگرانی که در یک سانس سالن را ترک کردند: 33 نفر[/BCOLOR]
[BCOLOR=rgb(255, 255, 255)]
بعضی هنرمندان از تماشای تماشاگرانی که در نمایش جشنواره ای سالن را ترک می کنند، لـ*ـذت می برند. تارانتینو گفت: «من شروع کردم به شمارش تماشاگرانی که در طول صحنه شکنجه از سالن نمایش زدند بیرون. بیشترین تعداد 33 نفر بود.» او اضافه کرد که فکر می کرد حداقل در جشنواره فیلم ترسناک Sitges همه بتوانند تا آخر آن صحنه تاب بیاورند. آنجا جایی بود که اولین فیلم پیتر جکسون، «مرده زنده»، با آن صحنه های چندش آور نمایش داده شده بود.[/BCOLOR]
[BCOLOR=rgb(255, 255, 255)]
من فکر می کردم: «بالاخره مخاطبی پیدا کردم که بیرون نمی رود.» پنج نفر رفتند، از جمله وس کریون (سازنده مجموعه فیلم های «جیغ» و «کابوس» خیابان الم»). آن لعنتی که خودش «آخرین خانه سمت چپ» را ساخته بود! یعنی فیلم من برای او خیلی غیرقابل تحمل بود؟»[/BCOLOR]
[BCOLOR=rgb(255, 255, 255)] [/BCOLOR]
[BCOLOR=rgb(255, 255, 255)]

​

خاطره مورد علاقه تارانتینو از فیلم، روی صحنه اتفاق نیفتاد[/BCOLOR]
[BCOLOR=rgb(255, 255, 255)]
در جریان گردهمایی، تارانتینو یکی از لحظات مورد علاقه خود در زمان ساختن فیلم را به یاد آورد که پس از دو هفته تمرین بازیگران در مهمانی شام در خانه کایتل اتفاق افتاد. او گفت: «من واقعا متوجه شدم که از لحاظ سینمایی فشار زیادی روی دوش من است. این آدم ها در نقش خودشان عالی بودند، در کنار یکدیگر بسیار پرانرژی بودند و موضوع را خوب درک کرده بودند. من فکر می کردم که اگر فقط تمام توجهم را به این فیلم معطوف کنم، یک فیلم درست و حسابی خواهم داشت. اگر به هر چیز دیگری می خواستم برسم، دوامی نداشت. اصل مطلب همان بود.»

گوردون کاکس
منبع: ورایتی[/BCOLOR]​