«مختارنامه» به کارگردانی داود میرباقری یکی از سریال‌هایی است که با توجه به 10 سالی که صرف ساخت آن شده، نکات حاشیه‌ای و جذابی دارد.
در فیلمنامه اولیه سریال «مختارنامه» به این نکته اشاره شده بود که مختار در کابوس‌های شبانه خود غول‌هایی را می‌بیند که در روز قیامت او را تعقیب می‌کنند. مهمترین مسئله در به تصویر کشیدن این بخش از کار «باورپذیری» آن بود. باید غول‌ها جوری ساخته می‌شدند که وقتی در صحنه‌ای از سریال به دنبال مختار می‌دوند، واقعا ترسناک جلوه کنند و اصطلاحا «کاریکاتوری و مسخره» نباشند.
بالاخره مختار فرد شجاعی بود و باید حتما این موجودات ظاهری داشته باشند که مختار واقعا از آنها بترسد و وحشت زده شود. سایت این آدمک‌ها از ابتدای فیلمبرداری سریال جزو دغدغه‌های جدی داود میرباقری بود. بعد از حضور عبدالله اسکندری و تشکیل «کارگاه جلوه های ویژه گریم»، یکی از ماموریت‌های ویژه این کارگاه ساخت همین آدمک‌ها بود.
بخش مهمی از کار «طراحی آدمک‌ها» بود. در این بخش آدمک‌ها باید کاملا با یکدیگر متفاوت بودند. در ادامه قالب‌گیری برای ساخت آدمک‌ها آغاز شد. در این مرحله نیاز بود قالب‌ها بر اساس افراد مشخص و ثابتی گرفته شود. به همین دلیل از حضور مسعود پاکدل عکاس ، مسعود مّیمی» برنامه‌ریز، مجید علی‌الاسلام مدیر صحنه و کامران خلج دستیار اول گروه جلوه‌های ویژه گریم استفاده شد که همیشه سر صحنه حاضر بودند و در هر مرحله می‌شد از آنها برای قالب‌گیری استفاده کرد.
به مرور شکل این آدمک‌ها هم تغییر کرد و قرار شد به گونه‌ای ساخته شوند که امکان حرکت پیدا کنند و میمیک صورت آنها نیز قابل لمس باشد. همین مسئله سختی و گرفتاری مضاعفی را به کار تحمیل کرد. آدمک‌ها در نهایت در سال 1388 آماده شد. در آن مقطع گروه سازنده سریال «مختارنامه» در شاهرود بودند.
صحنه‌ای هم که در فیلم مشاهده می‌کنید در منطقه «طرود» و در گرمای پنجاه درجه آن منطقه مقابل دوربین رفته است. در این بخش جمعا پنج غول مقابل دوربین رفت. سه نفر از آنها از اعضای گروه حرکات موزون به سرپرستی اصغر ماسوله بودند. دو نفر دیگر هم که لباس غول‌ها را پوشیدند، از اعضای گروه بدلکاران سریال بودند.
نکته مهم این بود که جنس آدمک‌ها از «لاتکس» بود. این جنس پلاستیکی گرمای زیادی ایجاد می‌کرد و بازیگران زمان اندکی را می‌توانستند داخل آن باقی بمانند. استفاده از این لباس‌ها برای آدم‌ها در آن گرمای شدید خطر جانی به همراه داشت و به همین دلیل هر روز کامیون‌های یخچال‌دار حمل بستنی سر صحنه فیلمبرداری حاضر می‌شدند و در فاصله دو برداشت، بازیگران نقش غول‌ها که به شدت عرق می‌ریختند، داخل این یخچال‌ها می‌رفتند تا خنک شوند و امکان ادامه کار وجود داشته باشد. البته بخش‌هایی از کار نیز به شکل جلوه‌های ویژه تصویری ساخته شد که این بخش همان قسمت‌هایی از این تصاویر است که زمین قُل قُل می کند.
در فیلمنامه اولیه سریال «مختارنامه» به این نکته اشاره شده بود که مختار در کابوس‌های شبانه خود غول‌هایی را می‌بیند که در روز قیامت او را تعقیب می‌کنند. مهمترین مسئله در به تصویر کشیدن این بخش از کار «باورپذیری» آن بود. باید غول‌ها جوری ساخته می‌شدند که وقتی در صحنه‌ای از سریال به دنبال مختار می‌دوند، واقعا ترسناک جلوه کنند و اصطلاحا «کاریکاتوری و مسخره» نباشند.
بالاخره مختار فرد شجاعی بود و باید حتما این موجودات ظاهری داشته باشند که مختار واقعا از آنها بترسد و وحشت زده شود. سایت این آدمک‌ها از ابتدای فیلمبرداری سریال جزو دغدغه‌های جدی داود میرباقری بود. بعد از حضور عبدالله اسکندری و تشکیل «کارگاه جلوه های ویژه گریم»، یکی از ماموریت‌های ویژه این کارگاه ساخت همین آدمک‌ها بود.
بخش مهمی از کار «طراحی آدمک‌ها» بود. در این بخش آدمک‌ها باید کاملا با یکدیگر متفاوت بودند. در ادامه قالب‌گیری برای ساخت آدمک‌ها آغاز شد. در این مرحله نیاز بود قالب‌ها بر اساس افراد مشخص و ثابتی گرفته شود. به همین دلیل از حضور مسعود پاکدل عکاس ، مسعود مّیمی» برنامه‌ریز، مجید علی‌الاسلام مدیر صحنه و کامران خلج دستیار اول گروه جلوه‌های ویژه گریم استفاده شد که همیشه سر صحنه حاضر بودند و در هر مرحله می‌شد از آنها برای قالب‌گیری استفاده کرد.
به مرور شکل این آدمک‌ها هم تغییر کرد و قرار شد به گونه‌ای ساخته شوند که امکان حرکت پیدا کنند و میمیک صورت آنها نیز قابل لمس باشد. همین مسئله سختی و گرفتاری مضاعفی را به کار تحمیل کرد. آدمک‌ها در نهایت در سال 1388 آماده شد. در آن مقطع گروه سازنده سریال «مختارنامه» در شاهرود بودند.
صحنه‌ای هم که در فیلم مشاهده می‌کنید در منطقه «طرود» و در گرمای پنجاه درجه آن منطقه مقابل دوربین رفته است. در این بخش جمعا پنج غول مقابل دوربین رفت. سه نفر از آنها از اعضای گروه حرکات موزون به سرپرستی اصغر ماسوله بودند. دو نفر دیگر هم که لباس غول‌ها را پوشیدند، از اعضای گروه بدلکاران سریال بودند.
نکته مهم این بود که جنس آدمک‌ها از «لاتکس» بود. این جنس پلاستیکی گرمای زیادی ایجاد می‌کرد و بازیگران زمان اندکی را می‌توانستند داخل آن باقی بمانند. استفاده از این لباس‌ها برای آدم‌ها در آن گرمای شدید خطر جانی به همراه داشت و به همین دلیل هر روز کامیون‌های یخچال‌دار حمل بستنی سر صحنه فیلمبرداری حاضر می‌شدند و در فاصله دو برداشت، بازیگران نقش غول‌ها که به شدت عرق می‌ریختند، داخل این یخچال‌ها می‌رفتند تا خنک شوند و امکان ادامه کار وجود داشته باشد. البته بخش‌هایی از کار نیز به شکل جلوه‌های ویژه تصویری ساخته شد که این بخش همان قسمت‌هایی از این تصاویر است که زمین قُل قُل می کند.
