هیچ کس نمی تواند در تهی بودن و بی هیچ زمینه ای انسان باشد و هویت ویژه یابد.

[Mårzï¥ē]

.هویت چیزی نیست که ناگهان به آدمی داده شود ؛ چه بسا در روند شناخت اجتماعی جان می گیرد.ما همانی می شویم که نام می برند.کودکی که از مهر مادری و غم خواری او بی بهره بوده است به آدم ماشینی تبدیل می شود.کودکی را که گرامی می دارند خود را گرامی می دارد.پسر بچه ای را که پخمه می انگارند پخمه می شود ، درست همانگونه که اگر با کودکی همچون سرداری بزرگ و خدای جنگ رفتار کنند در بزرگسالی نیز مانند چنین سرداری می اندیشد و رفتار می کند و به درستی هویت خود را با کسی که امید چنین ویژگی هایی را از او دارند یکسان می بیند.
جامعه به انسان هویت می دهد و همچنین این هویت ها را پشتیبانی می کند و این پشتیبانی را کمابیش ادامه می دهد.هیچ کس نمی تواند در تهی بودن و بی هیچ زمینه ای انسان باشد و هویت ویژه یابد.
پیتر برگر / دعوت به جامعه شناسی / نشر ثالث