پادشاه ته جونگ که بود؟

[RASHA]

ته جونگ (۱۳۶۷-۱۴۲۲، حکومت:۱۴۰۰-۱۴۱۸) سومین پادشاه سلسله ی چوسون در کره و پدر پادشاه سجونگ کبیر،تا هشت سالگی سلسله ی چوسون به سلطنت نرسیده بود ولی او از زمان پیدایش سلسله و حتی قبل تر نیز بیشتر قدرت را در پادشاهی در اختیار داشت.در میان هشت پسر پدرش پادشاه ته جو، او سرانجام به عنوان تواناترین رهبر ظاهر شد.رسیدن وی به سلطنت با نبردهای خونین با برادرانش آغشته شده بود ولی او خود را به عنوان یک پادشاه توانا ثابت نموده و برای پایه گذاری یک ساختار مدیریتی قوی برای سلسله ی جدید در طول ۱۸ سال از سلطنتش سخت تلاش کرد.
رهبری بنیادین ته جونگ نقشی حیاتی را در ایجاد سلسله ی چوسون بازی کرد.او به پدرش ته جو در براندازی سلسله ی گوریو کمک نموده،به او در شروع سلسله ی چوسون یاری رساند،به عنوان پادشاه به مدت ۱۸ سال حکومت نمود، برای پادشاه سجونگ که چهارمین و معروف ترین پادشاه سلسله ی چوسون بود پدری نمود،سئول را ساخت، کنفسیوسیسم را ترویج داد،یک سیستم طبقاتی را پایه گذاری نمود و امور نظامی کشور را تقویت کرد.او در میان پدرش تجو و پسرش سجونگ حکمرانی کرد.این سه پادشاه در خلال ۵۸ سال اول و بحرانی سلسله ی چوسون حکومت کردند.

ته جونگ با نام یی بانگ وون در سال ۱۳۶۷ و به عنوان پنجمین پسر یی سونگ گی (یک ژنرال با استعداد و با نفوذ در ارتش گوریو که بعدها با عنوان پادشاه ته جو موسس سلسله ی چوسون شد)بود.در سال ۱۳۸۲، یی بانگ وون یک پست دولتی را در سلسله گوریو در اختیار گرفت. در روزهای پایانی سلسله گوریو،او به پدرش به منظور جلب حمایت شهروندان و عده کثیری از شخصیت های موثر دولت کمک نمود و در سال ۱۳۸۸ به عنوان یک فرستاده به سلسله مینگ در چین فرستاده شد.در سال ۱۳۹۲، او با پدرش به منظور براندازی گوریو و ایجاد یک سلسله جدید با نام چوسون همکاری نمود و در این راه با حذف مقامات قدرتمند کنفسیوسی به مانند جونگ مونگ جوکه به پادشاهان گوریو وفادار باقی مانده بودند، سهیم بود.
جونگ در حالی که از یک مهمانی که توسط یی بانگ وون برایش ترتیب داده شده بود به خانه بر میگشت،توسط پنج مرد بر روی پل سونجاک به قتل رسید.امروزه این پل به عنوان یک بنای یادبود در کره شمالی قرار گرفته است و گفته می شود یک لکه ی قهوه ای بر روی یکی از تخته سنگ های آن اثر خون او بوده که در زمان بارش باران به رنگ قرمز در می آید.

یی بانگ وون تصور می کرد که او بایست به عنوان جانشین سلطنت منصوب شود ولی زیر فشارهایی از جانب ملکه کانگ سیندوک وجونگ دو جون (یکی از نزدیک ترین مشاوران پادشاه ته جو) که در مورد سبک رهبری سرسختانه ی ته جونگ و سیاست سخت گیرانه وی در برابر خانواده های اشراف نگران بود، ته جو در مورد انتخاب وارث سلطنت به سمت انتخاب جوان ترین پسر در میان هشت پسرش یعنی یی بانگ سوک (شاهزاده بزرگ یویان) که برادر ناتنی یی بانگ وون بود متمایل شد.
در سال ۱۳۹۷، ملکه سیندوک که مادر دو تن از جوان ترین شاهزادگان بود، فوت کرد و در همان سال بانگ وون و تنی چند از برادرانش نقشه قتل جونگ دو جون و سایرین را که از انتخاب شاهزاده یویان به عنوان وارث سلطنت حمایت می کردند، کشیدند. متعاقب آن،شاهزاده یویان و موآن که ۱۶ و ۱۷ سال سن داشتند کشته شدند و این اطمینان حاصل گشت که آنها هرگز به پادشاهی دست نخواهند یافت.این اتفاق به اولین نزاع شاهزادگان معروف است.
در سال ۱۴۰۰، ژنرال باک پو که از یی بانگ وون به دلیل کافی نبودن پاداش دریافتی اش به خاطر اقداماتش در اولین نزاع شاهزادگان ناراحت بود،با برادر بزرگتر بانگ وون ( یی بانگ گان) متحد شده و در ماجرایی که به دومین نزاع شاهزادگان معروف شده است، بر علیه بانگ وون شورش نمودند.یی بانگ وون با موفقیت بر نیروهای برادرش پیروز شد و سپس باک پو را اعدام کرده و یی بانگ گان را به تبعید فرستاد.
ته جو که از رفتارهای بانگ وون و متحدینش عصبانی و ناامید شده بود،سلطنت را در سال ۱۳۹۸ تفویض کرده و دومین پسرش بانگ وا (شاهزاده یونگ آن) را به عنوان جانشینش برگزید.زمانی که تجو در سال ۱۳۹۸ سلطنت را رها کرد،شاهزاده یونگ آن سلطنت را به دست گرفت و به عنوان پادشاه جونگ جونگ به پادشاهی رسید.اما جونگ جونگ که کارهای برادر جوان ترش بانگ وون را در سال های منتهی به استعفای ته جو و دوران حکومت خودش مشاهده کرده بود،از این نکته که احتمالا بانگ وون حرکتی در جهت حذف اجباری وی از سلطنت انجام خواهد داد ترسید و تصمیم گرفت تا تقریبا یک سال بعد از رسیدن به پادشاهی از آن کناره گیری کرده و بانگ وون را به عنوان وارث سلطنت معرفی کند.بنابراین، یی بانگ وون در سال ۱۴۰۰ با عنوان پادشاه ته جونگ سومین پادشاه چوسون شد.
یکی از اولین کارهایی که ته جونگ بعد از رسیدن به سلطنت منع مالکیت نیروهای مجهز امنیتی خصوصی بود که توسط بسیاری از اعضای خانواده سلطنتی،اعضای انجمن مشاورین پادشاه و سایر مقامات دولتی اداره می شدند.در نتیجه سربازان این نیروهای خصوصی در ارتش رسمی جذب شدند.او به ۴۷ نفر از مردانش که با وفاداری در راه رسیدن به سلطنت از وی حمایت کردند، با مرتبه ” شخص لایق” پاداش داد.
از مرکز مدیریتی که همچنان در که سونگ قرار داشت، پادشاه ته جونگ به ادامه ی اصلاحاتی که توسط پدرش آغاز شده بود مبادرت ورزید.او هیئتی هفت عضوی از مشاوران را سازماندهی کرده و انها را اویجونگ بو نامید.انجمنی شش نفره زیر نظر اویجونگ بو تشکیل شد: هیئت مدیریتی ، هیئت کارکنان، هیئت مالیات، هیئت تشریفات،هیئت جنگ، هیئت مجازات ها و هیئت کارها.هر کدام از هیئت ها به یکی از اعضای اویجونگ بو پاسخ گو بودند و اویجونگ بو نیز در عوض به پادشاه گزارش داده و بدین ترتیب یک دولت قدرتمند مرکزی تشکیل شد.کشور به هشت منطقه تقسیم شد: هامگیونگ ، پیونگ آن، هوانگ هه، گیونگ گی، گانگ وون، چانگ چونگ، گیونگ سان و چولا.برای مدیریت هر منطقه یک فرماندار توسط دولت مرکزی منصوب می شد.
ته جونگ دستور آغاز کارها برای پروژه های حجیم سازندگی در هانسئونگ (پایتخت) را در سال ۱۴۰۴ صادر کرد که شامل ساخت دفاتری برای شش هیئت مدیریتی که سه عدد از انها در طرفین خیابان سجونگ قرار داشتند و یک کاخ کوچکتر برای اقامت پادشاه (قصر چانگ دوک) می شدند.در حالی که ساخت و ساز هنوز در جریان بود،دولت در سال ۱۴۰۵ به هانسئونگ بازگشت.
ته جونگ کنفسیوسیسم را که بیشتر از یک مذهب یک فلسفه ی سیـاس*ـی بود ترویج داد و این چنین بود که بودائیت که در نزد پادشاهان گوریو جایگاه مورد التفاتی داشت،رو به نزول گذاشت.او دستور بسته شدن تعداد زیادی از معابد بودایی،توزیع مجدد مجدد زمین های مایملک آن معابد و تصرف گنجینه های انان به نفع خرانه ی ملی را داد.بعد از پایان اقدامات وی، تنها ۲۴۲ معبد بودایی در کشور باقی مانده بود.
در سال ۱۴۱۳، ته جونگ سیستم هوپه که شکلی ابتدایی از برچسب های تعیین هویت بود و نام و محل اقامت حاملش بر روی ان حک شده بود را بنیان نهاد.این سیستم برای کنترل حرکات مردم مورد استفاده قرار می گرفت.شهروندان مرد مابین ۱۵ تا ۷۰ سال برچسب هایی حمل می کردند که نشان می داد آنها متعلق به کدام یک از ۵ طبقه اجتماعی هستند.مقامات رده بالا برچسب هایی از عاج داشتند در حالی که مقامات دولتی رده پائین و افسران دولتی برچسب هایی زرد رنگ از چوب درخت صنوبر حمل می کردند.مردمان عادی برچسب های مربعی چوبی و بـرده ها و افراد مطرود نیز برچسب های بزرگتر چوبی با خود حمل می کردند.