dinaz
کاربر نگاه دانلود
چرا بچه‌های شرق آسیا باهوش‌تر و بااستعدادتر هستند؟
توضیحات:
اهام مظفری:
کشورهای شرق آسیا مثل چین، ژاپن و کره بهترین سیستم آموزشی را دارند. دانش آموزان آن‌ها در ریاضیات، خواندن و علوم عملکرد بهتری از دانش آموزان سایر نقاط جهان دارند. پرورش کودکان موفق و بااستعدادی که به بزرگترها و فرهنگشان احترام می‌گذارند و شخصیت خوبی دارند، هدف اصلی کشورهای شرقی است. اما چطور به این هدف رسیده اند؟ آن‌ها چند دهه است که قوانین منحصر به فردشان پیروی می‌کنند.
آن‌ها اعتقاد ندارند که آموزش مهم‌ترین بخش زندگی است
این باور تنها در ۲ سال اول زندگی اعمال میشود. در این دوره احساسات بسیار مهم هستند، به همین دلیل بچه‌ها با عشق و مراقبت احاطه می‌شوند. تماس فیزیکی هم بسیار مهم است: والدین اغلب فرزندشان را بغـ*ـل می‌کنند حتی اگر لازم نباشد. در این کشورها مردم اعتقاد ندارند که کودکان قبل از یک سن خاص چیزی نمی‌فهمند. اگرچه بچه‌ها نمیتوانند پاسخ دهند، اما از مدت‌ها قبل از تولد اطلاعات را دریافت و تحلیل می‌کنند. به همین دلیل والدین سعی می‌کنند الگوی خوبی برای فرزندشان باشند.
آن‌ها برای تجربه شخصی ارزش قائل هستند
برخلاف سیستم آموزشی بیشتر کشورها، والدین فرزندشان را از چیزی منع نمی‌کنند. اگر کودک کار بد یا خطرناکی انجام دهد، والدین فقط سعی می‌کنند توجه آن‌ها را به چیز دیگری جلب کنند. در نظام شرقی معتقدند که ممنوعیت‌ها علاقه کودک به اکتشاف را از بین می‌برد. کودکان از خطر و اینکه چرا باید از برخی چیز‌ها اجتناب کنند آگاه می‌شوند، اما هیچ چیز برایشان ممنوع نخواهد شد؛ بنابراین این کودکان در آینده تفکر خلاق‌تری دارند، می‌توانند راه حل‌های منحصر به فرد پیدا کنند، قوانین مهم را دنبال می‌کنند و به بزرگترها احترام می‌گذارند.
منافع خودشان مهم نیست
والدین ما می‌گویند: «به خودت آسیب نزنی»، اما در شرق می‌گویند: «به دیگران آسیب نزنی» بچه‌ها تا قبل از سه سالگی احترام به دیگران و حیوانات را یاد می‌گیرند تا بتوانند به دنبال حقیقت باشند، خودشان را کنترل کنند و از طبیعت مراقبت کنند. بچه‌ها طوری بزرگ می‌شوند که بتوانند با دیگران زندگی کنند، به آن‌ها کمک کنند، منافع آن‌ها را هم در نظر بگیرند. در ژاپن مردم معتقدند این رویکرد برای ایجاد یک جامعه و دولت هماهنگ بسیار اهمیت دارد. به همین دلیل بچه‌ها یاد می‌گیرند بخشی از جامعه هستند.
بچه‌ها در ۲-۳ سالگی چند ورزش انجام می‌دهند و در کلاس‌های آموزشی شرکت می‌کنند
بعد از اینکه بچه اصول رفتار خوب را یاد می‌گیرند، پیشرفت همه جانبه آن‌ها شروع میشود. در شرق آسیا کاملا طبیعی است که یک کودک ۳ ساله روز بسیار شلوغی داشته باشد. بچه‌ها همزمان در کلاس‌های انگلیسی، ریاضی، نقاشی، بازیگری و آواز شرکت می‌کنند. به لطف این سیستم همه بچه‌ها تا ۴ سالگی می‌توانند حداقل یک ساز بزنند و اصول ریاضی و دستور زبان را می‌دانند و در ۵ سالگی برای رفتن به مدرسه آماده می‌شوند.
کودکان ابتدایی خودشان به مدرسه می‌روند
در ژاپن و کره کودکان ۶ ساله خودشان به مدرسه می‌روند. مادران بچه‌ها را به مدرسه نمی‌برند. بچه‌ها معمولا قبل رفتن به مدرسه شمارش، نوشتن و خواندن کتاب‌های ساده را یاد گرفته اند. مردم این کشورها معتقدند آموختن اعداد به بچه‌ها در سنین پایین به رشد لوب‌های پیشانی مغز و توانایی‌های خلاقانه شان کمک می‌کند.
دانش آموز زمان می‌گذارد تا حرفه آینده خود را انتخاب کند
بچه‌ها در ۱۲ تا ۱۶ سالگی بالغ محسوب می‌شوند. آن‌ها تصمیم می‌گیرند و مسئول تصمیماتشان هستند. آن‌ها اگر آماده نباشند فورا وارد انتخاب حرفه نمی‌شوند. در این کشورها روابط خانوادگی بسیار مهم است. بچه تا هر زمانی که نیاز داشته باشد با خانواده زندگی می‌کند. اما اغلب بچه‌ها تا ۱۴ سالگی می‌دانند چه می‌خواهند و می‌توانند خودشان زندگی کنند.
این سیستم صد‌ها سال است وجود دارد و به والدین اجازه می‌دهد فرزندان باهوش و بااستعدادی پرورش دهند که به سنت‌ها و دیگران احترام می‌گذارند و عملکرد گروهی خوبی دارند. مهم‌ترین قانون این سیستم این است: توضیح تصمیمات، عشق و توجه برای پرورش یک کودک سالم ضروری است. و نظم و استقلال به آن‌ها اجازه می‌دهد در کار و تحصیل نتایج عالی بگیرند.
نظر شما درباره سیستم کشورهای شرق آسیا چیست؟
توضیحات:
اهام مظفری:
کشورهای شرق آسیا مثل چین، ژاپن و کره بهترین سیستم آموزشی را دارند. دانش آموزان آن‌ها در ریاضیات، خواندن و علوم عملکرد بهتری از دانش آموزان سایر نقاط جهان دارند. پرورش کودکان موفق و بااستعدادی که به بزرگترها و فرهنگشان احترام می‌گذارند و شخصیت خوبی دارند، هدف اصلی کشورهای شرقی است. اما چطور به این هدف رسیده اند؟ آن‌ها چند دهه است که قوانین منحصر به فردشان پیروی می‌کنند.
آن‌ها اعتقاد ندارند که آموزش مهم‌ترین بخش زندگی است
این باور تنها در ۲ سال اول زندگی اعمال میشود. در این دوره احساسات بسیار مهم هستند، به همین دلیل بچه‌ها با عشق و مراقبت احاطه می‌شوند. تماس فیزیکی هم بسیار مهم است: والدین اغلب فرزندشان را بغـ*ـل می‌کنند حتی اگر لازم نباشد. در این کشورها مردم اعتقاد ندارند که کودکان قبل از یک سن خاص چیزی نمی‌فهمند. اگرچه بچه‌ها نمیتوانند پاسخ دهند، اما از مدت‌ها قبل از تولد اطلاعات را دریافت و تحلیل می‌کنند. به همین دلیل والدین سعی می‌کنند الگوی خوبی برای فرزندشان باشند.
آن‌ها برای تجربه شخصی ارزش قائل هستند
برخلاف سیستم آموزشی بیشتر کشورها، والدین فرزندشان را از چیزی منع نمی‌کنند. اگر کودک کار بد یا خطرناکی انجام دهد، والدین فقط سعی می‌کنند توجه آن‌ها را به چیز دیگری جلب کنند. در نظام شرقی معتقدند که ممنوعیت‌ها علاقه کودک به اکتشاف را از بین می‌برد. کودکان از خطر و اینکه چرا باید از برخی چیز‌ها اجتناب کنند آگاه می‌شوند، اما هیچ چیز برایشان ممنوع نخواهد شد؛ بنابراین این کودکان در آینده تفکر خلاق‌تری دارند، می‌توانند راه حل‌های منحصر به فرد پیدا کنند، قوانین مهم را دنبال می‌کنند و به بزرگترها احترام می‌گذارند.
منافع خودشان مهم نیست
والدین ما می‌گویند: «به خودت آسیب نزنی»، اما در شرق می‌گویند: «به دیگران آسیب نزنی» بچه‌ها تا قبل از سه سالگی احترام به دیگران و حیوانات را یاد می‌گیرند تا بتوانند به دنبال حقیقت باشند، خودشان را کنترل کنند و از طبیعت مراقبت کنند. بچه‌ها طوری بزرگ می‌شوند که بتوانند با دیگران زندگی کنند، به آن‌ها کمک کنند، منافع آن‌ها را هم در نظر بگیرند. در ژاپن مردم معتقدند این رویکرد برای ایجاد یک جامعه و دولت هماهنگ بسیار اهمیت دارد. به همین دلیل بچه‌ها یاد می‌گیرند بخشی از جامعه هستند.
بچه‌ها در ۲-۳ سالگی چند ورزش انجام می‌دهند و در کلاس‌های آموزشی شرکت می‌کنند
بعد از اینکه بچه اصول رفتار خوب را یاد می‌گیرند، پیشرفت همه جانبه آن‌ها شروع میشود. در شرق آسیا کاملا طبیعی است که یک کودک ۳ ساله روز بسیار شلوغی داشته باشد. بچه‌ها همزمان در کلاس‌های انگلیسی، ریاضی، نقاشی، بازیگری و آواز شرکت می‌کنند. به لطف این سیستم همه بچه‌ها تا ۴ سالگی می‌توانند حداقل یک ساز بزنند و اصول ریاضی و دستور زبان را می‌دانند و در ۵ سالگی برای رفتن به مدرسه آماده می‌شوند.
کودکان ابتدایی خودشان به مدرسه می‌روند
در ژاپن و کره کودکان ۶ ساله خودشان به مدرسه می‌روند. مادران بچه‌ها را به مدرسه نمی‌برند. بچه‌ها معمولا قبل رفتن به مدرسه شمارش، نوشتن و خواندن کتاب‌های ساده را یاد گرفته اند. مردم این کشورها معتقدند آموختن اعداد به بچه‌ها در سنین پایین به رشد لوب‌های پیشانی مغز و توانایی‌های خلاقانه شان کمک می‌کند.
دانش آموز زمان می‌گذارد تا حرفه آینده خود را انتخاب کند
بچه‌ها در ۱۲ تا ۱۶ سالگی بالغ محسوب می‌شوند. آن‌ها تصمیم می‌گیرند و مسئول تصمیماتشان هستند. آن‌ها اگر آماده نباشند فورا وارد انتخاب حرفه نمی‌شوند. در این کشورها روابط خانوادگی بسیار مهم است. بچه تا هر زمانی که نیاز داشته باشد با خانواده زندگی می‌کند. اما اغلب بچه‌ها تا ۱۴ سالگی می‌دانند چه می‌خواهند و می‌توانند خودشان زندگی کنند.
این سیستم صد‌ها سال است وجود دارد و به والدین اجازه می‌دهد فرزندان باهوش و بااستعدادی پرورش دهند که به سنت‌ها و دیگران احترام می‌گذارند و عملکرد گروهی خوبی دارند. مهم‌ترین قانون این سیستم این است: توضیح تصمیمات، عشق و توجه برای پرورش یک کودک سالم ضروری است. و نظم و استقلال به آن‌ها اجازه می‌دهد در کار و تحصیل نتایج عالی بگیرند.
نظر شما درباره سیستم کشورهای شرق آسیا چیست؟
