ԼƠƔЄԼƳ
کاربر نگاه دانلود
هیچ کس دوست ندارد که فرزندی خشونت طلب و پرخاشجو تربیت کند و کودکش در آینده به‌خاطر این عصبی مزاج بودن، لطمات شدیدی را متحمل شود اما متأسفانه برخی از والدین خواسته یا ناخواسته با عملکرد تربیتی خود، فرزندشان را به سمت پرخاشگری و خشونت‌طلبی سوق می‌دهند.
برای اینکه فرزندانی خشونت طلب پرورشش ندهیم بهتراست موارد ذیل را رعایت کنیم:
* کودک را از پذیرش مسئولیت نترسانیم و انجام کارهاش را به خودش واگذار کنیم.
* در صورت عصبانیت از عملکرد کودک، علت عصبانیت خود را به او بگوییم.
* فضای خانه را پر از تنش و ناراحتی نکنیم.
* کودک را تنبیه بدنی نکنیم.
* کودک را با هم سن و سالان خودش و با کودکی خودمان مقایسه کنیم.
* کودک را برای انجام کارهای جنگجویانه و پر زد و خورد تشویق نکنیم.
* با بحث و جدل های طولانی و تحقیر و مسخره کردن سعی در شکست دادن کودک نکنیم.
* مسائل انضباطی را با خشم و نفرت همراه نکنیم.
* به حالت های عصبی کودک بی توجهی نکنیم و به سادگی از کنار آنها نگذریم.
* با تحکم و تحقیر با او صحبت نکنیم و او را در انجام کارها ناتوان نشماریم.
در صورتی که موارد فوق را رعایت نکنیم موجب بروز و رشد خشونت در کودکان خواهیم شد. عدم رعایت این موارد در محیط خانه سبب ایجاد ترس در کودک شده و اصولا همه افراد برای پوشاندن ترس های بی شمار خود از دیگران، رو به خشونت می آورند و کودکان نیز از این امر مستثنی نیستند، همچنین والدین باید در شیوه های انضباطی مخصوص خود دقت نظر کافی داشته باشند، زیرا گاهی این روش های نادرست انضباطی موجب افزایش خشم، ترس و ناامیدی در کودک می شود.
این دسته از والدین معمولا خط کشی های مرسوم خود را بدون آوردن دلیل به کودک گوشزد می کنند بی آنکه دقت داشته باشند که عدم ذکر دلیل موجه، باعث می شود که کودک با باید و نبایدهای بی شماری روبه رو شود که منطقی نیز جهت انجام یا عدم انجام آنها نمی داند و همین امر سبب سرکشی وی شده و در نهایت خشونت درون او را افزایش می دهد.
این مسئله در مورد معلمان نیز صادق است و گاهی فشارهای انضباطی بیش از حد مدرسه یا کلاس درس نیز باعث فوران این خشم در کودک می شود و والدین باید هوشمندانه به این مسئله توجه کرده و پیش از آنکه دنیای زیبای کودکانه فرزندشان خراب شود اوضاع را با صحبت با اولیای مدرسه و تغییر روش آنها تحت کنترل خود گیرند.
برای اینکه فرزندانی خشونت طلب پرورشش ندهیم بهتراست موارد ذیل را رعایت کنیم:
* کودک را از پذیرش مسئولیت نترسانیم و انجام کارهاش را به خودش واگذار کنیم.
* در صورت عصبانیت از عملکرد کودک، علت عصبانیت خود را به او بگوییم.
* فضای خانه را پر از تنش و ناراحتی نکنیم.
* کودک را تنبیه بدنی نکنیم.
* کودک را با هم سن و سالان خودش و با کودکی خودمان مقایسه کنیم.
* کودک را برای انجام کارهای جنگجویانه و پر زد و خورد تشویق نکنیم.
* با بحث و جدل های طولانی و تحقیر و مسخره کردن سعی در شکست دادن کودک نکنیم.
* مسائل انضباطی را با خشم و نفرت همراه نکنیم.
* به حالت های عصبی کودک بی توجهی نکنیم و به سادگی از کنار آنها نگذریم.
* با تحکم و تحقیر با او صحبت نکنیم و او را در انجام کارها ناتوان نشماریم.
در صورتی که موارد فوق را رعایت نکنیم موجب بروز و رشد خشونت در کودکان خواهیم شد. عدم رعایت این موارد در محیط خانه سبب ایجاد ترس در کودک شده و اصولا همه افراد برای پوشاندن ترس های بی شمار خود از دیگران، رو به خشونت می آورند و کودکان نیز از این امر مستثنی نیستند، همچنین والدین باید در شیوه های انضباطی مخصوص خود دقت نظر کافی داشته باشند، زیرا گاهی این روش های نادرست انضباطی موجب افزایش خشم، ترس و ناامیدی در کودک می شود.
این دسته از والدین معمولا خط کشی های مرسوم خود را بدون آوردن دلیل به کودک گوشزد می کنند بی آنکه دقت داشته باشند که عدم ذکر دلیل موجه، باعث می شود که کودک با باید و نبایدهای بی شماری روبه رو شود که منطقی نیز جهت انجام یا عدم انجام آنها نمی داند و همین امر سبب سرکشی وی شده و در نهایت خشونت درون او را افزایش می دهد.
این مسئله در مورد معلمان نیز صادق است و گاهی فشارهای انضباطی بیش از حد مدرسه یا کلاس درس نیز باعث فوران این خشم در کودک می شود و والدین باید هوشمندانه به این مسئله توجه کرده و پیش از آنکه دنیای زیبای کودکانه فرزندشان خراب شود اوضاع را با صحبت با اولیای مدرسه و تغییر روش آنها تحت کنترل خود گیرند.
