Behtina
کاربر نگاه دانلود
- عضویت
- 2015/11/08
- ارسالی ها
- 22,523
- امتیاز واکنش
- 65,135
- امتیاز
- 1,290
نقد و بررسی نمایش بچه تابستان نوشته حسن حامد و کارگردانی دریا نظری
گزاره ای صحنه ای و کوتاه درباره یک پسربچه خیابانی
[BCOLOR=rgb(255, 255, 255)]گزاره ای صحنه ای و کوتاه درباره یک پسربچه خیابانی
[BCOLOR=rgb(255, 255, 255)]
[/BCOLOR]
حسن پارسائی:
[/BCOLOR] نمایش هائی که به تم های اجتماعی و تربیتی می پردازند، به لحاظ موضوعی از گیرائی و جذابیت خاصی برخوردارند و اگر این رویکرد به گونه ای به کودکان و نوجوانان مربوط باشد ، جذابیت آن دو چندان خواهد شد ؛ البته شروطی هم برای محقق شدن چنین نتایج و تأثیراتی براین مقوله مترتب است : رویکرد نمایشنامه نویس باید الزامأ نمایشی ، هنری و همزمان تحلیلی و قابل ارزیابی باشد؛ ضمنأ نویسنده وکارگردان نمایش پرسش های پاسخ داده نشده ای درذهن مخاطب بجای نگذارند وموضوع با جامعیت و درقالب و ساختاری نمایشی ارائه شود .
نمایش " بچه تابستان " به نویسندگی " حسن حامد " و کارگردانی "دریا نظری" که هم اکنون درسالن کوچک " تالار محراب " اجرا می شود، ظاهرأ به جنین موضوعی می پردازد ؛ پرسوناژ محوری این"دوئودرام"(نمایش دو نفره) اجتماعی وتربیتی،پسربجه ای است که ظاهرأ به علت فقرمالی وسفارش پدرش، یک"واکسی خیابانی" شده است ؛ او در یکی از موقعیت های کاری اش وارد یک پارک می شودودنبال مشتری می گردد وکمی بعد با مردی تنها وخیابانی که قبلأ درزندان بوده رو به رو می گردد. پسر بچه کم سن وسال به تقاضای مرد، کفش های او را واکس می زند ومرد هم پسربچه را نصیحت می کند تا بلکه آن کاررا رها نماید و همانند همسالانش به مدرسه برود ، درس بخواند و آینده ای داشته باشد . ضمنأ از رویاروئی با افراد ناباب و بزهکار در امان بماند و سپس ...
شیوه پردازوساختاردهی موضوع نشان می دهد که موضوع،اساسأ داستانی نیست و برمبنای یک موقعیت کوتاه شکل گرفته که عملأ به سرانجامی شاکله دار، داستانگونه وغایت مند نمی رسد ؛ زیرا پسر بچه مورد نظربه کارش ادامه می دهد وهیچ عکس العملی هم که نشانگر پذیرفتن نصایح مرد مورد نظر باشد ، از خود بروز نمی دهد؛یعنی متن نمایش ساختار نمایشی ندارد وصرفأ " گزاره " ای و خبری است .
عنوان نمایش هم ایراد دارد ، چون ظاهرأ بیانگرآن است که این پسربچه فقط درتابستان به چنین کاری روی می آورد، درحالی که درنمایش خود پسربچه صراحتأاظهارمی کند که کارش همین است، مدرسه نمی رود و حتا آرزو دارد که یکی از شاگردان کلاس اول یک مدرسه باشد .
در نمایش" بچه تابستان " به نویسندگی"حسن حامد " و کارگردانی " دریا نظری " ، پردازش پرسوناژ ها تا حدی اشتباه است : مردی که پسر بچه را نصیحت و به راه راست هدایت می کند ، در بخش ماقبل آخر، ناگهان و بدون دلیل عوض می شود و پول پسر بچه را می دزدد و حتا او را کتک هم می زند . البته باز به طور ناگهانی پشیمان می شود و ...
نویسنده ومتعاقبأ خودنمایش برای پرسش های زیرصراحتأ پاسخی ارائه نمی دهد: "چرا پدرو مادراین پسربچه اورا وادار کرده اند که جزو کودکان خیابانی بشود ؟ " ، " او و والدینش درکجا و چگونه زندگی می کنند؟ "،" آیا خواهر و برادرانی دارد وآیا آن ها هم مثل او خیابانی اند؟" و ... همین هانشان می دهد که متن خیلی خلاصه نوشته شده است و نکات فراوانی کم دارد: یعنی با دقت و جامعیت تحلیل شونده ای به موضوع پرداخته نشده است .این نارسائی ها سبب شده نمایش فقط به بخش کوتاهی اززندگی پسربچه بپردازد و کلأ در یک دیدار کوتاه و گذری خلاصه شود.
دررابطه با اجرا باید گفت که پسربچه مورد نظر"تی شرت" تمیزی پوشیده که روی آن شماره وعباراتی به زبان انگلیسی نوشته شده و کلاه لبه داری هم به سر دارد که آن را مثل بچه های شاد، شنگول، بی خیال و شیطنت دار، طوری به سر گذاشته که لبه اش به سمت عقب باشد . ضمنأ جعبه چوبی ابزارواکسش هم بسیارتمیز و تازه است. روی دست وصورتش ( که مثلأ در اثر پاک کردن دماغش با دست کمی سیاه یا قهوه ای شده باشد ) هم اصلأ لکه های واکس دیده نمی شود. اساسأ او پسربچه ای است تر وتمیزوغیر خیابانی : یعنی خود بازیگر است وچیزهائی ازپرسوناژ مورد نظر کم دارد. نیمکتی هم که در پارک قرار دارد ،گویا برای همین نمایش رنگ شده وبسیارتمیزاست.
موارد فوق سبب شده که پرسوناژها باورپذیر به نظر نرسند ؛ با همه این ها ، بازیگر پرسوناژ پسر بچه واکسی، یعنی " آرمان مرادی" خیلی خوب و زیبا بازی می کند؛ او دیالوگ های طولانی اش را که ازنظر لغات و اصطلاحات کوچه و خیابان ، با زبان و ذهنیت های او فاصله فراوان دارد و حتا بزرگسالانه هم هستند، با مهارتی تحسین برانگیز و هنرمندانه بیان می کند و البته ، حالات و لحن و لهجه "عشق لاتی ها "راهم که چنین پرسوناژی ازافراد ناباب کوچه وخیابان آموخته، درکلامش بامهارت انعکاس می دهد.
بازی" مهدی شیخوند "هم در کل خوب است و اگر چندان باورپذیر نیست ، به علت آن است که شخصیت پردازی پرسوناژ مورد نظر در متن نمایش ناقص و به دوراز روابط علت و معلولی انجام شده است .
نور پردازی صحنه اول به کلی ایراد دارد و باید به جای چراغ قوه ها وایجاد فضای بسیارتاریک ، از" نور موضعی" که عمده تأ برای تأکید واشاره به جداافتادگی یا تنهائی وخاص بودن پرسوناژ و یا نشان دادن یک موقعیت معین به کار می رود ،استفاده می شد . ضمنأ باید یادآور شد که این صحنه اساسأ اضافی است و فقط بر تکرار دیالوگ های خبری ، شعاری و گزارش دهی این موضوع بدیهی که آن ها در پارک اند ، تأکید دارد : در صحنه بعد به طور عینی و زماندارتری به همین موضوع پرداخته می شود و عملأ اضافی بودن صحنه اول به اثبات می رسد.
به چهره پردازی ولباس پرسوناژ ها هیچ توجهی نشده است ؛ در اصل هردو بازیگر با لباس ها و وضعیت ظاهری خودشان وارد صحنه شده اند ؛ این بی توجهی کارگردان، عملأ به باورپذیر شدن پرسوناژها و به کلیت نمایش بسیارآسیب زده است. کارگردانی با شتابزدگی انجام شده و ضعیف است ؛ با وجود این ، در جاهائی میزانسن ها ی مناسبی هم وجود دارد که تا حدی طراحی شده اند: مثلأ صحنه هائی که درآن ها از" وانموده سازی " استفاده شده و پرسوناژمرد خیابانی وانمود می کند که ازاو عکس می گیرند، و مخصوصأ صحنه ای که درآن پسربچه ومرد مورد نظرهردو روی نیمکت و به شیوه "وانموده سازی"، نشان می دهند که درداخل یک ماشین درحال حرکت اند، خوب میزانسن دهی وحتا بهتر هم بازی شده اند ؛ باید افزود که این نمایش به سبب تقابلات پرسوناژها می توانست میزانسن های طراحی شده بیشتری داشته باشد .
درنمایش" بچه تابستان" به نویسندگی "حسن حامد" و کارگردانی "دریا نظری"، کارگردان درهدایت بازیگران ومخصوصأ دررابطه با کمک به "نقش پذیری" وشکل دهی بازی خوب ونمایشی" آرمان مرادی "- که بازیگر کم سن وسالی است- توانمندی خوبی از خود نشان داده است .
نمایش " بچه تابستان " به نویسندگی " حسن حامد " و کارگردانی "دریا نظری" که هم اکنون درسالن کوچک " تالار محراب " اجرا می شود، ظاهرأ به جنین موضوعی می پردازد ؛ پرسوناژ محوری این"دوئودرام"(نمایش دو نفره) اجتماعی وتربیتی،پسربجه ای است که ظاهرأ به علت فقرمالی وسفارش پدرش، یک"واکسی خیابانی" شده است ؛ او در یکی از موقعیت های کاری اش وارد یک پارک می شودودنبال مشتری می گردد وکمی بعد با مردی تنها وخیابانی که قبلأ درزندان بوده رو به رو می گردد. پسر بچه کم سن وسال به تقاضای مرد، کفش های او را واکس می زند ومرد هم پسربچه را نصیحت می کند تا بلکه آن کاررا رها نماید و همانند همسالانش به مدرسه برود ، درس بخواند و آینده ای داشته باشد . ضمنأ از رویاروئی با افراد ناباب و بزهکار در امان بماند و سپس ...
شیوه پردازوساختاردهی موضوع نشان می دهد که موضوع،اساسأ داستانی نیست و برمبنای یک موقعیت کوتاه شکل گرفته که عملأ به سرانجامی شاکله دار، داستانگونه وغایت مند نمی رسد ؛ زیرا پسر بچه مورد نظربه کارش ادامه می دهد وهیچ عکس العملی هم که نشانگر پذیرفتن نصایح مرد مورد نظر باشد ، از خود بروز نمی دهد؛یعنی متن نمایش ساختار نمایشی ندارد وصرفأ " گزاره " ای و خبری است .
عنوان نمایش هم ایراد دارد ، چون ظاهرأ بیانگرآن است که این پسربچه فقط درتابستان به چنین کاری روی می آورد، درحالی که درنمایش خود پسربچه صراحتأاظهارمی کند که کارش همین است، مدرسه نمی رود و حتا آرزو دارد که یکی از شاگردان کلاس اول یک مدرسه باشد .
در نمایش" بچه تابستان " به نویسندگی"حسن حامد " و کارگردانی " دریا نظری " ، پردازش پرسوناژ ها تا حدی اشتباه است : مردی که پسر بچه را نصیحت و به راه راست هدایت می کند ، در بخش ماقبل آخر، ناگهان و بدون دلیل عوض می شود و پول پسر بچه را می دزدد و حتا او را کتک هم می زند . البته باز به طور ناگهانی پشیمان می شود و ...
نویسنده ومتعاقبأ خودنمایش برای پرسش های زیرصراحتأ پاسخی ارائه نمی دهد: "چرا پدرو مادراین پسربچه اورا وادار کرده اند که جزو کودکان خیابانی بشود ؟ " ، " او و والدینش درکجا و چگونه زندگی می کنند؟ "،" آیا خواهر و برادرانی دارد وآیا آن ها هم مثل او خیابانی اند؟" و ... همین هانشان می دهد که متن خیلی خلاصه نوشته شده است و نکات فراوانی کم دارد: یعنی با دقت و جامعیت تحلیل شونده ای به موضوع پرداخته نشده است .این نارسائی ها سبب شده نمایش فقط به بخش کوتاهی اززندگی پسربچه بپردازد و کلأ در یک دیدار کوتاه و گذری خلاصه شود.
دررابطه با اجرا باید گفت که پسربچه مورد نظر"تی شرت" تمیزی پوشیده که روی آن شماره وعباراتی به زبان انگلیسی نوشته شده و کلاه لبه داری هم به سر دارد که آن را مثل بچه های شاد، شنگول، بی خیال و شیطنت دار، طوری به سر گذاشته که لبه اش به سمت عقب باشد . ضمنأ جعبه چوبی ابزارواکسش هم بسیارتمیز و تازه است. روی دست وصورتش ( که مثلأ در اثر پاک کردن دماغش با دست کمی سیاه یا قهوه ای شده باشد ) هم اصلأ لکه های واکس دیده نمی شود. اساسأ او پسربچه ای است تر وتمیزوغیر خیابانی : یعنی خود بازیگر است وچیزهائی ازپرسوناژ مورد نظر کم دارد. نیمکتی هم که در پارک قرار دارد ،گویا برای همین نمایش رنگ شده وبسیارتمیزاست.
موارد فوق سبب شده که پرسوناژها باورپذیر به نظر نرسند ؛ با همه این ها ، بازیگر پرسوناژ پسر بچه واکسی، یعنی " آرمان مرادی" خیلی خوب و زیبا بازی می کند؛ او دیالوگ های طولانی اش را که ازنظر لغات و اصطلاحات کوچه و خیابان ، با زبان و ذهنیت های او فاصله فراوان دارد و حتا بزرگسالانه هم هستند، با مهارتی تحسین برانگیز و هنرمندانه بیان می کند و البته ، حالات و لحن و لهجه "عشق لاتی ها "راهم که چنین پرسوناژی ازافراد ناباب کوچه وخیابان آموخته، درکلامش بامهارت انعکاس می دهد.
بازی" مهدی شیخوند "هم در کل خوب است و اگر چندان باورپذیر نیست ، به علت آن است که شخصیت پردازی پرسوناژ مورد نظر در متن نمایش ناقص و به دوراز روابط علت و معلولی انجام شده است .
نور پردازی صحنه اول به کلی ایراد دارد و باید به جای چراغ قوه ها وایجاد فضای بسیارتاریک ، از" نور موضعی" که عمده تأ برای تأکید واشاره به جداافتادگی یا تنهائی وخاص بودن پرسوناژ و یا نشان دادن یک موقعیت معین به کار می رود ،استفاده می شد . ضمنأ باید یادآور شد که این صحنه اساسأ اضافی است و فقط بر تکرار دیالوگ های خبری ، شعاری و گزارش دهی این موضوع بدیهی که آن ها در پارک اند ، تأکید دارد : در صحنه بعد به طور عینی و زماندارتری به همین موضوع پرداخته می شود و عملأ اضافی بودن صحنه اول به اثبات می رسد.
به چهره پردازی ولباس پرسوناژ ها هیچ توجهی نشده است ؛ در اصل هردو بازیگر با لباس ها و وضعیت ظاهری خودشان وارد صحنه شده اند ؛ این بی توجهی کارگردان، عملأ به باورپذیر شدن پرسوناژها و به کلیت نمایش بسیارآسیب زده است. کارگردانی با شتابزدگی انجام شده و ضعیف است ؛ با وجود این ، در جاهائی میزانسن ها ی مناسبی هم وجود دارد که تا حدی طراحی شده اند: مثلأ صحنه هائی که درآن ها از" وانموده سازی " استفاده شده و پرسوناژمرد خیابانی وانمود می کند که ازاو عکس می گیرند، و مخصوصأ صحنه ای که درآن پسربچه ومرد مورد نظرهردو روی نیمکت و به شیوه "وانموده سازی"، نشان می دهند که درداخل یک ماشین درحال حرکت اند، خوب میزانسن دهی وحتا بهتر هم بازی شده اند ؛ باید افزود که این نمایش به سبب تقابلات پرسوناژها می توانست میزانسن های طراحی شده بیشتری داشته باشد .
درنمایش" بچه تابستان" به نویسندگی "حسن حامد" و کارگردانی "دریا نظری"، کارگردان درهدایت بازیگران ومخصوصأ دررابطه با کمک به "نقش پذیری" وشکل دهی بازی خوب ونمایشی" آرمان مرادی "- که بازیگر کم سن وسالی است- توانمندی خوبی از خود نشان داده است .
