به نظرم آدم ها تا یه جایی کم نمیارن... خسته نمیشن... تا یه جایی خودشون رو با یه کورسوی امید هم که شده بند یه رابـ ـطه نگه می دارن... ولی وقتی اون رشته که به مو رسیدی قطع بشه، دیگه تموم شده، همه چیز تموم شده. تا یه جایی میشه تنهایی همه چیز رو هندل کرد... بالآخره از یه جایی به بعد دیگه نمیشه فقط یه نفر جای دو نفر از خودش مایه بذاره.