۱۰. بمبئی، با جمعیت ۱۲٫۴ میلیون نفر
یمیئی در ساحل غربی شبهجزیرهی هند واقع شده و نزدیک به ۱۲٫۴ میلیون نفر در آن ساکن هستند. بمبئی اطراف یک قلعه گسترش یافته که توسط بریتانیاییها در قرن ۱۷ام ساخته شده است. بندرگاه طبیعی این شهر، به رشد آن کمک کرده است، و تا قرن ۱۸ام، بمبئی دارای بخش صنعتی پررونقی شد. بزرگترین جمعیت میلیاردرها و میلیونرهای اهل هر شهر در هندوستان، در بمبئی اقامت دارد. این شهر میزبان مؤسسات مهم اقتصادی، مانند بورس اوراق بهادار بمبئی و بانک مرکزی هند است. اینجا به عنوان یک مرکز هنری، میزبان صنعت بالیوود و همچنین «سینمای مراتی» (Marathi Cinema) است.
۹. گوانگجو، با جمعیت ۱۳٫۵ میلیون نفر
گوانگجو به عنوان قطب تحصیلی، اقتصادی، تکنولوژیکی، و فرهنگی جنوب کشور چین شناخته میشود. موقعیت این شهر روی «رود پرل» (Pearl River) به رشد آن به عنوان یک قطب بندری کمک کرده است. تاریخ این شهر به بیش از ۲۲۰۰ سال میرسد و یک پایانهی مهم در جادهی ابریشم بود. منطقهی اداری این شهر در سال ۲۰۱۵، نزدیک به ۱۳,۵۰۱,۱۰۰ سکنه داشت و به عنوان یک شهر آلفای جهانی (یعنی شهری که نقش مهمی در اقتصاد جهانی دارد) شناخته میشود. مهاجران خارجی و همچنین مهاجران غیرقانونی در سالهای اخیر از خاورمیانه، آسیای جنوب شرقی و اروپای شرقی در گوانگجو گردهم آمدهاند که باعث شده است این شهر لقب «پایتخت جهان سوم» را بگیرد.
۸. توکیو، با جمعیت ۱۳٫۶ میلیون نفر
توکیو در ساحل شرقی جزیرهی هونشو واقع شده است، که بزرگترین جزیره بین چهار جزیرهای است که ژاپن را تشکیل دادهاند. این شهر، پایتخت ژاپن و مرکز یکی از ۴۷ استان این کشور است. این شهر در ابتدا «اِدو» خوانده میشد، اما در سال ۱۸۶۸، وقتی که خانوادهی امپراتوری ژاپن از کیوتو به این شهر تغییر مکان دادند، نام این شهر تغییر کرد. تعداد ساکنان کلانشهر توکیو ۱۳,۶۱۷,۴۴۵ نفر تخمین زده شده است. توکیو دارای پنجاه و یک شرکت در لیست «فورچون جهانی ۵۰۰» (Fortune Global 500) است و در فهرست شهرهای جهانی رتبهی چهارم را دارد. ساکنان توکیو تقریبا همگی ژاپنی، و عدهای از آنها چینی و کرهای هستند. توکیو محل دفاتر مرکزی شرکتهای بزرگ و مؤسسات اقتصادی است، درحالیکه بخش صنعت، عمدتا در شهرهای یوکوهاما، چیبا و کاوازاکی متمرکز است.
۷. استانبول، با جمعیت ۱۴ میلیون نفر
استانبول که در حدود سال ۶۶۰ قبل از میلاد، با نام بیزانتیوم بنا شده و در سال ۳۳۰ میلادی با نام قسطنطنیه دوباره بنا شده است، تاریخی فوقالعاده دارد. استانبول یکی از پایتختهای امپراتوریهای رومی، بیزانس، لاتین و عثمانی بوده است که امپراتوری عثمانی آن را به یک مرکز اسلامی تبدیل کرد. قرار گرفتن این شهر در میان جادهی ابریشم مبادلات بین مردم گوناگون را در ناحیهی خود تسهیل میکرد. استانبول بیش از ۱۴ میلیون نفر جمعیت دارد و سالیانه میلیونها توریست را به عنوان یکی مطلوبترین مقاصد توریستی اروپایی جذب میکند. استانبول لقب قطب تاریخی، هنری، فرهنگی، و تفریحی را نیز کسب کرده است.
۶. کراچی، با جمعیت ۱۴٫۹ میلیون نفر
کراچی مرکز استان سِند است، و جمعیت آن ۱۴٫۹ میلیون نفر است. این شهر در موقعیت استراتژیک دریای عربی قرار گرفته، و بندرگاه بنقاسم و بندرگاه کراچی که جزو بزرگترین بنادر پاکستان هستند، در این شهر واقع شدهاند. این شهر به عنوان یک روستای مستحکم در سال ۱۷۲۹، با نام کُلاچی ساخته شد و با اشغال بریتانیاییها به شهری برجسته تبدیل شد. ساکنان کراچی به قومیتها، نژادها و مذاهب مختلفی تعلق دارند که این شهر را به متنوعترین و سکولارترین شهر پاکستان تبدیل کرده است. اقتصاد رسمی کراچی در سال ۲۰۱۴، ۱۱۳ میلیارد دلار ارزشگذاری شد و در حدود ۲۰ درصد تولید ناخالص داخلی را بر عهده دارد.
۵. تیانجین، با جمعیت ۱۵٫۲ میلیون نفر
تیانجین در منطقهی ساحلی شمال چین واقع شده است، و بیش از ۱۵ میلیون ساکن دارد. بعد از اینکه آبراه بزرگ چین در دورهی «دودمان سوئی» (Sui Dynasty) باز شد، تیانجین به عنوان یک مرکز تجاری توسعه یافت. این شهر بهطور خاص در سلسلهی حکومتی «دودمان چینگ» (Qing Dynasty) و همچنین در جمهوری چین رشد کرده و از سال ۱۸۶۰ به عنوان یک محل برای عهد قراردادها به کار گرفته شده است. تیانجین یک دروازهی ورودی به پکن نیز است، و معماری اروپایی، تاریخ استعماری آن را نشان میدهد.
یمیئی در ساحل غربی شبهجزیرهی هند واقع شده و نزدیک به ۱۲٫۴ میلیون نفر در آن ساکن هستند. بمبئی اطراف یک قلعه گسترش یافته که توسط بریتانیاییها در قرن ۱۷ام ساخته شده است. بندرگاه طبیعی این شهر، به رشد آن کمک کرده است، و تا قرن ۱۸ام، بمبئی دارای بخش صنعتی پررونقی شد. بزرگترین جمعیت میلیاردرها و میلیونرهای اهل هر شهر در هندوستان، در بمبئی اقامت دارد. این شهر میزبان مؤسسات مهم اقتصادی، مانند بورس اوراق بهادار بمبئی و بانک مرکزی هند است. اینجا به عنوان یک مرکز هنری، میزبان صنعت بالیوود و همچنین «سینمای مراتی» (Marathi Cinema) است.
۹. گوانگجو، با جمعیت ۱۳٫۵ میلیون نفر
گوانگجو به عنوان قطب تحصیلی، اقتصادی، تکنولوژیکی، و فرهنگی جنوب کشور چین شناخته میشود. موقعیت این شهر روی «رود پرل» (Pearl River) به رشد آن به عنوان یک قطب بندری کمک کرده است. تاریخ این شهر به بیش از ۲۲۰۰ سال میرسد و یک پایانهی مهم در جادهی ابریشم بود. منطقهی اداری این شهر در سال ۲۰۱۵، نزدیک به ۱۳,۵۰۱,۱۰۰ سکنه داشت و به عنوان یک شهر آلفای جهانی (یعنی شهری که نقش مهمی در اقتصاد جهانی دارد) شناخته میشود. مهاجران خارجی و همچنین مهاجران غیرقانونی در سالهای اخیر از خاورمیانه، آسیای جنوب شرقی و اروپای شرقی در گوانگجو گردهم آمدهاند که باعث شده است این شهر لقب «پایتخت جهان سوم» را بگیرد.
۸. توکیو، با جمعیت ۱۳٫۶ میلیون نفر
توکیو در ساحل شرقی جزیرهی هونشو واقع شده است، که بزرگترین جزیره بین چهار جزیرهای است که ژاپن را تشکیل دادهاند. این شهر، پایتخت ژاپن و مرکز یکی از ۴۷ استان این کشور است. این شهر در ابتدا «اِدو» خوانده میشد، اما در سال ۱۸۶۸، وقتی که خانوادهی امپراتوری ژاپن از کیوتو به این شهر تغییر مکان دادند، نام این شهر تغییر کرد. تعداد ساکنان کلانشهر توکیو ۱۳,۶۱۷,۴۴۵ نفر تخمین زده شده است. توکیو دارای پنجاه و یک شرکت در لیست «فورچون جهانی ۵۰۰» (Fortune Global 500) است و در فهرست شهرهای جهانی رتبهی چهارم را دارد. ساکنان توکیو تقریبا همگی ژاپنی، و عدهای از آنها چینی و کرهای هستند. توکیو محل دفاتر مرکزی شرکتهای بزرگ و مؤسسات اقتصادی است، درحالیکه بخش صنعت، عمدتا در شهرهای یوکوهاما، چیبا و کاوازاکی متمرکز است.
۷. استانبول، با جمعیت ۱۴ میلیون نفر
استانبول که در حدود سال ۶۶۰ قبل از میلاد، با نام بیزانتیوم بنا شده و در سال ۳۳۰ میلادی با نام قسطنطنیه دوباره بنا شده است، تاریخی فوقالعاده دارد. استانبول یکی از پایتختهای امپراتوریهای رومی، بیزانس، لاتین و عثمانی بوده است که امپراتوری عثمانی آن را به یک مرکز اسلامی تبدیل کرد. قرار گرفتن این شهر در میان جادهی ابریشم مبادلات بین مردم گوناگون را در ناحیهی خود تسهیل میکرد. استانبول بیش از ۱۴ میلیون نفر جمعیت دارد و سالیانه میلیونها توریست را به عنوان یکی مطلوبترین مقاصد توریستی اروپایی جذب میکند. استانبول لقب قطب تاریخی، هنری، فرهنگی، و تفریحی را نیز کسب کرده است.
۶. کراچی، با جمعیت ۱۴٫۹ میلیون نفر
کراچی مرکز استان سِند است، و جمعیت آن ۱۴٫۹ میلیون نفر است. این شهر در موقعیت استراتژیک دریای عربی قرار گرفته، و بندرگاه بنقاسم و بندرگاه کراچی که جزو بزرگترین بنادر پاکستان هستند، در این شهر واقع شدهاند. این شهر به عنوان یک روستای مستحکم در سال ۱۷۲۹، با نام کُلاچی ساخته شد و با اشغال بریتانیاییها به شهری برجسته تبدیل شد. ساکنان کراچی به قومیتها، نژادها و مذاهب مختلفی تعلق دارند که این شهر را به متنوعترین و سکولارترین شهر پاکستان تبدیل کرده است. اقتصاد رسمی کراچی در سال ۲۰۱۴، ۱۱۳ میلیارد دلار ارزشگذاری شد و در حدود ۲۰ درصد تولید ناخالص داخلی را بر عهده دارد.
۵. تیانجین، با جمعیت ۱۵٫۲ میلیون نفر
تیانجین در منطقهی ساحلی شمال چین واقع شده است، و بیش از ۱۵ میلیون ساکن دارد. بعد از اینکه آبراه بزرگ چین در دورهی «دودمان سوئی» (Sui Dynasty) باز شد، تیانجین به عنوان یک مرکز تجاری توسعه یافت. این شهر بهطور خاص در سلسلهی حکومتی «دودمان چینگ» (Qing Dynasty) و همچنین در جمهوری چین رشد کرده و از سال ۱۸۶۰ به عنوان یک محل برای عهد قراردادها به کار گرفته شده است. تیانجین یک دروازهی ورودی به پکن نیز است، و معماری اروپایی، تاریخ استعماری آن را نشان میدهد.
آخرین ویرایش توسط مدیر: