دلنوشته ~•°درهــــم کــــده ~•°

[☆ℳสみძịყξ☆]

خیلی ها فکر میکنند سلامتی بزرگترین نعمت است،
ولی سخت در اشتباه هستند...
اگر سالم باشی و در تنهایی دست و پا بزنی، انی مریض میشوی...
بدترین دردها می ایند سراغت...
غم از در و دیوارت میبارد و کپک میزنی...
کاش مریض باشی ولی تنها نباشی...

 

[☆ℳสみძịყξ☆]

میگن وقتی اسب بخواد از رودخونه رد بشه، اول اب رو گل الود میکنه بد رد میشه...
چون تصویر خودشو تو اینه میبینه و تحت هیچ شرایطی پاشو رو اون تصویر نمیذاره...
چون فکر میکنه که هم نوع خوشه تو اب...
در حالی که یک عکس بیشتر نیست
اونوقت ما ادما :
رو دل های همدیگه،
رو شخصیت همدیگه،
رو احساسات همدیگه،
و روی کسانی که دوسمون ندارن و شاید دوسشون داریم،
خیلی ساده پا میذاریم و رد میشیم

 

[☆ℳสみძịყξ☆]

بعد از مدت ها روزی...
کسی به دلت مینشیند، و با خودت میگویی،
این همان است که منتظرش بودم، احساست با هیجان نفس میکشد...
رویاها شروع میشوند به بافته شدن...
ولی او حتی قانون فیزیک را هم به چالش میکشد...
چه برسد به عاشقی، هر چه نزدیکتر میشود...
هر چقدر به سمتش قدم بر میداری،
او کوچکتر و کوچکتر میشود...
دنیا پر شده است از ادم های اشتباه، مواظب باشید...
باورهای خودتان را با این ادمها خراب نکنید...
به خودتان، به احساستان ضربه نزنید...
گاهی تنهایی نعمت بزرگی است...

 

[☆ℳสみძịყξ☆]

دوست داشتن...
زوری نیست، اختیاری است...
اداری هم نیست
ساعت کار ندارد، شبانه روزی است...
خواب و خوراک نمیشناسد...
شوخی نیست، جدی هم نیست...
یک بازی است که بلد بودن،
و قاعده خود را خودش تعیین میکند...
دوست داشتن یا هست یا نیست
حد وسط ندارد...

 

[☆ℳสみძịყξ☆]

سنجاق کن دوستت دارم های مرا سمت غرب سـ*ـینه ات
تا قلبت بشنود، بلرزد، و بتپد تنها برای من...

 

[☆ℳสみძịყξ☆]

همیشه حذف کردن راه چاره نیست...
گاهی باید بعضی ها را نگه داریم، تا زل بزنند
به خوشبختی مان...
که ببینند بعد از ان ها زندگی همچنان ادامه دارد...

 

[☆ℳสみძịყξ☆]

بر انچه گذشت...
انچه شکست...
انچه نشد...
حسرت نخور...
زندگی اگر اسان بود با گریه شروع نمیشد

 

[☆ℳสみძịყξ☆]

هرچه تو دلته بنویس...
فکرایی که تو دلته و به زبونت نمیاد...
این فکرا روی دلت تلنبار میشه، میماسه،
نمیذاره راحت حرکت کنی، جای فکرای تازه رو میگیره
و خلاصه دلتو میپوسونه، تو میشی زباله دونی فکرای کهنه که اگه حرف نزنی، بوی گندش میکشتت...

 

[☆ℳสみძịყξ☆]

با من بمان
زلزله هم اگر تمام جهان را تکان دهد...
دل من...
کنارتو...
اقیانوس ارام است...

 

[☆ℳสみძịყξ☆]

اولین باری که رفتم لب دریا پنج سالم بود،وقتی به ساحل رسیدم،همینطور که پابرهنه تو شن و ماسه ها می دوییدم و ذوق می‌کردم ‌چشمم به پسر بچه ای افتاد که داشت کنار دریا قلعه ماسه ای می ساخت!
پس چشمامو رو دریا بستم، همه ی پول تو جیبی هامو دادم و از مغازه ی کنار ساحل سطل و بیل شن بازی خریدم...
شن و ماسه ها رو با بیل می ریختم تو سطل و با دستای کوچیکم بهشون شکل و فرم می دادم....خیلی سخت بود ولی ارزشش رو داشت... همه داشتن از شنا کردن لـ*ـذت می بردن ولی من زیر آفتاب نشسته بودم تا قلعه م رو بسازم ...چند ساعتی طول کشید تا قلعه م ساخته شد... همینطور که با شوق و ذوق خانواده م رو صدا می زدم تا قلعه ماسه ایم رو ببینن، یه موج از طرف دریا اومد و قلعه م رو خراب کرد...هیچی ازش باقی نموند...چیزی که مدت ها برای ساختنش تلاش کرده بودم تو یه لحظه خراب شد و خستگیش موند به تنم ...
حالا که خوب فکر می کنم می بینم خیلی از ما آدما تو زندگیمون رابـ ـطه هایی رو تجربه کردیم که مثل قلعه ی ماسه ای می مونه.
اسمش قلعه ست‌ ولی نشونه ای از یه قلعه نداره، حتی اگه مدت زیادی واسش وقت و انرژی بذاریم بازم با کوچکترین ضربه خراب میشه‌ و فقط خستگیش به تنمون می‌مونه...چون جنسش محکم نیست...
تو زندگی چیزی که خیلی راحته ساختن قلعه ست ولی کسی از قلعه ش لـ*ـذت می بره که مطمئن باشه هیچ‌ ضربه ای قدرت خراب کردنش رو نداره ...