ATENA_A
کاربر نگاه دانلود
- عضویت
- 2018/02/17
- ارسالی ها
- 23,992
- امتیاز واکنش
- 29,350
- امتیاز
- 1,104
از آن جا که بسیاری از فعالیت های گردشگری، اثراتی منفی بر محیط می گذارند، برای کاهش این اثرات و افزایش اثرات مثبت، لازم است استراتژی های خاصی در برنامه ریزی و مدیریت به کار گرفته شود. امروز در کارناوال به بررسی استراتژی های کنترل اثرات منفی گردشگری می پردازیم.
سنجش ظرفیت
هر جاذبه و محیطی دارای ظرفیت خاصی برای اجرای برنامه های گردشگری است. مکین تایر تعریف کامل و مناسبی را از ظرفیت ارائه می دهد و می گوید:
ظرفیت عبارتست از بیشترین استفاده ای که می توان از یک مکان کرد، بدون این که بر منابع موجود اثراتی منفی بر جای بماند و بدون اینکه موجب نارضایتی گردشگران شود و بر جامعه، سیستم اقتصادی و فرهنگ آن مکان اثرات معکوس گذارد.
برای آنکه برنامه ریزی درستی در مورد ظرفیت صورت گیرد باید همواره به سه نکته ی مهم توجه داشت:
* چه تعداد مسافر می توانند از یک مکان بازدید کنند بدون اینکه آب و هوا و محیط آلوده شود و بدون اینکه حیات وحش زیان ببیند؟
* ساکنان و افراد محلی تحمل پذیرایی از چه تعداد جهانگرد را دارند؟
* چه تعداد می توانند در یک مکان اقامت گزینند، بدون اینکه شلوغی و هیاهو را احساس کنند.
محدوده تغییرات قابل قبول
در الگوی مبتنی بر محدوده ی تغییرات قابل قبول، برنامه ریزی از مقادیر عددی متعلق به گردشگری فاصله می گیرد و در صدد شرح مجموعه ای از شرایط محیطی که مطلوب به نظر می رسند، بر می آید. در این فرآیند، برای طرح ریزی مجموعه ای از شرایط محیطی که مناسب یک مکان است، از دیدگاه های مردم محلی و روش علمی استفاده می شود. مدیران و برنامه ریزان باید هر نوع فعالیت گردشگران را که بر شرایط محیط مورد نظر اثر می گذارند، مورد توجه قرار دهند. به عنوان مثال از طریق راه سازی و حصاربندی سعی در حفظ یک محیط طبیعی کنند.
منطقه بندی
مقصود از منطقه بندی فرآیندی است که مدیر و برنامه ریز نوع فعالیت را در حوزه ای خاص تعیین می کند. به عنوان مثال در محیط های مختلف به مناطقی بر می خوریم که پذیرای تعداد محدودی از گردشگران هستند و یا قشر خاصی حق ورود به آنها را دارند.
