کارگردان : مایک لی
نویسنده : مایک لی
فروش افتتاحیه : پخش این فیلم تاکنون به صورت محدود بوده
ناشر: Sony Classics
تاریخ اکران :29 دسامبر 2010
زمان فیلم : 129 دقیقه
کشور سازنده : انگلستان
زبان : English
درجه سنی : PG-13
امتیاز IMDB به این فیلم : 7.9
میانگین امتیاز منتقدین : -A
مشاهده تریلر این فیلم(کلیک کنید)
خلاصه داستان :
فنون منحصر به فردی به کار گرفته شده اند تا یک تصویر آشنا از زندگی یک زوج متأهل ایجاد کنند... زوجی که با گذشت سالها همچنان در کنار هم خوشبخت هستند. اما در طول یک سال اطرافشان را دوستان، همکاران و اقوامی می بینند که از بعضی جهات خوشحال و خوشبخت نیستند.
بازیگران :,
Jim Broadbent,
Imelda Staunton,
Philip Davis,
Lesley Manville,
David Bradley
نقد و بررسی کام فیلم
Another Year (سالی دیگر)
منتقد : راجر ایبرت
مترجم : شبنم سیدمجیدی
تک تک کارکترها در «سالی دیگر» انسان هستند و بعضی از آنها حتی خیلی انسان اند. من این فیلم را دیدم و با دیدنش غنی شدم...
مایک لی هر سال فیلم نمی سازد اما سالهایی که فیلمی از او دیده ایم با حس همدردی او، دیدن نافذش و غـ*ـریـ*ــزه ای که در زمینه کمدی انسانی دارد، متبرک شده است. منظورم از کمدی خنده های مسخره نیست. منظورم آن گونه کمدی و طنزی است که به ما اجازه می دهد تا خودمان را میان شخصیتهایی که هم دوست داشتنی و هم به نوعی بیچاره هستند، پیدا کنیم. «سالی دیگر» لی مثل غوطه ور شدن در یک تلقین طولانی و پاک است.
او با تام و گری شروع می کند. یک زوج اهل لندن شمالی که سالهاست در کنار هم با خوشحالی زندگی می کنند. به سرعت می توان خطرهایی را که لی برای روبرو شدن با آنها آماده شده است را دید. یک ازدواج موفق؟ دو انسان دوست داشتنی و عاقل؟ که هم باهوش هستند و هم آگاه نسبت به دنیای واقعی؟ هیچ کاریکاتوری وجود ندارد، هیچ چیز راحتی، هیچ کلیشه ای، فقط یک داستان ساده از دو نفر که ای کاش با آنها از نزدیک آشنا می شدم! دو نفری که هر بار به خانه شان نگاه می کنم برای رفتن کمترین عجله را دارم.
این احساسی است که ماری (با بازی لزلی مانویل) دارد. او سالها در دفتر گری (یک مشاور رفتاری) کار کرده است. خیلی از افراد دوستی مثل ماری دارند: مجرد، در آرزوی جوانتر شدن، زیاد نوشیدنی می خورد، در جست و جوی یک همسر کامل آنگونه که بتواند یک رابـ ـطه واقعی را با او تجربه کند. ماری خیلی زیاد به گری (با بازی روث شین) و تام ( با بازی جیم برودبنت) سر می زند. هر بار که به دیدن آنها می رود رابرت فراست را به یادمان می آورد: خانه جایی است که وقتی به آن جا می روی، مجبورند تو را به داخل ببرند.
ماری نیاز به درمان دارد. او واقعاً باید دست از نوشیدن الـ*کـل بکشد. او یک نشان نامرئی دور گردنش دارد که روی آن نوشته: نیازمند.
تام و گری نصیحت نمی کنند. گاهی آنها تلنگر های ملایمی می زنند: «خجالت آور است». تام بعد از اینکه ماری با یکی دیگر از آن ملاقاتهای ناراحت کننده خانه شان را ترک می کند، فقط به گری نگاه می کند و این تمام چیزی است که باید بگوید. هیچ انتقادی و هیچ خشمی وجود ندارد.
آنها در زندگی خودشان با هم سازگاری کاملی دارند. با هم باغبانی می کنند، کار می کنند، شام دوستانشان را می دهند، امیدوارند تا فرزندشان، دختر مورد علاقه اش را پیدا کند. آنها عاشقند. آن هم در این سن و سال که پسرشان 30 ساله است و او هم عاشق آنهاست و با آنها خوشحال است.
لی استعداد خاصی در خلق صحنه هایی دارد که در آنها شرم و خجالت را به زیبایی وارد موقعیتهای اجتماعی کند. طی دیدن فیلم به خودمان می پیچیم نه به خاطر اینکه کاراکترها ساده نیستند، بلکه به این دلیل که ما هم دیگر ساده نخواهیم بود. تام، گری و پسرشان به مراسم خاکسپاری یکی از اقوام می روند. ما هرگز مراسم تدفینی شبیه این را ندیده ایم با این حال شبیه خیلی از خاکسپاری هاست. کشیشی که خود را درگیر نمی کند، پدر ساکت، پسر عصبانی، همسایگان انگشت شماری که هیچ کدام متوفی را خوب نمیشناخته اند، اسکلتهایی از خانواده. لی، روشهایی را که مردم به وسیله آن اندوه خود را به طور ناخودآگاه نشان می دهند، به خوبی می شناسد.
فیلم به این صحنه هیچ نیازی ندارد. در حقیقت وجود هیچ کدام از صحنه ها در این فیلم ضروری نیست. درست مثل زندگی، یک باره اتفاق می افتد و شما افراد را به آن متصل می کنید. ماری در یک دنیای بسیار کوچک زندگی می کند، جایی که پیدا کردن خوشبختی در آن خیلی غیر محتمل است. او اتومبیلی می خرد تا «آزادی» بیشتری به دست آورد، اما هرکسی که مثل او مشروبات الکلی بخورد، با این روش، آزادی را نخواهد یافت. او در تخیلش فرزند پسر خود را تصویر می کند و به جو به عنوان یک شریک محتمل فکر می کند. جو، کیتی ( با بازی کارینا فرناندز) را به خانه می آورد تا او را به والدینش معرفی کند. و آنها عاشق کیتی می شوند. وقتی ماری با کیتی ملاقات می کند و می فهمد که او چه کسی است تمام چیزهای شیرینی که در رویاهایش برای خود ساخته به یک باره ویران می شود.
تمام بازیگران به طور کامل بر نقششان احاطه دارند. لزلی مانویل در خلق ماری به عنوان یک شخصیت ترحم برانگیز و در عین حال بزرگ نمایی نکردن در این خصیصه بسیار هنرمندانه عمل کرده است. به ریتم شخصیت او گوش کنید که چه طور با نوشیدن نوشیدنی دچار تغییر می شود. به واکنش های تام و گری در برابر تغییر ناگهانی ماری در طول یک دیدار توجه کنید. حتی به واکنشهای کن (دوست تام) هم توجه کنید. کن هیچ امتیازی ندارد، اما برای یک قرار ملاقات با ماری و حتی ازدواج با او می تواند فرد مناسبی باشد و بعد اینکه آیا ماری می توانست هیچ شانس بهتری برای ازدواج داشته باشد؟ او بر اوهام و خیالات خود پافشاری می کند.
حالا به موضوع چانه می رسیم! و با بیان این موضوع یک مسأله اصلی در مورد مایک لی را لمس خواهید کرد. او از ستاره کردن افراد دارای نقص و یا نازیبا اصلاً نمی ترسد. جیم برودبنت کمی چانه درازی دارد و روث شین هم چانه اش به اندازه کافی نیست! در اکثر فیلم ها همه بازیگران چانه های خوبی دارند! با پذیرش این ریسک که خیلی از بازیگران او دلخور خواهند شد، می گویم در طول 40 سال فعالیت مایک لی تا به حال حتی یک بازیگر خوش چهره و یا یک ستاره سینمایی زیبا هم در کارهایش ندرخشیده.
در عوض او سینمای انگلستان را با آن انواع بازیگران غیر متعارف غنی کرده است که اینها شامل بازیگرانی چون ایملدا استانتون، سال هاوکینز، تیموتی اسپال، مارین جین باپتیست، برندا بلتین و دیوید تولیس می شود.
«سالی دیگر» کاراکترهایی را به من نشان داد که می توانستم آنها را دوست داشته باشم، با آنها احساس پریشانی کنم، هویت خود را با آنها بیابم و یا توسط آنها به وحشت بیفتم. خیلی از فیلم ها را می بینم که در آنها کارکترها هیچ شخصیتی ندارند و فقط صفتهایی به آنها نسبت داده می شود. من جیمز باند را دوست دارم، اما از شما می پرسم: با چه نشانی می توان او را انسان یافت؟ تک تک کارکترها در «سالی دیگر» انسان هستند و بعضی از آنها حتی خیلی انسان اند. من این فیلم را دیدم و با دیدنش غنی شدم...
مشاهده تریلر این فیلم(کلیک کنید)
منتقد : راجر ایبرت
مترجم : شبنم سیدمجیدی
تهیه و ترجمه: سایت نقد فارسی
