Behtina
کاربر نگاه دانلود
- عضویت
- 2015/11/08
- ارسالی ها
- 22,523
- امتیاز واکنش
- 65,135
- امتیاز
- 1,290
نقد نمایش پرتقال های کال به کارگردانی صابر ابر
بازتاب نارسائی های متن بر روی صحنه
[BCOLOR=rgb(255, 255, 255)]بازتاب نارسائی های متن بر روی صحنه
[BCOLOR=rgb(255, 255, 255)]
[/BCOLOR]
حسن پارسایی:در تعریف داستان های خاص تئاتر معمولأ علاوه بر سرگرم کنندگی موضوع و داستان ، ایجاد فرصت های عمیق تر و تحلیل گرانه برای تأثیرگذاری هرچه بیشتر و ارزیابی داده ها وداشته های اجتماعی،از اولویت برخورداراست.
[/BCOLOR]ضمنأ نو بودن و حتا نامتعارف بودن موضوع داستان برای دنیای تئاتربه مراتب ازجهان سینما الزامی تراست؛زیرا برای سینما حتا می توان داستان های کلیشه ای وتکراری نوشت وبه کمک میزانسن های سینمائی که درفضا، مکان و با امکانات بسیارگسترده تری مثل دوربین فیلم برداری تحقق می یابد،همان داستان ساده وتکراری راهیجان انگیز و مهم جلوه داد. در تئاتر این فرصت ها بسیر کم است و آنچه به تماشاگر ارائه می شود، باید لزومأ گیراتر و دراماتیک تر باشد.
درنمایش"پرتقال های کال" به نویسندگی" سینا آذین" و کارگردانی " صابر ابر" خبر و رویدادی ژورنالیستی که ادعا شده در باره چند ایرانی است و در پاریس رُخ داده،بهانه ای برای نمایشنامه نویسی و اغوائی برای اجرا برروی صحنه شده ونویسنده سعی کرده شاکله ای داستانی به آن بدهد : شوهری قصد دارد از همسر نویسنده اش انتقام بگیرد والبته دلیلی هم برای این انتقام وجود ندارد . او در این رابـ ـطه دوست نویسنده و مترجم اش را وادار می کند که طی زمانی که باهمسرخودش در پارس اقامت دارد،همسراو را به قتل برساند، که این جاهم هیچ دلیلی برای قبول چنین پیشنهاد نا متعارفی ارائه نشده است.دوست نویسنده و مترجم او خودش با همسرش اختلاف دارد وهنگامی که درپاریس وهتل مربوطه به سرمی برند،همسرش راازهتل بیرون می کند.کمی قبل ازاین حادثه او برای کشتن همسر دوستش می رود، ولی ازکشتن زن منصرف می گردد. او همزمان نیز با زنی بازیگر آشنا و به اوعلاقمند شده است،که درپایان نمایش باهم هتل را ترک می کنند.ضمنأ درهمین فاصله،دوستش که ازعدم توانائی او درانجام مأموریت مورد نظر اطلاع پیدا کرده ، ناراحت می شود وخودش اقدام می کند وهمسرش را می کشد ودر پایان ...
نمایش " پرتقال های کال " اساسأ جنائی است و نویسنده متن آن دراین رابـ ـطه که"چرا بین زن وشوهرهای ایرانی تا این حد اختلاف وجود دارد که به قتل منجرمی شود ،توضیحی نمی دهد؛ هیچ تحلیل وعلت یابی معین وقابل قبولی ارائه نشده و فقط به خط کلی ماجرا وحوادث، که در اصل خصوصیت خبری وگزارشی دارد ،پرداخته شده است. ضمنأ داستانگونگی متن نمایش و نوع موضوعش آن را به یک فیلم نامه ناقص سینمائی شبیه کرده است.نتیجه ای که ازاین موارد می توان گرفت، آن است که داستان این نمایش شبیه ده ها داستان جنائی دیگراست والبته در آن هیچ داده اجتماعی، سیـاس*ـی، تربیتی،اخلاقی و روانشناختی هم وجود ندارد .وقتی داستان نمایش چنین باشد،دیگرنمی توان انتظارداشت که اجراهم، به رغم طراحی صحنه ودکورکامل وچشمگیرش، تأثیرات مثبتی برتماشاگربگذارد.
دیالوگ ها اغلب شعاری، کلیشه ای وگاهی هزیان گونه اند:"یک نویسنده خوب یک نویسنده مرده است"،" آدم کشتن آدم رو گرسنه نمی کنه "، " برای آن که دست خالی از این جا نری ، منو به جای او بُکش" ، " زندگی عین یک ترازو می مونه و این ترازو بودنش ، ناعادلانه است " ، ممکنه تو را هم بُکشه و از تو داستان بسازه " و ...
کارگردنی نمایش ، به دلیل آن که حدود سه چهارم فضای صحنه به دکور اختصاص یافته و نیز به سبب عادی و غیرنمایشی بودن موضوع و حوادثی که به آن اشاره می شود و فقدان هرگونه تأویل و داده های عمیق محتوائی و پرهیز از تأکید بر حالات و موقعیت های پرسوناژ ها عملأ بسیار معمولی انجام شده است .
بازی بازیگران بسیار محدود و معمولی است و پرسوناژ ها حتا براساس شاکله بندی های کلیشه ای" آدم های خوب و آدم های بد" هم طراحی نشده اند .معلوم نیست چه کسی حق دارد و چه شخصی حق ندارد، کدام فرد کارش درست است و چه کسی به راه خطا می رود و کلأ آدم های خوب و بد کدامند . این عارضه نشان می دهد طراحی ونگارش متن ، وحتا اجرای نمایش بسیارعجولانه و سرسری بوده است .
اجرای نمایش چنگی به دل نمی زند و کسل کننده است .کشتن آدم ها و یا تمایلات عاشقانه شان هیچ هیجان و هواخواهی عاطفی به دنبال ندارد . هیچ کدام از پرسوناژهای نویسنده و غیرنویسنده شخصیت پردازی نشده اند وتنها چیزی که تماشاگر دربرابر خود دارد، دکورکامل وچشمگیرنمایش است. میزانسن ها طراحی خاصی ندارند .کاربری نور ، موسیقی و چهره پردازی چندان کاربردی و کارکردی نیستند. استفاده از تصاویر ویدیوئی "کاریکاتوریک نما " هم در رابـ ـطه با موضوع و حتا با تعریف یکی ازامکانات وکاربری های هتل ، زائد و اضافی است . مقوله بازیگری بازیگران به دلیل عدم محتوای نمایشی تأویل آمیز، جامعیت دارو تأثیرگذاری در پس نقش های آنان دراین نمایش ،چندان شایسته ارزیابی نیست ، چون اساسأ پرسوناژ به آن معنا که درتئاترمطرح است، شکل نمی گیرد.
درنمایش "پرتقال های کال " به نویسندگی"سینا آذین" وکارگردانی " صابر ابر" که هم اکنون در سالن ناظرزاده کرمانی از مجموعه سالن های تماشاخانه ایرانشهر اجرا می شود، نمای داخلی و دکور هتل برحضورنه چندان چشمگیرپرسوناژها و چگونگی شکل دهی میزانسن ها برتری پیداکرده وکلیت اجرا ثابت می کند که هدف از روی صحنه بردن این نمایش، صرفأ ادامه پروژه های کاری بوده است .
درنمایش"پرتقال های کال" به نویسندگی" سینا آذین" و کارگردانی " صابر ابر" خبر و رویدادی ژورنالیستی که ادعا شده در باره چند ایرانی است و در پاریس رُخ داده،بهانه ای برای نمایشنامه نویسی و اغوائی برای اجرا برروی صحنه شده ونویسنده سعی کرده شاکله ای داستانی به آن بدهد : شوهری قصد دارد از همسر نویسنده اش انتقام بگیرد والبته دلیلی هم برای این انتقام وجود ندارد . او در این رابـ ـطه دوست نویسنده و مترجم اش را وادار می کند که طی زمانی که باهمسرخودش در پارس اقامت دارد،همسراو را به قتل برساند، که این جاهم هیچ دلیلی برای قبول چنین پیشنهاد نا متعارفی ارائه نشده است.دوست نویسنده و مترجم او خودش با همسرش اختلاف دارد وهنگامی که درپاریس وهتل مربوطه به سرمی برند،همسرش راازهتل بیرون می کند.کمی قبل ازاین حادثه او برای کشتن همسر دوستش می رود، ولی ازکشتن زن منصرف می گردد. او همزمان نیز با زنی بازیگر آشنا و به اوعلاقمند شده است،که درپایان نمایش باهم هتل را ترک می کنند.ضمنأ درهمین فاصله،دوستش که ازعدم توانائی او درانجام مأموریت مورد نظر اطلاع پیدا کرده ، ناراحت می شود وخودش اقدام می کند وهمسرش را می کشد ودر پایان ...
نمایش " پرتقال های کال " اساسأ جنائی است و نویسنده متن آن دراین رابـ ـطه که"چرا بین زن وشوهرهای ایرانی تا این حد اختلاف وجود دارد که به قتل منجرمی شود ،توضیحی نمی دهد؛ هیچ تحلیل وعلت یابی معین وقابل قبولی ارائه نشده و فقط به خط کلی ماجرا وحوادث، که در اصل خصوصیت خبری وگزارشی دارد ،پرداخته شده است. ضمنأ داستانگونگی متن نمایش و نوع موضوعش آن را به یک فیلم نامه ناقص سینمائی شبیه کرده است.نتیجه ای که ازاین موارد می توان گرفت، آن است که داستان این نمایش شبیه ده ها داستان جنائی دیگراست والبته در آن هیچ داده اجتماعی، سیـاس*ـی، تربیتی،اخلاقی و روانشناختی هم وجود ندارد .وقتی داستان نمایش چنین باشد،دیگرنمی توان انتظارداشت که اجراهم، به رغم طراحی صحنه ودکورکامل وچشمگیرش، تأثیرات مثبتی برتماشاگربگذارد.
دیالوگ ها اغلب شعاری، کلیشه ای وگاهی هزیان گونه اند:"یک نویسنده خوب یک نویسنده مرده است"،" آدم کشتن آدم رو گرسنه نمی کنه "، " برای آن که دست خالی از این جا نری ، منو به جای او بُکش" ، " زندگی عین یک ترازو می مونه و این ترازو بودنش ، ناعادلانه است " ، ممکنه تو را هم بُکشه و از تو داستان بسازه " و ...
کارگردنی نمایش ، به دلیل آن که حدود سه چهارم فضای صحنه به دکور اختصاص یافته و نیز به سبب عادی و غیرنمایشی بودن موضوع و حوادثی که به آن اشاره می شود و فقدان هرگونه تأویل و داده های عمیق محتوائی و پرهیز از تأکید بر حالات و موقعیت های پرسوناژ ها عملأ بسیار معمولی انجام شده است .
بازی بازیگران بسیار محدود و معمولی است و پرسوناژ ها حتا براساس شاکله بندی های کلیشه ای" آدم های خوب و آدم های بد" هم طراحی نشده اند .معلوم نیست چه کسی حق دارد و چه شخصی حق ندارد، کدام فرد کارش درست است و چه کسی به راه خطا می رود و کلأ آدم های خوب و بد کدامند . این عارضه نشان می دهد طراحی ونگارش متن ، وحتا اجرای نمایش بسیارعجولانه و سرسری بوده است .
اجرای نمایش چنگی به دل نمی زند و کسل کننده است .کشتن آدم ها و یا تمایلات عاشقانه شان هیچ هیجان و هواخواهی عاطفی به دنبال ندارد . هیچ کدام از پرسوناژهای نویسنده و غیرنویسنده شخصیت پردازی نشده اند وتنها چیزی که تماشاگر دربرابر خود دارد، دکورکامل وچشمگیرنمایش است. میزانسن ها طراحی خاصی ندارند .کاربری نور ، موسیقی و چهره پردازی چندان کاربردی و کارکردی نیستند. استفاده از تصاویر ویدیوئی "کاریکاتوریک نما " هم در رابـ ـطه با موضوع و حتا با تعریف یکی ازامکانات وکاربری های هتل ، زائد و اضافی است . مقوله بازیگری بازیگران به دلیل عدم محتوای نمایشی تأویل آمیز، جامعیت دارو تأثیرگذاری در پس نقش های آنان دراین نمایش ،چندان شایسته ارزیابی نیست ، چون اساسأ پرسوناژ به آن معنا که درتئاترمطرح است، شکل نمی گیرد.
درنمایش "پرتقال های کال " به نویسندگی"سینا آذین" وکارگردانی " صابر ابر" که هم اکنون در سالن ناظرزاده کرمانی از مجموعه سالن های تماشاخانه ایرانشهر اجرا می شود، نمای داخلی و دکور هتل برحضورنه چندان چشمگیرپرسوناژها و چگونگی شکل دهی میزانسن ها برتری پیداکرده وکلیت اجرا ثابت می کند که هدف از روی صحنه بردن این نمایش، صرفأ ادامه پروژه های کاری بوده است .
