Miss.aysoo
کاربر نگاه دانلود
تلخ‌ترین رویدادهای فضایی
اگر در تقویم خود نگاه کنید متوجه می‌شوید که به فاصله‌ی چند روز اما در چند سال متفاوت رویدادهای تلخی در زمینه پروازهای فضایی پیش آمده است. در این مقاله نگاهی به هر کدام از این رویدادهای تلخ می‌اندازیم:
قرار بر این بود که روز ۲۱ فوریه ۱۹۶۷/ ۳ اسفند ۱۳۴۶ تبدیل به روزی خاطره‌انگیز در تاریخ پروازهای فضایی شود. پرواز آپولو ۱ نخستین مأموریت سرنشین‌دار از سری مأموریت‌های آپولو در این روز باید انجام می‌شد و فضاپیما باید با موفقیت در مدار ماه قرار می‌گرفت. البته این مأموریت خاطره‌انگیز شد اما خاطره‌ای تلخ و دردناک برجا گذاشت.
تقریباً یک ماه پیش از پرواز، روز ۲۷ ژانویه/۸ بهمن، سه فضانورد: ویرجیل گریشام، ادوارد وایت و راجر چافی، وارد محفظه‌ی فضاپیما شدند تا آخرین آزمایش‌های مربوط به پرواز نهایی را طی کنند. در ابتدای ورود به فضاپیما، گریشام بوی تندی را استشمام کرد و به مرکز کنترل اطلاع داد. هرگز علت این بوی نامطبوع مشخص نشد و البته در تحقیقات بعدی انجام شده هم معلوم شد که این بو هیچ ارتباطی با مشکلات بعدی که پیش آمد نداشته است.
پس از برطرف شدن بو، مشکلات دیگر یک به یک ظاهر شدند. در مرحله‌ی بعد، دریچه‌های فضاپیما بسته شد. این دریچه‌ها سه بخش اصلی داشتند: دریچه‌ی محرک داخلی که رو به کابین فضاپیما دارد، دریچه‌ی دوم که بخشی از سپر حرارتی فضاپیما محسوب می‌شود و آخرین دریچه که دریچه‌ی پوششی فضاپیما محسوب می‌شود. پس از بسته شدن کامل همه‌ی دریچه‌ها، فضای داخل کابین پر از اکسیژن خالص با فشار بالا شد. اما فضانوردان متوجه شدند که اتصال اکسیژن به لباس‌هایشان دچار مشکل شده است که البته به نظر می‌رسید به علت حرکت بیش از اندازه‌ی آن‌ها باشد. علاوه بر این اتصال میکروفون گریشام دائماً قطع می‌شد به طوری که او به مرکز کنترل گفت :« ما چطور به ماه خواهیم رسید وقتی که نمی‌توانیم از میان سه ساختمان با شما صحبت کنیم؟».
این آزمایش و رفع مشکلاتش بیش از ۵ ساعت طول کشید اما هنوز ۱۰ دقیقه‌ی حیاتی پایان کار باقی مانده بود و دقیقاً در همین ۱۰ دقیقه بود که صدای گریشام از داخل فضاپیما به گوش مرکز کنترل رسید :« کابین آتش گرفته است!». تنها ۱۷ ثانیه پس از شنیدن این جمله صدای فریادهای فضانوردان خاموش شد و اطاقک داخل فضاپیما با فشاری بیش از ۲۰۰ کیلوپاسکال منفجر شد.
هنگامی که نیروی کمکی به فضاپیما رسید نزدیک به پنج دقیقه طول کشید تا دریچه‌ها با تلاش فراوان و احتیاط کاملاً باز شوند، اما پس از باز شدن دریچه‌ها و اطاقکی که اکنون پر از دوده و دی‌اکسید کربن بود نیروی کمکی با سه فضانوردی روبه‌رو شدند که به طرز دردناکی کشته شده بودند. پس از این واقعه‌ی دردناک گروهی به رهبری نایب رئیس ناسا، رابرت سیمنز Robert Seamans، به تحقیق درباره‌ی علت این آتش‌سوزی پرداختند. علت مرگ هر سه فضانورد، با این‌که سوختگی درجه‌ی ۳ داشتند و لباس‌های فضایی گریشام و وایت ذوب شده بود، ایست کامل قلب به علت قرار گرفتن در معرض گاز مونوکسیدکربن، فشار و گرمای بیش از اندازه گزارش شد. علت آتش‌سوزی هم قطع برق دستگاه‌های کنترل فضاپیما بود که این دستگاه‌ها را دچار تخلیه‌ی الکتریکی کرده بود. آتش‌سوزی از کف فضاپیما و پایین دستگاه‌های کنترل آغاز شده و به سرعت بقیه‌ی بخش‌ها را فراگرفته بود.
این حادثه‌ی شوکه‌کننده اگرچه تمامی زحمت‌ها و تلاش‌های چندماهه‌ی گروه را برهدر داد و جان سه فضانورد را گرفت باعث شد تا ۶ مأموریت بعدی آپولو بدون سرنشین انجام شود و ناسا به فکر طراحی دوباره‌ی فضاپیماها بیافتد تا دیگر چنین اتفاقاتی روی ندهد.
منبع:
اگر در تقویم خود نگاه کنید متوجه می‌شوید که به فاصله‌ی چند روز اما در چند سال متفاوت رویدادهای تلخی در زمینه پروازهای فضایی پیش آمده است. در این مقاله نگاهی به هر کدام از این رویدادهای تلخ می‌اندازیم:
قرار بر این بود که روز ۲۱ فوریه ۱۹۶۷/ ۳ اسفند ۱۳۴۶ تبدیل به روزی خاطره‌انگیز در تاریخ پروازهای فضایی شود. پرواز آپولو ۱ نخستین مأموریت سرنشین‌دار از سری مأموریت‌های آپولو در این روز باید انجام می‌شد و فضاپیما باید با موفقیت در مدار ماه قرار می‌گرفت. البته این مأموریت خاطره‌انگیز شد اما خاطره‌ای تلخ و دردناک برجا گذاشت.
تقریباً یک ماه پیش از پرواز، روز ۲۷ ژانویه/۸ بهمن، سه فضانورد: ویرجیل گریشام، ادوارد وایت و راجر چافی، وارد محفظه‌ی فضاپیما شدند تا آخرین آزمایش‌های مربوط به پرواز نهایی را طی کنند. در ابتدای ورود به فضاپیما، گریشام بوی تندی را استشمام کرد و به مرکز کنترل اطلاع داد. هرگز علت این بوی نامطبوع مشخص نشد و البته در تحقیقات بعدی انجام شده هم معلوم شد که این بو هیچ ارتباطی با مشکلات بعدی که پیش آمد نداشته است.
پس از برطرف شدن بو، مشکلات دیگر یک به یک ظاهر شدند. در مرحله‌ی بعد، دریچه‌های فضاپیما بسته شد. این دریچه‌ها سه بخش اصلی داشتند: دریچه‌ی محرک داخلی که رو به کابین فضاپیما دارد، دریچه‌ی دوم که بخشی از سپر حرارتی فضاپیما محسوب می‌شود و آخرین دریچه که دریچه‌ی پوششی فضاپیما محسوب می‌شود. پس از بسته شدن کامل همه‌ی دریچه‌ها، فضای داخل کابین پر از اکسیژن خالص با فشار بالا شد. اما فضانوردان متوجه شدند که اتصال اکسیژن به لباس‌هایشان دچار مشکل شده است که البته به نظر می‌رسید به علت حرکت بیش از اندازه‌ی آن‌ها باشد. علاوه بر این اتصال میکروفون گریشام دائماً قطع می‌شد به طوری که او به مرکز کنترل گفت :« ما چطور به ماه خواهیم رسید وقتی که نمی‌توانیم از میان سه ساختمان با شما صحبت کنیم؟».
این آزمایش و رفع مشکلاتش بیش از ۵ ساعت طول کشید اما هنوز ۱۰ دقیقه‌ی حیاتی پایان کار باقی مانده بود و دقیقاً در همین ۱۰ دقیقه بود که صدای گریشام از داخل فضاپیما به گوش مرکز کنترل رسید :« کابین آتش گرفته است!». تنها ۱۷ ثانیه پس از شنیدن این جمله صدای فریادهای فضانوردان خاموش شد و اطاقک داخل فضاپیما با فشاری بیش از ۲۰۰ کیلوپاسکال منفجر شد.
هنگامی که نیروی کمکی به فضاپیما رسید نزدیک به پنج دقیقه طول کشید تا دریچه‌ها با تلاش فراوان و احتیاط کاملاً باز شوند، اما پس از باز شدن دریچه‌ها و اطاقکی که اکنون پر از دوده و دی‌اکسید کربن بود نیروی کمکی با سه فضانوردی روبه‌رو شدند که به طرز دردناکی کشته شده بودند. پس از این واقعه‌ی دردناک گروهی به رهبری نایب رئیس ناسا، رابرت سیمنز Robert Seamans، به تحقیق درباره‌ی علت این آتش‌سوزی پرداختند. علت مرگ هر سه فضانورد، با این‌که سوختگی درجه‌ی ۳ داشتند و لباس‌های فضایی گریشام و وایت ذوب شده بود، ایست کامل قلب به علت قرار گرفتن در معرض گاز مونوکسیدکربن، فشار و گرمای بیش از اندازه گزارش شد. علت آتش‌سوزی هم قطع برق دستگاه‌های کنترل فضاپیما بود که این دستگاه‌ها را دچار تخلیه‌ی الکتریکی کرده بود. آتش‌سوزی از کف فضاپیما و پایین دستگاه‌های کنترل آغاز شده و به سرعت بقیه‌ی بخش‌ها را فراگرفته بود.
این حادثه‌ی شوکه‌کننده اگرچه تمامی زحمت‌ها و تلاش‌های چندماهه‌ی گروه را برهدر داد و جان سه فضانورد را گرفت باعث شد تا ۶ مأموریت بعدی آپولو بدون سرنشین انجام شود و ناسا به فکر طراحی دوباره‌ی فضاپیماها بیافتد تا دیگر چنین اتفاقاتی روی ندهد.
منبع:
