خوب و بد انگور از منظر طب سنتی

[ஜ ℱαт℮мℯ ஜ]

انگور یکی از میوه‌های مهمی است که در کشور ایران نیز از محبوبیت بالایی برخوردار است. این میوه از نظر طب سنتی دارای مزاج گرم و تر است. معمولا از تخم کرفس، غذاهای ترش و سکنجبین، به‌عنوان مُصلح‌های انگور یاد می‌شود. بهترین انگور، انگوری است که رسیده، شیرین‌، شاداب، دانه‌درشت و پوست‌نازک باشد. از لحاظ انواع، بهترین نوع انگور به‌ترتیب عسگری، صاحبی، ریش‌بابا و کشمشی است. انگور نباید بلافاصله پس از چیده شدن مصرف شود، بلکه بهتر است یک روز از چیدن انگور بگذرد و بعد آن را مصرف کرد.


انگور دارای خصلت‌های مختلفی است که می‌توان از بین آن‌ها به این موارد اشاره کرد: تولیدکننده خون صالح، تعدیل‌کننده اخلاط غلیظ، دفع‌کننده اخلاط سوداوی و سوخته، چاق‌کننده بدن. آب انگور برای بیماری‌های سـ*ـینه و ریه مفید است. البته مصرف آن برای کسانی که معده‌های مرطوب دارند یا مبتلا به انسداد کبد، طحال و کلیه هستند، مضر به حساب می‌آید. علاوه بر این مصرف آن برای سردمزاجان مضر است و زیاد خوردن آن برای گرم‌مزاجان به تولید صفرای غلیظ منجر می‌شود. انگور تازه، نفاخ است، اما انگوری که پوست آن کمی پژمرده باشد، غذاییت بیشتری دارد و نفخ کمتری به وجود می‌آورد.


اگر انگور بیش از حد مصرف شود، کبد را خسته می‌کند و به فعالیت‌های حیاتی آن صدمه می‌رساند. به افرادی که زیاد انگور می‌خورند، توصیه می‌شود که پوست آن را جدا کنند و هسته را نیز دور بریزند تا اختلالی در دستگاه گوارش آنان به وجود نیاید.


منبع:سلامتیسم