تخصصی_شبکه شبکه چیست؟ انواع آن

[✵BlackShadow✵]

در زبان فارسی به گروهی از اشیا یا افراد که میتوانند اطلاعات را باهمدیگر به اشتراک بگذارند شبکه می‌گویند. اما در زمینه‌ی فناوری اطلاعات منظور از شبکه یا همان Network مجموعه‌ای از کامپیوترها، سخت‌افزار و نرم‌افزارهای مربوط به تجهیزات ارتباطی است. شبکه را می‌توان ب دو بخش Active و Passive تقسیم کرد.
تجهیزات پسیو مانند: رک، کابل، پچ پنل و...
تجهیزات اکتیو مانند: سوئیچ، هاب، مودم، روتر و...

تاریخچه شبکه​

در اواخر سال 1960 میلادی، وزارت دفاع آمریکا، یک آژانس تحقیقاتی پیشرفته با نام آرپا (Arpa) را برای مقابله با فعالیت‌های ماهواره‌ای اتحاد جماهیر شوروی راه‌اندازی کرد. از حوزه‌های فعالیت‌های این آژانس میتوان به فعالیت در زمینه‌های استراتژیک و دفاعی اشاره کرد. یکی از این فعالیت‌ها، ایجاد ارتباطات قوی در زمان جنگ‌های احتمالی بود. به همین دلیل اولین شبکه‌ی کامپیوتری به نام «آرپانت» تشکیل شد. این شبکه متشکل از چهار کامپیوتر بود که یکی در «دانشگاه کالیفرنیا»، دوتا در «دانشگاه MIT» و دیگری در «مرکز تحقیقاتی استنفورد» قرار داشتند بود.

کاربرد شبکه چیست؟​

شبکه برای ارتباط بین سیستم‌ها به وجود آمد تا کاربران بتوانند داده‌ها و یا تجهیزات را بایکدیگر به اشتراک بگذارند. برای مثال کاربران شبکه می‌توانند دستگاه‌هایی مانند «اسکنر» را به اشتراک بگذارند و یا مدیران IT به‌سادگی می‌توانند تعداد زیادی از کامپیوترها را مدیریت و سیاست‌های خود را بر آن‌ها اعمال کنند. البته قابل ذکر است که مزایا و اهداف شبکه فقط این چند مورد نیستند و بی‌شمارند.

اصطلاحات رایج شبکه‌های کامپیوتری​

کلاینت (Client)
به سیستمی که درخواست یا تقاضایی دارد، کلاینت گفته می‌شود. این درخواست در سرور مجموعه پردازش و ارسال می‌شود. برای مثال زمانی که شما با کامپیوتر خود به شبکه‌ای متصل هستید و از آن بهره می‌برید، سیستم شما نوعی کلاینت است.

 

[✵BlackShadow✵]

سرور (Server)
به کامپیوتری که همیشه روشن است و توان سخت‌افزاری و نرم‌افزاری بالایی دارد، سرور می‌گویند. سرور به عنوان کامپیوتر مرکزی، سرویس‌ها و خدماتی به کلاینت‌ها ارائه می‌دهد. البته باید ذکر کرد که سیستم‌عامل سرور و کلاینت متفاوت است و هرکدام سیستم‌عامل مخصوص خود را دارند. در شبکه‌هایی که کلاینت-سرور هستند، کلاینت‌ها، علاوه‌بر متصل‌بودن به یکدیگر، مستقل از یکدیگرند و این یعنی اگر یکی از کلاینت‌ها به هر دلیلی از شبکه خارج شود، در کارکرد شبکه هیچ اختلالی ایجاد نمی‌شود. اما تصور کنید که سرور از شبکه خارج شود، در این صورت سرویس‌های مربوط به سرور نیز از دسترس خارج و به کارکرد شبکه، ضربه‌ای سنگین وارد می‌شود.

هاست (Host)
به هر دستگاهی که به شبکه متصل باشد و خدمات ارائه بدهد و یا از خدمات شبکه استفاده کند، هاست گفته می‌شود. پس بدین ترتیب، سرور و کلاینت، هردو نوعی هاست هستند.

انواع شبکه‌‌های کامیپوتری بر اساس گستردگی​

PAN یا شبکه شخصی (Personal Area Network)
کوچک‌ترین نوع شبکه‌است و از متصل بودن تعداد محدودی از وسایل دیجیتال که نهایتاً چند متر فاصله دارند تشکیل می‌شود. برای مثال زمانی که شما دو تلفن را به هم به هر طریقی (برنامه‌هایی که برای اشتراک‌گذاری داده ساخته شده‌اند، بلوتوث و...) متصل می‌کنید، در اصل یک شبکه‌ی PAN ساخته‌اید. این نوع شبکه معمولاً توسط یک فرد یا سازمان و حول یک ساختمان اداره می‌شوند. از شبکه‌ی PAN می‌توان برای اتصال به سطوح بالاتر شبکه و یا اینترنت (یک Link Up Link) استفاده کرد.

LAN یا شبکه محلی (Local Area Network)
اگر از اینترنت استفاده می‌کنید، قطعاً اسم این نوع از شبکه را شنیده‌اید. شبکه‌های محلی یکی از پُرکاربردترین، محبوب‌ترین، اصلی‌ترین و ساده‌ترین نوع شبکه هستند. برای مثال از این نوع شبکه می‌توان به «اترنت» و «Wi-Fi» اشاره کرد. با استفاده از این نوع شبکه می‌توان دسته‌ای از کامپیوترها و دستگاه‌های ولتاژ پایین در فاصله‌ی فیزیکی کوتاه مانند داخل یک ساختمان و یا بین چند ساختمان در مجاورت هم به یکدیگر متصل کرد. مؤسسات و بانک‌ها معمولاً از این نوع شبکه استفاده می‌کنند. اگر از روترها استفاده کنیم، شبکه‌های LAN را برای انتقال داده سریع و امن می‌توان به شبکه‌های WAN که در ادامه توضیح داده می‌شود متصل کرد.

 

[✵BlackShadow✵]

WLAN یا شبکه محلی بی‌سیم (Wireless Local Area Network)
از لحاظ کارکرد، این نوع شبکه دقیقاً مانند شبکه‌های LAN هستند و در نواحی محدود مانند خانه، آزمایشگاه، دانشگاه، یک ساختمان اداری و... تشکیل می‌شوند. اما به جای اتصال باسیم، از اتصال بی‌سیم و فناوری‌هایی مانند Wi-Fi بهره می‌برند. امروزه اکثر شبکه‌های WLAN مدرن بر اساس استانداردهای IEEE 802.11 بوده و با نام تجاری Wi-Fi ارائه می‌شوند. به دلیل قیمت به صرفه تر، سهولت و آسانی در نصب، این نوع شبکه در منازل محبوبیت زیادی دارند.

CAN یا شبکه منطقه‌ای (Campus Area Network)
از لحاظ گستردگی، این شبکه‌ها از شبکه‌های LAN بزرگتر و از شبکه‌های شهری که در ادامه به توضیح آن‌ها می‌پردازیم کوچک‌تر هستند. این شبکه‌ها معمولاً در دانشگاه‌ها، کسب‌وکارهای کوچک و در سراسر چندین ساختمان که به یکدیگر نزدیک هستند، گسترش می‌یابند.

MAN یا شبکه شهری (Metropolitan Area Network)
از لحاظ گستردگی، این شبکه از شبکه های LAN بزرگ‌تر و از شبکه‌های WAN کوچک‌تر هستند. شبکه‌های شهری از اتصال چندین شبکه‌ی کوچک‌تر ساخته شده‌اند. این نوع شبکه بسیار کارآمد هستند و برای ارتباطات سریع از حامل‌های پُرسرعتی مانند فیبر نوری استفاده می‌کنند. شبکه‌های MAN قادر هستند یک ناحیه جغرافیایی کامل مانند یک شهر و یا محوطه‌ی دانشگاه را در بر بگیرند. برای مثال اتصال شعبه‌های مختلف یک بانک به یکدیگر، نوعی از شبکه‌های MAN است. مالکیت و نگهداری این نوع شبکه به عهده یک فرد و یا شرکت است.

 

[✵BlackShadow✵]

WAN یا شبکه گسترده (Wide Area Network)
از لحاظ وسعت، این شبکه یکی از بزرگ‌ترین شبکه‌هاست که محدودیت مکانی ندارد. پس با استفاده از شبکه‌های گسترده می‌توان دستگاه‌هایی با ولتاژ پایین را بدون درنظرگرفتن فاصله آن‌ها از یکدیگر بر بستر یک شبکه‌ی واحد نتصل کرد. اصلی‌ترین و بزرگ‌ترین شبکه گسترده جهان اینترنت است که همه‌ی کامپیوترهای دنیا را به‌هم متصل می‌کند. این شبکه‌ را یک نفر نمی‌تواند کنترل کند پس معمولاً کنترلش توسط چندین شرکت و یا مسئول انجام می‌گیرد.

GAN یا شبکه جهانی (Global Area Network)
به شبکه‌هایی گفته می‌شود که در سرتاسر جهان گسترده هستند و فاقد محدودیت‌های جغرافیایی هستند.

SAN یا شبکه ذخیره‌سازی (Storage Area Network)
این شبکه‌ با شبکه‌های ذکرشده‌ی قبلی متفاوت است و به شبکه‌های محلی یا گسترده ربطی ندارد و به آن‌ها متکی نیست.
روش کار این شبکه اینگونه‌ است که منابع ذخیره‌سازی را از شبکه دور کرده و آن‌ها را داخل شبکه‌ای پُربازده و خاص قرار می‌دهد. یا به زبان دیگر، مجموعه‌ای مشترک از چند دستگاه ذخیره‌سازی را به سرور متصل می‌کند.
روش دسترسی به این شبکه‌ مانند دسترسی به یک درایو متصل به سرور است. برخی از انواع این شبکه نیز «همگرا»، «مجازی» و «یک‌پارچه» هستند.

SAN یا شبکه سیستمی (System Area Network)
این نوع شبکه نیز مانند نوع قبلی، به صورت مختصر SAN نوشته می‌شود؛ اما نباید این دو را باهم اشتباه گرفت. شبکه‌های سیستمی در گذشته مرسوم نبوده و طی دو دهه اخیر (قرن بیست‌ویک) همه‌گیر شده‌اند. این نوع شبکه تقریباً مانند شبکه‌های محلی کار می‌کنند اما هدف از طراحی شبکه‌های سیستمی، اتصال پُرسرعت در محیط‌های خوشه‌ای (سرور به سرور)، شبکه‌های ذخیره سازی (SAN)، کاربردهای پردازنده به پردازنده است. کامپیوترهایی که به این صورت به یکدیگر متصلند، به صورت یک سیستم واحد و با سرعت بالا کار می‌کنند.

 

[✵BlackShadow✵]

POLAN یا شبکه محلی نوری غرفعال (Passive Optical Local Area Network)
می‌توان گفت این نوع از شبکه، نسل جدید شبکه‌های LAN اترنتی که مبتنی بر سوئیچ شبکه بودند معرفی کرد. یکی از فواید این نوع شبکه، نداشتن نگرانی در مورد پشتیبانی از پروتکل‌های مرسوم اترنتی و کاربردهای شبکه‌ای مانند PoE یا همان Power over Ethernet خاتمه داد.
این شبکه‌ از جداکننده‌های نوری و معماری شبکه‌های محلی «یک نقطه به چند نقطه» استفاده می‌کند. استفاده از این دو باعث می‌شود یک سیگنال نوری حاصل از رشته‌ای از فیبر نوری به چندین سیگنال متعدد تبدیل شود و از این طریق به کاربران و دستگاه‌ها خدمات می‌رساند.

EPN یا شبکه خصوصی مؤسسات اقتصادی (Enterprise Private Network)
کسب‌وکارهایی که می‌خواهند اتصال امنی داشته باشند، از این نوع شبکه استفاده می‌کنند. در این نوع شبکه، همان کسب‌وکار مالک شبکه به حساب می‌آید که همه این‌ها باهم موجب می‌شود منابع خود را به اشتراک بگذارند.

VPN یا شبکه خصوصی مجازی (Virtual Private Network)
شبکه‌های VPN با گسترش یک شبکه خصوصی مجازی در سراسر اینترنت باعث می‌شوند کاربرانشان بتوانند طوری به تبادل داده بپردازند که گویی به این شبکه متصلند؛ این اتفاق می‌افتد چه در اصل متصل باشند و چه نباشند. این شبکه موجب می‌شود کاربران با یک اتصال مجازی نقطه به نقطه بتوانند از راه دور به یک شبکه خصوصی دسترسی داشته باشند.

انواع شبکه بر اساس کارکرد​

Pear to Pear
شبکه‌هایی که بر این اساس هستند، فاقد هرگونه مدیریت متمرکز هستند و کلاینت‌ها مستقیماً به همدیگر متصلند. در این نوع شبکه، چیزی به نام سرور وجود ندارد و هر کلاینت، در عین کلاینت‌بودن می‌تواند نقش سرور را نیز ایفا کند. این شبکه‌ها زمانی استفاده می‌شوند که کمتر از دَه کلاینت داشته باشیم. این شبکه‌ها هزینه راه‌اندازی و نصب نسبتاً کمی دارند. در سیستم‌عامل ویندوز با نام «Workgroup» شناخته می‌شوند و هدف اصلی آن‌ها، ایجاد ارتباط بین سیستم‌ها و دستگاه‌های دیجیتال است تا بتوانند به تبادل و اشتراک گذاری داده‌ها بپردازند.

 

[✵BlackShadow✵]

Client-Server
شبکه‌هایی که بر این اساس هستند، مخصوص استفاده در محیط‌های بزرگ هستند. همان طور که از اسمشان نیز پیداست، از دو بخش کلاینت (کاربر یا استفاده کننده‌ی خدمات) و سرور (ارائه‌دهنده‌ی خدمات) تشکیل شده‌اند. در این نوع شبکه، سرور مکانی برای ذخیره تمام داده‌هاست و کاربران، با توجه به دسترسی‌ای که مدیر شبکه برایشان تعیین می‌کند می‌توانند از خدمات استفاده و یا به داده‌ها دسترسی داشته باشند.

Domain
از لحاظ اتصال، این نوع از شبکه‌ مانند شبکه‌‌های کلاینت-سرور است؛ یعنی کلاینت‌ها می‌توانند از سرویس‌هایی که سرور ارائه می‌دهد استفاده کنند. مدیر شبکه نیز قادر است تمامی کاربران را مدیریت کرده و امنیت و پایداری شبکه را تأمین کند. اما در اینجا کلاینت‌ها عضو دامنه می‌شوند و نام و آدرسی تحت نام دامنه دریافت می‌کنند.

انواع شبکه براساس سطح دسترسی​

Internet (اینترنت)
شبکه‌ی اینترنت یکی از گسترده‌ترین شبکه‌های جهانی است که می‌توان گفت معروف‌ترین، اصلی‌ترین و پُرکاربردترین آن‌هاست که قادر است داده‌ها را از هرکجای دنیا، برای هرکجای دنیا بفرستد. یکی از ساده‌ترین راه‌های وصل‌شدن به اینترنت، استفاده از تجهیزاتی مانند مودم و شبکه اینترنت موبایل است. در مورد پروتکل‌های پُرکاربرد اینترنت نیز می‌توان به «HTTPS» ،«HTTP» و «FTP» اشاره کرد.

Interanet (اینترانت)
برخلاف اینترنت که شبکه‌‌ای جهانی است، اینترانت شبکه‌ای خصوصی و محدود است که توسط سازمان‌های بزرگ راه‌اندازی می‌شود. از لحاظ پروتکل، اینترنت و اینترانت تقریباً مشابه هم هستند و فرق این دو در این است که برخلاف اینترنت که از خارج از شبکه (آن شبکه) نیز می‌توان به داده‌ها دسترسی داشت، در اینترانت برای دسترسی به داده‌ها باید وارد آن شبکه (خاص) شد و در خارج از شبکه نمی‌توان به داده‌های شبکه دسترسی داشت. شبکه‌ی بین شعبات مختلف یک اداره مانند بانک را می‌توان مثالی از اینترانت خطاب کرد که فقط کارکنان آن اداره خاص به داده‌ها دسترسی دارند.

 

[✵BlackShadow✵]

اکسترانت
Extranet را به نوعی می‌توان تلفیقی از دو شبکه‌ی قبلی دانست. به این صورت که شبکه امنی بر روی فضای مجازی وجود دارد و مانند اینترنت، افراد از داخل و خارج سازمان می‌توانند به شبکه دسترسی داشته باشند؛ اما مانند اینترانت، فقط افراد خاصی به شبکه دسترسی دارند.
برخلاف اینترانت که شبکه‌ای داخلی بوده و بر روی سرورهای داخل سازمان قرار دارد و افراد خارج از محیط سازمان اجازه‌ی استفاده از آن را ندارند، اکسترانت شبکه‌ای مجازی است که به صورت سراسری فعالیت می‌کند و همچنین افراد خارج از سازمان نیز (مانند مشتریان و شریکان تجاری) اجازه‌ی استفاده از آن را بر روی محیطی امن دارند.

انواع شبکه براساس معماری​

یکی از مهم‌ترین نکات در شبکه، همبندی یا توپولوژی شبکه (Network Topology) است که به معنای نحوه قرارگیری و معماری فیزیکی و چگونگی اتصال اجزاء به یکدیگر است.
اگر بخواهیم توپولوژی‌ها را به دو دسته اصلی تقسیم کنیم، می‌توان این دو دسته را «منطقی» و «فیزیکی» نام‌ گذاشت. البته باید ذکر کرد که این دو از یکدیگر جدا نیستند و هر دو در کنار هم کار می‌کنند.
در توپولوژی منطقی به بررسی چگونگی ارتباط عناصر شبکه باهمدیگر و روش، زمان ارسال داده‌ها را بررسی می‌کنیم. اما در توپولوژی فیزیکی، به طرح سیم‌کشی و چگونگی ارتباط اجزاء به‌همدیگر می‌پردازیم.

اهداف
در طراحی شبکه سه هدف اصلی وجود دارد:
1- دستیابی به حداکثر قابلیت اطمینان. یعنی بتواند اطلاعات را بدون خطا از یک DTE به یک DTE دیگر انتقال دهد. شبکه تفکیک شده باشد؛ یعنی اگر شبکه دچار عیب شد، سیستم عیب‌یابی به‌سادگی بتواند عیب را تشخیص داده و از دیگر اجزای شبکه در مقابل خطای پیش‌آمده حفاظت کند.
2- دستیابی به کمترین مقدار هزینه. برای رسیدن به این هدف، باید از حداقل طول فیزیکی کانال‌های ارتباطی بین DTE ها استفاده کرد و یا از خطوط ارزان قیمت تلفنی استفاده کرد. البته این خطوط تلفنی برای ارسال و دریافت داده‌های کم‌ارزش مورد استفاده قرار می‌گیرند و سرعت پایینی نیز دارند. بهتر است برای منتقل‌کردن داده‌های باارزش، از خطوط پُرسرعت و گران‌قیمت ماهواره‌ای استفاده کرد.
3- دستیابی به حداقل زمان پاسخ: Short Respone Time یا زمان پاسخ کم، به این معناست که تاخیر بین ارسال و دریافت اطلاعات به حداقل مقدار ممکن برسد. یعنی ارسال بیشترین مقدار داده در یک روز یا بازه زمانی مشخص.

 

[✵BlackShadow✵]

توپولوژی خطی (Bus)
ما در توپولوژی خطی، با هر دو نوع فیزیکی و منطقی ارتباط داریم. اگر از دید فیزیکی به این معماری نگاه کنیم، تمامی دستگاه‌ها به یک کانال ارتباطی اصلی که به آن Trunk یا «تنه» و همچنین Backbone یا «ستون فقرات» نیز می‌گویند، متصل هستند. این کانال، اصلی‌ترین جزء در این شبکه است و در‌صورتی‌که قطع شود، کل شبکه از بین رفته و اصطلاحاً Down می‌شود. همچنین بسته‌ها می‌توانند در هر دوجهت حرکت کنند و برخلاف سیستم «نقطه‌به‌نقطه»، نیازی نیست که داده‌ها از تمامی ‌گره‌ها عبور کنند. و علاوه بر این‌ها، هر گره نشانی مقصد بسته را که در سربرگ آن نوشته شده را بررسی می‌کند.
در انتهای خط، یک Terminator (خاتمه‌دهنده) الکتریکی وجود دارد و هنگامی که بسته به آخر خط می‌رسد، محتوای بسته را جذب می‌کند که به خلوت‌ماندن شبکه و عدم تداخل بسته‌ها با یکدیگر کمک می‌کند. در این معماری، گره‌ها باید از یکدیگر فاصله داشته باشند تا تداخلی صورت نگیرد و از طرفی اگر فاصله زیاد شود، قدرت پیام کم می‌شود و باید از یک Repeater یا تقویت‌کننده استفاده کرد.

مزایا:
1- ساده‌ترین تنظیمات سیم‌کشی را داراست و راه‌اندازی آن نیاز به تخصص زیادی ندارد.
2- مقدار سیم مصرف‌شده در شبکه کمترین مقدار است.
3- اضافه یا حذف کردن‌ گره‌ها بسیار آسان است و این امر موجب می‌شود تا گسترش شبکه به‌سادگی امکان‌پذیر باشد.
4- برای زمانی که بخواهیم داده‌ها را از یک گره به چند گره ارسال کنیم، این معماری به سرعت کار کمک می‌کند.

معایب:
1- همان طور که قبلا گفتیم، گره‌ها قادرند تمامی داده‌ها را بررسی کنند و این مسئله می‌تواند باعث بروز مشکلات امنیتی جدی‌ای شود.
2- عیب‌یابی شبکه‌های مبتنی بر این این معماری، اغلب با مشکلات زیادی همراه است؛ زیرا خطا می‌تواند در هر جایی از شبکه صورت بگیرد و پیداکردن محل دقیق آن می‌تواند بسیار وقت‌گیر باشد.
3- به دلیل جذب پیام‌ها در آخر، فرستنده در جریان فرآیند ارسال پیام قرار نمی‌گیرد.
4- اگر ترافیک سنگین شود، کانال Trunk می‌تواند به صورت یک گلوگاه درآید که این امر باعث تلف‌شدن زمان خیلی زیادی می‌شود.

 

[✵BlackShadow✵]

توپولوژی ستاره (Star)
توپولوژی ستاره در دسته توپولوژی‌های فیزیکی جای می‌گیرد. در شبکه‌هایی که بر این معماری مبتنی هستند، یک بخش در مرکز که عموماً به آن Hub (هاب) می‌گویند قرار دارد و بقیه گره‌ها به آن متصل می‌شوند.
در توپولوژی ستاره، هاب مرکز سیم‌بندی و نقطه پایان مشترک برای گره‌ها حساب می‌شود. البته هاب در اینجا، همیشه به شکلی که ما آن را می‌شناسیم نیست و بعضی اوقات می‌تواند یک کامپیوتر سرور باشد. قابل ذکر است که در صورت خارج‌شدن هاب از شبکه، شبکه Down می‌شود یعنی از کار میفتد. البته برای حل این مشکل می‌توان از یک دستگاه مرکزی پشتیبان استفاده کرد.
خود هاب‌ها نیز امکان اتصال به دیگر هاب‌ها را دارند و به این طریق یک شبکه‌ی گسترده‌تر را تشکیل می‌دهند. پس به این طریق کلاینت a از شبکه‌ x می‌تواند با کلاینت b از شبکه y به تبادل داده بپردازد.
اگر یک مثال کوچیک از توپولوژی ستاره مد نظر ما باشد، می‌توان از شبکه تلفن ثابت نام برد. در اینجا تمامی خطوط به یک مرکز مشترک (شرکت مخابرات کل کشور) متصل هستند و در برخی موارد می‌توانند با خارج از کشور (دیگر شبکه‌ها) و... به تبادل داده (تماس) بپردازند.
در حالت کلی بسیاری از شبکه‌ها در اصل از این توپولوژی استفاده می‌کنند اما معمولاً به این نام خوانده نمی‌شوند.

مزایا
1- برخلاف توپولوژی خطی که عیب‌یابی کاری مشکل و هزینه‌بری است، در اینجا این کار بسیار ساده است.
2- در صورتی که برای یکی از گره‌ها مشکلی پیش بیاید، مشکلی برای دیگر گره‌ها و کل شبکه ایجاد نمی‌شود.
3- به دلیل وجود هاب در مرکز و متصل بودن تمامی گره‌ها به آن، کنترل شبکه برای مدیر شبکه کاری بسیار آسان است.
4- تغییر در گره‌ها مانند اضافه یا حذف آن‌ها و همچنین تغییر آرایش کابل‌ها بسیار ساده است.

معایب
1- درصورتی‌که مشکلی برای هاب ایجاد شود، کل شبکه از کار میفتد.
2- به مقدار زیادی کابل نیاز است که مقداری هزینه را بالا می‌برد.

 

[✵BlackShadow✵]

توپولوژی حلقوی (Ring)
از دید فیزیکی، در این سبک معماری شبکه تمام گره‌ها در یک مسیر بسته قرار دارند و همچنین همگی به یک دستگاه مرکزی به نام MAU متصل هستند. که هر گره با دو گره مجاورش در ارتباط است. پس در پایان یک حلقه ایجاد می‌شود. معمولا در این نوع، بسته‌ها در جهت عقربه‌های ساعت حرکت می‌کنند. اسم دیگر این معماری Token Ring است. اولین گره که فعال می‌شود، سیگنالی به نشان Token ایجاد می‌کند و این سیگنال در جهت کارکرد شبکه، شروع به حرکت می‌کند. زمانی که این سیگنال به یکی از گره‌ها برسد، آن گره اجازه‌ی ارسال داده را دارد. زمانی که داده به گیرنده برسد، سیستم گیرنده برای باخبرساختن فرستنده از دریافت داده، سیگنال یا پیغامی تحت‌عنوان Ackniwledge در شبکه ارسال می‌کند.
شبکه‌هایی که بر این معماری مبتنی هستند، هزینه راه‌اندازی پایینی دارند؛ اما در عوض نگهداری از آن‌ها سخت است و بهتر است در محیط‌های گسترده از آن‌ها استفاده نشود.قابل ذکر است که حذف یا اضافه‌کردن یک گره به یک شبکه حلقوی کاری مشکل است. همچنین عیب‌یابی در این شبکه‌ها نیز به‌سختی صورت می‌پذیرد.

مزایا
1- نیازی به طول کابل زیاد نیست درنتیجه در هزینه‌ها صرفه‌جویی می‌شود.
2- برای استفاده از فیبرنوری گزینه خوبی است.

معایب
1- اگر برای یکی از گره‌ها مشکل ایجاد شود، شبکه Down می‌شود چون تمام گره‌ها برای ارتباط با یکدیگر، به همدیگر نیاز دارند. مثلا اگر از گره a بخواهیم به b داده‌ای را بفرستیم، به دیگر گره‌ها نیز نیاز است.
2- به دلیل اینکه گره‌ها باید منتظر سیگنال Token بمانند، در زمان تاثیرگذار است و نتایج منفی دارد.
3- چون با یک ایراد در یکی از گره‌ها، شبکه Down می‌شود، عیب‌یابی این نوع شبکه بسیار سخت است و گاهی برای رفع مشکل، باید تمام سیستم‌ها مورد بررسی قرار بگیرند.