MASUME_Z
کاربر نگاه دانلود
- عضویت
- 2016/04/18
- ارسالی ها
- 4,852
- امتیاز واکنش
- 29,849
- امتیاز
- 1,120
پوریا عالمی در روزنامه شرق نوشت:
محمدرضا درویشی، پژوهشگر و آهنگ‌ساز، گفته، به ابراهیم شریف‌زاده – خواننده سرشناس موسیقی خراسان – نشان درجه‌یک هنری ندادند چون «فهمیدند ابراهیم شریف‌زاده آلزایمر دارد و مرده‌شور بوده». به نظر ما حق دارند نشان درجه‌یک هنری به کسی که مرده‌شور بوده، ندهند، چون معلوم نیست مرده‌شور آدم را چه کسی ببرد.
اصولا مسئولیت طوری است که هرکسی که هرکجا – حتی توی یک شورای هنری – مسئول می‌شود، کم‌کم یک‌طوری می‌شود.
به نظر ما آدم تا وقتی برای مسئولان هنرمند محسوب می‌شود که بتواند یک حالی به مسئولان بدهد؛ مثلا جنتی، وزیر سابق ارشاد، معتقد بود کاری از دست بهرام بیضایی برنمی‌آید چون سنش بالا رفته. مسلما وقتی وزیر، آدم سالم اما سن‌وسال‌دار را از فهرست زندگان می‌گذارد کنار و می‌فرستد خانه سالمندان، طبیعی است که شورای هنری که در وزارتخانه‌اش هست، آدم آلزایمردار را کلا آدم حساب نکند.
شما فکر کن نشان درجه‌یک هنری بدهی به یک نفر که نتواند توی آن مراسم برود پشت میکروفن و یک حالی به شما بدهد. چه معنی دارد؟ بعد هم ما الان در دوره‌ای هستیم که هنرمندانی قدر می‌بینند که اثر هنری‌شان ملموس و قابل تبدیل به دلار و یورو باشد. متأسفانه خوانندگان الان بین مسئولان بازارشان داغ نیست، چون هرچند تنها صداست که می‌ماند، اما صدا خیلی طالب خارجی ندارد.
به‌همین‌دلیل هم هست که الان طوری با محمدرضا شجریان و شریف‌زاده و دیگران برخورد می‌کنند که آدم با میهمان ناخوانده؛ یعنی بابا برو کنار تابلو نقاشی یا مجسمه بیاد وسط. خود ما قصد داشتیم وقتی بزرگ شدیم، روی زبانمان کار کنیم و بهرام بیضایی بشویم یا روی صدایمان کار کنیم و شجریان بشویم یا روی سازمان کار کنیم و شریف‌زاده یا علیزاده یا... شویم، اما امروز وقتی وضعیت را می‌بینیم، مطمئن می‌شویم بهترین کار و آینده‌دارترین شغل این است که برویم وزارتی، جایی و مسئول روابط‌عمومی شویم. خوشبختانه ابراهیم شریف‌زاده که قبلا مرده‌شور بوده، بدون آنکه نشان درجه‌یک هنری بگیرد، زودتر از نشان‌دهندگان، چشم بر جهان فروبست.
وصیت: سوفیا...ای عشق من... به جان تو... به جان مادرم... من دوست داشتم هنرمند شوم، اما اگر کسی بداند کار هنری و فرهنگی، الانش عافیت ندارد و آینده‌اش عاقبت ندارد و باز هم برود دنبال کار هنری و فرهنگی، آیا دیوانه نیست؟
محمدرضا درویشی، پژوهشگر و آهنگ‌ساز، گفته، به ابراهیم شریف‌زاده – خواننده سرشناس موسیقی خراسان – نشان درجه‌یک هنری ندادند چون «فهمیدند ابراهیم شریف‌زاده آلزایمر دارد و مرده‌شور بوده». به نظر ما حق دارند نشان درجه‌یک هنری به کسی که مرده‌شور بوده، ندهند، چون معلوم نیست مرده‌شور آدم را چه کسی ببرد.
اصولا مسئولیت طوری است که هرکسی که هرکجا – حتی توی یک شورای هنری – مسئول می‌شود، کم‌کم یک‌طوری می‌شود.
به نظر ما آدم تا وقتی برای مسئولان هنرمند محسوب می‌شود که بتواند یک حالی به مسئولان بدهد؛ مثلا جنتی، وزیر سابق ارشاد، معتقد بود کاری از دست بهرام بیضایی برنمی‌آید چون سنش بالا رفته. مسلما وقتی وزیر، آدم سالم اما سن‌وسال‌دار را از فهرست زندگان می‌گذارد کنار و می‌فرستد خانه سالمندان، طبیعی است که شورای هنری که در وزارتخانه‌اش هست، آدم آلزایمردار را کلا آدم حساب نکند.
شما فکر کن نشان درجه‌یک هنری بدهی به یک نفر که نتواند توی آن مراسم برود پشت میکروفن و یک حالی به شما بدهد. چه معنی دارد؟ بعد هم ما الان در دوره‌ای هستیم که هنرمندانی قدر می‌بینند که اثر هنری‌شان ملموس و قابل تبدیل به دلار و یورو باشد. متأسفانه خوانندگان الان بین مسئولان بازارشان داغ نیست، چون هرچند تنها صداست که می‌ماند، اما صدا خیلی طالب خارجی ندارد.
به‌همین‌دلیل هم هست که الان طوری با محمدرضا شجریان و شریف‌زاده و دیگران برخورد می‌کنند که آدم با میهمان ناخوانده؛ یعنی بابا برو کنار تابلو نقاشی یا مجسمه بیاد وسط. خود ما قصد داشتیم وقتی بزرگ شدیم، روی زبانمان کار کنیم و بهرام بیضایی بشویم یا روی صدایمان کار کنیم و شجریان بشویم یا روی سازمان کار کنیم و شریف‌زاده یا علیزاده یا... شویم، اما امروز وقتی وضعیت را می‌بینیم، مطمئن می‌شویم بهترین کار و آینده‌دارترین شغل این است که برویم وزارتی، جایی و مسئول روابط‌عمومی شویم. خوشبختانه ابراهیم شریف‌زاده که قبلا مرده‌شور بوده، بدون آنکه نشان درجه‌یک هنری بگیرد، زودتر از نشان‌دهندگان، چشم بر جهان فروبست.
وصیت: سوفیا...ای عشق من... به جان تو... به جان مادرم... من دوست داشتم هنرمند شوم، اما اگر کسی بداند کار هنری و فرهنگی، الانش عافیت ندارد و آینده‌اش عاقبت ندارد و باز هم برود دنبال کار هنری و فرهنگی، آیا دیوانه نیست؟
