dinaz
کاربر نگاه دانلود
طنز؛ کدام سریال ماه‌رمضان را می‌بینید؟
شاهین قدیانی در ضمیمه طنز روزنامه قانون نوشت:
در سال‌های قبل همواره انتقادی به صداوسیما مطرح بود که آن‌قدر در ماه رمضان سریال‌های جذاب و پرمخاطب پخش می‌کند که کلا مردم از کار و زندگی میفتند و حتی وقت نمی‌کنند سفره افطارشان را جمع کنند. یکبار حمید گودرزی بین سال 64 و 88 رفت و آمد می‌کرد و دنبال پنجمین خورشید بود.
یکبار نادر و صابر بر سر ارثیه اوس احمد دعوا می‌کردند و همه منتظر بودند رضا عطاران خودش را به تخت ببندد و بعد از یک هفته درد کشیدن مثل پسر زینال بندری پاک‌پاک بیرون بیاید. زمانی هم آن‌قدر مردم دغدغه دزدیده شدن پول هاشم آقا را داشتند که اگر مثل الان تويیتر و تلگرام بود، با جمع کردن پول مشکلش را حل می‌کردند.
یک‌سال بهاره افشاری شیطان می‌شد و سعی می‌کرد حسن جوهرچی را گول بزند، یک‌سال حامد کمیلی سعی می‌کرد امین تارخ را اغفال‌کند. یک‌سال هانیه توسلی به علی نصیریان نخ می‌داد و یکبار شازده به مادر آقا هاشم و خلاصه سریال‌های سرگرم‌کننده‌ای ساخته می‌شد.
از آنجا که صداوسیما خیلی به وقت مردم اهمیت می‌دهد و دوست ندارد مردم پای سریال‌های تلویزیون وقت خود را به بطالت بگذرانند. در یک برنامه چند ساله در ابتدا برخی هنرمندان محبوب را خیلی سوسکی‌طور از تلویزیون دور کرد و در مرحله بعد اقدام به ساخت سریال‌هایی کرد که برنامه‌های شبکه چهار در مقابل آن‌ها خیلی هم پربیننده‌اند. یعنی الان طوری شده که مردم بعد از اینکه پای ماه‌عسل یک‌دل سیر اشک ریختند و یاد بدبختی‌هایشان افتادند و خوشحال شدند که پس، بدبخت‌تر از من هم هست. می‌توانند تلویزیون را خاموش کرده و تا شب، به بغض‌های زیرپوستی احسان علیخانی فکر کنند.
البته دورکردن مردم از تلویزیون داخلی فوایدی هم دارد. مثلا مردم سریال‌های جم را می‌بینند وآن‌قدر درگیر ذوزنقه و هشت ضلعی‌های عشقی می‌شوند که احساس می‌کنند همین سریال‌های ایران که وقتی یک ربع آخرش را می‌بینی، کل سریال را متوجه می‌شوی بهتر است، یا مثلا یک قسمت از یک سریال آمریکایی و حمله وایت واکرها را دانلود می‌کنند و متوجه می‌شوند که چقدر در سینمای جهان ریخت و پاش الکی می‌شود و در حالی‌که می‌شود پنج دقیقه از سریال را با رفتن شخصیت اصلی از داخل خانه به جلوی در تمام کرد. چه لزومی دارد این‌قدر جک و جانور به جان هم بیفتند.
شاهین قدیانی در ضمیمه طنز روزنامه قانون نوشت:
در سال‌های قبل همواره انتقادی به صداوسیما مطرح بود که آن‌قدر در ماه رمضان سریال‌های جذاب و پرمخاطب پخش می‌کند که کلا مردم از کار و زندگی میفتند و حتی وقت نمی‌کنند سفره افطارشان را جمع کنند. یکبار حمید گودرزی بین سال 64 و 88 رفت و آمد می‌کرد و دنبال پنجمین خورشید بود.
یکبار نادر و صابر بر سر ارثیه اوس احمد دعوا می‌کردند و همه منتظر بودند رضا عطاران خودش را به تخت ببندد و بعد از یک هفته درد کشیدن مثل پسر زینال بندری پاک‌پاک بیرون بیاید. زمانی هم آن‌قدر مردم دغدغه دزدیده شدن پول هاشم آقا را داشتند که اگر مثل الان تويیتر و تلگرام بود، با جمع کردن پول مشکلش را حل می‌کردند.
یک‌سال بهاره افشاری شیطان می‌شد و سعی می‌کرد حسن جوهرچی را گول بزند، یک‌سال حامد کمیلی سعی می‌کرد امین تارخ را اغفال‌کند. یک‌سال هانیه توسلی به علی نصیریان نخ می‌داد و یکبار شازده به مادر آقا هاشم و خلاصه سریال‌های سرگرم‌کننده‌ای ساخته می‌شد.
از آنجا که صداوسیما خیلی به وقت مردم اهمیت می‌دهد و دوست ندارد مردم پای سریال‌های تلویزیون وقت خود را به بطالت بگذرانند. در یک برنامه چند ساله در ابتدا برخی هنرمندان محبوب را خیلی سوسکی‌طور از تلویزیون دور کرد و در مرحله بعد اقدام به ساخت سریال‌هایی کرد که برنامه‌های شبکه چهار در مقابل آن‌ها خیلی هم پربیننده‌اند. یعنی الان طوری شده که مردم بعد از اینکه پای ماه‌عسل یک‌دل سیر اشک ریختند و یاد بدبختی‌هایشان افتادند و خوشحال شدند که پس، بدبخت‌تر از من هم هست. می‌توانند تلویزیون را خاموش کرده و تا شب، به بغض‌های زیرپوستی احسان علیخانی فکر کنند.
البته دورکردن مردم از تلویزیون داخلی فوایدی هم دارد. مثلا مردم سریال‌های جم را می‌بینند وآن‌قدر درگیر ذوزنقه و هشت ضلعی‌های عشقی می‌شوند که احساس می‌کنند همین سریال‌های ایران که وقتی یک ربع آخرش را می‌بینی، کل سریال را متوجه می‌شوی بهتر است، یا مثلا یک قسمت از یک سریال آمریکایی و حمله وایت واکرها را دانلود می‌کنند و متوجه می‌شوند که چقدر در سینمای جهان ریخت و پاش الکی می‌شود و در حالی‌که می‌شود پنج دقیقه از سریال را با رفتن شخصیت اصلی از داخل خانه به جلوی در تمام کرد. چه لزومی دارد این‌قدر جک و جانور به جان هم بیفتند.
