Behtina
کاربر نگاه دانلود
- عضویت
- 2015/11/08
- ارسالی ها
- 22,523
- امتیاز واکنش
- 65,135
- امتیاز
- 1,290
[BCOLOR=rgb(255, 255, 255)]
[/BCOLOR]
[BCOLOR=rgb(255, 255, 255)]کافه‌سینما – سید آریا قریشی: در قسمت دوم بررسی فیلم‌های اول امیدوارکننده جشنواره سی و چهارم فجر، به سه فیلم دیگری خواهیم پرداخت که علی‌رغم فراز و نشیب‌هایشان جای امیدواری را برای آثار بعدی سازندگان‌شان باقی می‌گذارند.[/BCOLOR]
[BCOLOR=rgb(255, 255, 255)]
چرا اثر امیدوارکننده‌ای است؟: احسان بیگلری به جای روایتی با لحن دروغین دلسوزانه از زندگی فردی که دچار بیماری اختلال دو قطبی است، از زاویه دیگری به ماجرا نگاه می‌کند. نگاه فیلم در مقیاس سینمای معمولاً محافظه‌کارِ ایران قابل توجه است: داستان فردی که رفتارهایش همان‌قدر که علائم بیماری به شمار می‌روند تلاشی برای فرار از یکی شدن با جامعه همسان‌ساز اطراف هم هستند. قطب‌های مخالف فیلم در نیمه اول به طور قابل قبولی شکل می‌گیرند و همین باعث می‌شود که انگیزه دنبال کردن فیلم ایجاد شود.
چه نکاتی به فیلم ضربه می‌زنند؟: هر فیلمی می‌تواند از طریق شخصیت‌های اصلی‌اش قطب‌های متضادی ایجاد کند. اما هنر فیلمنامه‌نویس و کارگردان این است که بتواند طوری جهت‌گیری کند که این احساس به تماشاگر دست ندهد که فیلمساز دارد سلیقه خود را به او تحمیل می‌کند: حتی اگر این جهت‌گیری در نگاه اول درست و منطقی به نظر برسد. قطب مخالف قهرمان در برادرم خسرو (با بازی ناصر هاشمی) هرگز این فرصت را پیدا نمی‌کند که از افکارش دفاع کند. او محکوم به این است که قدرت قهاری به نظر برسد که دارد قهرمان را با آن رفتار یله‌اش سرکوب می‌کند. ضمن این که صرف اشاره به این که قهرمان در گذشته این قدر دچار مشکل نبود و این قطب مخالف است که رفتار او را تشدید می‌کند، برای متقاعد شدن تماشاگر کافی نیست. ضمن این که فیلم از جایی به بعد به دام تکرار می‌افتد. با درگیری‌های مداومی روبه‌رو هستیم که نه به عمق یافتن شخصیت‌ها کمک می‌کنند و نه به ایجاد ابعاد جدید در داستان.
چه چیزی می‌تواند در ادامه راه به فیلمساز کمک کند؟: هنرمند باید مخلوقاتش را دوست داشته باشد. هر چقدر تعداد شخصیت‌هایی که فرصت «درک شدن» توسط تماشاگر را پیدا کنند بیشتر باشد، اثر هنری به مرزهای یک اثر خوب نزدیک‌تر می‌شود. بیگلری در اولین فیلمش همه قطب‌بندی‌ها را بر اساس یک شخصیت شکل می‌دهد بدون این که از نظر تئوریک این جهت‌گیری را به درستی توجیه کند. ضمن این که حفظ ایجاز و اختصار و ایجاد فرصت بیشتر برای کشف و شهود تماشاگر نکته مهمی است که می‌تواند در فیلم‌های بعدی به بیگلری کمک کند.
پل خواب (اکتای براهنی)
چرا اثر امیدوارکننده‌ای است؟: براهنی با همان فیلم اولش وارد حوزه پرمخاطره‌ای در سینمای ایران شده است: او در پل خواب به سراغ یکی از شاهکارهای تاریخ ادبیات رفته و سعی کرده برداشت آزادی از آن انجام دهد. در سینمایی که خیلی‌ها مؤلف بودن را با انکار هر گونه تأثیرپذیری از دیگر آثار هنری اشتباه می‌گیرند و اقتباس اساساً هنوز حوزه ترسناکی به شمار می‌رود، شجاعت براهنی در ساخت فیلمی با مایه اولیه برداشته شده از جنایت و مکافات داستایوفسکی قابل ستایش است. براهنی همچنین توانسته مایه اولیه منبع اقتباسش را به روز کرده و برداشتی از آن ارائه دهد که می‌تواند برشی از جامعه ایران هم باشد. تعدادی از سکانس‌های کلیدی فیلم با اجرای خوب براهنی اثرگذار از آب در آمده‌اند و داستان فیلم به شکلی روان پیش می‌رود.
چه نکاتی به فیلم ضربه می‌زنند؟: شخصیت‌های فیلم به شکل مناسبی عمق پیدا نمی‌کنند. در فیلمی که با روانشناسی شخصیت سر و کار دارند، توان خلق پیشینه مرتبط و قابل باور نقشی کلیدی در پیچیدگی کاراکترها ایفا می‌کند و پل خواب در این زمینه موفق نشان نمی‌دهد. صرف اشاره کلی به خاستگاه اجتماعی برخی از شخصیت‌ها کافی نیست.
چه چیزی می‌تواند در ادامه راه به فیلمساز کمک کند؟: حفظ شجاعتی که در اولین فیلم براهنی قابل مشاهده است ضمن تلاش برای خلق شخصیت‌های پیچیده‌تر و اکتفا نکردن به نکات حداقلی در زمینه خلق شخصیت می‌توانند به آثار بعدی براهنی کمک کنند.
جرا اثر امیدوارکننده‌ای است؟: توکلی در اولین ساخته بلند سینمایی‌اش موفق می‌شود داستان سرخوشی‌ها، دغدغه‌ها، تردیدها و نگرانی‌های دو جوان از نسل دهه شصت را به شکلی باورپذیر و پرانرژی به تصویر بکشد. تسلط او به عنوان کارگردان در لوکیشن محدود قابل توجه است و مشخص است که تلاش شده تا کار در فضای محدود به تنوع نماها ضربه نزند. بنابراین متولد 65 فیلم جمع و جوری است که از نظر داستانی می‌تواند تماشاگر را روی صندلی حفظ کند و از نظر اجرایی چشم را خسته نمی‌کند. توکلی همچنین در زمینه بازی گرفتن از بازیگران توانا نشان می‌دهد.
چه نکاتی به فیلم ضربه می‌زنند؟: فیلم شروع خوبی دارد، اما میانه‌اش کمی خالی به نظر می‌رسد و پایان‌بندی هم علی‌رغم ایده اولیه جذابش تأثیر کوبنده‌ای بر تماشاگر نمی‌گذارد. علاوه بر این، متولد 65 جهان کوچک و محدودی دارد و تأثیرگذاری‌اش از حدی فراتر نمی‌رود. این نکته البته برای فیلمسازی که تازه وارد جریان اصلی سینما شده تمهید هوشمندانه‌ای است و باعث می‌شود توکلی کنترل بیشتری روی جهان فیلمش داشته باشد. اما قطعاً انتظار این است که فیلم‌های بعدی توکلی جهان حسی و فکری بزرگ‌تری ایجاد کنند.
چه چیزی می‌تواند در ادامه راه به فیلمساز کمک کند؟: استفاده از فیلمنامه‌های پر و پیمان‌تر و تلاش برای گسترش جهان فیلم‌های بعدی در عین حفظ تسلط بر اجزای مختلف فیلم، قطعاً می‌توانند باعث خلق آثار بهتری از سوی توکلی شوند. با این وجود مجید توکلی با اولین فیلمش توانسته جایگاه قابل قبولی در سینمای ایران پیدا کند و همین نکته امیدوارکننده‌ای است.
سید آریا قریشی/ کافه‌سینما[/BCOLOR]
[BCOLOR=rgb(255, 255, 255)]کافه‌سینما – سید آریا قریشی: در قسمت دوم بررسی فیلم‌های اول امیدوارکننده جشنواره سی و چهارم فجر، به سه فیلم دیگری خواهیم پرداخت که علی‌رغم فراز و نشیب‌هایشان جای امیدواری را برای آثار بعدی سازندگان‌شان باقی می‌گذارند.[/BCOLOR]
[BCOLOR=rgb(255, 255, 255)]
برادرم خسرو (احسان بیگلری)
چرا اثر امیدوارکننده‌ای است؟: احسان بیگلری به جای روایتی با لحن دروغین دلسوزانه از زندگی فردی که دچار بیماری اختلال دو قطبی است، از زاویه دیگری به ماجرا نگاه می‌کند. نگاه فیلم در مقیاس سینمای معمولاً محافظه‌کارِ ایران قابل توجه است: داستان فردی که رفتارهایش همان‌قدر که علائم بیماری به شمار می‌روند تلاشی برای فرار از یکی شدن با جامعه همسان‌ساز اطراف هم هستند. قطب‌های مخالف فیلم در نیمه اول به طور قابل قبولی شکل می‌گیرند و همین باعث می‌شود که انگیزه دنبال کردن فیلم ایجاد شود.
چه نکاتی به فیلم ضربه می‌زنند؟: هر فیلمی می‌تواند از طریق شخصیت‌های اصلی‌اش قطب‌های متضادی ایجاد کند. اما هنر فیلمنامه‌نویس و کارگردان این است که بتواند طوری جهت‌گیری کند که این احساس به تماشاگر دست ندهد که فیلمساز دارد سلیقه خود را به او تحمیل می‌کند: حتی اگر این جهت‌گیری در نگاه اول درست و منطقی به نظر برسد. قطب مخالف قهرمان در برادرم خسرو (با بازی ناصر هاشمی) هرگز این فرصت را پیدا نمی‌کند که از افکارش دفاع کند. او محکوم به این است که قدرت قهاری به نظر برسد که دارد قهرمان را با آن رفتار یله‌اش سرکوب می‌کند. ضمن این که صرف اشاره به این که قهرمان در گذشته این قدر دچار مشکل نبود و این قطب مخالف است که رفتار او را تشدید می‌کند، برای متقاعد شدن تماشاگر کافی نیست. ضمن این که فیلم از جایی به بعد به دام تکرار می‌افتد. با درگیری‌های مداومی روبه‌رو هستیم که نه به عمق یافتن شخصیت‌ها کمک می‌کنند و نه به ایجاد ابعاد جدید در داستان.
چه چیزی می‌تواند در ادامه راه به فیلمساز کمک کند؟: هنرمند باید مخلوقاتش را دوست داشته باشد. هر چقدر تعداد شخصیت‌هایی که فرصت «درک شدن» توسط تماشاگر را پیدا کنند بیشتر باشد، اثر هنری به مرزهای یک اثر خوب نزدیک‌تر می‌شود. بیگلری در اولین فیلمش همه قطب‌بندی‌ها را بر اساس یک شخصیت شکل می‌دهد بدون این که از نظر تئوریک این جهت‌گیری را به درستی توجیه کند. ضمن این که حفظ ایجاز و اختصار و ایجاد فرصت بیشتر برای کشف و شهود تماشاگر نکته مهمی است که می‌تواند در فیلم‌های بعدی به بیگلری کمک کند.
پل خواب (اکتای براهنی)
چرا اثر امیدوارکننده‌ای است؟: براهنی با همان فیلم اولش وارد حوزه پرمخاطره‌ای در سینمای ایران شده است: او در پل خواب به سراغ یکی از شاهکارهای تاریخ ادبیات رفته و سعی کرده برداشت آزادی از آن انجام دهد. در سینمایی که خیلی‌ها مؤلف بودن را با انکار هر گونه تأثیرپذیری از دیگر آثار هنری اشتباه می‌گیرند و اقتباس اساساً هنوز حوزه ترسناکی به شمار می‌رود، شجاعت براهنی در ساخت فیلمی با مایه اولیه برداشته شده از جنایت و مکافات داستایوفسکی قابل ستایش است. براهنی همچنین توانسته مایه اولیه منبع اقتباسش را به روز کرده و برداشتی از آن ارائه دهد که می‌تواند برشی از جامعه ایران هم باشد. تعدادی از سکانس‌های کلیدی فیلم با اجرای خوب براهنی اثرگذار از آب در آمده‌اند و داستان فیلم به شکلی روان پیش می‌رود.
چه نکاتی به فیلم ضربه می‌زنند؟: شخصیت‌های فیلم به شکل مناسبی عمق پیدا نمی‌کنند. در فیلمی که با روانشناسی شخصیت سر و کار دارند، توان خلق پیشینه مرتبط و قابل باور نقشی کلیدی در پیچیدگی کاراکترها ایفا می‌کند و پل خواب در این زمینه موفق نشان نمی‌دهد. صرف اشاره کلی به خاستگاه اجتماعی برخی از شخصیت‌ها کافی نیست.
چه چیزی می‌تواند در ادامه راه به فیلمساز کمک کند؟: حفظ شجاعتی که در اولین فیلم براهنی قابل مشاهده است ضمن تلاش برای خلق شخصیت‌های پیچیده‌تر و اکتفا نکردن به نکات حداقلی در زمینه خلق شخصیت می‌توانند به آثار بعدی براهنی کمک کنند.
متولد 65 (مجید توکلی)
جرا اثر امیدوارکننده‌ای است؟: توکلی در اولین ساخته بلند سینمایی‌اش موفق می‌شود داستان سرخوشی‌ها، دغدغه‌ها، تردیدها و نگرانی‌های دو جوان از نسل دهه شصت را به شکلی باورپذیر و پرانرژی به تصویر بکشد. تسلط او به عنوان کارگردان در لوکیشن محدود قابل توجه است و مشخص است که تلاش شده تا کار در فضای محدود به تنوع نماها ضربه نزند. بنابراین متولد 65 فیلم جمع و جوری است که از نظر داستانی می‌تواند تماشاگر را روی صندلی حفظ کند و از نظر اجرایی چشم را خسته نمی‌کند. توکلی همچنین در زمینه بازی گرفتن از بازیگران توانا نشان می‌دهد.
چه نکاتی به فیلم ضربه می‌زنند؟: فیلم شروع خوبی دارد، اما میانه‌اش کمی خالی به نظر می‌رسد و پایان‌بندی هم علی‌رغم ایده اولیه جذابش تأثیر کوبنده‌ای بر تماشاگر نمی‌گذارد. علاوه بر این، متولد 65 جهان کوچک و محدودی دارد و تأثیرگذاری‌اش از حدی فراتر نمی‌رود. این نکته البته برای فیلمسازی که تازه وارد جریان اصلی سینما شده تمهید هوشمندانه‌ای است و باعث می‌شود توکلی کنترل بیشتری روی جهان فیلمش داشته باشد. اما قطعاً انتظار این است که فیلم‌های بعدی توکلی جهان حسی و فکری بزرگ‌تری ایجاد کنند.
چه چیزی می‌تواند در ادامه راه به فیلمساز کمک کند؟: استفاده از فیلمنامه‌های پر و پیمان‌تر و تلاش برای گسترش جهان فیلم‌های بعدی در عین حفظ تسلط بر اجزای مختلف فیلم، قطعاً می‌توانند باعث خلق آثار بهتری از سوی توکلی شوند. با این وجود مجید توکلی با اولین فیلمش توانسته جایگاه قابل قبولی در سینمای ایران پیدا کند و همین نکته امیدوارکننده‌ای است.
سید آریا قریشی/ کافه‌سینما[/BCOLOR]
