لباس کردی یکی از زیباترین، متنوعترین و پوشیدهترین پوششهایی است که به نوشته سیاحان در سفرنامههایشان، در سطح فرهنگ مردم دنیا کمنظیر است؛ به طوری که این لباس در چندین جشنواره مختلف بینالمللی مقام اول را به لحاض پوشش، زیبایی و تنوع طرح بهخود اختصاص داده است.
قدمت لباس کردی
قدمت لباس کردی به قدمت خود مردمان کرد برمیگردد و اگر بخواهیم به تصویری مستند از قدیمیترین لباس کردی استناد کنیم، گویاترین تصاویر نقش برجستههای دوره هخامنشی است، در این نقش برجستهها تصاویری از سربازان و سرداران ماد وجود دارد.
لباس مردان
چوخه و رانک: نیمتنهای از جنس پشم یا کتان است و شلواری گشاد بهنام رانک که مچپای آن تنگ است نیز لباس اصلی مردان کرد را تشکیل میدهد.
سورانی: نوعی آستین شل و دراز است که دارای شکل مثلثی بوده و بر روی مچ و دست بسته میشود.
شال: به آن «پشت وین» و «پشت ینه» نیز گفته میشود، ۳ تا ۱۰ متر طول دارد که در ناحیه کمر بر روی لباسها بسته میشود.
دستار و کلاه: نیز برای سر مردان کاربرد دارد.
فرنجی: روپوشی پشمی مخصوص مناطق کوهستانی و برای جلوگیری از سرما و گرمای منطقه است.
ساقبند پشمی (پوزوانه): در قدیم برای جلوگیری از سرمای شدید منطقه در فصل زمستان و حرکت آسان در داخل برف و جلوگیری از رسیدن رطوبت به پاها، جلوگیری از گزش مار در فصل تابستان، جمع کردن شلوار گشاد کردی برای عبور از کوهستانها و سنگلاخهای صعبالعبور منطقه بوده است.
پاتول: شلواری گشاد با دمپای تنگ است که «رانک» نیز نامیده میشود.
ملکی: نیمتنهای بدون یقه است که از پایین نیمتنه تا بالا بهوسیله دکمه بسته میشود.
کله بال: نوعی از نمد پوششی است که چوپانان در مناطق چرای گله در صحرا استفاده میکنند.
پیچ و کولاو: کلاه محلی کردها با دقت و ظرافت خاصی و با نقش و نگارهایی بر جایی مانده از فرهنگ اصیل کردی است. معمولا به رنگهایی سیاهوسفید و به دو صورت کلاه بلند و تخت بافته میشود.
پیچ: دستمالی است سیاهوسفید که با گذاشتن کلاه روی سر به دور کلاه پیچانده میشود و در قسمت پشت سر در درون دستمال قرار داده میشود تا شل نشود.
کلاش: پاپوشی است به رنگ سفید که با ظرافت که از بدبو شدن پا جلوگیری میکند و پا را خنک نگه میدارد.