پرورش کودک لکنت زبان در کودکان

[NargeS]

برای اغلب افراد، لکنت زبان از دوران کودکی آغاز میگردد. داشتن لکنت زبان برای بچههای 2 تا 5 ساله عادی است. نخستین نشانههای این مشکل گفتاری معمولاً بین 18 تا 24 ماهگی ظاهر میشود. کودکان عموماً به هنگام یادگیری شیوههای جدید به کاربردن زبان گفتاری، دچار لکنت میشوند و لکنت زبان آنها ممکن است با هر سطح جدید دستاوردهای زبانی، برای مدّتی بیاید و بعد برطرف گردد. این نوع لکنت زبان زودگذر و عادی، گاهی «عدم فصاحت مربوط به رشد» یا «شبه لکنت زبان» نامیده میشود. والدین باید در طول این مرحله رشد که معمولاً از چند هفته تا چند ماه به طول میانجامد، صبور باشند و مشکل فرزندانشان را تحمّل کنند.
پس از این زمان، کودک به احتمال زیاد به الگوهای گفتاری طبیعیتری دست مییابد و مهارتهای پایهای گفتگو و مکالمه و نیز توانایی هماهنگسازی عضلات مورد استفاده در تکلّم در او پیشرفت میکند. پس از آن که کودک وارد مدرسه شد و شروع به صحبت کردن و گفتگو به طور مرتب نمود، مشکلات لکنت زبان به سرعت مرتفع میگردد. امّا در بعضی موارد، لکنت زبان باقی میماند یا حتی با رشد سنی کودک بدتر نیز میشود. بنابر آمار بنیاد لکنت زبان در آمریکا، در حدود 20 درصد کودکان به نوعی با مشکل لکنتزبان مواجه هستند به نحوی که مورد توجه والدین قرار میگیرد. برخی افراد فقط در وضعیتها یا شرایط خاصی دچار لکنتزبان میشوند (مثلاً هنگام صحبت در جلوی عده زیاد) در حالی که در برخی دیگر این نقیصه مانع تلاش آنها برای برقراری ارتباط با دیگران میشود. بنابر آمار موسسه ملّی سلامت، در حدود یک درصد بالغان به لکنتزبان دچارند.
بعضی شرایط، به ویژه شرایط پراسترس و پراضطراب، میتواند آغازگر یا عامل حملههای لکنت زبان گردد. پژوهشها همچنین نشان دادهاند که کودکانی که لکنت زبان دارند در مقایسه با بقیه کودکان با مشکلات بیشتری از نظر کنترل توجه، رفتار و هیجانات خود روبرو هستند.

 

[NargeS]

لکنت زبان، نوعی اختلال ارتباطی است که باعث ایجاد وقفه در توانایی فرد برای شکلدهی کلمات و جملات لازم به منظور برقراری ارتباط کلامی با دیگران میشود.
لکنت زبان برای کودکان در بین سنین 2 تا 5 سالگی عادی است و در اغلب موارد به مرور زمان برطرف میگردد. امّا این مشکل در برخی افراد ماندگار میگردد و یا حتی با بالا رفتن سن بدتر نیز میشود. در بسیاری موارد، لکنت زبان به عنوان یک مشکل تا پایان عمرهمراه فرد میماند. لکنت زبان در صورتی که به نحو مناسبی درمان نگردد میتواند توانایی فرد در برقراری ارتباط را به نحو موثری مختل سازد و بر کیفیت زندگی وی تاثیر منفی بگذارد.
اعتقاد بر این است که عوامل متعددی نظیر عوامل ژنتیکی، تاخیر رشد و سایر مشکلات زبانی و گفتاری در لکنت زبان دخالت دارند. لکنت زبان بیشتر در مردان دیده میشود تا زنان.
نشانههای مرتبط با لکنت زبان شامل تردید به هنگام صحبت کردن، تکرار کلمات و گیر کردن به هنگام شکلدهی جملات میگردد. حرکات غیرعادی بدن و تیکهای صورت نیز ممکن است در خلال صحبت کردن فرد بروز کند. به والدینی که متوجه مشکل لکنت زبان به صورت پایدار در فرزند خود میگردند توصیه میشود که تا پیش از سه سالگی کودک او را نزد پزشک ببرند.
معمولاً کودکانی که تصوّر میشود دارای لکنت زبان باشند نزد آسیبشناس (پاتولوژیست) گفتار- زبان بـرده میشوند تا مورد بررسی بیشتر قرارگیرند. آسیبشناس گفتار-زبان، نحوه گفتار بیمار را زیر نظر میگیرد و به دنبال کشف الگوهای «عدم فصاحت» در بیان او میگردد. همچنین آزمونهای متعددی انجام میشود تا طبیعت اختلال بیمار به طور دقیق مشخص گردد.
درمان خاصی برای لکنت زبان وجود ندارد. هر چند، بیمارانی که تحت گفتار درمانی قرار میگیرند، روشهایی را میآموزند که میتواند به آنها در غلبه بر مشکلشان و روانصحبت کردن کمک کند. به علاوه، والدین میتوانند از طریق حمایت و تشویق، نقش عمدهای در کمک به فرزندانشان در غلبه بر مشکل لکنتزبان ایفاء کنند.
به تازگی دستگاههای ظریفی ساخته شده است که پشت گوش بیمار قرار میگیرد و تولید صدا میکند (مثل بازپخش صدای خود بیمار). این دستگاهها در کمک به روانتر صحبت کردن برخی بیماران موثر هستند. پژوهشها در مورد چگونگی اثربخشی این دستگاهها و نیز چگونگی بهبود بخشیدن آنها ادامه دارد.