гคђค1737
کاربر نگاه دانلود
اخیراً مقاله‌ای در مجله بین‌المللی «مهندسی و علم سطح» منتشر شده که در آن از دی‌اکسید سیلیکون بعنوان لایه چسبنده در پروتز استخوان نام بـرده شده است.
به گزارش سرویس فناوری ایسنا، این ماده زیست‌سازگار می‌تواند بعنوان بخشی از اعضای قابل کاشت در بدن استفاده شود، با این کار احتمال عفونت در بدن کاهش یافته و خطر جراحی مجدد عضو پیوند خورده به حداقل می‌رسد.
در پزشکی از فلز تیتانیوم و تانتالیوم به طور گسترده برای ساخت اعضای قابل کاشت در بدن استفاده می‌شود. همچنین برای ترمیم استخوانها بویژه استخوان لگن از این فلزات استفاده می‌شود. این دو فلز بسیار صاف، دوام زیادی در بدن دارند بطوری که زمان خستگی فلزی در آن‌ها بسیار طولانی است اما مشکلی که تیتانیوم و تانتالیوم دارند، عدم زیست‌سازگاری آن‌ها در بدن است.
بنابراین پزشکان و تولیدکنندگان مدت‌هاست که به دنبال مواد جایگزین نظیر هیدروکسید‌آپاتایت معدنی هستند. با این ماده می‌توان سطح قطعات قابل کاشت در بدن را پوشش داد و در نهایت آن‌ها را زیست‌سازگار کرد. بنابراین با زیست‌سازگار شدن این قطعات احتمال رشد سلول‌ها و رگ‌ها در سطح آن افزایش می‌یابد. اما مشکلی که در اینجا وجود دارد، این است که سطح صاف فلزات، چسبندگی خوبی ندارد و برای گرفتن مواد زیست‌سازگار مناسب نیست.
محققان دانشگاه سوینبرن برای حل این مشکل از اکسید سیلیکون برای پوشش‌دهی سطح قطعات قابل کاشت در بدن استفاده کردند. این ماده از اجزای اصلی سازنده شن و شیشه است. محققان برای تولید لایه نازکی از اکسید سیلیکون از روشی موسوم به تبخیر پرتو الکترونی استفاده کردند. آن‌ها موفق شدند سطح را با استفاده از روش کندوپاش هیدروکسید آپاتایت پوشش داده و سپس روی آن را با اکسید سیلیکون به ضخامت 200 نانومتر پوشش‌دهی کنند.
صاف بودن این سطح موجب می‌شود تا عوامل بیماری‌زا نتوانند به راحتی روی آن نشست کنند در نتیجه مشکلات عفونتی رایج در کاشت اعضای بدن به حداقل می‌رسد. از نقطه نظر تئوری، افزودن لایه زیست‌سازگار به یک سطح موجب افزایش اتصال باکتری‌ها می‌شود، این درحالی است که محققان این پروژه امیدوارند که طبیعت نانوساختار این کامپوزیت مانع از این کار شود. این گروه تحقیقاتی چند باکتری مختلف را روی این نانوکامپوزیت آزمایش کردند که نتایج حکایت از عدم اتصال و رشد این باکتری‌ها داشت.
به گزارش سرویس فناوری ایسنا، این ماده زیست‌سازگار می‌تواند بعنوان بخشی از اعضای قابل کاشت در بدن استفاده شود، با این کار احتمال عفونت در بدن کاهش یافته و خطر جراحی مجدد عضو پیوند خورده به حداقل می‌رسد.
در پزشکی از فلز تیتانیوم و تانتالیوم به طور گسترده برای ساخت اعضای قابل کاشت در بدن استفاده می‌شود. همچنین برای ترمیم استخوانها بویژه استخوان لگن از این فلزات استفاده می‌شود. این دو فلز بسیار صاف، دوام زیادی در بدن دارند بطوری که زمان خستگی فلزی در آن‌ها بسیار طولانی است اما مشکلی که تیتانیوم و تانتالیوم دارند، عدم زیست‌سازگاری آن‌ها در بدن است.
بنابراین پزشکان و تولیدکنندگان مدت‌هاست که به دنبال مواد جایگزین نظیر هیدروکسید‌آپاتایت معدنی هستند. با این ماده می‌توان سطح قطعات قابل کاشت در بدن را پوشش داد و در نهایت آن‌ها را زیست‌سازگار کرد. بنابراین با زیست‌سازگار شدن این قطعات احتمال رشد سلول‌ها و رگ‌ها در سطح آن افزایش می‌یابد. اما مشکلی که در اینجا وجود دارد، این است که سطح صاف فلزات، چسبندگی خوبی ندارد و برای گرفتن مواد زیست‌سازگار مناسب نیست.
محققان دانشگاه سوینبرن برای حل این مشکل از اکسید سیلیکون برای پوشش‌دهی سطح قطعات قابل کاشت در بدن استفاده کردند. این ماده از اجزای اصلی سازنده شن و شیشه است. محققان برای تولید لایه نازکی از اکسید سیلیکون از روشی موسوم به تبخیر پرتو الکترونی استفاده کردند. آن‌ها موفق شدند سطح را با استفاده از روش کندوپاش هیدروکسید آپاتایت پوشش داده و سپس روی آن را با اکسید سیلیکون به ضخامت 200 نانومتر پوشش‌دهی کنند.
صاف بودن این سطح موجب می‌شود تا عوامل بیماری‌زا نتوانند به راحتی روی آن نشست کنند در نتیجه مشکلات عفونتی رایج در کاشت اعضای بدن به حداقل می‌رسد. از نقطه نظر تئوری، افزودن لایه زیست‌سازگار به یک سطح موجب افزایش اتصال باکتری‌ها می‌شود، این درحالی است که محققان این پروژه امیدوارند که طبیعت نانوساختار این کامپوزیت مانع از این کار شود. این گروه تحقیقاتی چند باکتری مختلف را روی این نانوکامپوزیت آزمایش کردند که نتایج حکایت از عدم اتصال و رشد این باکتری‌ها داشت.
