مجله علمی(♥دانستنیهای بامزه♥)

[آیدا.ف]

وقتی از یک انار عکس MRI تهیه کنید به این شکل ظاهر می شود.

 

[آیدا.ف]

اسماعیل مهندس مصری است که هنگام توسعه حرمین شریفین در مکه مکرمه از جمله مهندسان و طراحان این طرح بود.

وی در سال 2008 در گفت‌وگو با یک مجله عربی در این‌باره گفت: سنگ‌فرش حرم از نوعی سنگ مرمر به نام «تاسوس» تهیه می‌شود که تنها در کشور یونان یافت می‌شود.

اسماعیل می‌افزاید: دلیل استفاده از این سنگ برای فرش کردن حرم خصوصیات منحصر به فرد این سنگ است که شب‌ها رطوبت زمین را می‌مکد و روزها آن را دفع می‌کند.

او می‌گوید: برای اینکه میزان دریافت رطوبت این نوع سنگ را افزایش دهیم، ضخامت سنگ‌ها را بیشتر از 5 سانت نگرفیتم تا ضمن افزایش جذب رطوبت دفع آن در طول روز را افزایش دهیم.

وی تاکید کرد: آنچه درباره وجود لوله‌کشی آب سرد در زیر سنگ‌فرش حرم گفته شده فاقد صحت و اعتبار است.

 

[آیدا.ف]

آتلانتیس، قاره ی گمشده

افلاطون، فیلسوف یونانی، از جزیره ای به نام آتلانتیس سخن می گوید که زمانی مردمی باهوش و پر استعداد در آن زندگی می کردند. اما رفته رفته این مردم، فاسد و طمع کار شدند و خدایان تصمیم گرفتند آن ها را تنبیه کنند. به خواست خدایان انفجار های عظیمی در جزیره به وقوع پیوست و باعث شد جزیره در اعماق دریا غرق شود. مردم بسیاری اعتقاد دارند که آتلانتیس واقعاً وجود داشته است و یک روز از زیر دریا بیرون خواهد آمد. گروه های اکتشافی زیادی به دنبال آتلانتیس بوده اند تا آن را بیابند.

کشتی ارواح

کشتی مری سِلسِت در سال 1872 میلادی از نیویورک رهسپار ایتالیا شد. این کشتی هشت ملوان داشت و همسر و فرزند ناخدا هم سوار کشتی بودند. یک ماه بعد، مری سِلسِت را در سواحل اسپانیا در کرانه ی اقیانوس اطلس یافتند. در کشتی هیچ کس نبود. بادبان ها بر افراشته بودند و چکمه ها و لباس ها ی ملوانان سرجایشان بود. در کابین ناخدا اسباب بازی ها این طرف و آن طرف پخش شده بود، انگار که دختر بچه ی او تا همین چند لحظه ی قبل مشغول بازی کردن بوده است. اما هیچ موجود زنده ای در کشتی نبود و از آن روز به بعد هیچ کس نفهمید که حقیقت ماجرا چه بوده است.

مثلث برمودا

مثلث برمودا پهنه ای از دریاست که میان فلوریدا در ایالات متحده ی آمریکا و جزایر پوتوریکو و بر مودا قرار دارد. در 200 سال گذشته، پیش از 50 کشتی و هواپیما، و حتی یک زیر دریایی اتمی، وارد این مثلث شده و کاملاً ناپدید شده اند. برخی از مردم، این ناحیه را اسرار آمیز می دانند و می گویند که در مثلث نیرو های فوق طبیعی و جود دارند و به همین دلیل از مسافرت به این منطقه خودداری می کنند. ولی بیشتر کارشناسان می گویند که این حرف ها خرافات است. مثلث برمودا اسرارآمیزتر و خطرناک تر از دریا های دیگر نیست.

 

[آیدا.ف]

مومیایی ها 2

آیا مومیایی های دیگری هم وجود دارند؟

مصری ها به مومیایی کردن اجسادشان شهرت دارند. اما آن ها تنها تمدن یا حتی تنها کسانی نیستند که مردگان خود را بدین گونه حفظ می کردند. « چین کورو » ها، ساکنان منطقه ای در شمال شیلی، از 5000 سال پیش یعنی 2000 سال زود تر از مصری ها به این کار می پرداختند. البته آنها چسد را تکه تکه می کردند، سپس اجزای آن را با الیاف گیاهی به یکدیگر متصل می کردندو با گل سیاه رنگ مخصوصی می پوشاندند و آن را مانند یک مجسمه شکل می دادند.

در آمریکای جنوبی هم انواع مومیایی های طبیعی و مصنوعی دیده شده است. در کوهستان های پرو، اجسادی از قوم اینکاها کشف شده است که همگی به سبب برودت و خشکی هوا، بی هیچ تغییری بر جای مانده اند. اینکاها قربانیان خود را نیز به این ارتفاعات می بردند تا همیشه سالم بمانند و مورد توجه خدایان قرار گیرند. اما عجیب ترین مومیایی جهان در چین یافت شده است. « بانو چنگ » یکی از زنان ثروتمند چین بوده که حدود 2000 سال پیش زندگی می کرده است. جسد این زن را درون مایعی فرو کرده بودند که تمام بافت های نرم بدن او را همچون زمان حیاتش تازه نگه داشته بود. به نظر می آمد که ترکیبات خاصی از جیوه در این مایع وجود داشته باشد، اما ماهیت حقیقی آن هنوز فاش نشده است.

در قرن اخیر نیز دانشمندان با استفاده از فناوری های نوین به مومیایی کردن اجساد پرداخته اند. جسد لنین در روسیه و جسد اِوا پِرون، همسر یکی از رؤسای جمهوری آرژانتین، به شیوه ی خارق العاده ای و همچنین فاش نشده ای مومیایی شده اند.

 

[آیدا.ف]

آیا نفرین مومیایی ها حقیقت دارد؟

در بسیاری از فیلم ها و داستان های تخیلی، به این نکته اشاره می شود که اگر کسی وارد مقبره های مصری شود یا چیزی از مردگان مومیایی شده بدزدد، دچار نفرین وحشتناکی می شود یا به طریقی مرموز می میرد. البته شاید مصریان باستان می خواسته اند با این گونه هشدار های اسرار آمیز از تجـ*ـاوز سارقان به خانه ی اموات خود جلوگیری کنند. اما در سال 1922 اتفاقی افتاد که امکانوجود چنین امری را در ذهن مردم تقویت کرد.

در آن سال، «هوارد کارتر» مشغول گشودن مقبره ی توتان خامن، مشهور ترین مومیایی جهان، بود. وقتی همراهان کارتر وارد مقبره شدند، یک مار کبری قناری او را بلعید. یازده نفر از همراهانش نیز در مدت هفت سال مردند و مردم مرگ آن ها را به نفرین مومیایی ها نسبت دادند.

اما گوتارد کرامر، میکرو بیوژولیست آلمانی، معتقد است که شاید مرگ این افراد واغعاً با ورود آنها به مقبره ارتباط داشته باشد. کرامر می گوید که چون مصریان باستان مقداری غذا در کنار مردگان خود می گذاشتند و با مرور زمان نوعی قارچ در این غذا هاتکثیر یافته است، امکان دارد با گشوده شدن در مقبره، ذرات معلق هاگ وارد ریه ی افراد شده باشد. کرامر کشف کرده است که بعضی از این هاگ های باستانی سبب بیماری یا حتی مرگ می شوند و ای می تواند مفهموم همان نفرینی باشد کع مصریان باستان هشدار داده اند!

 

[آیدا.ف]

مومیایی های قرن بیستم چگونه اند؟

در دهه ی 1970، گروهی از محققان شیوه ی جدیدی را برای حفظ اجساد ابداع کردند. در این شیوه نوعی پلیمر جای آب و چربی های موجود در سلول ها را می گیرد و ظاهر بدن را همچون مجسمه ای پلاستیکی می کند. این بدن پلاستیکی، دوام بسیار زیاد و انعطاف پذیری جالبی دارد، هیچ بوی ناخوشایندی از آن بر نمی خیزد و هیچ گاه تجزیه نمی شود. از این شیوه مومیایی کردن اجساد، برای تهیه ی اندام هایی استفاده می کنند که در اتاق های تشریح، مراکز آموزشی و مراکز هنری کاربرد دارند.

جالب اینکه در زمان حاضر، تعداد کسانی که می خواهند جسدشان مومیایی و حفظ شود رو به افزایش است. البته انگیزه ی این افراد شاید علمی تر از انگیزه پیشینیان آنها به نظر آید این افراد به امید روزی که پیشرفت علم بتواند بر بیماری ها و آثار ناشی از کهنسالی آنان غلبه کند، چنین چیزی را تقاضا می کنند و امیدوارند که در آینده دوباره بتوانند به زندگی سالم تری بازگردند در واقع، انسان امروزی نیز همچون مصریان باستان در پی راهی برای جاودانگی است.

 

[آیدا.ف]

از مومیایی ها چه می دانید؟

اگر چه معروفترین مومیایی های جهان متعلق به مصر باستان هستند، اما در دویست سال گذشته مومیایی های گوناگونی در مناطق مختلف جهان کشف شده اند.

مومیایی ها در واقع، بدن انسانی است که نسج نرم آن تا مدت ها پس از مرگ صاحبش حفظ شده باشد. اما برای درک این موضوع که چرا فرایند مومیایی کردن و حفظ بدن، چنین توجه دانشمندان را به خود جلب کرده است، باید ابتدا با تغییر هایی آشنا شویم که در بدن رخ می دهند.

بعد از مرگ چه می شود؟

به طور معمول، تا چند ماه پس از مرگ همه ی بافت های نرم بدن تجزیه و به تدریج ناپدید می شوند؛ به گونه ای که در نهایت فقط اسکلت فرد بر جای می ماند. اما سرعت تجزیه ی جسد به عوامل گوناگونی، از جمله شرایط محیطی بستگی دارد. وقتی فردی می میرد، ابتدا اندام هایی از او که انواع آنزیم های گوارشی را در خود دارند – مانند روده ها- توسط همین آنزیم ها هضم و تجزیه می شوند. بعد، تجزیه دیگر بافت های نرم مشاهده می شود و این فرایند چند ماه طول می کشد. اما در محیط های گرم و مرطوب، سرعت این فرایند بیشتر است. زیرا گرما و رطوبت، سرعت تکثیر باکتری ها را تسریع می کند و وجود باکتری های بیشتر به معنی تجزیه ی سریع تر است. اما اگر جسد در محیطی بسیار سرد و خشک یا در مکانی بدون اکسیژن قرار داشته باشد، تجزیه به طور کامل صورت نمی گیرد و شاید این فرایند هزاران سال طول بکشد. به همین علت، اجسادی که در یخچال های قطبی، در بیبان های بسیار خشک و بی باران یا در اعماق بدون اکسیژن برخی باتلاق ها دفع می شوند، تا قرن ها سالم باقی می مانند. به این جسدها، مومیایی های طبیعی می گویند.

چرا اجساد را مومیایی می کردند؟

مصریان باستان توجه خاصی به زندگی پس از مرگ داشتند و معتقد بودند که اگر جسم فرد مرده باقی بماند، صاحبش همچنان می تواند در جهان دیگری زندگی کند. اما برای زندگی پس از مرگ به غذا، وسایل زندگی و جسمش احتیاج دارد! در واقع، میل به جاودانگی نخستین و مهم ترین انگیزه ی آنها برای حفاظت از مردگانشان بود.

 

[آیدا.ف]

اجساد را چگونه مومیایی می کردند؟

مصری ها ابتدا مردگانشان را بدون هیچ پوشش محافظی، و تنها با مقداری وسایل زندگی، در شن های داغ بیابان دفع می کردند. گرما این اجساد را خشک و تیره می کردو اما شکل کلی اجساد همچنان حفظ می شد. بعد از چند نسل، مصری ها اجسادشان را درون پوشش های حصیری و بعد درون جعبه های محکم چوبی قرار دادند و پس از مدتی نیز استفاده از تابوت ها در بسته و مقبره های سنگی کوچک و بزرگ در میان آن ها رواج یافت. اما این اجساد آشکارا تجزیه می شدند. به هر حال، بعد از گذشت چند نسل و کسب تجربیات چندین ساله، مصری ها توانستند به شیوه ی دقیقی برای حفظ اجسادشان دست یابند. آن ها ابتدا جسد را در حوضچه ای پر از آب نیل فرو می بردند و شستشو می دادند. بعد آن را روی میزی چوبی قرار می دادند، مغزش را از جمجمه خارج می کردند. برای خارج کردن احشای داخلی، روش های گوناگونی وجود داشت. در یک روش ارزان تر، روغن مخصوص را وارد بدن می کردند تا تمام حفره های داخلی آن پر شود. سپس سوراخ های بدن را مسدود می کردند و جسد را به حال خود می گذاشتند. چند روز بعد، وقتی سوراخ ها را دوباره باز می کردند، روغن و اندام های داخلی که به صورت مایع در آمده بودند، از بدن خارج می شدند.

اما در شیوه ای که برای ثروتمندان به کار می رفت، بعد از خارج کردن مغز، شکافی در طرف چپ بدن ایجاد، و اندام های درون شکم را یکی یکی خارج می کردند. اما قلب همیشه در جای خود باقی می ماند. زیرا به عقیده ی مصریان، قلب مرکز بدن و جایگاه احساس و اندیشه بود. اندام های خارج شده را پس از شستشو و اندود کردن نوعی ماده ی چسبناک به آن ها، نوار پیچی می کردند و در ظرف ها سفالی زیبایی قرار می دادند تا همراه صاحبشان به جهانی دیگر سفر کند. سپس هفره ی شکم و قفسه ی سـ*ـینه را با نوعی نوشید*نی می شستند و پر از مواد گیاهی و بخورات مختلف می کردند. وجود این مواد گیاهی از چروک شدن بافت ها هنگام خشک شدن جلوگیری می کرد. بعد جسد روی سطح شیب داری قرار می گرفت و با گردی خاص پوشیده می شد. این گرد مخلوطی از ترکیبات سدیم بود که از ساحل دریاچه های مصر به دست می آمد. گرد نمکی، رطوبت جسد را جذب می کرد، اما بر خلاف ماسه های داغ سبب تیرگی یا سختی پوست جسد نمی شد. جسد باید 35 تا 40 روز درون این گرد در فضای باز بماند و در این مدت محافظی از حمله ی لاشخورها ی صحرایی به آن جلو گیری می کرد. وقتی رطوبت جسد کاملاً گرفته می شد، گیاهان معطر را از داخل شکم و سـ*ـینه ی جسد خارج می کردند و این دو حفره با همان گرد نمکی پر می شد. سپس شکاف پهلو را می دوختند و تمام بدن را به ماده ای چسبنده آغشته می کردند تا مانع نفوذ رطوبت به آن شود. بعد از این مرحله، نوبت نوارپیچی جسد می رسید. برای نوار پیچی هر جسد، حدود372 متر مربع پارچه مصرف می شد. عملیات نوار پیچی کار بسیار حساس و دقیقی بود که یک تا دو هفته طول می کشید. بین لایه های آخر نوار نیز نوعی طلسم قرار می دادند تا صاحبش را در دنیا از مرگ حفظ کند. بعد از نوار پیچی، جسد را با ماده ای چسبنده و خمیر مانندی می پوشاندند که پس از مدتی خشک و غیر قابل نفوذ می شد. نوعی نقاب زیبا نیز بر چهره ی جسد قرار می دادند. این نقاب در واقع، نشانه ی شناسایی فرد در جهان پس از مرگ بود.

در نهایت، جسد را داخل تابوتی پر از نقش و نگار و شبیه بدن انسان قرار می دادند و تابوت را نیز همراه با مقداری غذا و وسایل زندگی به مقبره اش می بردند.

 

[آیدا.ف]

در یونان باستان، نویسندگان متعددی چندین فهرست از با شکوه ترین ساخته های دست بشر تدوین کردند. مولفان این فهرست ها در گردآوری آنچه شگفتی بر می انگیزدبا یکدیگر اختلاف سلیقه داشتند، ولی سرانجام عجایب هفتگانۀ ی زیر به عنوان فهرست معیار پذیرفته شد. در این قسمت آن هارا به ترتیب زمان ساخته شدن مرتب کرده ایم.

اهرام مصر: هرم های کهن زیادی در مصر وجود دارند، اما بزرگترین آن ها سه هرمی هستند که در جیزه قرار دارند و آن ها را به عنوان آرامگاه پادشاهان مصر ساخته بودند. عظیم ترین این هرم ها هرم خئوپس است، که معمولاً آن را صرفاً «هرم بزرگ» می خوانند و در حدود 2600 قبل از میلاد ساخته شده است. در میا عجایب هفتگانه، اهرام مصر از همه کهن ترند، با وجود این، تنها عجایبی هستند که تقریباً دست نخورده باقی مانده اند. حتی اگر امروزه هم فهرستی از عجایب جهان تدوین شود، هرم بزرگ مصر یقیناً در آن جای خواهد گرفت. این هرم در اصل حدود 146 متر بلندی داشت و در حدود 4000 سال بلند ترین ساختمان جهان بود، تا این که بعد ها مناره ی بعضی از عظیم ترین کلیساهای جامع گوتیک اندکی از آن بلند تر ساخته شد. از لحاظ حجم خالص سنگ هرم بزرگ شاید همچنان عظیم ترین بنایی باشد که تا کنون ساخته شده است.

 

[آیدا.ف]

این تحقیق جهت دانستنیهای درباره ی مارها تهیه شده و دارای جنبه ی علمی زیادی است گفتنیست این تحقیق فقط از کتاب های معتبر علمی تهیه شده و توسط من نوشته شده و هیچ جنبه ی اینترنتی ندارد.

به گفته ی قرآن کریم مارها در ابتدا فرشته هایی در آسمان بودند ولی به خاطر سرپیچی از دستورات خداوند صبحان به موجودی سمی و خزنده تبدیل شدند و همچنین خداوند در این باره می فرماید: «شما از دستورات من سرپیچی کردید و شکر نعمتی را که من به شما دادم به جای نیاوردید حالا تا آخر عمر روی زمین بخزید»

در این تحقیق به نوع دفاع مارها، قدرت حمله ی آنها ، پوست انداختن مارها، سمی بون آنها ، نوع زندگی و ویژگی های آنها پرداخته شده است.

منابع تحقیق:

کتاب «دایرة المعارف چراهای شگفت انگیز» و « 365 سوال و پاسخ برای نوجوانان» و « دانشنامه ی آکسفورد»

خوب به پایان مقدمه ی تحقیق رسیدیم امید وارم تا این جا تحقیق من مورد توجه شما دوستان عزیز قرار گرفته باشد حالا به خواندن تحقیق در باره ی مارها می پردازیم.





کدام جانور با زبان خود بو می کشد:

مارها و مارمولک ها، مثل انسان ها، با بینی خود بو نمی کشند. آنها زبان خود را بیرون می آورند و به سرعت به داخل می برند. به این ترتیب، بوهایی را که در هوا و زمین است، احساس می کنند.

مارها:

همه ی مارها با حرکاتی مارپیچی و با اتکا بر ناهمواری های روی زمین حرکت می کنند. مارها به دلیل همین نوع حرکت، در زمین های هموار بی دفاع اند. بدن مار ها آن قدر دراز و باریک است که برای همه ی اندام هایی که در بدن مهره داران هست، جاندارد، به همین دلیل مارها به جای دو شش یک شش بسیار دراز دارند.

مارها در مناطق سرد دنیا در طول زمستان به خواب زمستانی می روند. در بهار هم به دنبال جفت می گردند. نر ها معمولاً برای جفت گیری با هم رقابت می کنند و در برابر ماده ها خود نمایی می کنند. بیشتر ماده ها بعد از جفت گیری تخم می گذارند ولی بعضی ماها بچه ی زنده به دنیا می آورند.

مار با استفاده از زبان بلند و دوشاخه اش که روی زمین دراز می شود طعمه خود را پیدا می کند. این زبان دو شاخه در مقایسه با زبان نوک تیز، می تواند از محدوده ی وسیع تری طعمه پیدا کند. مار، بو هایی را که از جانورانی مانند موش به جا می ماند ردیابی می کند. بعضی از مار ها مانند مار علفی، طعمه ی خود را می گیرند و آن را می بلعند. اما بعضی مانند پیتون ها، به دور شکار می پیچند و جلوی نفس کشیدنش را می گیرد و آن را خفه می کنند.

حدود یک سوم مار ها سمی هستند. این سم معمولا روی دستگاه عصبی اثر می گذارد و طعمه را فلج می کند.

همچنین باعث نرم شدن گوشت می شود. به همین دلیل مار های سمی راحت تر از مار های غیر سمی غذای خود را هضم می کنند. غده های زهری در عقب آرواره های بالایی مار قرار دارند و زهر همیشه از دندان های تو خالی یا شیار داری به نام نیش به طعمه تزریق می شود. در افعی ها و خویشاوندان آن ها، نیش شبیه سرنگی است که زهر تزریق می کند. نیش روی یک استخوان متحرک قرار دارد و همین باعث می شود که مار بتواند نیشش را تا کند، زیرا آن قدر بزرگ است که اگر تا نمی شد مار نمی توانست دهانش را ببندد.

چون دندان های مار به صورت خمیده است، نمی تواند غذای خود را بجود. در عوض غذا را به طور کامل می بلعد. بدن ماری که طعمه ی بزرگی را بلعیده باشد کاملاً بر آمده می شود. برای این که مارها بتوانند لقمه ای به این بزرگی بردارند، آرواره های پایینشان باید از دو طرف و از وسط از هم باز شوند. این مار ها می توانند هر قسمتی از آرواره ی خود را به طور مستقل حرکت بدهندو به این ترتیب طعمه ی خود را به داخل گلویش « هدایت » کنند.

مار ها از زهرشان برای دفاع از خود هم استفاده می کنند و ممکن است به جانوران بزرگ و انسان ها آسیب برسانند یا حتی آن ها را بکشند. خیلی از مردم از مار ها می ترسند و از آنها بدشان می آید و هر جا که بتوانند آن ها را می کشند.

دانلود رمان و کتاب های جدید