dinaz
کاربر نگاه دانلود
پناهگاه یهودیان در جریان هولوکاست
در زمان ظهور قدرت هیتلر و هولوکاست، یهودیان و سایر افراد مورد هدف با ظلم، تبعید و مرگ مواجه شدند. آنها برای فرار از این شرایط انتخاب‌های کمی داشتند. بسیاری از کشورها به پناهندگان آواره اجازه ورود نمی‌دادند. اما کشور‌های کمی هم مهاجرت را تسهیل کرده و تلاش زیادی برای کمک به آنها انجام دادند. در حالی که بیشتر دنیا خود را کنار کشیدند، شهرها، روستا‌ها و کشور‌هایی هم بودند که به همسایگان مورد تهدید خود کمک کرده و به آنها پناه داده و اجازه دادند آزادانه عبادت و تجارت کنند. از همه مهم‌تر، آنها از اردوگاه‌های کار اجباری نجات یافته بودند، جایی که باید گرسنگی، خشونت و مرگ را تحمل می‌کردند. در این جا با نقاطی از دنیا که پناهندگان در آنها از خشونت‌های هولوکاست در امان بودند، آشنا می‌شوید.
سوسوا
تا سال ۱۹۳۸، رژیم هیتلر صدها هزار یهودی را آواره کرده بود. روزولت یک کنفرانس بین المللی برای مطرح کردن گزینه‌هایی برای رسیدگی به شمار زیاد پناهندگان برگزار کرد. نمایندگان ۳۲ کشور به مدت ۹ روز در اویان فرانسه دیدار کردند. تقریبا همه نمایندگان درباره همدردی با پناهندگان صحبت کردند، اما هیچ کمکی به آنها نکردند. دوران رکود بزرگ بود و فقدان منابع و بودجه، بهانه‌ای برای امتناع از کمک به پناهندگان شده بود.
تنها کشوری که پیشنهاد کمک بزرگی کرد جمهوری دومینیکن بود. رافائل تروخیو متعهد شد ۱۰۰۰۰۰ پناهنده را بپذیرد. البته دلایل او کاملا بشردوستانه نبود. او برای دریافت کمک‌های مالی با پذیرش آنها موافقت کرد. علاوه بر این، تروخیو به دنبال جبران بدنامی بین المللی خود برای کشتار هزاران هائیتی بود. همچنین قصد داشت با تشویق ازدواج بومیان سیاه پوست با پناهندگان سفیدپوست همه کشورش را سفید کند.
صرف نظر از انگیزه تروخیو، سوسوا محل زندگی صدها انسانی شد که جایی برای رفتن نداشتند. مهاجرت از اروپا به کارائیب در دوران جنگ دشوار بود، بنابراین تنها۸۰۰ پناهنده به جمهوری دومینیکن رفتند. بیشتر آنها در شهر ساحلی سوسوا ساکن شدند. به هر پناهنده یک قطعه زمین کوچک و تعدادی دام داده شد. تجار و پزشکان سابق حالا باید یاد می‌گرفتند چطور از راه کشاورزی زندگی کنند. سوسوا شهر شد و یک کنیسه و مدرسه هم در آن ساخته شد.
بولیوی
بیش از ۲۰ هزار پناهنده یهودی در سال‌های ۱۹۳۸ تا ۱۹۴۱ به بولیوی فرار کردند. موریسیو هوشیلد عمدتا مسئول ویزای یهودیان فراری از هولوکاست بود. هوشیلد یکی از سرمایه داران بزرگ معادن قلع و به استثمار کارگران و فرار از مالیات مشهور بود. اما قبل از مهاجرت به بولیوی در آلمان به عنوان یک یهودی زندگی می‌کرد و وقتی فهمید در کشورش چه اتفاقاتی افتاده، تصمیم گرفت تا جایی که می‌تواند پناهندگان یهودی را نجات دهد.
هوشیلد هزینه سفر بیش از ۹ هزار پناهنده را خودش بر عهده گرفت. یهودیان با قایق به شلیی و سپس با قطار به بولیوی می‌رفتند. سپس به آنها مسکن داد و به عنوان نیروی کار خودش به کار گرفت. او یک مدرسه هم برای کودکان یهودی ساخت. به خاطر نقش او در کمک به پناهندگان، لقب «شیندلر بولیوی» را به او داده اند.
هائیتی
یکی از کشور‌های کوچک و کمتر شناخته شده که در جریان هولوکاست پناهنده گرفت، هائیتی بود. در کنفرانس اویان، دیپلمات هائیتی پیشنهاد کرد که تا ۵۰ هزار پناهنده یهودی را بپذیرد. این پیشنهاد رد شد، اما دیپلمات‌های هائیتی در سراسر اروپا تا جایی که می‌توانستند ویزا صادر کردند. حدود ۳۰۰ یهودی توانستند این سفر طولانی را طی کنند و به هائیتی برسند. مردم هائیتی خودشان ظلم و شکنجه را تجربه کرده و با پناهندگان یهودی همدردی می‌کردند. برخی از پناهندگان یهودی که به هائیتی رفته بودند همان جا ماندگار شدند و خانه ساختند. اما بسیاری از آنها فقط منتظر پذیرش مهاجرت در آمریکا بودند و اقامتشان در هائیتی کوتاه بود، اما بسیار سپاسگزار این کشور و مردمش بودند.
شانگهای
قبل و در طول جنگ جهانی دوم، بسیاری از کشورها مرزهایشان را به روی هزاران پناهنده فراری از خانه‌هایشان بستند. یکی از استثنا‌ها شانگهای بود که خارجی‌ها بدون ویزا یا حتی پاسپورت می‌توانستند وارد آن شوند. حدود ۱۷ هزار پناهنده یهودی به این شهر بندری رفتند.
شانگهای بسیار پرجمعیت بود و مردم روی هم زندگی می‌کردند. پناهندگانی که وضع مالی خوبی داشتند در ساختمان‌های کهنه و بقیه در سربازخانه‌ها ساکن شدند. برخی از آنها نانوایی، کافه یا مغازه راه انداختند و بقیه به عنوان بنا، معلم یا پزشک مشغول به کار شدند.
وقتی شانگهای توسط ژاپنی‌ها اشغال شد، زندگی برای پناهندگان دوباره تغییر کرد. یهودیان به منطقه خاصی محدود شدند. غذا و پوشاک کم، و ترس و بیماری شایع بود. اما همچنان رویداد‌های اجتماعی و خدمات مذهبی اتفاق می‌افتاد و کودکان می‌توانستند تحصیلات خود را ادامه دهند. علیرغم سختی‌هایی که پناهندگان شانگهای با آن روبرو بودند، نسبت به اروپا زندگی بهتری داشتند. ژاپنی‌ها هم به یهودی‌ها ظلم می‌کردند، اما به دنبال نابودی آنها نبودند. به همین دلیل راه حل نهایی نازی‌ها را نادیده گرفتند که شامل جمع کردن یهودیان شانگهای و فرستادن آنها به اتاق‌های گاز یا بار کردن آنها در قایق‌هایی تا از گرسنگی بمیرند، می‌شد.
سوئد
سوئد در جنگ جهانی دوم بی طرف بود، اما ظاهرا اوایل طرفدار آلمان بود. سربازان آلمانی اجازه داشتند از سوئد عبور کنند و این کشور سنگ آهن در اختیار آلمان می‌گذاشت. مثل بسیاری از کشورها، سوئد به شدت مهاجرت پناهندگان یهودی را محدود کرد. اما بعد از این که آشکار شدن کارهای نازی‌ها، موضع سوئد تغییر کرد. مرز‌های خود را باز کرد و تبدیل به پناهگاهی برای هزاران پناهنده شد.
دانمارک در سال ۱۹۴۰ توسط آلمان اشغال شد، اما دولت دانمارک مذاکره کرد تا مقدار مشخصی از قدرت خود را حفظ کند و از جمعیت یهودی خود محافظت کند. این موافقتنامه تا سال ۱۹۴۳ برقرار بود، زمانی که افزایش ناآرامی‌ها به خاطر مقاومت دانمارک باعث شد آلمان دولت دانمارک را تهدید کند. دولت دانمارک در اعتراض استعفا داد. از آنجا که یهودیان دانمارک دیگر توسط دولتشان حمایت نمی‌شدند، هیتلر دستور داد همه آنها را به اردوگاه‌های کار اجباری بفرستند. در سراسر این کشور، همسایگان و غریبه‌ها با کمک هم ۷۵۰۰ یهودی را به ساحل فرستادند. آنها از آنجا از طریق کانال باریکی به سوئد رفتند. سوئد علاوه بر پذیرش پناهندگی تقریبا کل جمعیت یهودی دانمارک، ۹۰۰ یهودی نروژی را هم پذیرفت. یهودیان خود این کشور ۷۰۰۰ نفر بودند که توسط دولت حمایت می‌شدند.
اکوادور
در جنگ جهانی دوم و اوج قدرت هیتلر، اکوادر کمتر از ۲۰ یهودی داشت. بین سال‌های ۱۹۳۳ و ۱۹۴۳ حدود ۲۷۰۰ یهودی در این کشور آمریکای جنوبی پناه گرفتند. پناهندگان در اکوادور کشاورزی می‌کردند. این سبک زندگی برای دندانپزشکان و حسابداران و ... تازه بود. بسیاری از یهودیان در تلاش برای پیدا کردن راه جدید زندگی، به صنایع دستی و تجارت روی آوردند. پناهندگان اولین کسانی بودند که فولاد و آهن را به بازار اکوادور معرفی کردند.
زاکینتوس
زاکینتوس یک جزیره یونانی در دریای یونان است که در جریان هولوکاست، ۲۷۵ یهودی داشت که اسقف و شهردار زاکینتوس از آنها حمایت می‌کردند. فرماندار آلمانی «برنز» و نیروهایش در اکتبر ۱۹۴۳ وارد این جزیره شدند. برنز با شهردار و اسقف ملاقات کرد و گفت همه یهودیان این جزیره باید از یک سری قوانین سختگیرانه پیروی کنند و با علامتی روی درشان شناخته شوند. اسقف اعتراض کرد که یهودیان هم بخشی از جامعه هستند و نباید مورد آزار قرار بگیرند. برنز به دو مرد گرفت که یهودیان در نهایت تبعید خواهند شد.
مردم زاکینتوس از اردوگاه‌های مرگ و عاقبت تبعید خبر داشتند. شهردار به یهودیان هشدار داد که در خانه مسیحیان جزیره پناه بگیرند. برنز دوباره شهردار را در سال ۱۹۴۴ ملاقات کرد. این بار یک روز به او فرصت داد که فهرستی از همه یهودیان جزیره تهیه کند. شهردار با اسقف مشورت کرد. روز بعد آنها فهرستی به برنز دادند که فقط شامل نام خودشان می‌شد. همچنین اسقف نامه‌ای به آدرس هیتلر به برنز داد که در آن گفته بود یهودیان زاکینتوس تحت حمایت او هستند. با تلاش آنها حکم تبعید یهودیان زاکینتوس لغو شد و نیرو‌های آلمانی جزیره را ترک کردند. همه ۲۷۵ یهودی زاکینتوس جان سالم به در بردند.
فیلیپین
بین سال‌های ۱۹۳۷ و ۱۹۴۱ حدود ۱۲۰۰ یهودی به فیلیپین فرار کردند. بسیاری از آن‌ه از اتریش و آلمان می‌آمدند. این کشور آسیایی در دوران گذار از حکومت آمریکایی به استقلال بود، و سیاست خارجی هنوز توسط آمریکا کنترل می‌شد. رئیس جمهور این کشور، مانوئل کونزون سعی داشت تا حد ممکن پناهندگان یهودی را بپذیرد. آمریکا برای کسانی که نیاز مالی داشتند ویزا صادر نمی‌کرد، بنابراین کوئزون برنامه ریزی کرد ده هزار پناهنده متخصص را به سواحل خود بیاورد.
یهودیان اروپایی در فیلیپین دچار شوک فرهنگی را شدند. آب و هوا، غذا و زبان همگی متفاوت و دشوار بود. با این حال می‌توانستند در فیلیپین آزادانه زندگی کنند. ورود پناهجویان پس از حمله ژاپنی‌ها در سال ۱۹۴۱ مختل شد. اما نیرو‌های ژاپنی قصد منقرض کردن یهودیان را ندشتند. بلکه کسانی که پاسپورت آلمانی داشتند به عنوان متحد دیده شده و فقط فیلیپینی‌ها و آمریکایی‌ها اسیر می‌شدند. زندگی برای پناهندگان سخت بود، اما بسیاری از آنها از جنگ جان سالم به در بردند و قدردان فیلیپین بودند که آنها را از اردوگاه‌های کار اجباری در امان نگه داشت.
در زمان ظهور قدرت هیتلر و هولوکاست، یهودیان و سایر افراد مورد هدف با ظلم، تبعید و مرگ مواجه شدند. آنها برای فرار از این شرایط انتخاب‌های کمی داشتند. بسیاری از کشورها به پناهندگان آواره اجازه ورود نمی‌دادند. اما کشور‌های کمی هم مهاجرت را تسهیل کرده و تلاش زیادی برای کمک به آنها انجام دادند. در حالی که بیشتر دنیا خود را کنار کشیدند، شهرها، روستا‌ها و کشور‌هایی هم بودند که به همسایگان مورد تهدید خود کمک کرده و به آنها پناه داده و اجازه دادند آزادانه عبادت و تجارت کنند. از همه مهم‌تر، آنها از اردوگاه‌های کار اجباری نجات یافته بودند، جایی که باید گرسنگی، خشونت و مرگ را تحمل می‌کردند. در این جا با نقاطی از دنیا که پناهندگان در آنها از خشونت‌های هولوکاست در امان بودند، آشنا می‌شوید.
سوسوا
تا سال ۱۹۳۸، رژیم هیتلر صدها هزار یهودی را آواره کرده بود. روزولت یک کنفرانس بین المللی برای مطرح کردن گزینه‌هایی برای رسیدگی به شمار زیاد پناهندگان برگزار کرد. نمایندگان ۳۲ کشور به مدت ۹ روز در اویان فرانسه دیدار کردند. تقریبا همه نمایندگان درباره همدردی با پناهندگان صحبت کردند، اما هیچ کمکی به آنها نکردند. دوران رکود بزرگ بود و فقدان منابع و بودجه، بهانه‌ای برای امتناع از کمک به پناهندگان شده بود.
تنها کشوری که پیشنهاد کمک بزرگی کرد جمهوری دومینیکن بود. رافائل تروخیو متعهد شد ۱۰۰۰۰۰ پناهنده را بپذیرد. البته دلایل او کاملا بشردوستانه نبود. او برای دریافت کمک‌های مالی با پذیرش آنها موافقت کرد. علاوه بر این، تروخیو به دنبال جبران بدنامی بین المللی خود برای کشتار هزاران هائیتی بود. همچنین قصد داشت با تشویق ازدواج بومیان سیاه پوست با پناهندگان سفیدپوست همه کشورش را سفید کند.
صرف نظر از انگیزه تروخیو، سوسوا محل زندگی صدها انسانی شد که جایی برای رفتن نداشتند. مهاجرت از اروپا به کارائیب در دوران جنگ دشوار بود، بنابراین تنها۸۰۰ پناهنده به جمهوری دومینیکن رفتند. بیشتر آنها در شهر ساحلی سوسوا ساکن شدند. به هر پناهنده یک قطعه زمین کوچک و تعدادی دام داده شد. تجار و پزشکان سابق حالا باید یاد می‌گرفتند چطور از راه کشاورزی زندگی کنند. سوسوا شهر شد و یک کنیسه و مدرسه هم در آن ساخته شد.
بولیوی
بیش از ۲۰ هزار پناهنده یهودی در سال‌های ۱۹۳۸ تا ۱۹۴۱ به بولیوی فرار کردند. موریسیو هوشیلد عمدتا مسئول ویزای یهودیان فراری از هولوکاست بود. هوشیلد یکی از سرمایه داران بزرگ معادن قلع و به استثمار کارگران و فرار از مالیات مشهور بود. اما قبل از مهاجرت به بولیوی در آلمان به عنوان یک یهودی زندگی می‌کرد و وقتی فهمید در کشورش چه اتفاقاتی افتاده، تصمیم گرفت تا جایی که می‌تواند پناهندگان یهودی را نجات دهد.
هوشیلد هزینه سفر بیش از ۹ هزار پناهنده را خودش بر عهده گرفت. یهودیان با قایق به شلیی و سپس با قطار به بولیوی می‌رفتند. سپس به آنها مسکن داد و به عنوان نیروی کار خودش به کار گرفت. او یک مدرسه هم برای کودکان یهودی ساخت. به خاطر نقش او در کمک به پناهندگان، لقب «شیندلر بولیوی» را به او داده اند.
هائیتی
یکی از کشور‌های کوچک و کمتر شناخته شده که در جریان هولوکاست پناهنده گرفت، هائیتی بود. در کنفرانس اویان، دیپلمات هائیتی پیشنهاد کرد که تا ۵۰ هزار پناهنده یهودی را بپذیرد. این پیشنهاد رد شد، اما دیپلمات‌های هائیتی در سراسر اروپا تا جایی که می‌توانستند ویزا صادر کردند. حدود ۳۰۰ یهودی توانستند این سفر طولانی را طی کنند و به هائیتی برسند. مردم هائیتی خودشان ظلم و شکنجه را تجربه کرده و با پناهندگان یهودی همدردی می‌کردند. برخی از پناهندگان یهودی که به هائیتی رفته بودند همان جا ماندگار شدند و خانه ساختند. اما بسیاری از آنها فقط منتظر پذیرش مهاجرت در آمریکا بودند و اقامتشان در هائیتی کوتاه بود، اما بسیار سپاسگزار این کشور و مردمش بودند.
شانگهای
قبل و در طول جنگ جهانی دوم، بسیاری از کشورها مرزهایشان را به روی هزاران پناهنده فراری از خانه‌هایشان بستند. یکی از استثنا‌ها شانگهای بود که خارجی‌ها بدون ویزا یا حتی پاسپورت می‌توانستند وارد آن شوند. حدود ۱۷ هزار پناهنده یهودی به این شهر بندری رفتند.
شانگهای بسیار پرجمعیت بود و مردم روی هم زندگی می‌کردند. پناهندگانی که وضع مالی خوبی داشتند در ساختمان‌های کهنه و بقیه در سربازخانه‌ها ساکن شدند. برخی از آنها نانوایی، کافه یا مغازه راه انداختند و بقیه به عنوان بنا، معلم یا پزشک مشغول به کار شدند.
وقتی شانگهای توسط ژاپنی‌ها اشغال شد، زندگی برای پناهندگان دوباره تغییر کرد. یهودیان به منطقه خاصی محدود شدند. غذا و پوشاک کم، و ترس و بیماری شایع بود. اما همچنان رویداد‌های اجتماعی و خدمات مذهبی اتفاق می‌افتاد و کودکان می‌توانستند تحصیلات خود را ادامه دهند. علیرغم سختی‌هایی که پناهندگان شانگهای با آن روبرو بودند، نسبت به اروپا زندگی بهتری داشتند. ژاپنی‌ها هم به یهودی‌ها ظلم می‌کردند، اما به دنبال نابودی آنها نبودند. به همین دلیل راه حل نهایی نازی‌ها را نادیده گرفتند که شامل جمع کردن یهودیان شانگهای و فرستادن آنها به اتاق‌های گاز یا بار کردن آنها در قایق‌هایی تا از گرسنگی بمیرند، می‌شد.
سوئد
سوئد در جنگ جهانی دوم بی طرف بود، اما ظاهرا اوایل طرفدار آلمان بود. سربازان آلمانی اجازه داشتند از سوئد عبور کنند و این کشور سنگ آهن در اختیار آلمان می‌گذاشت. مثل بسیاری از کشورها، سوئد به شدت مهاجرت پناهندگان یهودی را محدود کرد. اما بعد از این که آشکار شدن کارهای نازی‌ها، موضع سوئد تغییر کرد. مرز‌های خود را باز کرد و تبدیل به پناهگاهی برای هزاران پناهنده شد.
دانمارک در سال ۱۹۴۰ توسط آلمان اشغال شد، اما دولت دانمارک مذاکره کرد تا مقدار مشخصی از قدرت خود را حفظ کند و از جمعیت یهودی خود محافظت کند. این موافقتنامه تا سال ۱۹۴۳ برقرار بود، زمانی که افزایش ناآرامی‌ها به خاطر مقاومت دانمارک باعث شد آلمان دولت دانمارک را تهدید کند. دولت دانمارک در اعتراض استعفا داد. از آنجا که یهودیان دانمارک دیگر توسط دولتشان حمایت نمی‌شدند، هیتلر دستور داد همه آنها را به اردوگاه‌های کار اجباری بفرستند. در سراسر این کشور، همسایگان و غریبه‌ها با کمک هم ۷۵۰۰ یهودی را به ساحل فرستادند. آنها از آنجا از طریق کانال باریکی به سوئد رفتند. سوئد علاوه بر پذیرش پناهندگی تقریبا کل جمعیت یهودی دانمارک، ۹۰۰ یهودی نروژی را هم پذیرفت. یهودیان خود این کشور ۷۰۰۰ نفر بودند که توسط دولت حمایت می‌شدند.
اکوادور
در جنگ جهانی دوم و اوج قدرت هیتلر، اکوادر کمتر از ۲۰ یهودی داشت. بین سال‌های ۱۹۳۳ و ۱۹۴۳ حدود ۲۷۰۰ یهودی در این کشور آمریکای جنوبی پناه گرفتند. پناهندگان در اکوادور کشاورزی می‌کردند. این سبک زندگی برای دندانپزشکان و حسابداران و ... تازه بود. بسیاری از یهودیان در تلاش برای پیدا کردن راه جدید زندگی، به صنایع دستی و تجارت روی آوردند. پناهندگان اولین کسانی بودند که فولاد و آهن را به بازار اکوادور معرفی کردند.
زاکینتوس
زاکینتوس یک جزیره یونانی در دریای یونان است که در جریان هولوکاست، ۲۷۵ یهودی داشت که اسقف و شهردار زاکینتوس از آنها حمایت می‌کردند. فرماندار آلمانی «برنز» و نیروهایش در اکتبر ۱۹۴۳ وارد این جزیره شدند. برنز با شهردار و اسقف ملاقات کرد و گفت همه یهودیان این جزیره باید از یک سری قوانین سختگیرانه پیروی کنند و با علامتی روی درشان شناخته شوند. اسقف اعتراض کرد که یهودیان هم بخشی از جامعه هستند و نباید مورد آزار قرار بگیرند. برنز به دو مرد گرفت که یهودیان در نهایت تبعید خواهند شد.
مردم زاکینتوس از اردوگاه‌های مرگ و عاقبت تبعید خبر داشتند. شهردار به یهودیان هشدار داد که در خانه مسیحیان جزیره پناه بگیرند. برنز دوباره شهردار را در سال ۱۹۴۴ ملاقات کرد. این بار یک روز به او فرصت داد که فهرستی از همه یهودیان جزیره تهیه کند. شهردار با اسقف مشورت کرد. روز بعد آنها فهرستی به برنز دادند که فقط شامل نام خودشان می‌شد. همچنین اسقف نامه‌ای به آدرس هیتلر به برنز داد که در آن گفته بود یهودیان زاکینتوس تحت حمایت او هستند. با تلاش آنها حکم تبعید یهودیان زاکینتوس لغو شد و نیرو‌های آلمانی جزیره را ترک کردند. همه ۲۷۵ یهودی زاکینتوس جان سالم به در بردند.
فیلیپین
بین سال‌های ۱۹۳۷ و ۱۹۴۱ حدود ۱۲۰۰ یهودی به فیلیپین فرار کردند. بسیاری از آن‌ه از اتریش و آلمان می‌آمدند. این کشور آسیایی در دوران گذار از حکومت آمریکایی به استقلال بود، و سیاست خارجی هنوز توسط آمریکا کنترل می‌شد. رئیس جمهور این کشور، مانوئل کونزون سعی داشت تا حد ممکن پناهندگان یهودی را بپذیرد. آمریکا برای کسانی که نیاز مالی داشتند ویزا صادر نمی‌کرد، بنابراین کوئزون برنامه ریزی کرد ده هزار پناهنده متخصص را به سواحل خود بیاورد.
یهودیان اروپایی در فیلیپین دچار شوک فرهنگی را شدند. آب و هوا، غذا و زبان همگی متفاوت و دشوار بود. با این حال می‌توانستند در فیلیپین آزادانه زندگی کنند. ورود پناهجویان پس از حمله ژاپنی‌ها در سال ۱۹۴۱ مختل شد. اما نیرو‌های ژاپنی قصد منقرض کردن یهودیان را ندشتند. بلکه کسانی که پاسپورت آلمانی داشتند به عنوان متحد دیده شده و فقط فیلیپینی‌ها و آمریکایی‌ها اسیر می‌شدند. زندگی برای پناهندگان سخت بود، اما بسیاری از آنها از جنگ جان سالم به در بردند و قدردان فیلیپین بودند که آنها را از اردوگاه‌های کار اجباری در امان نگه داشت.
