O_Q
کاربر نگاه دانلود
گری‌استون پارک (Greystone Park)، نیوجرسی
این مرکز درمانی در سال ۱۸۷۶ و به لطف تلاش‌های بی‌دریغ «دوروتی لیند دیکس» (Dorothe Lynde Dix) افتتاح شد، پرستاری خستگی ناپذیر که به دنبال مراقبت‌های درمانی بهتر برای بیماران روانی بود.
در حالی که بیمارستان در ابتدا از وضعیت خوبی برخوردار بود، رفته رفته با مشکل افزایش تعداد مراجعین روبرو شد. به طوری که جمعیت بیماران در سال ۱۹۵۳ به مرز هفت هزار نفر رسید. در عین حال در آن زمان به واسطه‌ی جنگ جهانی دوم، بسیاری از سربازان با اختلالات متعدد عصبی و استرس‌های شدید دست به گریبان بوده و به این مرکز مراجعه می‌کردند. در طول آن دوران به علت فقدان دارو و روش‌های درمانی مدرن، پزشکان به استفاده از شوک الکتریکی و درمان با انسولین روی آوردند، درمان‌هایی که تنها اوضاع را از آن چه که بود وخیم‌تر کرده و عملا تأثیر مثبتی بر سلامت روانی بیماران نداشتند.
به عنوان مثال در روش انسولین درمانی، بیمار به صورت روزانه مجبور به تزریق انسولین بود که دوز آن به تدریج در طول یک دوره شش هفته‌ای افزایش پیدا می‌کرد. به محض آنکه مغز با میزان قابل توجه انسولین مواجه می‌شد، بیمار به کما رفته و حتی ممکن بود در طول روند درمان با معضلات و گرفتاری‌های بیشتری مواجه شده و حالش به جای بهتر شدن، رو به وخامت بگذارد. از سوی دیگر بیمار در هنگام کما نیز آسوده خاطر نبود، چرا که اکنون نوبت شوک الکتریکی بود که در واقع عذاب و شکنجه‌ی بیشتری را نثار بیمار بخت برگشته می‌کرد.
پزشکان در آن زمان به دلیل موفقیت ۵۰ درصدری این روش در درمان بیماری «اسکیزوفرنی» ستایش می‌شدند، اما هیچ کس به آن روی دیگر سکه نگاه نمی‌کرد. به مشکلاتی همچون آسیب مغزی، چاقی بیش از اندازه، تعریق دائمی که گریبانگیر آن دسته از بیمارانی بود که متأسفانه یا خوشبختانه از این روند درمانی، جان سالم به در بـرده بودند.
یکی از بیماران معروف این بیمارستان خواننده‌ای به نام «وودی گاتری» (Woody Guthrie) بود که در فاصله سال‌های ۱۹۵۶ تا ۱۹۶۱ در این مرکز بستری بوده و از بیماری «هانتیگتون» رنج می‌برد، بیماری موروثی که باعث اختلال در عملکرد اعصاب می‌شد. در آن زمان وودی به صورت طنز این مرکز را به جای «گری‌استون»، «گریو استون» می‌نامید که به معنای سنگ قبر است، نامی که چه بسی بسیار هم مناسب بود.
آسایشگاه سرانجام در سال ۲۰۰۳ و به دنبال انبوهی از شکایت از آزار و اذیت، تجـ*ـاوز وخودکشی تعطیل شد. محققان عالم پدیده‌های ماورایی بارها اخبار مرتبط با مشاهده سایه‌های تیره در تونل‌های زیرین ساختمان را مورد بررسی قرار دادند، در این میان گروهی گفتند که حس می‌کردند تحت نظر هستند.
همچنین این بیمارستان منبع الهام ساخت فیلمی به کارگردانی «شون استون» (Sean Stone) پسر فیلمساز نامی «الیور استون» (Oliver Stone) بود که در سال ۲۰۰۹ ساخته شد. ظاهرا گروه در طول دوران فیلمبرداری تجربیات ترسناک بسیاری را پشت سر نهاد.
این مرکز درمانی در سال ۱۸۷۶ و به لطف تلاش‌های بی‌دریغ «دوروتی لیند دیکس» (Dorothe Lynde Dix) افتتاح شد، پرستاری خستگی ناپذیر که به دنبال مراقبت‌های درمانی بهتر برای بیماران روانی بود.
در حالی که بیمارستان در ابتدا از وضعیت خوبی برخوردار بود، رفته رفته با مشکل افزایش تعداد مراجعین روبرو شد. به طوری که جمعیت بیماران در سال ۱۹۵۳ به مرز هفت هزار نفر رسید. در عین حال در آن زمان به واسطه‌ی جنگ جهانی دوم، بسیاری از سربازان با اختلالات متعدد عصبی و استرس‌های شدید دست به گریبان بوده و به این مرکز مراجعه می‌کردند. در طول آن دوران به علت فقدان دارو و روش‌های درمانی مدرن، پزشکان به استفاده از شوک الکتریکی و درمان با انسولین روی آوردند، درمان‌هایی که تنها اوضاع را از آن چه که بود وخیم‌تر کرده و عملا تأثیر مثبتی بر سلامت روانی بیماران نداشتند.
به عنوان مثال در روش انسولین درمانی، بیمار به صورت روزانه مجبور به تزریق انسولین بود که دوز آن به تدریج در طول یک دوره شش هفته‌ای افزایش پیدا می‌کرد. به محض آنکه مغز با میزان قابل توجه انسولین مواجه می‌شد، بیمار به کما رفته و حتی ممکن بود در طول روند درمان با معضلات و گرفتاری‌های بیشتری مواجه شده و حالش به جای بهتر شدن، رو به وخامت بگذارد. از سوی دیگر بیمار در هنگام کما نیز آسوده خاطر نبود، چرا که اکنون نوبت شوک الکتریکی بود که در واقع عذاب و شکنجه‌ی بیشتری را نثار بیمار بخت برگشته می‌کرد.
پزشکان در آن زمان به دلیل موفقیت ۵۰ درصدری این روش در درمان بیماری «اسکیزوفرنی» ستایش می‌شدند، اما هیچ کس به آن روی دیگر سکه نگاه نمی‌کرد. به مشکلاتی همچون آسیب مغزی، چاقی بیش از اندازه، تعریق دائمی که گریبانگیر آن دسته از بیمارانی بود که متأسفانه یا خوشبختانه از این روند درمانی، جان سالم به در بـرده بودند.
یکی از بیماران معروف این بیمارستان خواننده‌ای به نام «وودی گاتری» (Woody Guthrie) بود که در فاصله سال‌های ۱۹۵۶ تا ۱۹۶۱ در این مرکز بستری بوده و از بیماری «هانتیگتون» رنج می‌برد، بیماری موروثی که باعث اختلال در عملکرد اعصاب می‌شد. در آن زمان وودی به صورت طنز این مرکز را به جای «گری‌استون»، «گریو استون» می‌نامید که به معنای سنگ قبر است، نامی که چه بسی بسیار هم مناسب بود.
آسایشگاه سرانجام در سال ۲۰۰۳ و به دنبال انبوهی از شکایت از آزار و اذیت، تجـ*ـاوز وخودکشی تعطیل شد. محققان عالم پدیده‌های ماورایی بارها اخبار مرتبط با مشاهده سایه‌های تیره در تونل‌های زیرین ساختمان را مورد بررسی قرار دادند، در این میان گروهی گفتند که حس می‌کردند تحت نظر هستند.
همچنین این بیمارستان منبع الهام ساخت فیلمی به کارگردانی «شون استون» (Sean Stone) پسر فیلمساز نامی «الیور استون» (Oliver Stone) بود که در سال ۲۰۰۹ ساخته شد. ظاهرا گروه در طول دوران فیلمبرداری تجربیات ترسناک بسیاری را پشت سر نهاد.
آخرین ویرایش توسط مدیر:
