O_Q
کاربر نگاه دانلود
اما در مقام معرفی باید گفت که این جزیره آرامگاه ابدی بیش از یک میلیون شهروند ناشناس، فاقد اوراق هویت و حتی ساکنان فراموش شده‌ی این ابرشهر است.
جزیره هارت که در «نیویورک سیتی» واقع شده است، از همان نخستین روزهای توسعه این شهر اندک اندک شکل گرفت و با الهام از آیات انجیل با نام “Potters Field” شناخته می‌شد. این جزیره در سال ۱۸۶۸ توسط نیویورک خریداری شد و در همان بدو امر به عنوان زندان مورد استفاده قرار گرفته و شاهد ورود سربازان به اسارت گرفته شده دشمن در طول جنگ جهانی بود. تنها یک سال بعد دفن اجساد مردگان در این جزیره آغاز شد.
امروزه این جزیره مدفن بیش از یک میلیون جسد است که باعث شده به عنوان بزرگترین گورستان نوع خود در ایالات متحده شناخته شود. به طور تقریبی سالانه ۱۵۰۰ جسد در این جزیره به خاک سپرده می‌شوند. البته بزرگترین گورستان شهر نیویورک، «گورستان کاوِلری» (Cavalry)است که بیش از ۳ میلیون ساکن ابدی دارد.
از سوی دیگر تا مدت‌ها در نقشه‌ی سیستم متروی زیرزمینی نیویورک و نیز نقشه اتوبوسرانی این شهر، خبری از نام این جزیره نبود. در واقع تا سال ۲۰۱۲ هیچ اسم و علامتی از این جزیره در هیچ نقشه‌ی متعلق به سیستم حمل و نقل شهری مشاهده نمی‌شد. اما در آغاز سال ۲۰۱۵ تغییراتی در این زمینه مشاهده شده و نقشه‌ها نیز کم کم این جزیره را به رسمیت شناختند.
اجساد جدید دوبار در هفته توسط یک قایق به اسکله‌ی بخش شرقی این جزیره فرستاده می‌شوند. در این کشتی به جز مردگان، افراد زنده‌ای نیز حضور دارند. زندانیانی که از «جزیره رایکرز» (Rikers Island) آمده و مأموریت‌شان کندن زمین و به خاک سپردن اجساد است. تابوت‌ها به صورت سه تایی روی هم چیده شده و بعد با خاک پوشیده می‌شودند. امروزه زندانیان برای این کار هفتگی مزد دریافت می‌کنند، در حالی که این مسئله در دهه‌ی ۱۸۰۰ به عنوان فعالیت روزانه‌ی زندانیان در نظر گرفته می‌شد.
ملیندا هانت (Melinda Hunt) که روی پروژه جزیره هارت کار می‌کند، اشاره می‌کند وقتی که در سال ۱۸۹۰ اصلاح طلب معروف «جیکاب ریس» (Jacob Riis)به اولین دوربین خود رسید، این جزیره را به عنوان نخستین سوژه‌ی خود انتخاب کرد. او جزیره‌ی هارت را در کتاب خود این گونه توصیف می‌کند:
" برای بسیاری از افراد پیر و جوانی که زهر تلخ فقر را چشیده و جز مرگ انتخاب دیگری پیش رو نداشتند، این جزیره مقصد نهایی است که به عنوان گورستان خیریه شهر برای افراد بی بضاعت مورد استفاده قرار می‌گیرد. اما حتی در این جزیره هم آنها راهی برای فرار از سرنوشت خود ندارند. فقرا در قبرهای سه طبقه به خاک سپرده می‌شوند، شانه به شانه هم و در همان ازدحامی که در دوران حیات خود تجربه‌اش کردند. حتی در این جزیره‌ی لم یزرع هم زمین برای کسانی که چیزی برای پرداخت ندارند، رحم و شفقتی از خود نشان نمی‌دهد."
در صدمین سالگرد نخستین عکسی که توسط ریس گرفته شد، میلیندا هانت و عکاس «جوئل استرنفیلد» (Joel Sternfield) با استفاده ازدوربینی مشابه تصاویر دیگری از این جزیره ثبت کردند که در کتاب «هارت آیلند: کشف قلمرویی ناشناخته» مورد استفاده قرار گرفت.
همچون بسیاری از شهرهای ساخته شده روی جزایر، این منطقه نیز زمانی منزلگاه فعالیت‌هایی ناخوشایند بود. در طول جنگ، ارتش از این جزیره استفاده می‌کرد، در زمان شیوع تب زرد به عنوان قرنطینه، زمانی به عنوان زندان و دوره‌ای دیگر نیز به عنوان آسایشگاه روانی زنان، محل ذخیره تجهیزات جنگ سرد و نیز یک کمپ آموزشی فعالیت می‌کرد. بسیاری از ساختمان‌هایی که با اهداف مختلف در این جزیره احداث شدند امروز خالی از سکنه هستند، از جمله ساختمان صومعه، بیمارستان و ساختمان‌های اداری.
حتی برای کسانی که به نحوی با مقوله تدفین اقوام خود درگیر بودند، حضور در این جزیره چالشی بزرگ بود. بر طبق گزارش خانم هانت مقامات شهر قبل از اجازه‌ی حضور، از مردم تقاضای جواز دفن می‌کنند. از سوی دیگر تنها یک بار در ماه، آن هم در روز سه شنبه اجازه این بازدید داده می‌شد و تا سال ۲۰۱۵ این بازدید تنها محدود به محوطه‌ی کوچکی در نزدیک اسکله قایق بود. با شروع سال جدید اجازه بازدید از محوطه گورستان هم داده شد و در سال جاری روزهای شنبه و یکشنبه نیز به فهرست اضافه شدند.
هنرپیشه خردسال دیزنی «بابی دریسکال» (Bobby Driscoll)، یکی از معدود افراد شناخته شده‌ای است که در این جزیره به خاک سپرده شده است. دریسکال در انیمیشن «پیتر پن» به جای پیتر صداپیشگی کرده بود. در زمان مرگ کسی جسد او را شناسایی نکرده بود و در نتیجه به عنوان یک بیخانمان، جایی در این جزیره به او داده شد. همچنین نخستین کودک مبتلا به ایدز نیز در این جزیره دفن شده است. جسد او دور از بقیه و عمیقا در منطقه‌ای احاطه شده با چوب به خاک سپرده و برفراز آن یک سنگ مربعی با یک شماره نامشخص قرار داده شده است.البته در دهه ۱۹۸۰ اجساد ۱۶ بیمار مبتلا به ایدز دیگر نیز در نیمه جنوبی جزیره دفن شده و برای اطمینان، قبرهای آنها را عمیق‌تر از حد معمول حفر کردند.
به هر حال این جزیره داستان‌های زیادی در سـ*ـینه‌ی خود نهفته دارد که شاید روزی بازگو شوند. امیدوارم از مطالعه این مطلب لـ*ـذت بـرده باشید
جزیره هارت که در «نیویورک سیتی» واقع شده است، از همان نخستین روزهای توسعه این شهر اندک اندک شکل گرفت و با الهام از آیات انجیل با نام “Potters Field” شناخته می‌شد. این جزیره در سال ۱۸۶۸ توسط نیویورک خریداری شد و در همان بدو امر به عنوان زندان مورد استفاده قرار گرفته و شاهد ورود سربازان به اسارت گرفته شده دشمن در طول جنگ جهانی بود. تنها یک سال بعد دفن اجساد مردگان در این جزیره آغاز شد.
امروزه این جزیره مدفن بیش از یک میلیون جسد است که باعث شده به عنوان بزرگترین گورستان نوع خود در ایالات متحده شناخته شود. به طور تقریبی سالانه ۱۵۰۰ جسد در این جزیره به خاک سپرده می‌شوند. البته بزرگترین گورستان شهر نیویورک، «گورستان کاوِلری» (Cavalry)است که بیش از ۳ میلیون ساکن ابدی دارد.
از سوی دیگر تا مدت‌ها در نقشه‌ی سیستم متروی زیرزمینی نیویورک و نیز نقشه اتوبوسرانی این شهر، خبری از نام این جزیره نبود. در واقع تا سال ۲۰۱۲ هیچ اسم و علامتی از این جزیره در هیچ نقشه‌ی متعلق به سیستم حمل و نقل شهری مشاهده نمی‌شد. اما در آغاز سال ۲۰۱۵ تغییراتی در این زمینه مشاهده شده و نقشه‌ها نیز کم کم این جزیره را به رسمیت شناختند.
اجساد جدید دوبار در هفته توسط یک قایق به اسکله‌ی بخش شرقی این جزیره فرستاده می‌شوند. در این کشتی به جز مردگان، افراد زنده‌ای نیز حضور دارند. زندانیانی که از «جزیره رایکرز» (Rikers Island) آمده و مأموریت‌شان کندن زمین و به خاک سپردن اجساد است. تابوت‌ها به صورت سه تایی روی هم چیده شده و بعد با خاک پوشیده می‌شودند. امروزه زندانیان برای این کار هفتگی مزد دریافت می‌کنند، در حالی که این مسئله در دهه‌ی ۱۸۰۰ به عنوان فعالیت روزانه‌ی زندانیان در نظر گرفته می‌شد.
ملیندا هانت (Melinda Hunt) که روی پروژه جزیره هارت کار می‌کند، اشاره می‌کند وقتی که در سال ۱۸۹۰ اصلاح طلب معروف «جیکاب ریس» (Jacob Riis)به اولین دوربین خود رسید، این جزیره را به عنوان نخستین سوژه‌ی خود انتخاب کرد. او جزیره‌ی هارت را در کتاب خود این گونه توصیف می‌کند:
" برای بسیاری از افراد پیر و جوانی که زهر تلخ فقر را چشیده و جز مرگ انتخاب دیگری پیش رو نداشتند، این جزیره مقصد نهایی است که به عنوان گورستان خیریه شهر برای افراد بی بضاعت مورد استفاده قرار می‌گیرد. اما حتی در این جزیره هم آنها راهی برای فرار از سرنوشت خود ندارند. فقرا در قبرهای سه طبقه به خاک سپرده می‌شوند، شانه به شانه هم و در همان ازدحامی که در دوران حیات خود تجربه‌اش کردند. حتی در این جزیره‌ی لم یزرع هم زمین برای کسانی که چیزی برای پرداخت ندارند، رحم و شفقتی از خود نشان نمی‌دهد."
در صدمین سالگرد نخستین عکسی که توسط ریس گرفته شد، میلیندا هانت و عکاس «جوئل استرنفیلد» (Joel Sternfield) با استفاده ازدوربینی مشابه تصاویر دیگری از این جزیره ثبت کردند که در کتاب «هارت آیلند: کشف قلمرویی ناشناخته» مورد استفاده قرار گرفت.
همچون بسیاری از شهرهای ساخته شده روی جزایر، این منطقه نیز زمانی منزلگاه فعالیت‌هایی ناخوشایند بود. در طول جنگ، ارتش از این جزیره استفاده می‌کرد، در زمان شیوع تب زرد به عنوان قرنطینه، زمانی به عنوان زندان و دوره‌ای دیگر نیز به عنوان آسایشگاه روانی زنان، محل ذخیره تجهیزات جنگ سرد و نیز یک کمپ آموزشی فعالیت می‌کرد. بسیاری از ساختمان‌هایی که با اهداف مختلف در این جزیره احداث شدند امروز خالی از سکنه هستند، از جمله ساختمان صومعه، بیمارستان و ساختمان‌های اداری.
حتی برای کسانی که به نحوی با مقوله تدفین اقوام خود درگیر بودند، حضور در این جزیره چالشی بزرگ بود. بر طبق گزارش خانم هانت مقامات شهر قبل از اجازه‌ی حضور، از مردم تقاضای جواز دفن می‌کنند. از سوی دیگر تنها یک بار در ماه، آن هم در روز سه شنبه اجازه این بازدید داده می‌شد و تا سال ۲۰۱۵ این بازدید تنها محدود به محوطه‌ی کوچکی در نزدیک اسکله قایق بود. با شروع سال جدید اجازه بازدید از محوطه گورستان هم داده شد و در سال جاری روزهای شنبه و یکشنبه نیز به فهرست اضافه شدند.
هنرپیشه خردسال دیزنی «بابی دریسکال» (Bobby Driscoll)، یکی از معدود افراد شناخته شده‌ای است که در این جزیره به خاک سپرده شده است. دریسکال در انیمیشن «پیتر پن» به جای پیتر صداپیشگی کرده بود. در زمان مرگ کسی جسد او را شناسایی نکرده بود و در نتیجه به عنوان یک بیخانمان، جایی در این جزیره به او داده شد. همچنین نخستین کودک مبتلا به ایدز نیز در این جزیره دفن شده است. جسد او دور از بقیه و عمیقا در منطقه‌ای احاطه شده با چوب به خاک سپرده و برفراز آن یک سنگ مربعی با یک شماره نامشخص قرار داده شده است.البته در دهه ۱۹۸۰ اجساد ۱۶ بیمار مبتلا به ایدز دیگر نیز در نیمه جنوبی جزیره دفن شده و برای اطمینان، قبرهای آنها را عمیق‌تر از حد معمول حفر کردند.
به هر حال این جزیره داستان‌های زیادی در سـ*ـینه‌ی خود نهفته دارد که شاید روزی بازگو شوند. امیدوارم از مطالعه این مطلب لـ*ـذت بـرده باشید
آخرین ویرایش توسط مدیر:
