|•معماران معروف، دسته اول•|

[*بانو بهار*]

سلام
به همه‌ی دوستان عزیزنگاه دانلودی
در این تاپیک به معرفی معماران
معروف، دسته اول می‌پردازیم.
با ما همراه باشید.
مدیریت تالار معماری​

 

[*بانو بهار*]

معرفی مختصر آلوار آلتو
در میان طراحان معماران و طراحان متعدد قرن بیستمی نظیر رابرت ونتوری، جیمز استرلینگ، فرانک گری، هنس هولین، آلوار التو یکی از برترین معماران قرن بود. وی در سال ۱۸۹۸ متولد و در سال ۱۹۷۶ میلادی بر اثر سرطان درگذشت. وی معمار و طراح فنلاندی بود. کارهای وی از آن جمله اند معماری، مبلمان، منسوجات و ظروف، و همچنین مجسمه سازی و نقاشی. وی هیچگاه خود را هنرمند نمی نامند زیرا نقاشی و مجسمه سازی را «شاخه ای از درختی می داند که تنه ی آن معماری است.». آثار اولیه آلتو همزمان با رشد سریع اقتصادی و صنعتی شدن فنلاند در نیمه ی اول قرن بیستم ساخته شده است. دوران حرفه ای وی، از سال ۱۹۲۰ تا ۱۹۷۰ در سبک آثار وی بازتاب داشته است، از کلاسیسم نوین گرفته تا سبک مدرن بین المللی در دهه ی ۱۹۳۰ و سبک مدرنیسم اورگانیک از سال های ۱۹۴۰ به بعد.


تاریخچه زندگی آلوار آلتو
وی در کورتان، فنلاند متولد شد. پدر وی نقشه کش و مادرش رئیس پستخانه بود. وی پس از اتمام دوره ی تحصیلات مقدماتی، درس های طراحی را از هنرمند محلی به نام جوناس هیشا یاد گرفت. در سال ۱۹۱۶، وی برای مطالعه در رشته ی معماری در دانشکده فنآوری هلسینکی به تحصیل ادامه داد. مطالعات و تحصیلات وی با جنگ داخلی فنلاند متوقف شد وی در جنگ در کنار ارتش سفید جنگید. وی اولین اثر معماری خویش را وقتی دانشجو بود طراحی کرد و آن خانه ای برای پدر و مادرش بود. پس از آن وی تحصیلاتش را ادامه داد و در سال ۱۹۲۱ فارغ التحصیل شد. در سال ۱۹۲۰، زمانی که هنوز دانشجو بود، در اولین سفر خود به گوتنبرگ سفر کرد و با معمار Arvid Bjerknes آشنا شد. در سال ۱۹۲۳، وی اولین دفتر معماری خود را تحت عنوان « آلوار آلتو » افتتاح کرد.

جوایز آلوار آلتو
جوایز آلتو عبارتند از مدال پرنس ایوجن در سال ۱۹۵۴.

مدال طلا‌ی سلطنتی برای معماری از موسسه سلطنتی معماران بریتانیا در سال ۱۹۵۷.

مدال طلا از موسسه معماری آمریکا در سال ۱۹۶۳.

وی به عنوان عضو افتخاری آکادمی آمریکایی در هنر و علوم در سال ۱۹۵۷ انتخاب شد.

وی همچنین عضو آکادمی فنلاند بود و از سال ۱۹۶۳ تا ۱۹۶۸ رئیس آن بود.

از سال ۱۹۲۵ تا ۱۹۵۶ عضو کنگره لبن المللب معماری مدرن بود.

در سال ۱۹۶۰ دکترای افتخاری از دانشگاه علوم و فنآوری نروژ به دست آورد.

آلوار آلتو
فردی برجسته در کشور فنلاند

افتخارات آلوار آلتو
در اکتبر سال ۱۹۲۴، آلتو با معمار آینو ماریسو، ازدواج کرد. وی و همسرش در پروژه های متعددی مشارکت کردند که از آن جمله اند دکوراسیون سالن جشنواره در فلورانس. پس از برنده شدن در رقابت معماری برای ساختمان تعاونی کشاورزی جنوب غربی فنلاند در سال ۱۹۲۷، آلتو دفتر خود را به بندر تورکو (در جنوب فنلاند)منتقل کرد. آن ها قبل از حرکت با معمار معروف در شهر، اریک بریگمن تماس گرفته بودند و برای همکاری در طراحی با وی به ویژه نمایشگاه تورکو اعلام آمادگی کردند. آلتو خانه – دفتری را در سال ۱۹۳۵ برای خانواده اش در هلسینکی طراحی کرد؛ سپس در سال ۱۹۵۴ دفتری را در همان منظقه طراحی کرد که امروز به عنوان «موزه خانه» و سپس آکادمی آموزشیآلوار آلتو شناخته شد.

 

[*بانو بهار*]

معرفی مختصر آلوارو سیزا
آلوارو سیزا زاده سال ۱۹۳۳ معمار و استاد معماری برجسته پرتغالی است. سیزا در سال در شهر ساحلی ماتوسینوس در پورتو ، پرتغال به دنیا آمد. وی در سال ۱۹۵۵ از دانشکده هنرهای زیبای پورتو FAUP فارغ‌التحصیل شد. وی اولین اثر خود را با عنوان «چهار خانه در ماتوسینوس» پیش از پایان تحصیلات خود در سال ۱۹۵۴ به اتمام رساند، در همان سال وی دفتر خصوصی خود را در پورتو تاسیس کرد.

آلوارو سیزا
فردی برجسته در کشور پرتغال

تاریخچه زندگی آلوارو سیزا
سیزا مدرس در دانشگاه پورتو از سال ۱۹۶۶ تا ۱۹۶۹ بود و علاوه بر آن به عنوان استاد مهمان در دانشگاه‌های هارواد، دانشگاه لس پنسیلوانیا،‌ دانشگاه لس‌اند در پوگوتا و پلی‌تکنیک لوزان به تدریس پرداخت. وی زمان تدریس در دانشگاه پورتو از سال ۱۹۵۵ تا ۱۹۵۸ با معمارفرناندو تاوورا Fernando Távora همکاری داشت که وی نیز از اساتید همین دانشگاه بود. از دیگر معمارانی کهآلوارو سیزا با آن‌ها همکاری داشت عبارتند از Eduardo Souto de Mouran در نمایشگاه پرتغال در سال ۱۹۹۸ در لیزبون و نمایشگاه ۲۰۰۰ در هانوفر و همچنین غرفه مارپیچ در سال ۲۰۰۵. آثار سیزا اغلب به عنوان آثار «شاعرانه مدرنسیم» شناخته شده است وی همچنین به نشر آثاری در لوئیس بارگان کمک کرده است.

افتخارات آلوارو سیزا
از اواسط دهه ۱۹۷۰، سیزا طراحی‌ های متعددی را برای مسکن‌ها، استخر‌های عمومی و دانشگاه‌ها انجام داده است. بین سال‌های ۱۹۹۵ و ۲۰۰۹، سیزا موزه معماری را در جزیره Hombroich با همکاری Rudolf Finsterwalder طراحی کرده است. از کارهای اخیر وی می‌توان به بازسازی آثار تاریخ و میراث فرهنگی در سانتیاگو در جزیره Cape Verdeاشاره کرد. پس از برنده شدن در مسابقه بین‌المللی در سال ۲۰۱۰، سیزا، دروازه ورودی و مرکز اقامتی برای توریست‌ها در شهر الحمرا در سال ۲۰۱۴ را طراحی کرد و به اتمام رساند. در سال ۲۰۱۴ سیزا تصمیم گرفت که بخش بزرگی از آرشیو معماری خود را به مرکز معماری کانادا CCA اهدا کند.

جوایز آلوارو سیزا
برخی از آثار وی عبارتند از:
ساختمان بنیاد کامارگو ۲۰۰۸
خانه آرماندو پاسوس۲۰۰۵
مجموعه ورزشی لیوبرگات۲۰۰۵
گالری سرپنتین ۲۰۰۵
کلیسای ماکرو کاواناسس۱۹۹۶

جوایز
آلورا سیزا برنده جایزه پریتزکر در سال ۱۹۹۲ است.

 

[*بانو بهار*]

معرفی مختصر آنتونی گائودی
آنتونی گائودی متولد شهر رئوس ۲۵ ژوئن ۱۸۵۲، معمار اسپانیایی- کاتالونیایی است. آثار وی بازتابی از سبک فردی و متمایز است که بیشتر آن ها در بارسلوناست و تاثیر پذیرفته از معماری، طبیعت و مذهب است. گائودی در جزییات کار بسیار حساس بود و از صنعت سرامیک، شیشه های رنگی، نجاری و آهن ورزیده استفاده می کرد. همچنین وی تکنیک های جدید در کاربرد مصالح شناسایی کرد. تحت تاثیر هنر نئوگوتیک و تکنیک های شرقی، آثار گائودی بخشی از جنبش مدرنیستی آرت نوو است که در اواخر قرن نوزدهم و اوایل قرن بیستم به اوج رسید. آثار وی فراتر از سبک مدرنیسمی، سبک اورگانیک نامیده شده که از اشکال طبیعی الهام گرفته است. گائودی به ندرت جزییات پلان های آثارش را طراحی می کرد، وی ترجیح می داد که آن ها را به صورت مدل های سه بعدی با مقیاس مناسب و جزییات دقیق نشان دهد

تاریخچه زندگی آنتونی گائودی
خانواده ی پدر آنتونی گائودی از اهالی جنوب فرانسه و مسگر بودند و گائودی به سرزمین اجدادی و میراث مدیترانه ای همیشه افتخار می کرد. وی در سال های ۱۸۷۸-۱۸۷۵ در بارسلون در ارتش خدمت می کرد. گائودی در دوران تحصیل در دانشکده معماری کار حرفه ای خویش را آغاز کرد و آثار بسیاری نظیر تیر چراغ برق، ورودی قبرستان، داروخانه و غیره را طراحی کرد. همچنین برای دکوراسیون داخلی کلیسایی به سبک گوتیک پیشنهاداتی ارایه داد. مطالعات وی در زمینه ی طبیعت در کاربرد اشکال هندسی نقش اساسی داشت. وی در سال ۱۸۷۸ از دانشکده ی معماری بارسلون فارغ التحصیل شد و دفتری در بارسلون باز کرد. در همان سال نقشهٔ نمایشگاه بین‌المللی «ماتارو» در پاریس را تهیه کرد.

افتخارات آنتونی گائودی
آثار گائودی از شهرت جهانی برخوردار و توسط معماران بسیاری مورد مطالعه قرار گرفته است. شاهکار وی ساگرادا فامیلیا هنوز تا به امروز ناتمام باقی مانده است. از جمله آثار سرشناس وی ساختمان کاسامیلا و کاسابالیوست. بین سال های ۱۹۸۴ و ۲۰۰۵، هفت اثر وی به عنوان سایت های میراث جهانی توسط یونسکو ثبت شد.

جوایز آنتونی گائودی
اولین جایزهٔ تالار اجتماعات شهری بارسلون، در سوم سپتامبر ۱۹۰۱ برای عمارت کاسا کالوِت به گائودی اهدا شد.

همچنین در ۱۹۱۰ در نمایشگاه هنرهای زیبای پاریس موفقیت فراوانی به دست آورد.

گائودی در سال ۱۹۲۶ در سن ۷۳ سالگی درگذشت.

آنتونی گائودی
فردی برجسته در کشور اسپانیا

 

[*بانو بهار*]

معرفی مختصر فرزاد دلیری
فرزاد دلیری در سال ۱۳۳۳ متولد شد و از دانشکده‌ی معماری و شهرسازی دانشگاه علم و صنعت فارغ‌ التحصیل شد. فرزاد اوایل سال‌ های ۱۳۶۰ کار حرفه‌ ای خویش را در تهران آغاز کرد. همچنین آثار معماری وی در دبی، قزاقستان، تاجیکستان و ترکمنستان ساخته شده است. در سال ۲۰۱۶، مجله‌ی ایتالیایی، MF International، نام وی را در فهرست ۵۰ افرد موفق و موثر در اقتصاد ایران عنوان کرد.

تاریخچه زندگی فرزاد دلیری
وی در سال ۱۳۵۷ به طور جدی فعالیت خویش را در تهران در دفتر خویش در حرفه ی معماری آغاز کرد. حوالی سال ۱۳۶۰ اولین مجتمع مسکونی ۵ واحدی را در خیابان جردن طراحی کرد. وی همچنین در دبی مشغول به کار بوده و بین سال های ۱۳۸۲ و ۱۳۸۶ در قزاقستان، ترکمنستان و تاجیکستان هم فعالیت هایی انجام داده است. در تهران، کلانشهری که مملو از سبک‌ های معماری سنتی، معماری مدرن است، آثار فرزاد دلیری به خوبی شناخته شده است و از آن‌ جمله اند ساختمان‌ های شیک و برج‌ های گیرایی که وجود و زیبایی آن‌ ها مدیون تلاش‌ های بی‌دریغ فرزاد دلیری است.
افتخارات فرزاد دلیری
برخی از پروژه های مسکونی وی به شرح زیر می باشد :
معماری ساختمان مسکونی بام نیایش.
معماری مجتمع چناران پارک، گرانترین مجتمع مسکونی ایران.
معماری ساختمان بام جمشیدیه، نمای رومی و سبک نئوکلاسیک.

برخی از پروژه های چند عملکردی.
افرا.
آمتیس.
آریا پارک.
بام البرز.
بام جمشیدیه.
بام مهماندوست.
بام نیاوران.
بوستان.

فرزاد دلیری
فردی برجسته در کشور ایران

 

[*بانو بهار*]

معرفی مختصر زاها حدید
زاها حدید در سال ۱۹۵۰ در بغداد متولد شد و تحصیلات خود را در رشته ریاضیات در دانشگاه آمریکایی بیروت به پایان رساند. وی در سال ۱۹۷۲ به لندن نقل مکان کرد و در مدرسه معماری AAدر سال ۱۹۷۷ در رشته معماری فارغ‌التحصیل شد. وی پس از فارغ‌التحصیلی در سال ۱۹۷۷ دفتر معماری متروپلیتنOMA را تاسیس کرد و در انجمن معماری AAبا همکاری رم‌کولهاوس و الیا زنقلیس به تدریس پرداخت. وی کار حرفه‌ای خود را در زمینه معماری در سال ۱۹۸۰ در لندن آغاز کرد و برنده‌ی مسابقه‌های معتبری برای کلاب پیک هنگ‌کنگ شد، مرکزی تفریحی در سال ۱۹۸۳.
تاریخچه زندگی زاها حدید
نقاشی و طراحی از ویژگی‌های دوره‌های نخستین زندگی حرفه‌ای وی است و می‌تواند سرنخ‌هایی برای جستجو و کشف تکنیک‌های آثار ابتدایی وی باشد. از سال ۱۹۸۳ که نمایشگاهی در AA لندن از آثار وی برگزار شد آثارمعماری وی همچنان تا به امروز در نمایشگاه‌های سراسر جهان به نمایش گذاشته شده است و مجموعه‌ای از مهمترین‌ها در موزه‌ها نگاه داشته شده است. زاها حدیدبه عنوان معماری شناخته شده که مدام مرزهای معماری و شهرسازی را در می‌نوردید و سوابق حرفه‌ای وی با تجاربی جدید در زمینه طرح‌مایه‌های فضایی جدید، بر روی منظر شهری موجود تاکید داشته و دربرگیرنده تمامی حوزه‌های طراحی از مقیاس شهری گرفته تا مبلمان و طراحی داخلی است.

افتخارات زاها حدید
زاها حدید معمار برجسته عراقی-بریتانیایی در سبک واسازی (دیکانستراکشن) بود. اغلب آثار وی انعکاس آمیزهای از ساختمانسازی، زمینشناسی و مناظر اطراف است و طراحیهای وی با حرکت و جریان داشتن، ضمن پیروی از هندسه نااقلیدسی، نظم جدیدی را در فضا ایجاد می‌کنند. معماری زها حدید را میتوان تلاش برای ایجاد پلی میان مدرنیسم متقدم و عصر دیجیتال دانست. حدید در سال ۲۰۰۴ نخستین زنی بود که به دریافت جایزه معماری پریتزکر نائل شد .وی در طول دوران فعالیت حرفهای خویش حدود ۹۵۰ پروژه را در ۴۴ کشور به اجرا درآورد.
جوایز زاها حدید
نشریه‌ی فوربز در سال ۲۰۰۸ او را به عنوان شصت و نهمین زن قدرتمند جهان لقب داد.

از جمله پروژه‌های او عبارتند از: مرکز فرهنگی حیدر علیف(۲۰۱۲)،

باکو، آذربایجان – مرکز ورزشهای آبی لندن(۲۰۱۱) –

مرکز مگی در بیمارستان ویکتوریا(۲۰۰۶) کرکالدی،

اسکاتلند – ایستگاه قطار سریعالسیر ناپل(۲۰۰۶)،

ناپل، ایتالیا – ساختمان مرکزی بامو(۲۰۰۵)،

لایپزیگ، آلمان – ترن هوایی (۲۰۰۷)

اینسبروک، اتریش – مرکز علمی فائنو(۲۰۰۵)

(، وولفسبرگ، آلمان – مرکز هنرهای معاصر سینسینتی (۲۰۰۳)،

سینسینتی، اوهایو، آمریکا – سکوی پرش اسکی برگیسل(۲۰۰۲)،

اینسبروک، اتریش – ایستگاه آتشنشانی ویترا(۱۹۹۴)،

ویل ام راین، آلمان.

 

[*بانو بهار*]

معرفی مختصر برنارد چومی
برنارد چومی در سال ۱۹۴۴ در لوزان متولد شد وی یکی از پیشگامان دیکانستراکشن است. او در سال ۱۹۶۹ از موسسه فنآوری فدرال سوييس در زوریخ فارغ‌التحصیل شد وی دارای تابعیت دوگانه سوئيسی و فرانسوی است و محل کار و زندگی وی در نیویورک و پاریس می‌باشد. چومی به عنوان یکی از معماران مشهور امروز شناخته شده است. در ابتدا وی به عنوان نظریه‌پرداز، توجهات را به سوی فرایند عملکرد خلاقانه رشته‌ی معماری در سال ۱۹۸۳ کشاند زمانی که در رقابت‌ طراحی پارک لاویلت به عنوان طرح برتر برگزیده شد.
تاریخچه زندگی برنارد چومی
پارک لاویلت، فضای سبز فرهنگی است که فعالیت‌های آن بر اساس طبیعت شکل گرفته بودند. دو طرح‌مایه‌های پیچیده «رخداد» و «جنبش و حرکت» در معماری توسط باورهای برنارد در مهم‌ترین نوآوری‌های خلاقانه در عصر ما شکل گرفته است. چومی اغلب رشته‌های دیگر را به عنوان مرجع در کارهای خویش ترکیب کرده است به طور مثال فیلم و ادبیات و بنا بر باور وی معماری بایستی در مناظره‌های فرهنگی دخیل باشد و بنیان‌ها را جستجو کند.از آن زمان تا به حال، وی شهرت فراوانی به خاطر طراحی‌های پیشگامانه داشته است که عبارتند از موزه جدید آکروپلیس، استودیوی ملی لو فرسنوی برای هنرهای معاصر،، مرکز دو میدانی ریچارد لاری می در دانشگاه سینسیناتی، دو سالن کنسرت در روان و لیموژ، مدارس معماری در فرانسه و میامی، فلوریدا و مرکز باستان‌شناسی و موزه الیسا.

 

[*بانو بهار*]

افتخارات برنارد چومی
پروژه‌های طراحی شهری وی نیز شامل طرح‌های جامع چین، شنژن،‌نیویورک ،‌مونترال، شارتر،‌لوزان و غیره است.چومی در طیف وسیعی از موسسات از جمله انجمن معماری لندن، دانشگاه پرینستون، اتحادیه کوپر در نیویورک تدریس کرده است. وی استاد تحصیلات تکمیلی دانشگاه کلمبیا در رشته‌ی معماری، از سال ۱۹۸۸ تا ۲۰۰۳ بوده است.
جوایز برنارد چومی
برنارد چومی جایزه‌‌ی ملی بزرگ معماری فرانسه در سال ۱۹۹۶ از آن خود کرد.

همچنین جوایز متعدی از طرف موسسه معماران آمریکایی به وی اهدا شده است.

وی عضو کالج بورسیه از موسسه معماری آمریکاست.

و همچنین همکار بین‌المللی موسسه‌ی سلطنتی معماران بریتانیا.

در انگلستان و عضو کالج بین‌المللی فلسفه و آکادمی معماری در فرانسه است.

موزه آگروپلیس چومی به عنوان طرح برتر نهایی در اتحادیه‌ی اروپا مفتخر به.

دریافت جایزه برتر معماری معاصر در سال ۲۰۱۱ و جایزه‌ی افتخاری AIA همان سال شد.

 

[*بانو بهار*]

معرفی مختصر بال‌ کریشنا دوشی
بال‌ کریشنا دوشی در ۲۶ آگوست ۱۹۲۷ در در شهر پونه، دومین شهر بزرگ ایالت مهاراشترای هند، و نهمین شهر پرجمعیت آن کشور به دنیا آمد. دوشی در مدرسۀ معماری جی. جی. در بمبئی تحصیل می‌کند و اتفاقی با یکی از معمارانی که قصد داشته در آزمون انجمن سلطنتی معماران بریتانیا شرکت کند همراه می‌شود و به لندن می‌رود. در آنجا با لوکوربوزیه دیدار می‌کند و از آن پس به آتلیۀ او در پاریس می‌پیوندد و چهار سال (۱۹۵۱- ۱۹۵۴) بر روی پروژه‌هایی که او برای شاندیگار و احمدآباد در دست طراحی داشت، مشغول کار می‌شود. پس از آن هم برای نظارت بر اجرای این پروژه‌ها به هند می‌آید.
تاریخچه زندگی بال‌ کریشنا دوشی
با آنکه بناهای آغازین بال‌ کریشنا دوشی ناگزیر مُهر لوکوربوزیه را بر خود داشت، به‌تدریج توانست خود را از زیر سلطۀ استادش رها کند.دوشی علاوه بر کار با لوکوربوزیه، از نزدیک با لویی کان و آنانت راجهدر طراحی و اجرای پروژۀ «انستیتوی هندی مدیریت احمدآباد» همکاری کرده است که اثرش را می‌توان در هندسۀ طرح دوشی برای «مدرسۀ معماری احمدآباد» دید.دوشی از همان آغاز به لزوم آشتی دادن شهر و روستا، برای بهره بردن از گنجینۀ سنت‌های محلی و نیز برای پاسخ گفتن به میل جهان‌روای مدرنیسم، پی بـرده بود. از این‌رو، در ۱۹۵۶ آتلیۀ شخصی‌اش را در احمدآباد به نام «واستوـ شیپلا» گشود و چند سال بعد در ۱۹۶۲ «بنیاد واستوـ شیپلا برای مطالعات و تحقیقات در زمینۀ طراحی زیست‌محیطی» را، که شهرتی ملی و بین‌المللی دارد، تأسیس کرد و تاکنون کارهای پیشتازی در حوزۀ مسکن ارزان، طراحی پایدار، فناوری‌های متناسب با محیط، و معماری و شهرسازی بومی انجام داده است.

 

[*بانو بهار*]

افتخارات بال‌ کریشنا دوشی
آثار معماری بال کریشنا دوشی آینۀ پیکاری در دو سو است: در یک سو، کاربست آموزه‌های معماری مدرن و در سوی دیگر، کاوش ارزش‌ها در سیاق سنت هندی؛کاوشی که دوشی آن را نوعی جست‌وجوی متافیزیکی می‌داند که با شهود و مراقبه و نیز تحلیل هدایت می‌شود. به تعبیری دوشی در معمار‌ی‌اش می‌کوشد چیزهای ظاهراً متباین را با هم آشتی بدهد: امر مدرن و جهانی را با امر سنتی و محلی، پژوهش را با ساختن، و معماری را با شهرسازی و منظر. از این رو، کارهایش عمیق و مملو از دلالت‌های پنهان است. اینکه آیا دوران اوج دوشی سپری شده است یا نه، محل بحث باقی می‌ماند، اما تردیدی نیست که اثری ماندگار در جنوب آسیا از خود بر جای گذاشته و در گفتمان معماری هند در دوران پس از استقلال بسیار مساهمت کرده استاست

آثار و جوایز بال‌ کریشنا دوشی
انستیتوی هندشناسی، احمدآباد ( ۱۹۵۷- ۱۹۶۲).
مدرسۀ معماری، احمدآباد (۱۹۶۶- ۱۹۶۸).
شرکت کودهای شیمیایی گجرات، بارودا (۱۹۶۴- ۱۹۶۹).
مرکز فناوری محیط زیست و شهرسازی، احمدآباد (۱۹۷۲).
مسکن ارزان IFFCO، کلول (۱۹۷۰- ۱۹۷۳).
انستیتوی هندی مدیریت، بنگلور (۱۹۷۷- ۱۹۸۵).
شرکت مدارهای الکتریکی مادیا پرادش (۱۹۷۹- ۱۹۸۹).
سنگت[۸]، احمدآباد (۱۹۷۹- ۱۹۸۱).
انستیتوی کار گاندی، احمدآباد (۱۹۸۰- ۱۹۸۴).
مسکن باهمستان آران‌یا، ایندور (۱۹۸۳- ۱۹۸۶).
گالری هنر امداواد نی گوفا (غار حسین‌ـ دوشی)، احمدآباد (۱۹۹۲- ۱۹۹۵).
انستیتوی ملی فناوری مُد، دهلی نو (۱۹۹۷).
بورس الماس بهارات، بمبئی (۱۹۹۸).

دوشی برندۀ جایزۀ پریتزکر ۲۰۱۸ شد. وی شاگرد مستقیم لوکوربوزیه و لویی کان بود. این انتخاب را باید تیر خلاصی بر جهان ستاره معماران، پست مدرن‌ها و ضد زمینه گرایان نامید. به نظر می‌رسد جهان صراحتا ورود به عصر نئومدرن را ابراز می کند.