فرهنگی و هنری ❖ پـیشنهادهای فـرهنگی آخـر هـفته

[Behtina]

[BCOLOR=rgb(255, 255, 255)]

برترین ها - ایمان عبدلی:​

[/BCOLOR]
[BCOLOR=rgb(255, 255, 255)]

​

[/BCOLOR]
[BCOLOR=rgb(255, 255, 255)]

اکران: «وارونگی» اثر بهنام بهزادی به تازگی اکران شده، فیلمی با بازی سحر دولتشاهی، علی مصفا، ستاره پسیانی و ...داستان در مورد دختر جوان و مجردی است که سال هاست تحت تاثیر تصمیمات دیگران زندگی کرده است و حالا به مرحله ای رسیده که باید یک تصمیم مهم بگیرد.​

[/BCOLOR]
[BCOLOR=rgb(255, 255, 255)]

​

[/BCOLOR]

[BCOLOR=rgb(255, 255, 255)]

[/BCOLOR]​

[BCOLOR=rgb(255, 255, 255)]

فیلم بهزادی مطابق معمول آثار گذشته اش، فیلمی است در مورد دنیای درونی آدم ها و از همین رو ریتمی آرام دارد و سیر تغییرات نیلوفر(دولتشاهی) را نشانمان می دهد. نیلوفر در مقابل مادر و برادر و خواهرش کاملا دست و پا بسته رفتار می کند و آلودگی رفتارهای دیگران با تمثیلی از هوای آلوده و مه گرفته تهران اجازه ی خودنمایی به او نمی دهد. «وارونگی» در مجموع اثر قابل احترام و شریفی است اما در قیاس با برخی آثار بهزادی ضعیف تر است؛ مثل «تنها دوبار زندگی می کنیم». گرچه که سیر تحول شخصیت اصلی داستان را باور پذیر پرداخت کرده و بازی های قابل توجهی دارد.​

[/BCOLOR]
[BCOLOR=rgb(255, 255, 255)]

​

[/BCOLOR]
[BCOLOR=rgb(255, 255, 255)]

​

[/BCOLOR]
[BCOLOR=rgb(255, 255, 255)]

تماشاخانه: «تئاتر سعدی، تابستان سی و دو» با محوریت اتفاقاتی که در کودتای 28 مرداد در تئاتر سعدی رخ داد، در تئاتر شهر روی صحنه است. حسین کیانی کارگردان خوشنام تئاتر با بهره گیری از زبان طنز موجز محتوایی سیـاس*ـی و دافعه دار را جذاب روایت می کند در زمانی حدودا 100 دقیقه.​

[/BCOLOR]
[BCOLOR=rgb(255, 255, 255)]

​

[/BCOLOR]

[BCOLOR=rgb(255, 255, 255)]

[/BCOLOR]​

[BCOLOR=rgb(255, 255, 255)]

علاوه بر این نمایش با بهره گیری از چهره های شناخته شده نظیر: شهرام حقیقت دوست و خاطره اسدی و رویا میرعلمی جذابیت اولیه را برای مخاطب دارد. اما این عامل باعث غفلت از فرم و محتوا نشده، در واقع همه چیز نمایش از دیالوگ ها تا نورپردازی و استفاده درست از موسیقی، در این کار چفت شده و به قولی با نمایشی عمیق و توامان حال خوب کن مواجهیم.​

[/BCOLOR]
[BCOLOR=rgb(255, 255, 255)]

در این نمایش همچنین برای اولین بار شخصیت شعبان جعفری روی صحنه دیده خواهد شد. شعبان بی مخ را چندین بار در مدیوم های مثل تلویزیون و سینما دیده بودیم به لطف علی حاتمی و بعدتر حسن فتحی، حالا حسین کیانی اورا در تئاتر رو کرده است.​

[/BCOLOR]
[BCOLOR=rgb(255, 255, 255)]

​

[/BCOLOR]
[BCOLOR=rgb(255, 255, 255)]

​

[/BCOLOR]
[BCOLOR=rgb(255, 255, 255)]

خورجین: «زندگی دیگران» اثر «هنکل فون مارک» محصول سینمای آلمان در سال 2006 که برنده اسکار هم شد. داستان فیلم در مورد «ویسلر» مامور شنود حکومت کمونیستی آلمان شرقی است که باید زندگی «درایمن» نویسنده و همسر بازیگرش را شنود کند.​

[/BCOLOR]
[BCOLOR=rgb(255, 255, 255)]

​

[/BCOLOR]

[BCOLOR=rgb(255, 255, 255)]

[/BCOLOR]​

[BCOLOR=rgb(255, 255, 255)]

فیلم شخصیت پردازی بی نقصی دارد و به مرور با داستان آن و آدم هایش همراه می شوید، از آن دسته آثاری که تا آخر عمر در ذهنتان می ماند. بس که در روایت و فرم کم نقص و ویژه کار شده است؛ از زبان بدن بازیگران مخصوصا بازیگر اصلی داستان تا استفاده از رنگ ها و تفاوت آن در فضای آلمان قبل از فروپاشی دیوار و بعد از آن.​

[/BCOLOR]
[BCOLOR=rgb(255, 255, 255)]

اگر از علاقه مندان فیلم های سیـاس*ـی هستید حتما این اثر را ببینید و اگر هم سیـاس*ـی باز نیستید باز هم ببینید! چون در داستان های فرعی هم غافلگیری های خاصی دارد و از همه مهم تر یک قصه جذاب دارد.​

[/BCOLOR]
[BCOLOR=rgb(255, 255, 255)]

​

[/BCOLOR]
[BCOLOR=rgb(255, 255, 255)]

​

[/BCOLOR]
[BCOLOR=rgb(255, 255, 255)]

نمایش خانگی (ضد پیشنهاد): «دراکولا» اثر رضا عطاران با بازی ویشکا آسایش، لوون هفتوان و سیامک انصاری در نمایش خانگی توزیع شده، فیلمی سرگردان میان ژانر کمدی و ژانر وحشت. عطاران در اثری که به غایت از «خوابم میاد» ضعیف تر است جز چند لحظه مفرح چیز دیگری رو نمی کند. ایده ی بکر دراکولایی که معتاد می شود و دنبال ترک اعتیاد می رود به خوبی دراماتیزه نشده و از هرگونه تعلیق و جذابیت خالی است. از همین جهت فیلم تا حد زیادی کسل کننده و حوصله سر بر می شود و گاهی حتی مزه های بازیگران هم آن را نجات نمی دهد. «دراکولا» البته مثل غالب کارهای عطاران خلاقیت هایی هم دارد، اما نه تا این حد که ضعف های بزرگ فیلمنامه و تدوین را بپوشاند. فیلم را نبینید تا خاطره ای بد از عطاران در ذهنتان نقش نبندد.​

[/BCOLOR]
[BCOLOR=rgb(255, 255, 255)]

​

[/BCOLOR]

[BCOLOR=rgb(255, 255, 255)]

[/BCOLOR]​

[BCOLOR=rgb(255, 255, 255)]

​

[/BCOLOR]
[BCOLOR=rgb(255, 255, 255)]

​

[/BCOLOR]
[BCOLOR=rgb(255, 255, 255)]

تلویزیون( ضد پیشنهاد): سریال «همسایه ها» به کارگردانی مهران غفوریان که از شبکه دو به شبکه نسیم منتقل شده، با بازی بازیگرانی نظیر: سیروس گرجستانی، بهاره رهنما و جواد رضویان. تا اینجای کار یکی از ضعیف ترین طنزهای روتین چند سال اخیر تلویزیون است. فیلمنامه «همسایه ها» در معرفی و پرداخت شخصیت ها لنگ می زند و از همه مهم تر این که از خلق لحظات مفرح عاجز است. غالب شوخی ها قابل پیش بینی و تکراری است و بهترش را در شبکه های اجتماعی هر روز مشاهده می کنیم. «همسایه ها» هیچ نشانی از آثاری نظیر: «زیر آسمان شهر» و یا «این چند نفر» ندارد. باید منتظر کار سروش صحت؛« لیسانسه ها» باشیم. شاید فرجی شد و بخت سریال های طنز تلویزیون باز شد. مجموعه ای که از شنبه شروع خواهد شد.​

[/BCOLOR]
[BCOLOR=rgb(255, 255, 255)]

​

[/BCOLOR]
[BCOLOR=rgb(255, 255, 255)]

​

​

[/BCOLOR]
[BCOLOR=rgb(255, 255, 255)]

​

[/BCOLOR]
[BCOLOR=rgb(255, 255, 255)]

​

[/BCOLOR]
[BCOLOR=rgb(255, 255, 255)]

کتاب: «مبانی نقد فکر سیـاس*ـی» اثری از مرتضی مردیها که در سال 86 و در نشر «نی» منتشر شده اثری قابل احترام و روان برای علاقه مندان به حوزه ی علوم انسانی است. کتاب به فصل های مختلفی تقسیم شده که با سوژه قرار دادن مفاهیمی همچون: انقلاب، وطن، رفرم، دولت، بیگانه و جهان. مبانی اندیشه های سیـاس*ـی را از دیدگاهی تازه مورد نقد قرار می دهد.​

[/BCOLOR]
[BCOLOR=rgb(255, 255, 255)]

​

[/BCOLOR]

[BCOLOR=rgb(255, 255, 255)]

[/BCOLOR]​

[BCOLOR=rgb(255, 255, 255)]

نکته جالب توجه در مورد این اثر نگاه تازه مردیها به مقولات نامبرده است. نگاهی که مال خود نویسنده است و دریچه ای تازه باز می کند. به طور کلی کتاب های مردیها علاوه بر این که مسخ هیچ جریان فکری نیست، دید خوبی به خواننده می دهد و چون کم ارجاع و روان تقریبا همه فهم است، پیشنهاد مطمئنی برای تازه کارهای علوم انسانی است و این البته دلیلی بر بی اعتباری این اثر برای کار کشته ها هم نیست، یعنی هر کس به میزان پیشینه ای که دارد از آثار مردیها می تواند برداشت کند.​

[/BCOLOR]

 

[Behtina]

[BCOLOR=rgb(255, 255, 255)]برترین ها - ایمان عبدلی:[/BCOLOR]
[BCOLOR=rgb(255, 255, 255)] [/BCOLOR]
[BCOLOR=rgb(255, 255, 255)]تماشاخانه: نمایش «کلاغ» به کارگردانی سمانه زندی نژاد با بازی مرتضی اسماعیل کاشی و سهیلا گلستانی در تئاتر شهر در حال اجراست. نمایش، داستان دختری 12 ساله است که مورد تجـ*ـاوز یک مرد قرار می گیرد و حالا در سن و سالی بالاتر به دنبال مرد می گردد تا گذشته اش را پس بگیرد و البته زندگی اش را که به یغما رفته. کاری که بنا به موضوع ملتهبی که دارد دچار ممیزی های فراوانی شده و گاها حتی در رساندن مفهوم به مخاطب دچار مشکل می شود. متن نمایش بر اساس نمایشنامه ای از دیوید هروئوم است که وحید رهبانی آن را برگردان کرده.[/BCOLOR]
[BCOLOR=rgb(255, 255, 255)] [/BCOLOR]​

[BCOLOR=rgb(255, 255, 255)]

[/BCOLOR]​

[BCOLOR=rgb(255, 255, 255)]
میزانسن ساده و موجز و روند خطی روایت از جمله مختصات این اجراست که برای دیدنش باید کمی حوصله به خرج دهید تا درون متن آن را بهتر درک کنید. شاید برای مخاطب کمتر حرفه ای کار کمی کسل کننده و حوصله سر بر باشد، اما خب نمی شود انکار کرد که این گونه نمایش ها به ماهیت اصلی تئاتر نزدیک تر است، چون تکانه دارد و مخاطب را می گزد. آن هم وقتی که سوژه ملتهب هم باشد.[/BCOLOR]
[BCOLOR=rgb(255, 255, 255)][/BCOLOR]
[BCOLOR=rgb(255, 255, 255)] [/BCOLOR]
[BCOLOR=rgb(255, 255, 255)]اکران: «خانه ای در خیابان چهل و یکم» به کارگردانی حمید رضا قربانی دستیار سابق اصغر فرهادی به تازگی اکران شده. فیلم داستان برادر کشی است. بر سراختلافاتی که از ارث پدر نشات شده. برادری برادر دیگر را می کشد و تمامی اعضای خانواده را درگیر می کند. خانواده دچار بحران می شود و در این میان مادر داستان باید تمام وقایع را کنترل و مدیریت کند.[/BCOLOR]
[BCOLOR=rgb(255, 255, 255)] [/BCOLOR]​

[BCOLOR=rgb(255, 255, 255)]

[/BCOLOR]​

[BCOLOR=rgb(255, 255, 255)]
قربانی در اولین کارش به شکلی واضح از سینمای فرهادی فاصله دارد و قصه ی خودش را تعریف می کند. قصه ای با ریتم کند و با نزدیکی به شخصیت های داستان، قصه که قصه ای ازلی است و می ماند ذوقی که قربانی در استفاده از نشانه ها به خرج می دهد. از نمای آغازین فیلم و تا سکانس پایانی ک هر دو با ظرافت کار شده و البته تیرگی هایی که در جای جای فیلم وجود دارد و بازی هایی فراتر از حد تصور مثل: سهیلا رضوی. البته کسان دیگری هم مثل علی مصفا و مهناز افشار هم در این اثر بازی می کنند. «خانه ای در خیابان چهل و یکم» شاهکار نیست اما از سطح متوسط کمی بالاتر است.[/BCOLOR]
[BCOLOR=rgb(255, 255, 255)][/BCOLOR]
[BCOLOR=rgb(255, 255, 255)] [/BCOLOR]
[BCOLOR=rgb(255, 255, 255)]خورجین: «مارتا مارسی می مارلین» اثر شان درکین، فیلمی متفاوت و مسحور کننده داستان خانه ای روستایی در حوالی نیویورک به رهبری پاتریک که کلی دختر جوان را حول خودش جمع کرده، رهبر گروه با همبستر شدن شخصیت زنان را تسخیر می کنند و با القای اعتماد به نفسی کاذب و دروغین آن ها را مانند بـرده تسخیر می کند. فیلم به طور آشکار در نقد فرقه گرایی های جعلی است که شخصیت دومی و دروغین از آدم ها می سازد.[/BCOLOR]
[BCOLOR=rgb(255, 255, 255)] [/BCOLOR]​

[BCOLOR=rgb(255, 255, 255)]

[/BCOLOR]​

[BCOLOR=rgb(255, 255, 255)]
مارتا پس از خروج از این فرقه دچار پارانویا است و نسبت به جهان اطرافش بد گمان است او به لوسی خواهرش پناه می برد. کارگردان با رفت و برگشت میان گذشته و حال مارتا ما را در موقعیت همسان و قابل قیاس قرارمی دهد، در دنیای مارتای واقعی و دنیای دیگر مارتای تسخیر شده.[/BCOLOR]
[BCOLOR=rgb(255, 255, 255)][/BCOLOR]
[BCOLOR=rgb(255, 255, 255)] [/BCOLOR]
[BCOLOR=rgb(255, 255, 255)]تلویزیون: «لیسانسه ها» به کارگردانی سروش صحت در شبکه سوم پخش می شود. سریال به مانند کارهای پیشین صحت مثل: شمعدونی و ساختمان پزشکان کلی آدم درمانده و پر رو دارد که در عین بی عرضگی اعتماد به نفس کاذب دارند. سریالی در نقد وضعیت رقت انگیز برخی از جوانان نسل جدید که از عالم و آدم طلبکار هستند. هنوز برای قضاوت زود است اما به نظر موقعیت ها جفنگ کار خوب از آب در آمده و مزه دارد و البته از لودگی فاصله زیادی دارد.[/BCOLOR]
[BCOLOR=rgb(255, 255, 255)] [/BCOLOR]​

[BCOLOR=rgb(255, 255, 255)]

[/BCOLOR]​

[BCOLOR=rgb(255, 255, 255)] [/BCOLOR]
[BCOLOR=rgb(255, 255, 255)] [/BCOLOR]
[BCOLOR=rgb(255, 255, 255)]آلبوم: «طرح نو» با صدای سهیل نفیسی که پیش از این آلبوم های چون «ری را» را به بازار موسیقی عرضه کرده به بازار آمده. سبک کاری نفیسی جالب توجه است. قطعاتی آرام و با تنظیمی خلوت که شعر و کلام بر روی آن غالب است. قطعاتی چون «دانی که چیست دولت»، «هرگزم مهر تو» و «بخت از دهان دوست» از جمله قطعات شنیدنی آلبوم هستند که همگی از اشعار و غزلیات حافظ می باشد که با هنر نفیسی در کنار تک نوازی گیتار شنیدنی تر شده.[/BCOLOR]
[BCOLOR=rgb(255, 255, 255)] [/BCOLOR]
[BCOLOR=rgb(255, 255, 255)]

​

[/BCOLOR]
[BCOLOR=rgb(255, 255, 255)][/BCOLOR]
[BCOLOR=rgb(255, 255, 255)] [/BCOLOR]
[BCOLOR=rgb(255, 255, 255)]نمایش خانگی: «فروشنده» ساخته ی اصغر فرهادی قرار بوده که دیروز به شبکه نمایش خانگی بیاید. اگر اتفاق خاصی نیفتاده باشد امروز باید در دسترس باشد. تولید کنندگان فیلم تصمیم گرفته به فاصله کم از اکران فیلم، اثر را راهی بازار کنند. فیلم نیاز به معرفی خاصی ندارد مطمئنا آن قدر از این فیلم شنیده اید که نیازی به توضیح و تفسیر نداشته باشد. «فروشنده» بهترین کار فرهادی نیست، اما با همه ی معایبش یک سرو گردن از خیلی آثار سینمایی روز ایران بالاتر است. می دانید که شهاب حسینی و ترانه علیدوستی در فیلم بازی می کنند داستان تعـ*رض به یک خانم هنرپیشه است و...[/BCOLOR]
[BCOLOR=rgb(255, 255, 255)] [/BCOLOR]
[BCOLOR=rgb(255, 255, 255)]

​

[/BCOLOR]
[BCOLOR=rgb(255, 255, 255)] [/BCOLOR]
[BCOLOR=rgb(255, 255, 255)] [/BCOLOR]
[BCOLOR=rgb(255, 255, 255)]کیوسک: «تجربه» حالا مرتب تر منتشر می شود و شماره جدید روی کیوسک آمده با تصویر روی جلدی از هوشنگ ابتهاج به بهانه انتشار «بانگ نی» منظومه بلند شاعر بلند آوازه ایرانی. پرونده ابتدایی هم راجع به ابتهاج است. «سوگواری برای شوالیه ها» نوشته مرتضا کربلایی لو در بخش ادبیات امروز ایران بررسی شده و گذری به دنیای نویسندگی کاظم رضا پرونده دیگر این بخش است.[/BCOLOR]
[BCOLOR=rgb(255, 255, 255)] [/BCOLOR]​

[BCOLOR=rgb(255, 255, 255)]

[/BCOLOR]​

[BCOLOR=rgb(255, 255, 255)]
ترجمه تازه ای از بیگانه کامو و در گذشت لئونارد کوهن و انتشار کتاب تازه ای از احمد پژمان در حوزه موسیقی از مطالب این شماره است.[/BCOLOR]
[BCOLOR=rgb(255, 255, 255)]
«می سی سی پی نشسته می میرد» پرونده ی صحنه است و بهرام دبیری و نمایشگاهش در بخش گالری در کنار نمایشگاه آثار پیمان هوشمندزاده و «نفس» که پرونده سینمایی این شماره است. «تجربه» به مانند همیشه در صفحات انتهایی کلی پیشنهاد فرهنگی در حوزه سینما و کتاب و موسیقی دارد به علاوه داستان کوتاه هایی برای خواندن و اشعاری برای تمرین لطافت.[/BCOLOR]
[BCOLOR=rgb(255, 255, 255)][/BCOLOR]
[BCOLOR=rgb(255, 255, 255)] [/BCOLOR]
[BCOLOR=rgb(255, 255, 255)]کتاب: «در باب مشاهده و ادراک» کتاب کوچک و جمع و جوری است. از آلن دوباتن با ترجمه امیر امجد در انتشارات نیلا. کتاب ده بخش خواندنی با سر فصل های جذاب دارد. «در باب اعتبار»، «در باب کار و خشنودی»، «در باب کمدی» و «در باب مردان مجرد» که همگی روان و خواندنی جذاب است. کتاب کلا صد صفحه دارد وهر جایی می شود مطالعه اش کرد.[/BCOLOR]
[BCOLOR=rgb(255, 255, 255)]
بریده ای از کتاب: «هیچ کس عاشق مآب تر از آن کس نیست که کسی ندارد تا عاشقش شود»[/BCOLOR]
[BCOLOR=rgb(255, 255, 255)] [/BCOLOR]
[BCOLOR=rgb(255, 255, 255)]

​

[/BCOLOR]​

 

[Behtina]

[BCOLOR=rgb(255, 255, 255)]

برترین ها - ایمان عبدلی:​

[/BCOLOR]
[BCOLOR=rgb(255, 255, 255)]

​

[/BCOLOR]
[BCOLOR=rgb(255, 255, 255)]

نمایش خانگی: فیلم «من» به کارگردانی سهیل بیرقی به شبکه نمایش خانگی آمده.فیلمی که باید با اله مان های حسی به آن نزدیک شد و خیلی در شاقول روایت و فیلمنامه به آن نگاه نکرد. «من» ایراداتی در روابط علی و منطق داستانی دارد، اما در مجموع سرگرم کننده و خوش ساخت است. در حقیقت فیلم پرتره ای است از داستان یک زن به نام «آذر» با بازی لیلا حاتمی که از خلاف هر چه که فکرش را کنید انجام می دهد.​

[/BCOLOR]
[BCOLOR=rgb(255, 255, 255)]

حاتمی در این نقش ابعاد دیگری از توانایی هایش را به نمایش می گذارد، در کنار امیر جدیدی و بهنوش بختیاری که هر دو در سطح قابل قبولی ایفای نقش کرده اند. «من» انتخاب مناسبی برای خرید و تماشاست اگر که فقر داستانش را تحمل کنید، می توانید از کنایه ها و مزه های فیلم هم حظ ببرید به هر حال فیلم جزو محبوب های بخش «نگاه نو» جشنواره سال قبل بود.​

[/BCOLOR]
[BCOLOR=rgb(255, 255, 255)]

​

[/BCOLOR]

[BCOLOR=rgb(255, 255, 255)]

[/BCOLOR]​

[BCOLOR=rgb(255, 255, 255)]

​

[/BCOLOR]
[BCOLOR=rgb(255, 255, 255)]

​

[/BCOLOR]
[BCOLOR=rgb(255, 255, 255)]

کیوسک: روزنامه «قانون» بعد از دوره ای توقیف به کیوسک ها برگشته. در روزگار عسرت روزنامه های ایرانی و در حالی که آن ها آشکارا از سایت ها و خبرگزاری عقب افتاده اند، «قانون» جزو معدود روزنامه هایی است که به معنای واقعی کلمه تولید کننده است و گزارش های اختصاصی دارد. «قانون» در سری جدید تعداد صفحات طنز را افزایش داده ، صفحاتی را هم مختص به کودکان دارد. در واقع هویت این روزنامه از دو جهت بی همتاست؛ صفحات پر شمار طنز و صفحات کودکان. گفت و گوهای خواندنی در حوزه سیاست و توجه ویژه به محیط زیست از بخش های فکر شده این جریده است. ضمن این که «قانون» گزارش های حقوقی و اجتماعی افشاگرانه ای هم دارد. شاید تنها نقا ط ضعف این روزنامه فرهنگ و هنر و حوادث است، البته بخش ورزشی هم در سطحی قابل قبول ارائه می شود.​

[/BCOLOR]
[BCOLOR=rgb(255, 255, 255)]

​

[/BCOLOR]
[BCOLOR=rgb(255, 255, 255)]

​

​

[/BCOLOR]
[BCOLOR=rgb(255, 255, 255)]

​

[/BCOLOR]
[BCOLOR=rgb(255, 255, 255)]

​

[/BCOLOR]
[BCOLOR=rgb(255, 255, 255)]

خورجین: «او» ساخته پائول ورهوون کارگردان صاحب نام هلندی از جمله آثار تمجید شده امسال است. فیلمی که در رقابت با «فروشنده» فرهادی برای کسب اسکار بهترین فیلم خارجی قرار دارد. فلیم نگاه تازه و عجیبی به مساله ی رابـط*ـه دارد.عجیب تا حدی که بعضی لحظات فیلم را نمی توانید قبول کنید. داستان با سکانس تجـ*ـاوز شروع می شود با پرداختی دردناک و در عین حال گیرا و در ادامه ما با روایت زنی آشنا می شویم که هدایت طراحی یک بازی کامپیوتری را دارد، بازی ای که به کاربران امکان ارضای امیال می دهد و در زندگی زن هم با فضای متناظر مواجهیم. زنی که چند بار مورد تجـ*ـاوز قرار می گیرد و پدری داشته که روزی مرتکب چند قتل رقت انگیز شده، فیلم کلی حرف دارد و از آن دست آثاری است که باید چند بار تماشایش کرد تا در درک و دریافت لایه های پنهانش موفق باشیم. تجربه تماشای «او» نه که اتفاقی دلچسب و آرام کننده باشد اما تجربه دنیای جدیدی است.​

[/BCOLOR]
[BCOLOR=rgb(255, 255, 255)]

​

[/BCOLOR]
[BCOLOR=rgb(255, 255, 255)]

​

​

[/BCOLOR]
[BCOLOR=rgb(255, 255, 255)]

​

[/BCOLOR]
[BCOLOR=rgb(255, 255, 255)]

​

[/BCOLOR]
[BCOLOR=rgb(255, 255, 255)]

اکران (ضد پیشنهاد): «هفت ماهگی» اثر هاتف علیمردانی از جمله آثاری بود که در جشنواره سال پیش خواهان زیاد داشت مردم به دلیل آن چه که در «کوچه بی نام» دیده بودند منتظر اثر جدید علیمردانی بودند، اما «هفت ماهگی» خیلی ضعیف تر از حد انتظار بود. حالا اکرانش هم اتفاق ویژه ای نیست کلی شخصیت سر درگم و با ستاره های اسم و رسم داری که همگی بد بازی کرده اند و اصلا مشخص نیست چگونه این همه بازی بد در یک جا جمع شده، حامد بهداد و باران کوثری زن و شوهر اصلی داستان هستند بهدا با هانیه توسلی ارتباط پنهانی دار و در حال خــ ـیانـت است از طرفی پگاه آهنگرانی از همسرش جدا شده در حال تلکه او می باشد پگاه خواهر بهداد است و با احمد مهرانفر ارتباط پنهانی دارد. مهرانفر در مغازه بهداد کار می کند، بازی های ضعیف گریم های اغراق شده داستان پر از خــ ـیانـت که درنیامده خلاصه که نبینید.​

[/BCOLOR]
[BCOLOR=rgb(255, 255, 255)]

​

[/BCOLOR]
[BCOLOR=rgb(255, 255, 255)]

​

​

[/BCOLOR]
[BCOLOR=rgb(255, 255, 255)]

​

[/BCOLOR]
[BCOLOR=rgb(255, 255, 255)]

​

[/BCOLOR]
[BCOLOR=rgb(255, 255, 255)]

تماشاخانه: نمایش «در» کاری از شهاب مهربان در تماشاخانه ارغنون در حال اجراست نمایشی بی ادعا از گروهی درس خوانده تئاتر که با الهام از کارهای تاگاتا کریستی ساختاری معمایی و جنایی در روایت تزریق کرده اند و با میزانسن متناسب با حال و هوای کار داستانی را تعریف می کنند که همه در آن در جایگاه متهم قرار می گیرند. «در» شروع کوبنده ای دارد و روایتی که تو در تودر پیش می رود با «در» هایی که در دکور به کار رفته، لایه هایی پنهانی از شخصیت آدم های معمولی و ملموس را پیش روی مخاطب می گذارد. انقدر ملموس که گاه خودمان را جای کاراکترها می بینیم. دیدن نمایش های این چنینی تماشای یک حال خوب است. البته میشد از حجم شوخی های اروتیک کار کم کرد و بر محتوا افزود اما چه کسی است که نداند همان شوخی ها هم اگر نباشد خیل ها نسبت به نمایش سمپات نمی شوند.​

[/BCOLOR]
[BCOLOR=rgb(255, 255, 255)]

​

[/BCOLOR]
[BCOLOR=rgb(255, 255, 255)]

​

​

[/BCOLOR]
[BCOLOR=rgb(255, 255, 255)]

​

[/BCOLOR]
[BCOLOR=rgb(255, 255, 255)]

​

[/BCOLOR]
[BCOLOR=rgb(255, 255, 255)]

آلبوم: مجموعه «راهه» برای همنوازی سنتور در 9 بخش تصنیف شده است. علی بهرامی فرد نوازنده ی سنتوری که پیش از این «ز بعد ما» را منتشر کرده بود در این آلبوم قطعات شگفت انگیزی مثل » «حریر» را عرضه کرده کارهایی که ذهن را به هر جایی می کشاند و پروازتان می دهد. از ویژگی‌های این مجموعه، استفاده از ساز‌های با گستره صوتی و صدادهی نامتعارف در کنار رویکردی متفاوت به موسیقی نواحی ایران است. حتی اگر گمان می کنید به موسیقی سنتی علاقه ندارید و یا تحمل شنیدن قطعات بدون کلان را ندارید شجاعت به خرج دهید و این آلبوم را بشنوید پشیمان نمی شوید.​

[/BCOLOR]
[BCOLOR=rgb(255, 255, 255)]

​

[/BCOLOR]
[BCOLOR=rgb(255, 255, 255)]

​

​

[/BCOLOR]
[BCOLOR=rgb(255, 255, 255)]

​

[/BCOLOR]
[BCOLOR=rgb(255, 255, 255)]

​

[/BCOLOR]
[BCOLOR=rgb(255, 255, 255)]

کتاب: «مردی با کبوتر» اثر رومن گاری با ترجمه لیلی گلستان کتاب کم حجمی است که ادبیات انتقادی و سیـاس*ـی دارد. داستان کابوی جوانی است که در مقر سازمان ملل پنهان شده تا صدای شکایتش را نسبت به نارسایی های این سازمان جهانی برساند. کتابی که در پلات و شخصیت خیلی چشمگیر نیست، خصوصا نسبت به دیگر کارهای رومن گاری نظیر: «خداحافظ گری کوپر» اما در هر صورت رومن گاری موفق شده داستانش را پیش ببرد و با مطالعه این کتاب بهتر در می یابید که چگونه یک نویسنده قدرتمند می تواند داستانی نه چندان جذاب را به خوبی روایت کند.​

[/BCOLOR]
[BCOLOR=rgb(255, 255, 255)]

​

[/BCOLOR]

[BCOLOR=rgb(255, 255, 255)]

[/BCOLOR]​

[BCOLOR=rgb(255, 255, 255)]

بریده ای از کتاب: «مردم که همیشه گیرنده بوده اند، فقط مانده که بگویی: آزادی، برابری، برادری. فورا با این حرف به سویت می آیند، دل ها در مشت و آن وقت می توانی همه شان را جمع کنی» ​

[/BCOLOR]

 

[Behtina]

معرفی کتاب «تاریخ موسیقی غرب»​

اثری که بنای بررسی آن را داریم، نکات ارزشمند، موجز و در عین حال مبسوطی از تاریخ موسیقی غرب دارد که بیشتر از دوران قرون وسطی تا دیگر سبک ها و جریانات اثرگذار موسیقی در دوران مدرن را در بر می گیرد و طرحی جامع را برای شنیدن و درک موسیقی فراهم می آورد.​

ماهنامه هنر موسیقی - میثم میریان: شکل گیری جریانات تاریخ انگارانه در هنر و موسیقی که از اواخر دوران رومانتیک آغاز شد، سهم ارزشمندی در شناخت و معرفی سبک های هنری برعهده دارد. کتاب های تخصصی تاریخ موسیقی غرب، از زمان نگارش تاکنون، براساس ساختار مدون و نظام محتوایی که به طور عمده از دیگر کتاب های تاریخی هنر پیروی می کند، نوشته و تدوین شده است؛ هر چند تعیین مرزهای دقیق سبک های هنری در هر یک از کتب، اندکی متفاوت می نماید و تعیین دقیق سبک هنرمندان را با تردیدهایی همراه کرده است.

اثری که بنای بررسی آن را داریم، نکات ارزشمند، موجز و در عین حال مبسوطی از تاریخ موسیقی غرب دارد که بیشتر از دوران قرون وسطی تا دیگر سبک ها و جریانات اثرگذار موسیقی در دوران مدرن را در بر می گیرد و طرحی جامع را برای شنیدن و درک موسیقی فراهم می آورد.

​

مقدمه

کتاب پیش رو شامل هشت بخش است و در مجموع 35 فصل دارد که به طور سلسله وار به تبیین و شرح تاریخ موسیقی غرب از دوران باستان تا دوران مدرن می پردازد. این بررسی اجمالی دربر دارنده مطالب ارزشمند اعم از شرح و تفسیر سبک ها، فرم های موسیقی در دوران مختلف و آثار آهنگ سازان است. مهم ترین بخش های این کتاب که به آن ها پرداخت شده، عبارت است از:

1. دوران باستان؛
2. قرون وسطی (1400-800)؛
3. رنسانس (1600-1400)؛
4. باروک (1750- 1600)؛
5. کلاسیک (1820- 1750)؛
6. رمانتیک (1900-1820)؛
7. موسیقی قرن بیستم؛
8. موسیقی پاپ، جَز و راک.

فصول اول، دوم و سوم

بخش آغازین کتاب به بررسی آثار موسیقی دوران باستان اشاره دارد که به ویژگی های موسیقی در فرهنگ های باستانی یونان و رم باستان اشاره دارد. هر چند بیان موضوع در کتاب به منظور ورود به بحث لازم به نظر می رسد، اما توضیحات بسیار موجز آن مدخلی را برای ورود به بحث موسیقی قرون وسط باز نمی کند. اشاره سریع و بدون پرداخت دقیق به موسیقی یونان که به عنوان واسط موسیقی در دنیای غرب از آن یاد شده و دارای منابع ارزشمند تحقیق و بررسی است، از بخش های نادیده گرفته شده کتاب است.

مقدمه ای تاریخ نگارانه و فهرست گونه در ابتدای هر فصل، دسته بندی مناسبی را برای بررسی اجمالی و آشنایی خوانندگان فراهم کرده است که در این کتاب به آن اشاره شده است. هر بخش از کتاب از فصول مجزایی تشکیل شده است که به طور مبسوط به شرح و توصیف موسیقی و توجه به سبک های موسقی، اجراهای موسیقی، ژانرهای شعر، حضور پلی فونی، آوازهای مذهبی و غیرمذهبی، سازها و تکامل آثار موسیقی پرداخته است. (صص 37- 30)

طرح کلی کتاب از پاره ای موضوعات یکسان تشکیل شده که عبارت است از بیان زمینه های تاریخی و موضوعی هر دوره، ویژگی های موسیقایی هر سبک، دوره و ژانرها، حضور و نقش پلی فونی، آهنگ سازان، مکاتب هنری، موسیقی مذهبی و غیرمذهبی، پارتیتورها و آثار ضبط شده، نوتاسیون و تکامل آن و چندین شیوه نت نویسی را اعم از مدال، مسنورال و فرانکونین که از بخش های مهم این دوره است، تشریح کرده است. (صص 89- 81)

​

فصل چهارم

فصل چهارم که به سبک باروک اشاره دارد و در آن دیگر تحولات بنیادین بر اعتلای هنر نمایش و تئاتر دوران باروک را بررسی می کند. مضامین مهم در تئاتر، موسیقی، گسترش هارمونی، گسترش آنسامبل و ارکستراسیون به عنوان پُلی میان موسیقی عصر پیش از خود (رنسانس) و عصر موسیقی کلاسیک است.

حضور «پاترون» و حامیان موسیقی هم در قالب اشرافیت و در قالب کلیسا منجر به خلق آثار ارزشمندی در موسیقی این عصر شده است. آثار موسیقی «هندل» تا موسیقی «باخ» و حضور دانشمندان و فلاسفه آن عصر همچون «گالیله»، «بیکن»، «کپلر»، «لایبنیتس»، «دکارت» و «اسپینوزا» و نقاشان مهمی چون «روبسن»، «وان ایک»، «ال گرکو» و «ولاسکز» نویدی بر عصر طلایی هنر در این عصر به شمار می آید.

اپرا به عنوان نماد صلابت و تلفیق هنر موسیقی، رقـ*ـص، نمایش و داستان، به نوعی زاده این عصر به شمار می آید که علاوه بر زادگاه خود در ایتالیا و شهرهای مهمی چون فلورانس، ونیز، ناپل، به دیگر کشورها و دیگر زنان ها ون فرانسه و آلمان نیز رسوخ کرد.

وجود پاسیون (مصائب مسیح) در کنار دیگر سبک های پاسیون همون پِلَن شان، اواتوریو، کُرال، پلی فونی و... از مهم ترین دستاوردهای این عصر است. اما حضور بی رقیب موسیقی سازی و تکامل سازهای بادی برنجی و چوبی و فرم سوییت و فوگ خود پُلی را برای تبدیل به دیگر فرم ها و سبک های عصر کلاسیک فراهم آورد. (صص 121- 106)

فصول پنجم و ششم

فصل پنجم که اختصاص به عصر کلاسیک دارد، به عنوان عصر آغازگر موسیقی ارکسترال و حضور سمفونی و ارکستراسیون مورد توجه است و حضور آهنگ سازان برجسته ای چون «هایدن»، «موتسارت» و «بتهوون» که مکتب وین اول را شکل دادند. مهم ترین نتیجه این گذر تاریخی است.

عصر سونات و کنسرتو، دیورتیمنتو و اپراهای پر از جنب و جوش موتسارت همچون عروسی فیگارو، دون جوانی و اوراتوریوی مسیح اثر هایدن و رکوییم ماندگار موتسارت و عصری که سمفونی نهم بتهوون آغازگر رمانتیسیسم در موسیقی است، موسیقی این عصر را با اندیشه های عصر رمانتیک و شعر آلمانی پیوند می زند. (ص 131)

​

اندیشه های شاعرانی همچون «شیلر»، «گوته»، «ریختر»، «هاینه» و... و ظهور و پیشرفت علم در عرصه های مختلف که خود نمود تغییرات بنیادین این عصر و از مصادیق رمانتیسیم در هنر به شمار می آید، اپراهای آلمانی را با آرمانگرایی خاصی همراه کرده است که تا پیش از آن وجود نداشت. آثار عظیم «واگنر» با طرح لایت موتیف خود پرسوناژها و شخصیت هایی را خلق کرده و به ایده ظهور رساند که در تاریخ اپرا کم نظیر می نماید. ابعاد ارکستر که تا پیش از آن هنوز مهجور باقی مانده بود، توسط واگنر و در اپراهایش جانی دوباره یافت. (ص 157)

تصویرسازی در قالب موسیقی که بیانگر نوعی از موسیقی برنامه ای بود به همراه موسیقی مجلسی، محملی جدید برای ارائه موسیقی بود. نمود و حضور سبک ناسیونالیسم پای دیگر آهنگ سازان از کشورهایی همچون روسیه، نروژ، ایتالیا، فرانسه، فنلاند، چکسلواکی، لهستان و اسپانیا را به این جرگه باز کرد و اثار شاخصی در طی این دوران برجای گذاشت که نشان از روح ملی گرایی و رنگ و بویی میهن پرستانه با تکیه بر تاریخ و فرهنگ هر یک از این کشورها دارد. اما درنهایت قرن بیستم آغازگر تغییراتی بنیادین در سبک و تکنیک در عرصه هنر و به ویژه موسیقی بود.

سنت هایی جدا از فرهنگ غربی پیش از خود، تغییر در شیوه موسیقی و نگاه متفاوت به مواد موسیقایی جدید را به همراه آورد. (صص 180- 173)

امپرسیونیسم در موسیقی نگاهی نو را در درک آثار هنری فراهم کرد و به دنبال آن دیگر سبک ها، چون اکسپرسیونیسم و دودکافونیک و موسیقی سریل راه را هموارتر کردند. نئوکلاسیسم خود را از قید و بندهای گذشته رهانید و آمریکا به عنوان محملی جدید برای هنرمندان، پذیرای سیر آهنگ سازان نوگرا شد.

حضور اقتصاد بر پایه نظرات جدید در عرصه تولید توانست با دوپارگی بین روبنا و زیربنا صورتی جدید از فرهنگ و سیاست بر پایه اقتصاد به عنوان زیربنا را تحکیم کند. توجه به دیگر جنبه های دانش هنری، چون شناخت موسیقی ملل دیگر کشورها و فرهنگ های غیراروپایی و آمریکایی بسترهای جدیدی از توسعه هنر و دانش را به همراه داشت.

مضامین و سبک های جدید تنها به فاصله کمی از هم به وجود می آمدند. هنرهایی چون مینی مالیسم، هنر مفهومی، پاپ آرت، آپ آرت، فراکتالیسم زاده این نوع تفکر و نگاه به فلسفه هایی بود که در آثار هنرمندانی چون «جان کیج»، «فلدمن» و دیگران موج می زد و تجربه های نو در زمینه موسیقی الکترونیک و نوار مغناطیس در خلال سال های بعد از جنگ جهانی افق های نوینی را پیش روی هنرمندان باز کرد.

سازهای غیرمتعارف و سازهای الکترونیک و مالتی مدیا و حضور پررنگ رسانه مهمترین تحولات چند دهه گذشته بوده که آثار نوینی در عرصه هنر بر جای گذاشته اند. (صص 210-187)

فصول هفتم و هشتم

آخرین فصول کتاب اشاره ای به موسیقی پاپ و دیگر اسلاف آن همچون جَز، راک و دیگر سبک های موسیقی در میان مردم دارد. از این رو در تاریخ فرهنگ موسیقی عامه از اهمیت بسیاری برخوردار است و اغلب در محیط های شهری و حتی جوامع روستایی نیز ردش و نمو یافته است. بالادهای روستایی، موسیقی راک، جز، ریتم های بلوز و گاسپل از مهم ترین و موفق ترین اشکال این نوع موسیقی به شمار می آید.

اشاره ای ارزشمند به انواع موثر ترانه ها طی این دوران شامل ترانه های جنگ داخلی، ترانه های میهنی، ترانه های سربازی، ترانه های خانگی و موسیقی مردم پسند پس از جنگ، آثار ضبط شده موسیقی و نخستین موسیقی های پخش شده از رادیو و نمایش موزیکال مهم ترین نمونه های این تاثیر به شمار می آیند.

​

در دیگر فصول انتهایی کتاب اشاره مختصری درباره انواع سبک های جز همچون (سوئینگ) و دیگر سبک ها همچون بلوز، رگتایم و انواع سبک های جز چون دیکسیلند، بیباپ، کول جز، فری جز (جز ازاد) در کنار دیگر سبک ها همچون راک، کانتری، راک اند رول، ناولتی راک {راک ابتداعی}، فوکت راک، وست کوست راک (راک ساحل غربی)، هوی متال، پانک، رپ، و... مهم ترین جاذبه های آن ها برای خوانندگان این سبک ها مطرح کرده است (صص 270-248)

بررسی دیگر آثار مرتبط در حوزه تاریخ موسیقی

کتاب حاضر تحت عنوان «تاریخ موسیقی غرب» نوشته «هیو اِم میلر» و «دِیل کاکرِل» که با ترجمه «پیام روشن» و ویراستاری «علیرضا سیداحمدیان» در سال 1393 توسط انتشارات ماهور به چاپ رسیده و به نوعی در ادامه کتاب هایی از این دست است که پیش از این نیز تحت عنوان تاریخ موسیقی نوشته «ری بِنِت» و با ترجمه همین مترجم و تلاش نشر ماهور، برای نخستین بار در سال 1384 ترجمه و منتشر شده بود.

هرچند کتاب حاضر نکات ارزشمند بیشتر و شرح مبسوط تری در زمینه نگاه و نگرش به تاریخ موسیقی غرب دارد، اما به نظر می رسد سبک و سیاق دسته بندی مطالب در هر بخش از کتاب، از یک شیوه مشخص نگارش همانند کتاب های تاریخ موسیقی پیروی می کند که اثر پیش گفته نیز دارای انطباق در شکل، محتوا و قالب است.

هرچند نگاه امروز در تالیبف کتاب جامع تاریخ موسیقی عقیده بر این دارد که صِرف خواندن مسائل تاریخ موسیقی و آثار صِرف آهنگ سازان بدون بررسی دقیق و آنالیتیک (تحلیلی) آثار آن ها قابل درک و دریافت نیست و نیازمند شنیدن آثار صوتی پالایش شده و ویراست شده برای خوانندگان این دست آثار است. به زبانی دیگر بیان صرفا تاریخی که تنها بیان کننده جنبه هایی از تاریخ موسیقی است و خواننده را از درک لایه های پنهان در اثر و جنبه های ارزش گذارانه موسیقی بی نصیب می کند اهمیت چندانی ندارد. از این رو سعی بر آن شده که کتاب های موسیقی همواره بستری را برای طرح شنیداری آثار بحث شده کتاب در قالب لوح های فشرده به همراه داشته باشد تا این فرایند با درک بهتر صورت پذیرد.

هرچند بررسی های محتوایی کتاب از منظر گسترش ایده های موسیقایی، توجه به فرم و سبک، دوره ها و مکاتب موسیقی بر بار محتوای کتاب افزوده شده است و آن را به کتابی کاربردی (پراکتیک) و پذیرفتنی برای علاقه مندان به بررسی های تاریخی موسیقی تبدیل کرده است.

منابع:

1. رُی، بنت. 1384. تاریخ موسیقی. مترجم: پیام روشن- تهران: انتشارات ماهور. چاپ اول.

2. کیمی یِن، راجر. 1384. درک و دریافت موسیقی. مترجم: حسین یاسینی. تهران: انتشارات چشمه. چاپ پنجم.

3. ناصری، فریدون، 1382، فرهنگ جامع اصطلاحات موسیقی. تهران: انتشارات روزنه. چاپ دوم

4. وجدانی، بهروز. 1377. فرهنگ تفسیری موسیقی. تهران: انتشارات یاسمن. چاپ دوم.

5. Matthews, max wade; Thompson wendy. 2002. The encyclopedia of music. First pub by hermes house (anness pub), New York.​

​

 

[Behtina]

[BCOLOR=rgb(255, 255, 255)]برترین ها - ایمان عبدلی:[/BCOLOR]
[BCOLOR=rgb(255, 255, 255)] [/BCOLOR]
[BCOLOR=rgb(255, 255, 255)]تماشاخانه: «حادثه در ویشی» به کارگردانی منیژه محامدی بر اساس متنی از آرتور میلر در تماشاخانه ایرانشهر در حال اجراست. «حادثه در ویشی» از جمله جدی ترین کارهای این شب های تئاتر پایتخت است.[/BCOLOR]
[BCOLOR=rgb(255, 255, 255)] [/BCOLOR]
[BCOLOR=rgb(255, 255, 255)]نمایش در مورد آدم هایی است که درگیر جنگ اند، در قلب اروپا با گریزی که متن به حادثه هولوکاست می زند، نمایش را در سه سطح به مخاطب عرضه می کند. لایه رویی شاید قصه هولوکاست و فاجعه ای است که حالا منکر کنندگانی هم دارد. لایه ی دوم مساله فاشیسم است که با مجوز انجام می شود و هر کدام از ما با قواعدی ایدئولوگ آن را می پذیریم و سطح سوم مساله و ماهیت وجود و اساس مرگ و زندگی است.[/BCOLOR]
[BCOLOR=rgb(255, 255, 255)] [/BCOLOR]​

[BCOLOR=rgb(255, 255, 255)]

[/BCOLOR]​

[BCOLOR=rgb(255, 255, 255)]
البته که زمان چنین نمایشی برای طرح و بحث های این چنینی کافی نیست، اما نمایش به خوبی و با توجه به بضاعتش ذهن بیننده را درگیر می کند. زبان اکسپرسیونیستی کار که البته با یک رئالیسم به اندازه، ترکیب شده انتخاب مناسبی برای چنین موضوعی است. اکسپرسیون کار آن قدر اغراق آمیز و شلخته نیست و درصدی از واقع گرایی را با خودش دارد. چون متن به اندازه کافی دهشتناک است. در ضمن مضمون شاخص کار شاید دعوت کارگردان به عدم انفعال روشنفکران است. او گویی می خواهد بگوید که روشنفکر دیکتاتور را دیکتاتور می کند، با انفعالش و با خوشبینی کاذب به آینده ی نامعلوم.[/BCOLOR]
[BCOLOR=rgb(255, 255, 255)][/BCOLOR]
[BCOLOR=rgb(255, 255, 255)] [/BCOLOR]
[BCOLOR=rgb(255, 255, 255)]اکران(ضد پیشنهاد): «گیتا» ساخته مسعود مددی روی پرده سینماهاست. یک فیلم اولی که البته بیشتر می شود نوشت تله فیلم اولی! اثری فاقد پیچیدگی لازم برای شخصیت پردازی یک کار سینمایی و البته بدون هیچ گونه خلاقیت بصری با دوربینی که در ساده ترین حالت تصاویر را ضبط کرده و فیلمنامه ای شلخته که در پرورش کاراکترهای داستان سردرگم عمل می کند.[/BCOLOR]
[BCOLOR=rgb(255, 255, 255)] [/BCOLOR]​

[BCOLOR=rgb(255, 255, 255)]

[/BCOLOR]​

[BCOLOR=rgb(255, 255, 255)]
داستان یک پسر با مادری که او را به دنیا آورده و مادر دیگری که او را بزرگ کرده. در تمام لحظات اثر نمی دانید باید دلبسته ی کدام یک از شخصیت ها باشید و همین باعث می شودد که فیلم خسته و دلزده تان کند. «گیتا» را نبینید. مشابه اش چه درفرم روایت، چه در مضمون در همین تلویزیون خودمان یافت می شود. بیچاره مریلا زارعی و حمیدرضا آذرنگ که تلاش هایشان بی نتیجه مانده![/BCOLOR]
[BCOLOR=rgb(255, 255, 255)][/BCOLOR]
[BCOLOR=rgb(255, 255, 255)] [/BCOLOR]
[BCOLOR=rgb(255, 255, 255)]کیوسک: دو ماهنامه «آنگاه» روی کیوسک آمده. نشریه ای فرهنگی که از جمله نشریات تک موضوعی است؛ یعنی دویست صفحه نشریه کلا به یک موضوع اختصاص دارد. کافه و کافه نشینی. «آنگاه» در طرح و بسط موضوع موفق عمل می کند و بحث کافه نشینی و تبار و جایگاه آن را به خوبی پردازش می کند.[/BCOLOR]
[BCOLOR=rgb(255, 255, 255)] [/BCOLOR]​

[BCOLOR=rgb(255, 255, 255)]

[/BCOLOR]​

[BCOLOR=rgb(255, 255, 255)]
این دوماهنامه بحث کافه نشینی و جایگاه آن میان روشنفکران را از دهه 40 شروع می کند و به دهه نود می رسد. گریز به کافه نشینی های مرتضی کیوان و تسلط حلقه چپ بر افکار وعقاید او و یا مصاحبه با لیلی گلستان و مرور اندیشه های ابراهیم گلستان و تاثیر کافه نشینی ها آن دهه بر روند فرهنگ و هنر و تولیدات فرهنگی و رفاقت ها و دشمنی های نامداران آن زمان از خواندنی های «آنگاه» در اولین قدم است.[/BCOLOR]
[BCOLOR=rgb(255, 255, 255)][/BCOLOR]
[BCOLOR=rgb(255, 255, 255)] [/BCOLOR]
[BCOLOR=rgb(255, 255, 255)]نمایش خانگی: «آبنبات چوبی» ساخته ی حسین فرحبخش، کاری است که می شود برای تماشا در منزل انتخابش کرد. فیلم داستان دختر و پسری است که قصد خروج از کشور را دارند، با این قید که خانواده دختر سنتی اند. درامی خانوادگی و جنایی که البته پایان تلخ دارد و سعی کرده همانند تمام درام های جنایی غافلگیری داشته باشد.[/BCOLOR]
[BCOLOR=rgb(255, 255, 255)] [/BCOLOR]​

[BCOLOR=rgb(255, 255, 255)]

[/BCOLOR]​

[BCOLOR=rgb(255, 255, 255)]
فیلم البته مشکلات زیادی دارد. دیر داستان را شروع می کند و یا گره ای که دیر بسته می شود. همچنین بازی ضعیف سحر خانم قریشی در کنار تک سکانس ضعیف شقایق فراهانی که در کنار شخصیت قابل پیش بینی عطاران، جملگی به فیلم ضربه زده. اما با همه ی این ها اگر یک فیلم متوسط سرگرم کننده برای تماشا در منزل می خواهید، «آبنبات چوبی» انتخاب بدی نیست. البته مساله آخر موسیقی پرحجم خودنمایانه است که کمی تحمل می خواهد![/BCOLOR]
[BCOLOR=rgb(255, 255, 255)][/BCOLOR]
[BCOLOR=rgb(255, 255, 255)] [/BCOLOR]
[BCOLOR=rgb(255, 255, 255)]کتاب: «بانوی بهشتی» اثری است در قالب داستان کوتاه با شش داستان از پنج نویسنده لهستانی. کتابی از سری کتاب های جیبی نشر ماهی. خواندن این کتاب یک آورده ی قابل توجه دارد. این که شما با مطالعه ی چند داستان با لهستان و مصیبت هایش به طور کامل آشنا می شوید. لهستانی که زیر چکمه های روسیه تزاری زبانش را هم از دست رفته می دید و به مرور با شعر و ادبیات زبانش را نجات داد.[/BCOLOR]
[BCOLOR=rgb(255, 255, 255)] [/BCOLOR]​

[BCOLOR=rgb(255, 255, 255)]

[/BCOLOR]​

[BCOLOR=rgb(255, 255, 255)]
کتاب در حجمی کم اما با نثری قدرتمند و متنوع هر آنچه از تاریخ استبداد و وابستگی نیاز است، پیش رویتان می گذارد. یعنی فقط ادبیات و بازی با واژه ها نیست. چیزهایی بیشتر دارد. تجربیاتی شاید بعضا مشترک که واکنش همدلانه ما را بر می انگیزد. منظور از تجربیات مشترک تجـ*ـاوز بیگانگان و زیاده خواهی قدرت های بزرگ است.[/BCOLOR]
[BCOLOR=rgb(255, 255, 255)]
«انبوه زندانیان در انواع لباس های راه راه خطوط آهن و در نوار باریک سایه ها، دراز کشیده بودند و به سنگینی و نامنظم نفس می کشیدند. هرازگاهی چند کلمه ای به زبان خودشان رد و بدل می کردند و بی حال و بی اعتنا چشم دوخته بودند به آدم های موقر با یونیفرم های سبزرنگ به سبزی درختان نزدیک، ولی غیرقابل دسترس به برج کلیسای دوردستی که ناقوس هایش هم اکنون به نماز فرا می خواندند»[/BCOLOR]
[BCOLOR=rgb(255, 255, 255)][/BCOLOR]
[BCOLOR=rgb(255, 255, 255)] [/BCOLOR]
[BCOLOR=rgb(255, 255, 255)]خورجین: فیلم «نیش» یا «کلاهبرداری» اثر ماندگار جرج روی هیل محصول سال 1973 که اسکار همان سال را هم گرفت. یک داستان جذاب و غافلگیر کننده درست و حسابی، از آن فیلم هایی که از فرط جذابیت شاید بخواهید دوباره تماشایش کنید. هنرنمایی پل نیومن و رابرت ردفورد نقطه ی اوج فیلم با داستان به شدت غافلگیر کننده ای که چند بار شگفت زده تان می کند و تا آخرین سکانس فیلم فریبتان می دهد. اگر لـ*ـذت سینما و قهرمان کلاسیک آن را می خواهید و اگر عاشق قصه و داستان هستید این اثر ماندگار را از دست ندهید.[/BCOLOR]​

[BCOLOR=rgb(255, 255, 255)]

​

[/BCOLOR]
[BCOLOR=rgb(255, 255, 255)]

​

​

[/BCOLOR]

 

[Behtina]

[BCOLOR=rgb(255, 255, 255)]

برترین ها - ایمان عبدلی:​

[/BCOLOR]
[BCOLOR=rgb(255, 255, 255)]

​

[/BCOLOR]
[BCOLOR=rgb(255, 255, 255)]

اکران(ضد پیشنهاد): دوفیلم کمدی روی پرده سینماهاست. یکی «چهار اصفهانی در بغداد» که نامش هم فیلمفارسی گونه است و دیگری «شاباش» از ساخته های حامد کلاهداری جوان و جنجالی. در «چهار اصفهانی...» با خانواده ای مواجهیم که ناخواسته درگیر جنگ می شوند و ماجراها یا شاید خرده ماجراهایی از آن ها را در فیلم می بینیم . فیلمی کلا بی در و پیکر که از کارتون های دوران بچگی هم کارتونی تر تصویر شده است.​

[/BCOLOR]
[BCOLOR=rgb(255, 255, 255)]

​

[/BCOLOR]

[BCOLOR=rgb(255, 255, 255)]

[/BCOLOR]​

[BCOLOR=rgb(255, 255, 255)]

​

[/BCOLOR]
[BCOLOR=rgb(255, 255, 255)]

فیلم یک اکبر عبدی دارد که صرفا جهت انجام وظیفه و دریافت مبلغی بازی کرده و اصلا قامت و کل اساس اش، آن قدر نیست که سینمایی بنامیم. از آن فیلم هایی که اگر برای تماشایش به سینما بروید، بعدش کلی فحش نثار خودتان خواهید کرد.​

[/BCOLOR]
[BCOLOR=rgb(255, 255, 255)]

«شاباش» اما بهتر است هم در ایده و هم در اجرا داستان حاجی بازاری که پول پیش خانه اش را در عروسی خواهرزاده اش شاباش می دهد و اینجا هم اکبر عبدی حضور دارد. یک کمدی نه چندان قدرتمند و مطمئنا اگر صبر کنید فیلم به نمایش خانگی بیاید و بعد ببینید ضرر نمی کنید، منتهی در قیاس با «چهار اصفهانی...» ، شاباش بهتر است. اما در کل هر دو را فراموش کنید به دیدن «خانه ای در خیابان چهل و یکم» بروید تنها فیلم ارزشمند روزهای سوت و کور قبل از شروع جشنواره فجر.​

[/BCOLOR]
[BCOLOR=rgb(255, 255, 255)]

​

[/BCOLOR]
[BCOLOR=rgb(255, 255, 255)]

​

​

[/BCOLOR]
[BCOLOR=rgb(255, 255, 255)]

​

[/BCOLOR]
[BCOLOR=rgb(255, 255, 255)]

​

[/BCOLOR]
[BCOLOR=rgb(255, 255, 255)]

تماشاخانه: «باغبان مرگ» بازنویسی محمد چرمشیر از داستان مک گراث که روایت گر یک قاتل زنجیره ای با بازی آتیلا پسیانی است. نمایش تا حد زیادی از سکوت بره ها و آنتونی هاپکینزتاثیر گرفته. تقابل خانم خبرنگار کنجکاو نمایش با قاتل زنجیره ای که 255 زن را کشته، با دیالوگ های افشاگرانه ای از شخصیت های نمایش همراه می شود که به نوعی آموزش دیالوگ نویسی هم هست. جملات هم جذاب است و هم حرکت دارد و هدف.​

[/BCOLOR]
[BCOLOR=rgb(255, 255, 255)]

​

[/BCOLOR]

[BCOLOR=rgb(255, 255, 255)]

[/BCOLOR]​

[BCOLOR=rgb(255, 255, 255)]

مارین ون هولک بازیگر جوان هلندی هم در ایفای نقش خبرنگار جوان موفق عمل کرده، نمایش متمرکزو سرراستی که هوای مخاطب کم حوصله ایرانی را دارد و به درازا نمی افتد. ضمن این که تعلیق چشمگیری هم دارد؛ دائما در انتظار آخرین قتل هستیم. قاتلی که انگشتان ظریفی دارد و اتفاقا مهربان است. «باغبان مرگ» را آروند دشت آرای کارگردانی کرده و تماشایش تجربه ظریف و قابل تاملی است.​

[/BCOLOR]
[BCOLOR=rgb(255, 255, 255)]

​

[/BCOLOR]
[BCOLOR=rgb(255, 255, 255)]

​

[/BCOLOR]
[BCOLOR=rgb(255, 255, 255)]

نمایش خانگی: «ناردون» ساخته ی فریدون حسن پور به نمایش خانگی آمده. حسن پور پیش از این آثاری چون «من و زیبا» و یا «وقتی همه خواب بودند» را ساخته. داستان «ناردون» در مورد اهالی یک روستا است که معضل عجیی دارند؛ قبرستان روستا جایی برای دفن ندارند و مجبورند اجساد را به روستای مجاور منتقل کنند.​

[/BCOLOR]
[BCOLOR=rgb(255, 255, 255)]

​

[/BCOLOR]

[BCOLOR=rgb(255, 255, 255)]

[/BCOLOR]​

[BCOLOR=rgb(255, 255, 255)]

فیلم پر است از بازیگران طنز تلویزیونی؛ از سیروس گرجستانی بگیرید تا امیر نوری و مهران غفوریان و شهرام قائدی و البته امین حیایی. ایده کار هم بدک نیست، به هر حال توقع متنی قوی و فیلمنامه ای شسته و رفته نداشته باشید. ضعف های زیادی در نگارش فیلمنامه وجود دارد، اما هر چه هست توانسته با چند شوخی متکی به نبوغ بازیگران خنده را به لب بیاورد و البته مهم تر از هر چیز شریف بماند.​

[/BCOLOR]
[BCOLOR=rgb(255, 255, 255)]

​

[/BCOLOR]
[BCOLOR=rgb(255, 255, 255)]

​

[/BCOLOR]
[BCOLOR=rgb(255, 255, 255)]

کیوسک: «اندیشه پویا» جدید روی کیوسک آمده با پرونده ای خواندنی در مورد ملک مهرداد بهار، فرزند ملک الشعرای بهار. پرونده ای که به تمام کوچه ها و پس کوچه های زندگی مهرداد بهار سرک می کشد و نشانمان می دهد که او چگونه از یک زندگی توده ای و سیـاس*ـی به یک زندگی فرهنگی و پژوهش محور شیفت می کند.​

[/BCOLOR]
[BCOLOR=rgb(255, 255, 255)]

​

[/BCOLOR]

[BCOLOR=rgb(255, 255, 255)]

[/BCOLOR]​

[BCOLOR=rgb(255, 255, 255)]

کلا این قسمت از ماهنامه «اندیشه پویا» که اختصاص به زندگی یک روشنفکر دارد، کم نظیر و خواندنی است. از دیگر خواندنی های این شماره می توان به مصاحبه با مسعود نیلی و بررسی مکتب نیاوران و نوع نگاه اقتصادی دولت روحانی اشاره داشت. در کنار مصاحبه ای با علی مصفا به مناسبت اکران «خانه ای در خیابان چهل و یکم» و البته پرونده ای در مورد رویارویی مشروطه خواهان و محمد علی شاه.​

[/BCOLOR]
[BCOLOR=rgb(255, 255, 255)]

این هفته روایت هم روی کیوسک ها آمد، با سلسله مطالبی خواندنی در مورد «رفاقت» کار روایتی ها حرف ندارد و هفته بعد مفصل در مورد آن ها خواهم نوشت، انتشارات ترجمان هم سلسله مقالاتشان را در قالب فصلنامه منتشر می کنند که شماره ی اول در دکه ها توزیع شده؛ ده هزار تومان، که خیلی خواندنی است.​

[/BCOLOR]
[BCOLOR=rgb(255, 255, 255)]

​

[/BCOLOR]
[BCOLOR=rgb(255, 255, 255)]

​

[/BCOLOR]
[BCOLOR=rgb(255, 255, 255)]

تلویزیون: روزگاری نه چندان دور «خندوانه» نیاز به توصیه نداشت، اما حال و روز این روزهای رامبد و برنامه اش خوش نیست. اتکا به مزه های نیما شعبان نژاد و کمدی هایی که بیشتر در جنگ های مناسبتی می دیدیم، سطح «خندوانه» را پایین آورده. در استندآپ ها هم انگار مهمانان به بن بست رسیده اند و نمی توانند خنده ای ایجاد کنند. دکورهم در سرد شدن فضا تاثیر منفی گذاشته و آیتم های میان برنامه هم، همان است که بود و تازگی ندارد شاه حسینی و دانیال هم که بیشتر شلنگ و تخته می اندازند. رامبد بهتر است برای جای خالی جناب خان کاری بکند و البته مدل گفت و گوها را هم جسورانه تر پیش ببرد.​

[/BCOLOR]
[BCOLOR=rgb(255, 255, 255)]

​

[/BCOLOR]
[BCOLOR=rgb(255, 255, 255)]

​

​

[/BCOLOR]
[BCOLOR=rgb(255, 255, 255)]

​

[/BCOLOR]
[BCOLOR=rgb(255, 255, 255)]

​

[/BCOLOR]
[BCOLOR=rgb(255, 255, 255)]

آلبوم: «گفتم نرو» با صدای محمد علیزاده منتشر شده، در هشت قطعه. آهنگسازی کار را میلاد ترابی و خودِ علیزاده و ادهمی انجام داده اند. ترانه ها را هم مهرزاد امیر خانی نوشته. آلبومی در امتداد فضای آثار علیزاده، قطعاتی ریتمیک هم غمگین ها و هم شادترها همه ریتمیک تنظیم شده اند و ملودی هایی که خیلی شبیه به آثار موسوم به استانبولی است و البته همراه با حزن صدای علیزاده که او را بیشتر از پیش شبیه به خوانندگان ترکیه می کند. ریتم و ترانه هایی ساده رمز موفقیت علیزاده است. گرچه که برخی بدعت های غلط و تعابیر نامناسب هم در کارهایش یافت می شود، اما در مجموع از یک حداقل استاندارد و برخوردار است.​

[/BCOLOR]
[BCOLOR=rgb(255, 255, 255)]

​

[/BCOLOR]
[BCOLOR=rgb(255, 255, 255)]

​

​

[/BCOLOR]
[BCOLOR=rgb(255, 255, 255)]

​

[/BCOLOR]
[BCOLOR=rgb(255, 255, 255)]

​

[/BCOLOR]
[BCOLOR=rgb(255, 255, 255)]

کتاب: فرانک ِ ولگرد ، یک روز برای سیرکردن خود وارد رستورانی بین‌جاده‌ای می‌شود و در آنجا غذا می‌خورد. صاحب رستوران که به دنبال کارگری می‌گردد، به او پیشنهاد کار می‌دهد. فرانک علاقه‌ای به ماندن ندارد، ولی با دیدن زن صاحب رستوران (کورا) به او علاقه‌مند می‌شود و تصمیم می‌گیرد تا پیشنهاد کار را قبول کند. پس از مدتی و با دوطرفه‌شدن علاقه، کورا و فرانک تصمیم می‌گیرند تا به نحوی شوهر کورا را به قتل برسانند​

[/BCOLOR]
[BCOLOR=rgb(255, 255, 255)]

​

[/BCOLOR]

[BCOLOR=rgb(255, 255, 255)]

[/BCOLOR]​

[BCOLOR=rgb(255, 255, 255)]

نگـاه دانلـود نوآر و جذاب با راوی ای که از فرط درست پرداخت شدن حتی روی «بیگانه» کامو هم تاثیر گذار بوده، نثر محاوره ای و شکسته ی داستان در کنار جذابیت ذاتی مضمون «پستچی همیشه دوبار زنگ می زند» را خواندنی می کند. کتابی که در نشر چشمه منتشر شده و بهرنگ رجبی آن را ترجمه کرده. رمان جنایی خواندنی می خواهید، بخرید و بخوانید.​

[/BCOLOR]
[BCOLOR=rgb(255, 255, 255)]

«می دونی چراغ ها که خاموش شد، دلم چی خواست؟ فقط تو رو فرنک. یعنی من اصلا ساحره ی بد جنس نبودم. فقط یه دختر کوچولو بودم که از تاریکی می ترسه»​

[/BCOLOR]

 

[Behtina]

برترین ها - ایمان عبدلی:

کیوسک: «سینما و ادبیات» با نیم ویژه نامه ای از «ژاک لوگ گدار» با عنوان سینما؛ خالص ترین قالب سرمایه داری، مطالبی درمورد سینمای این فیلمساز نامداری فرانسوی عرضه کرده است، نسبت سینمای گدار و موج نو، درام در سینمای گدار و تاثیر متن بر فیلمسازی او از جمله خواندنی های این نیم پرونده است.

میزگردی با عنوان دوربین در سینمای ایران که به مسائل مرتبط با فیلمبرداری در سینمای ایران می پردازد، با حضور ابراهیم حاتمی کیا، علیرضا زرین دست و هومن بهمنش که در ادامه با مطالبی در حوزه فیلم برداری همراه می شود، فوق العاده خواندنی است. سینمای هند و تاثیرش بر سینمای ایران از قابل توجه های این شماره است.
​

​

نسبت شعر و رمان، داستان کوتاهی از محمد بهارلو، گفتاری از امبرتو اکو و میزگردی در مورد طبقات اجتماعی در رمان ایرانی، از خواندنی های بخش ادبی «سینما و ادبیات» است. مجله ای که هیچ گاه از یک سطح کیفی تعریف شده پایین تر نمی آید.

«24» ویژه جشنواره فجر هم از دیگر مجلات خواندنی تازه به کیوسک آمده است. اگر طالب جشنواره هستید، این ماهنامه راهنمای مناسبی برای بدست آوردن اطلاعات کافی از فیلم های امسال جشنواره فجر است..


تماشاخانه: همیشه در این ستون از سالن های تئاتر و نمایش های در حال اجرا می نویسیم اما این بار یک پیشنهاد کم هزینه داریم. جشنواره تئاتر فجر روزهای آخرش را می گذراند ، نمایش های محیطی در تئاتر شهر و ایرانشهر و برج میلاد در حال برگزاری است عمدتا هم از ساعت 44 شروع می شود تا هف ادامه دارد هر نمایش بیشتر از نیم ساعت وقتتان را نمی گیرد. از همه جای ایران هنرمندانی جمع شده اند تا کارهایشان را عرضه کنند با تنوع موضوعی بالا، یعنی در این کارها هم چیزهایی راجع به اسطوره می بینید و هم با فرهنگ اقوام آشنا می شوید و حتی کارهایی کمدی وسرگرم کننده.
​

​

گمان نکنید چون به رایگان تماشا می کنید، پس کارها کم اهمیت و بی کیفیت است، از قضا کیفیت برخی کارها آن قدر بالاست که یقه تان را می گیرد و نمی توانید از محوطه تئاتر شهر دل بکنید. پیشنهاد خوبی است اگر حوصله کنید و با جمعی علاقه مند ساعتی را سراپا در سرمای بهمن به تماشای نمایش های محیطی اختصاص دهید. نمایش ها تا یازدهم بهمن ادامه دارد.


اکران: اوضاع سینما معمولا در روزهای منتهی به جشنواره فیلم فجر جالب نیست، قاعده کار این گونه است که فیلم ها ی بی پناه تر را در این دوره اکران می کنند، چون دوره صبر و انتظارمخاطبین پیگیرتر سینما برای شروع جشنواره فجر است. «وارونگی»، «خانه ای در خیابان چهل و یکم» دو اثر مورد قبول این روزهای سینماهاست، بقیه آثار ارزش سینما رفتن ندارند، حتی «هفت ماهگی».
​

​

فجر هم که امسال منحصر به تهران نمانده و در اقدامی خارج از قاعده برای جشنواره ها به شهرستان ها هم رسیده است. بدعتی که از دولت قبلی به یادگار مانده، اما به هر حال فرصت خوبی است که مخاطبان ساکن شهرستان هم چند اثر احتمالا امیدوارکننده مثل : «اسرافیل» ساخته آیدا پناهنده، «ماجرای نیمروز» ساخته ی محمد حسین مهدویان، «رگ خواب» ساخته حمید نعمت الله، «سارا و آیدا» ساخته مازیار میری، «بدون تاریخ بدون امضا» ساخته وحید جلیلوند، «نگار» ساخته رامبد جوان، «خفه گی» ساخته فریدون جیرانی، «فراری» رضا داود نژاد، «خوب بد جلف» ساخته پیمان قاسمخانی و حتی «قاتل اهلی» ساخته مسعود کیمیایی...را ببینند.


نمایش خانگی: «خاک آشنا» ساخته بهمن فرمان آرا پس از چند سالی که از اکرانش گذشته به شبکه نماشی خانگی رسیده، فیلم های فرمان آرا جهان داستانی خاص خودش را دارد همیشه هم طرفدارانی خاص را به دنبال خودش کشانده در «خاک آشنا»، رضا کیانیان، بابک حمیدیان، رعنا آزادی ور و رویا نونهالی نقش آفرینی می کنند.
​

​

دغدغه فیلم روشنفکر پسند است و حکایت یک نقاش منزوی است که به کنجی در روستایی پناه بـرده و تصمیم به بی عملی و انفعال گرفته. از طرفی خواهرزاده ی او در سن و سال جوانی شور و شر دارد و در نقطه ی مقابل قرار گرفته. تقابل این دو دیدگاه منجر به تغییراتی می شود که در داستان فرمان آرا پرداخت قابل قبولی دارد، هر چند که در پاره ای از سکانس ها شعاری به نظر می رسد.

به هر حال فیلم در زمره ی خوب های فرمان آرا نظیر: «خانه ای روی آب» یا «بوی کافورعطر یاس» نیست. مشکل عمده کار شاید ظرافت ناکافی در پرداخت شخصیت ها و عدم استفاده از عناصر بصری برای تناسب درونمایه داستان با محتوای فیلمنامه است. انگار محتوا و مضمون دائما خودش را به رخ می کشد و پرگو است.


کتاب: «هنر همچون درمان» اثری از دوباتن و آرمسترانگ با ترجمه مهرناز صباح که در نشر چشمه منتشر شده، در نگاه اول به عنوان شاید تصور کنید کتابی است مخصوص علاقه مندان به هنر، اما نکته اصلی این کتاب همین است که هنر را از زوایایی مورد بررسی قرار می دهد و سئوالاتی مطرح می کند که ذهن خوانندگان با دغدغه های متفاوت را درگیر می کند و البته فرم کتاب هم خاص است.
​

​

یعنی این که ما طی خوانش کتاب با تصاویری مواجه می شویم که مولف نسبت به آن ها تفسیر ارائه می کند و ارجاع های کسل کننده در متن نیست. هر چه هست با خوانش همین کتاب دریافت می شود. بماند که اصلا ادبیات اثر و شیوه ارائه آن همه فهم و شکیل است مصداق کتاب هایی که مفاهیم ثقیل را روان ارائه می دهند.

بریده ای از کتاب:«تمایل مان به عکس گرفتن از اعضای خانواده را در نظر بگیرید. نیاز به برداشتن دوربین از آگاهی مضطربانه مان نسبت به ضعف شناختی برمی آید که از گذر زمان داریم، آن چه نگران فراموش کردنش هستیم کاملا خاص است صرفا درباره ی شخص یا تصویری در حال فراموشی نیست. ما می خواهیم آن چه را که واقعا برای مان مهم است به یاد بسپاریم و مردمی که آن ها را هنرمندان خوبی می دانیم تا حدی کسانی هستند که به نظر می رسد به درستی تصمیم گرفته اند چه چیزی را به یاد بسپارند»


خورجین: «بروکلین» یکی از آثار مورد ستایش سال گذشته است. فیلمی با شخصیت پردازی درست و داستانی که به خوبی تعریف می شود. فیلم در مورد مهاجرت الیس از ایرلند به نیویورک است. دختری که در یک محیط کوچک و بدوی زندگی می کند و به یک کلانشهر پا می گذارد و در ابتدا دلتنگ شهر کوچکش و خاطراتش است اما به مرور راه و رسم بقا در آمریکا را پیدا می کند. فیلمنامه ای بی نقص در کنار شخصیت پردازی ظریف و با جزئیات بیننده را با فیلم همراه می کند و از آن فیلم هایی است که به راحتی فراموشش نمی کنید و محتوای آن در ذهنتان جا می گیرد، تماشای «بروکلین» واجب است!

​

​

 

[Behtina]

[BCOLOR=rgb(255, 255, 255)]

برترین ها - ایمان عبدلی:​

[/BCOLOR]
[BCOLOR=rgb(255, 255, 255)]

​

[/BCOLOR]
[BCOLOR=rgb(255, 255, 255)]

تماشاخانه: اکبر زنجانپور «باغ آلبالو» را از دیروز روی صحنه تئاتر شهر بـرده. نمایش تازه شروع شده و از کیفیت کار چیز زیادی نمی دانیم. اما خب متن شناخته شده ای دارد که جهان بینی خاص چخوف بر آن حاکم است و آدم کاربلدی چون زنجانپور آن را کارگردانی کرده و آن طور که خودش هم در یکی از مصاحبه هایش گفته بود هم روح کار را حفظ کرده و هم ریتم امروزی تری به کار داده. به قول معروف از یک نمایش خاص روشنفکر پسند به یک نمایش عمومی تر تغییر ماهیت داده. در «باغ آلبالو» بازیگرانی مثل مهدی میامی و پرستو گلستانی بازی می کنند.​

[/BCOLOR]
[BCOLOR=rgb(255, 255, 255)]

​

[/BCOLOR]

[BCOLOR=rgb(255, 255, 255)]

[/BCOLOR]​

[BCOLOR=rgb(255, 255, 255)]

​

[/BCOLOR]
[BCOLOR=rgb(255, 255, 255)]

نمایش‌نامه داستان یک زن اشراف‌ زاده روس و خانواده‌اش است که به‌علت قرض، رو به ورشکستگی هستند و باغ آلبالوی خاطره‌انگیزشان در گرو بانک است، و چون خانواده غیر از قرض عایداتی ندارد، قرار است در موعد معینی باغ و ملکشان حراج شود. درعین‌حال، این خانواده هیچ کاری برای نجات خود و جلوگیری از فروش باغ انجام نمی‌دهند، و در پایان، باغ آلبالو به یک دهقان ‌زادهٔ تازه به ثروت رسیده فروخته می‌شود و خانواده رانوسکی باغ را ترک می‌کنند، درحالی‌که صدای تبری که درخت‌های باغ را قطع می‌کند شنیده می شود.​

[/BCOLOR]
[BCOLOR=rgb(255, 255, 255)]

​

[/BCOLOR]
[BCOLOR=rgb(255, 255, 255)]

​

[/BCOLOR]
[BCOLOR=rgb(255, 255, 255)]

اکران: خب جشنواره فجر است و باید از خوب ها نوشت. تا این جای کار که چهار روزی از جشنواره گذشته، نسبت به سال قبل به نظر جشنواره کم رمق تری در پیش داریم. اما به هر حال ما در ناامیدی هم جست و جو می کنیم! البته امروز اولین اکران «قاتل اهالی» مسعود کیمیایی است و در روزهای قبل هم فیلم های مثل «سد معبر»، «تابستان داغ» و «ویلایی ها» بر خلاف انتظاردرخشیده اند. از «آباجان» و «اسرافیل» و «رگ خواب» هم عموما راضی بوده اند و البته «ماجرای نیمروز» که غالب مخاطب ها راضی نگه داشته، شخصا تا اینجای کار «رگ خواب» و «ماجرای نیمروز» را تا حد زیادی پسندیده ام، تا نظر شما چه باشد!​

[/BCOLOR]
[BCOLOR=rgb(255, 255, 255)]

​

[/BCOLOR]

[BCOLOR=rgb(255, 255, 255)]

[/BCOLOR]​

[BCOLOR=rgb(255, 255, 255)]

اما فیلم هایی که مسلما نباید ببینید: «آزاد به قید شرط»، «خفه گی»، «مادری»، «ماه گرفتگی»، «کمدی انسانی» و «ترومای سرخ» و...باقی فیلم ها در سطحی معمولی بوده اند ظاهرا. برخی فیلم ها هم هنوز دیده نشده اند و نمی شود چیزی از آن ها نوشت. ضمنا سه کمدی «ایتالیا ایتالیا»، «خوب بد جلف» و «گشت2» هر سه پر طرفدار بوده اند. خیلی هم ربطی به کیفیت کارها ندارد، کمدی عموما در جشنواره خوش فروش است.​

[/BCOLOR]
[BCOLOR=rgb(255, 255, 255)]

​

[/BCOLOR]
[BCOLOR=rgb(255, 255, 255)]

​

[/BCOLOR]
[BCOLOR=rgb(255, 255, 255)]

نمایش خانگی: «لانتوری» ساخته رضا درمیشیان به شبکه نمایش خانگی آمده. فیلمی که در جشنواره سال گذشته بحث برانگیز شد و واکنش های کاملا متضادی داشت. عده ای خیلی دوستش داشتند و خشونت آن را می پسندیدند و عده ای دیگر فیلم را شعاری و کسل کننده قلمداد می کردند.​

[/BCOLOR]
[BCOLOR=rgb(255, 255, 255)]

​

[/BCOLOR]

[BCOLOR=rgb(255, 255, 255)]

[/BCOLOR]​

[BCOLOR=rgb(255, 255, 255)]

آن چه که در مورد «لانتوری» مبرهن است این که خط و جهت سیـاس*ـی کاملا واضحی دارد واقعه ی اسید پاشی رابا تفسیر خاصی ارائه می کند و البته در فرم هم مستند نما است و اصلا خیلی ها گلایه می کردند که داستانی نیست و مستند است و اما همان ها مجذوب ریتم و تمپوی جذاب «لانتوری» شدند. در هر صورت با هر متر و معیاری «لانتوری» یک فضای متفاوت است، تماشای آن اگر در سینما به صرفه نباشد، در منزل و پای تلویزیون بسیار مقتصدانه و عاقلانه است. نوید محمد زاده باران کوثری از جمله بازیگران این فیلم هستند.​

[/BCOLOR]
[BCOLOR=rgb(255, 255, 255)]

​

[/BCOLOR]
[BCOLOR=rgb(255, 255, 255)]

​

[/BCOLOR]
[BCOLOR=rgb(255, 255, 255)]

کیوسک: مجلات هنری تا اندازه ای تحت تاثیر جشنواره فجر قرار دارند. «فیلم» هم در همین فضا در اولین شماره گلاسه و رنگی ویژه نامه ای برای جشنواره تدارک دیده که فوق العاده کامل و کاربردی است. فیلم ها را تک به تک معرفی کرده و یادداشتی هم در کنارش آورده. با خرید فیلم شمای کلی از جشنواره و حتی یک سال آینده سینمای اران خواهید داشت. «نسیم بیداری» جدید هم در آمده، در اولین شماره پس از فوت آیت الله هاشمی رفسنجانی تا حد زیادی تحت تاثیر درگذشت مرد تاثیر گذار سیاست ایران است.​

[/BCOLOR]
[BCOLOR=rgb(255, 255, 255)]

​

[/BCOLOR]

[BCOLOR=rgb(255, 255, 255)]

[/BCOLOR]​

[BCOLOR=rgb(255, 255, 255)]

زندگی و زمانه هاشمی از تمامی ابعاد در این شماره «نسیم بیداری» بررسی شده ، هفته نامه «صدا» هم دوباره بازگشته و در آخرین شماره ای که روی کیوسک آمده تمام ماجراهای مربوط به پلاسکو را از دریچه های گوناگون و تازه مورد بررسی قرار داده است. در میان روزنامه ها هم «تماشاگران امروز» تلاش می کند روزنامه ای شبیه به روزنامه های پاپیولار اروپایی و آمریکایی باشد. روزنامه ای با صفحه اول و تیترهای جذاب که سیاست بر آن غالب نیست و موضوعات مختلف در حوزه های گوناگون را داغ و تیتر یک می کند.​

[/BCOLOR]
[BCOLOR=rgb(255, 255, 255)]

​

[/BCOLOR]
[BCOLOR=rgb(255, 255, 255)]

​

[/BCOLOR]
[BCOLOR=rgb(255, 255, 255)]

کتاب: «فایده گرایی» به قلم جان استیوارت میل و ترجمه مرتضی مردیها، دریچه های جدید و جالبی در ذهن باز می کند. نسبت فایده گرایی و عدالت، نسبت فایده گرایی و مصلحت، فایده گرایی و خیر عمومی و... از موضوعات مورد بحث کتاب است. جان استیوارت میل تعریفی خلاف تصور از فایده گرایی ارائه می کند. ​

[/BCOLOR]
[BCOLOR=rgb(255, 255, 255)]

​

[/BCOLOR]

[BCOLOR=rgb(255, 255, 255)]

[/BCOLOR]​

[BCOLOR=rgb(255, 255, 255)]

برشی از کتاب: «ارکان اصلی یک زندگی رضایت آمیخته، در دو عنصر قابل تلخیص به نظر می آید؛ که حتی یکی از آن ها به تنهایی برای حصول مقصود کافی است؛ آرامش و هیجان»​

[/BCOLOR]
[BCOLOR=rgb(255, 255, 255)]

حتی خواندن یک فصل از این کتاب 250 صفحه ای فضای فکری جدیدی می سازد. کتابی که در نشر نی منتشر شده و چون ترجمه مردیها را دارد، تا حد زیادی برای کمتر حرفه ای ها هم قابل فهم است.​

[/BCOLOR]

 

[Behtina]

[BCOLOR=rgb(255, 255, 255)]

برترین ها - ایمان عبدلی:​

[/BCOLOR]
[BCOLOR=rgb(255, 255, 255)]

​

[/BCOLOR]
[BCOLOR=rgb(255, 255, 255)]

تماشاخانه: نمایش «کابوس حضرت اشرف» به کارگردانی حسین پاکدل در ایرانشهر در حال اجراست. نمایش با نگاهی گروتسک به تاریخ و با شرح روایت زندگی قوام السلنه چگونگی به سلطنت رسیدن احمد شاه را تعریف می کند. روایتی طنز از تاریخ معاصر دکور مختصر و در خدمت فضای داستان به اضافه نگاه انتقادی که به تاریخ وجود دارد نمایش را قابل تامل کرده.​

[/BCOLOR]
[BCOLOR=rgb(255, 255, 255)]

​

[/BCOLOR]

[BCOLOR=rgb(255, 255, 255)]

[/BCOLOR]
[BCOLOR=rgb(255, 255, 255)][/BCOLOR]​

[BCOLOR=rgb(255, 255, 255)]

تنها نکته ای که شاید کمی قابل بحث باشد. ریتم کند نمایش است وگرنه بازی ها طراحی صحنه و لباس در سطح قابل قبولی است، اما برای دو ساعت اجرا کمی شخصیت ها کم عمق هستند و بیشتر تیپیکال طراحی شده اند. در مجموع اگر دوست دارید نگاهی عمیق تر به وقایع تاریخی و چگونگی حکمرانی و حفره های آن در مدل ایرانی اش بیاندازید پیشنهاد خوبی است که به ایرانشهر بروید و این کار را تماشا کنید. در نمایش بازیگرانی مثل کوروش تهامی و مهدی پاکدل ایفای نقش می کنند، موسیقی هم به شکل زنده اجرا می شود که قابل توجه است.​

[/BCOLOR]
[BCOLOR=rgb(255, 255, 255)]

یک دیالوگ از نمایش: پایان آدم کجاست؟ پایان آدم خودشه، خودشه، انتخابش، تصمیمش​

[/BCOLOR]
[BCOLOR=rgb(255, 255, 255)]

​

[/BCOLOR]
[BCOLOR=rgb(255, 255, 255)]

​

[/BCOLOR]
[BCOLOR=rgb(255, 255, 255)]

اکران: امروز آخرین روز جشنواره ناامید کننده فجر است. جشنواره ای که غیر از «رگ خواب» و «ماجرای نیمروز» تا اندازه ای «اسرافیل»، اثر قابل تامل دیگری نداشت. نوع انتخاب ها و حواشی جشنواره را هم که حتما دنبال کرده اید به نوعی یک پایان تراژیک برای جشنواره ی ناامید کننده بود.​

[/BCOLOR]
[BCOLOR=rgb(255, 255, 255)]

​

[/BCOLOR]

[BCOLOR=rgb(255, 255, 255)]

[/BCOLOR]​

[BCOLOR=rgb(255, 255, 255)]

اگر دسترسی دارید و می توانید حداقل «رگ خواب» را ببینید شاید به اکران نرسد، البته امیدواریم که این طور نباشد. اکران عمومی اما همچنان «وارونگی» و «خانه ای در خیابان چهل و یکم» را دارد به عنوان آثار قابل تامل، اما به هیچ وجه سمت مثلا «ما همه گناهکاریم» نروید.​

[/BCOLOR]
[BCOLOR=rgb(255, 255, 255)]

فیلم اساسا فیلم نیست، با خرده ایده ای فیلمنامه نوشتند و چند نمای بی ربط را به هم وصل کردند. کمی شبیه تله فیلم است در خوشبینانه ترین حالت! خلاصه داستان جذابش شاید فریبتان بدهد و همچنین اسم جدی و موقری که دارد، اما در واقع چیز قابل ذکری برای تماشا ندارد. خلاصه داستان: «فرهاد به دلیل بیماری دخترش هر کاری می کند حتی خود فروشی»​

[/BCOLOR]
[BCOLOR=rgb(255, 255, 255)]

​

[/BCOLOR]
[BCOLOR=rgb(255, 255, 255)]

​

[/BCOLOR]
[BCOLOR=rgb(255, 255, 255)]

نمایش خانگی: «ایستاده در غبار» به کارگردانی محمد حسین مهدویان به شبکه نمایش خانگی آمده. مهدویان امسال هم با فیلم خوش ساخت «ماجرای نیمروز» توجهات را به خودش جلب کرده و نوید ظهور یک کارگردان صاحب سبک و سرحال را می دهد. هر دو فیلم بلند او جدا خوش ساخت است و با تبحر او در مستند نمایی همراه شده، او تیم ثابت خودش را دارد و در مقولاتی مثل فیلمبرداری، کارگردانی، طراحی صحنه و لباس و فضا سازی کمتر جای نقد گذاشته. «ایستاده در غبار» فیلمی بود که سال پیش جشنواره را تحت تاثیر خودش قرار داد.​

[/BCOLOR]
[BCOLOR=rgb(255, 255, 255)]

​

[/BCOLOR]

[BCOLOR=rgb(255, 255, 255)]

[/BCOLOR]​

[BCOLOR=rgb(255, 255, 255)]

مهدویان اصولا با فاصله نسبت به شخصیت هایش داستان را روایت می کند. این جا هم زندگی شهید احمد متوسلیان را با فاصله و صرفا با استفاده ار روایت چند تن از نزدیکانش که شامل علایق یا و مقولاتی سطحی تر است برای مخاطب تعریف می کند. فیلمی زندگی نامه ای و مستند نما و البته استاندارد که تجربه ی متفاوتی برای تماشا در منزل است.​

[/BCOLOR]
[BCOLOR=rgb(255, 255, 255)]

​

[/BCOLOR]
[BCOLOR=rgb(255, 255, 255)]

​

[/BCOLOR]
[BCOLOR=rgb(255, 255, 255)]

کیوسک: روزنامه «صبح نو» نزدیک به پایگاه اصولگرایان خصوصا قالیبافی هاست، اما فارغ از نگاه سیـاس*ـی غالب بر آن روزنامه استانداردی است. صفحه اول های متفاوت که موضوعات گوناگون را شامل می شود به علاوه گزارش ها و مصاحبه های تولیدی درحوزه های سیـاس*ـی و فرهنگی همچنین توجه به مسائلی که دیگران از آن غفلت می ورزند از این روزنامه جریده ای حرفه ای ساخته.​

[/BCOLOR]
[BCOLOR=rgb(255, 255, 255)]

​

[/BCOLOR]

[BCOLOR=rgb(255, 255, 255)]

[/BCOLOR]​

[BCOLOR=rgb(255, 255, 255)]

«صبح نو» تلاش می کند از موضوعات و سبک های مورد پسند روز عقب نیفتد به عنوان مثال در صفحه آخر این نشریه پیام هایی دو خطی می بینیم که ساختاری شبیه توئیت دارد و به فرم مورد علاقه ی روز جوانان نزدیک است. در مجموع تمام روزنامه از لحاظ فرمی مورد قبول است حیف از غلبه نگاه سیـاس*ـی به یادداشت ها، گزارش ها که «صبح نو» را جهت دار می کند.​

[/BCOLOR]
[BCOLOR=rgb(255, 255, 255)]

​

[/BCOLOR]
[BCOLOR=rgb(255, 255, 255)]

​

[/BCOLOR]
[BCOLOR=rgb(255, 255, 255)]

خورجین: «صورت زخمی» اثر برایان دی پالما با نقش آفرینی هنرمندانه آل پاچینو روایت دو مهاجر کوببایی است که که به فلوریدا وارد می شوند و سر سودایی دارند آن ها به خیال پیشرفت مالی وارد باندهای تبهکاری می شوند و در نهایت یکی از قدرتمند ترین قاچاقچیان هروئین تبدیل می شوند.​

[/BCOLOR]
[BCOLOR=rgb(255, 255, 255)]

​

[/BCOLOR]

[BCOLOR=rgb(255, 255, 255)]

[/BCOLOR]​

[BCOLOR=rgb(255, 255, 255)]

تونی و مانا تا جایی پیش می روند که تونی با بازی آل پاچینو گرفتار تباهی می شود او حتی از مانی هم می گذرد، چون گمان می کند با خواهرش رابـ ـطه نامشروع داشته و...بیشتر از این داستان فیلم را لو نمی دهم، در شخصیت پردازی فیلمی بی همتاست فیلمنامه و کارگردانی به درستی و بادقت و ظرافت تمام تغییرات شخصیتی تونی را به تصویر می کشند و از فرط باور پذیری مخاطب را تحت تاثیر قرار می دهند. تحول فیلم و کاراکتر تحولی منفی است یعنی برخلاف خیلی از داستان ها و فیلم سقوط شخصیتی را نشان می دهد.​

[/BCOLOR]
[BCOLOR=rgb(255, 255, 255)]

«اینکه توقع داشته باشی زندگی باهات خوب باشه، چون تو باهاش خوبی ، مثل اینه که توقع داشته باشی یه گرگ تورو نخوره، چون توام اونو نمیخوری ..! » ​

[/BCOLOR]

 

[Behtina]

[BCOLOR=rgb(255, 255, 255)]

تماشاخانه: «تنها راه ممکن» نماشی به کارگردانی محمد یعقوبی کارگردان تجربه گرای تئاتر که در عین تجربه گرایی قدرت برقراری ارتباط با مخاطب را هم دارد. نمایش در مورد شخصی به نام «مهران صوفی» است. نمایشنامه نویسی که بازتاب شرایط تلخ اجتماعی دوران خویش است.​

[/BCOLOR]
[BCOLOR=rgb(255, 255, 255)]

​

[/BCOLOR]

[BCOLOR=rgb(255, 255, 255)]

[/BCOLOR]​

[BCOLOR=rgb(255, 255, 255)]

​

[/BCOLOR]
[BCOLOR=rgb(255, 255, 255)]

ما در خلال نمایش در روایتی مدرن و ایپزودیک با نمایشنامه های متفاوتی از مهران صوفی مواجه می شویم که علاوه بر ابعاد آموزشی هنر نمایش، بازتاب شرایط یک نمایشنامه نویس در عصر عزلت و سیاهی است. گاه تم نمایش رئال می شود و گاه سویه های غیر واقعی به خودش می گیرد. در مورد بازیگران این نمایش ذکر این نکته جالب توجه است که به هر حال با کلی نقش های کوتاه مواجهیم که به کارآموزان وهنرجویان بعقوبی سپرده شده، یعنی تجربه گرایی یعقوبی در این نمایش حالتی افزون بر کارهای قبلی می گیرد.​

[/BCOLOR]
[BCOLOR=rgb(255, 255, 255)]

​

[/BCOLOR]
[BCOLOR=rgb(255, 255, 255)]

«تنها راه ممکن» چون ساختار ایپزودیکی دارد شاید بخش هایی اش از آن را خیلی دوست داشته باشید و بخشی دیگر را نپسندید، اما در مجموع و میانگین تمامی بخش های نمایش درصد قابل قبولی از ارتباط گیری با مخاطب را مشاهده می کنیم.​

[/BCOLOR]
[BCOLOR=rgb(255, 255, 255)]

​

[/BCOLOR]
[BCOLOR=rgb(255, 255, 255)]

​

[/BCOLOR]
[BCOLOR=rgb(255, 255, 255)]

اکران: «خوب، بد، جلف» این تجربه کارگردانی پیمان قاسمخانی است که در جشنواره فجر مورد استقبال واقع شد. کاری که در کارگردانی ایرادات قابل توجهی دارد اما در فیلمنامه موقعیت های کمیک جالبی خلق کرده. از آن فیلم ها که واقعا مخاطب را می خنداند و به شوخی های ضعیف جنـ*ـسی دست نمی اندازد.​

[/BCOLOR]
[BCOLOR=rgb(255, 255, 255)]

​

[/BCOLOR]

[BCOLOR=rgb(255, 255, 255)]

[/BCOLOR]​

[BCOLOR=rgb(255, 255, 255)]

داستان فیلم هم در امتداد زوج ابله پژمان جمشیدی و سام درخشانی در مجموعه «پژمان»است که این بار با همراهی یک کارگاه پلیس با بازی حمید فرخ نژاد به ماجراهایی پرتاب می شوند که کلی ایده و بداهه کمدی در آن نهفته. فیلم دو نیمه متفاوت دارد؛ نیمه اول کم رمق تر و با نماهای اضافی و نیمه دوم خوش ریتم تر و جذاب موسیقی و ارجاعات سینمایی زیادی هم دارد که اهل فن لذتش را خواهند برد، گرچه که هفت مورد ممیزی خورده باید ببینیم، چقدر به مزه ی فیلم لطمه وارد شده.​

[/BCOLOR]
[BCOLOR=rgb(255, 255, 255)]

​

[/BCOLOR]
[BCOLOR=rgb(255, 255, 255)]

​

[/BCOLOR]
[BCOLOR=rgb(255, 255, 255)]

نمایش خانگی(ضد پیشنهاد): «چهارشنبه خون به پا می شود»؛ ماجرای ارس با همراهی خواهر و دوستانش، مشتری‌ها و کارکنان یک صرافی را به گروگان می‌گیرد و در ازایش از پلیس می‌خواهد دوستِ در آستانه‌ی اعدامش را آزاد کنند …​

[/BCOLOR]
[BCOLOR=rgb(255, 255, 255)]

​

[/BCOLOR]

[BCOLOR=rgb(255, 255, 255)]

[/BCOLOR]​

[BCOLOR=rgb(255, 255, 255)]

«حماسه پارسا» فیلم راساخته، احتمالا فیلم جنایی های هالیوودی هم دوست دارد و البته شهرت را هم خوشش می آید! پول هم که دارد، پس فرامرز قریبیان و حامد بهداد را هم به کار اضافه می کند و در ضعیف ترین شکل ممکن یک کپی جنایی و معمایی می سازد با کلی بازی افتضاح و فیلمنامه ای که جنایی و دردناک نیست و بیشتر کمدی است. فیلم در وحدت خاصی کلا فاجعه است و انگار به قصد شهرت حماسه پارسا ساخته شده. کارگردان، نویسنده و بازیگر نقش اول! در ضمن اگر دوست دارد کلی کپشن ضعیف اینستاگرامی داشته باشید دیالوگ هایش را حفظ کنید، مثل: «یه خواهر داشتم از برگ گل نازک‌ تر، یه دوست داشتم از آب زلال‌ تر»!!​

[/BCOLOR]
[BCOLOR=rgb(255, 255, 255)]

​

[/BCOLOR]
[BCOLOR=rgb(255, 255, 255)]

​

[/BCOLOR]
[BCOLOR=rgb(255, 255, 255)]

آلبوم: «رویای بی تکرار» به نوعی اولین اثر مستقل علی زند وکیلی است. او پس از آلبوم «یادی به رنگ امروز» که بازخوانی آثار بزرگان موسیقی اصیل ایرانی بود. در این آلبوم خودِ هنری اش را بیشتر نشان می دهد. فضای موسیقایی کار نوعی پرسه میان پاپ و سنتی است و البته برخی قطعات هم تکرار کارهای قبلی زند وکیلی است و چیز زیادی ندارد.​

[/BCOLOR]
[BCOLOR=rgb(255, 255, 255)]

​

[/BCOLOR]

[BCOLOR=rgb(255, 255, 255)]

[/BCOLOR]​

[BCOLOR=rgb(255, 255, 255)]

آلبوم 12 قطعه دارد، ترانه‌های آن‌ را افشین مقدم، حسین غیاثی، پرستو حراجی، داوود غلامی و فراز حلمی سروده‌اند، در بخش آهنگسازی و تنظیم این آلبوم نیز علاوه بر خود علی زندوکیلی و گروه زند، افرادی چون علیرضا افکاری، محمد زند وکیلی، فراز حلمی و یاشار یاری همکاری داشته‌ اند. نکته ی ویژه آلبوم شاید قطعه ی «جدایی» باشد؛ شعر زیبا، صدای دلنشین و تنظیم خلوت همه اش می چسبد: شکستن با شکستن فرق داره/ جدایی با جدایی فرق داره/ یه وقتایی میخوای دیوونه باشی/ میبینی توی شهر عاقل زیاده...​

[/BCOLOR]
[BCOLOR=rgb(255, 255, 255)]

​

[/BCOLOR]
[BCOLOR=rgb(255, 255, 255)]

​

[/BCOLOR]
[BCOLOR=rgb(255, 255, 255)]

کتاب: «کافه اروپا»؛ در کشورهای اروپای شرقی تفاوت بین «ما» و «من» بسیار فراتر از تفاوتی صرفا در دستورزبان است. کتاب شرح و بسط این جمله است. جمله ای که در ظاهر شاید خیلی با اهمیت به نظر نرسد اما در حقیقت به قیمت نادیده گرفتن فردیت انسان ها با سلایق و علایق گوناگون است. تمام کشورهایی که درگیر نظام های توتالیتر می شوند با چنین شرایطی مواجه می شوند و نیاز نیست حتما اهل اروپای شرقی کمونیست زده باشید. همین که استبداد زدگی را تجربه کرده باشید کافیست برای درک و لمس واژه های این کتاب که ظریف ترین لایه های استبداد زدگی و آن چه را که با روح انسان می کند را درک کنید.​

[/BCOLOR]
[BCOLOR=rgb(255, 255, 255)]

​

[/BCOLOR]

[BCOLOR=rgb(255, 255, 255)]

[/BCOLOR]​

[BCOLOR=rgb(255, 255, 255)]

«کافه اروپا» مجموعه مقالات دیگری است از خانم اسلاونکا دراکولیچ، روزنامه نگار و نویسندهٔ کروات که پیش از این کتاب «کمونیسم رفت، ما ماندیم و حتی خندیدیم» از او در این مجموعه منتشر شده است اگر آن را خوانده باشید این اثر هم در همان حال و هواست اما خب جالب این جاست حرف های تازه ای دارد و به تکرار نیفتاده.​

[/BCOLOR]
[BCOLOR=rgb(255, 255, 255)]

«ما مردم دنیای کمونیسم هنوز از نظر سیـاس*ـی مثل کودکانی نابالغ هستیم، نیازمند پدری که از ما مراقبت کند تا دیگر لازم نباشد خودمان مراقب خودمان باشیم»​

[/BCOLOR]
[BCOLOR=rgb(255, 255, 255)]

​

[/BCOLOR]
[BCOLOR=rgb(255, 255, 255)]

​

[/BCOLOR]
[BCOLOR=rgb(255, 255, 255)]

کیوسک: ​

[/BCOLOR][BCOLOR=rgb(255, 255, 255)]

مجله فرهنگی هنری «تجربه» منتشر شد. تصویر روی جلد به سالار عقیلی اختصاص دارد با مطالبی در تحلیل سبک کاری او به انضمام یک مصاحبه مفصل. از مطالب دیگر این شماره که قابل توجه است؛ نقد و بررسی رمان «ملک آسیاب» نوشته غزاله علیزاده در بخش ادبیات ایران، پرونده ای در مورد مرتضی کلانتریان در ادبیات امروز جهان، سلسله مطالبی در مورد ادوگاوا رانپو و رونمایی از رمان های کارگاهی، در موسیقی هم همچنان توجه به باب دیلن و البته رستاک و گفت و گو با آن ها.​

[/BCOLOR]
[BCOLOR=rgb(255, 255, 255)]

در نمایش هم کار آخر حسین کیانی «تابستان سی و دو تئاتر سعدی» و...«تجربه» به ماننند همیشه پیشنهاداتی در حوزه کتاب، فیلم و موسیقی دارد به علاوه داستان کوتاه هایی خواندنی و نه چندان وقت گیر.​

[/BCOLOR]