فرهنگی و هنری ❖ پـیشنهادهای فـرهنگی آخـر هـفته

[Behtina]

پیشنهادهای فرهنگی آخر هفته​

«کارگر ساده نیازمندیم» روایت چند کارگر شهرستانی مقیم تهران است که گرفتار یک نزول خور حرفه ای می شوند و زندگی شان به یغما می رود.​

برترین ها - ایمان عبدلی:

اکران: «کارگر ساده نیازمندیم» روایت چند کارگر شهرستانی مقیم تهران است که گرفتار یک نزول خور حرفه ای می شوند و زندگی شان به یغما می رود. فیلمی که منوچهر هادی ساخته و گرچه پیرنگ خیلی تازه ای ندارد و اما خوش ساخت است و بازی های خوبی هم دارد.
​

​

بهرام افشاری در صدر بازی های این فیلم قرار دارد. فیلم از آن دست فیلم اجتماعی های خوش ریتم است که البته آمیخته با کلیشه های کهنه ی آدم بد پولدار و آدم خوب های فقیر است. کلا کلیشه در فیلم موج می زند، اما همه ی نقاط ضعف فیلم با قدرت قصه گویی خوب منوچهر هادی پوشیده شده. مشکل اصلی داستان شاید این باشد که به واقعیت ها و ظرایف ارتباطات امروزی جامعه کم توجهی کرده و کمی در مهندسی روایط آدم های داستان نگاهی کهنه و دمده دارد، چیزی شبیه به فیلمفارسی ها.


کیوسک: «آنگاه» از آن دست مجلات پرونده محوری است که در میان روشنفکران و اهالی کتاب محبوبیت خاصی دارد. نوع صفحه آرایی این مجله کلا خاص و متفاوت است و چاپ سیلک هم حال و هوای خاصی به این جریده داده. مجله ای که کمی گران است و اما در همین سه شماره به اندازه کافی محبوب شد.
​

​

موضوع این شماره «آنگاه» بررسی نقش «پیکان» در تاریخ ایرانی است و البته به طور خاص در سبک زندگی. همه جور مطلب هم راجع به پیکان و نقش آن در زندگی ایرانیان یافت می شود. از تحلیل و نگاه فلسفی تا نگاه اقتصادی. این شماره کلی هم عکس های کمیاب از پیکان دارد. عکس هایی که احتمالا خاطرات زیادی را برایتان زنده خواهد کرد. حتی اگر حوصله خوانش مجله را ندارید با تورق آنگاه کلی حالتان خوب خواهد شد. خصوصا نوستالژی دوستان.


نمایش خانگی: «خوب بد جلف» به نمایش خانگی آمد. فیلم خوش ساخت و بامزه پیمان قاسمخانی که هنر فیلمنامه نویسی اش را در اولین کارگردانی اش به رخ می کشد. داستان دو احمق با مزه پژمان جمشیدی و سام درخشانی که با یک سرگرد هم مسیر می شوند در روایتی خوش ریتم و با کلی ارجاع سینمایی موقعیت های بامزه ای خلق می کنند در واقع این امتداد سریال پژمان است.
​

​

«خوب بد جلف» از شریف ترین کمدی های چند سال اخیر است. چیزی نزدیک به نهنگ عنبر. نکته فیلم این است که می توانست کارگردانی شسته رفته تری داشته باشد و درواقع مقدمه، میانه و نتیجه گیری آن پرداختی متوازن ندارد و کمی ناهمگن به نظر می رسد. به نظر قاسمخانی هنوز خیلی فیلمنامه نویس بهتری است تا یک کارگردان. با همه ی این ها فیلم به خوبی از تماشاچیانش خنده می گیرد. همان کاری که خیلی از مدعیان کمدی سازی موفق به خلق آن نشده اند.


تماشاخانه: بنگاه تئاترال، این بار یک پیشنهاد متفاوت برای تماشای تئاتر داریم، یک نمایش روحوضی در تئاتر سنگلج به نویسندگی علی نصیریان و کارگردانی هادی مرزبان که در آن فرزانه کابلی، امین زندگانی میر طاهر مظلومی و دیگران ایفای نقش می کنند. با تماشای چنین نمایش های مرز یک نمایش مفرح و کمدی یا به اصطلاح آزاد که هر شب در تهران اجرا می شود را درک می کنید. نمایشی که ادعای خاصی ندارد شوخی جنـ*ـسی هم ندارد. اما می خنداند و حرفش را می رساند. چون به درستی از هجو موقعیت و کاریکاتور کردن کاراکترهایش استفاده می کند. در ضمن نمایش از آن هایی است که تماشاگر را درگیر خودش می کند آمادگی اش را داشته باشید.
​

​

یک دیالوگ: مگه این شلوارت دلاره که هی بالا و پایین می کشی؟


کتاب: ایتالو کالوینو نیاز به معرفی ندارد و در ایران به اندازه کافی شناخته شده است. کتاب «قلعه سرنوشت های متقاطع» کتاب خوش خوان و سبکی است که شما را به دنیای دیگری می برد. مناسب یک بعدازظهر جمعه تابستانی کتابی که فقط 122 صفحه حجم دارد و خوانش آن دشوار نیست. تجربه اش کنید.
​

​

خلاصه داستان: گروهی از مسافران دور هم جمع شده‌اند و قصه‌ گویی می‌ کنند اما به‌ طرزی عجیب و مسحورکننده. آن‌ها قدرت سخن‌گویی خود را از دست داده‌اند و باید قصه‌هایشان را با کمک تصاویر کارت‌ها روایت کنند، ماجراها و سرنوشت‌هایی درهم‌ تنیده و اعجاب ‌آور...


تلویزیون: رضا رفیع را احتمالا پیشتر در برنامه «قند پهلو» که به شکل مناسبتی هم پخش میشد، دیده اید. طناز رندی که قواعد اجرا در تلویزیون را می شناسد و به قولی این کاره است. او حالا با برنامه «منبع موثق» به شبکه چهار آمده و کنداکتور این شبکه کم مخاطب را طراوت داده. در «منبع موثق» رفیع با سوژه سازی از خبر ها و اتفاقات روز هم طنازی می کند و هم آگاهی می دهد، خوراک تلویزیونی خوب و...

​

​

 

[Behtina]

پیشنهادهای فرهنگی آخر هفته​

«زادبوم» اثر ابولحسن داودی پس از سال ها رفع توقیف شده و به سینماها آمده فیلمی که در آن عزت انتظامی و بهرام رادان ایفای نقش می کنند و خب فیلم های داودی هم که اصولا خوش ساخت است.​

برترین ها - ایمان عبدلی:

تماشاخانه: «شرق دور شرق نزدیک» به کارگردانی حمیدرضا نعیمی در پردیس تئاتر شهرزاد در حال اجراست و خب چون چهره ی سینمایی هم دارد به اندازه کافی مورد استقبال قرار گرفته. روایت این نمایش به داستان حمله مغول ها می پردازد. و در بستری تاریخی به نقد اجتماعی می رسد در واقع نمایش از تاریخ نقبی به حال می زند و با زبانی پرگو سعی در مطرح کردن حرف هایی دارد که منجر به اصلاح رفتار حاکمان و مردمان می شود. مساله ی حافظه ی تاریخی و چگونگی مواجهه حکومت در راس ایران با مساله ی مغول ها و یا مساله تاریخ نویسی و چگونگی انباشت تجربیات در گذر زمان برای مردم غامض ترین مسائل مطرح شده در نمایش است که البته هدف خوبی دارد، اما در شلوغی مضمونی کمی از طرح آن عاجز می شود. به قولی حواس مخاطب پرت خواهد شد با همه ی این ها «شرق دور شرق نزدیک» نمایش آبرومندی است.​

​

اکران: «زادبوم» اثر ابولحسن داودی پس از سال ها رفع توقیف شده و به سینماها آمده فیلمی که در آن عزت انتظامی و بهرام رادان ایفای نقش می کنند و خب فیلم های داودی هم که اصولا خوش ساخت است. اما این که چرا فیلم انقدر دچار دردسر شده شاید به خاطر فضای نمادین آن باشد. قصه ی لاک پشت های که پس از سی سال قرار است برگردند و زمین برای سر بر آوردن تخم های آن فراهم نیست پس زمین را می سوزانند تا شرایط برگشت آن ها فراهم شود. فیلم حدود ده سال پیش ساخته شده و علنا به مساله مهاجرت و نا کارآمدی مدیرانی که زمینه را برای فرار نخبگان و حتی مردم عادی فراهم می سازند اشاره می کنند و فیلم حتی آشکارا طعنه و کنایه هایی به مدیرانی به ظاهر متشرع می زند و کلا روایت مورد قبول رسمی را از مناسبات دولتی ندارد. باید دید در قضاوت مردمی فیلم چه جایگاهی خواهد داشت.​

​

کیوسک: نشریه «سازندگی» که رسما جریده حزب کارگزان سازندگی است و توسط تیم مطبوعاتی هم میهن منتشر می شود. برای آن های که میخواهند با علم سیاست به شکلی جدی تر آشنا شوند گزینه ی مناسبی است. چون مثل دیگر نشریات این گروه مطبوعاتی ثقیل و پر حجم نیست و هم این که قیمت مناسبی دارد. هفته نامه «سازندگی» در مورد مسائل سیـاس*ـی روز و فلسفه سیـاس*ـی نقد و نظر مصاحبه و یادداشت های قابل قبولی دارد. همچنین به مسائل ادبی و سینمایی هم به اندازه کافی می پردازد و از حوزه سیاست خارجی هم غافل نیست، گرچه که جانب کارگزارانی ها را دارد و اما درصد قابل قبولی از بی طرفی را در کلیت نشریه می بینیم از همین رو انتخاب بدی برای مطالعه نیست.​

​

خورجین: «پیش از طلوع» ساخته ریچارد لینک لتر، فیلمی که هر که سودای عاشقی دارد باید آن را ببیند. داستان آشنایی اتفاقی یک دختر و پسر جوان در وین یکی فرانسوی و دیگری آمریکایی. این آشنایی اتفاقی منجر به دلبستگی می شود. البته همراه هشدارهای که در گوشه گوشه روایت کار گذاشته شده و خبر می دهد که شاید پایان این آشنایی خوش نباشد. با همه ی این ها مواجهیم نوع نمایش عشق در این اثر متفاوت از خیلی آثار است و در تمام طول روایت خبری از دوستت دارم های کلیشه ای نیست. به جای آن با یک روایت جاندار واقعی از آشنایی مواجهیم. فیلم پایان بازی دارد و همان طور که می دانید فیلم هر 9 سال و در دو مرتبه ادامه پیدا می کند. هفته های بعد در مورد بخش های بعدی این سه گانه می نویسم.​

​

کتاب: «اتاق» نوشته اما دون اهو. کتاب «اتاق» داستان یک زن جوان آمریکایی است که هشت سال در یک اتاق اسیر شده. یک مرد میانسال او را دزدیده، زندانی کرده و فقط یک‌سری وسائل ساده زندگی مثل تلویزیون، اجاق برقی، تخت‌خواب و کمد در اختیارش گذاشته؛ فقط برای زنده ماندن. داستان مرز هایی را در ذهن می سازد که می توانید انقطاع از اجتماع و عدم ارتباط با محیط را لمس کنید و مساله ی زندگی در محیطی محصور و چیزی شبیه به زندان. به هر حال فضای خاص و جامعه شناسی خاص خودش را دارد تجربه ی کم نظیری است. هم خوانش کتاب و هم تماشای فیلمی که دوسال قبل از روی این کتاب ساخته شده و کلی هم تمجید شد.حکایت یک مادر و پسز محصور که تنها از دریچه هایی بیرون را لمس می کنند.​

​

«هوا داخل می آید. یکی پشت در است. کسی که روی چانه اش ریش دارد و زیر دماغش ولی روی کله اش اصلا مو ندارد» ​

​

 

[Behtina]

پیشنهادهای فرهنگی آخر هفته​

«فصل نرگس» ساخته نگار آذربایجانی که پیش از این «آینه های روبرو» را از او دیده بودیم در دومین اثرش باز هم از لحاظ مضمونی امیدوارکننده نشان می دهد.​

برترین ها - ایمان عبدلی:

تماشاخانه: «یک دقیقه و سیزده ثانیه» به کارگردانی شهرام گیل آبادی و با بازی سیما تیرانداز، پانته آ بهرام و لادن مستوفی در تماشاخانه ایرانشهر. نمایش به مسئله کارتن خواب های می پردازد و از کنار مسائل اجتماعی نظیر کارتن خواب ها زبان نقدش را در فرمی خلاف عادت تئاترها ارائه می کند. در این نمایش خیلی از موقعیت ها و دیالوگ ها بداهه است و تماشاچی به شدت با کار درگیر می شود. شیوه کار طوری است که بازیگران دائما از تماشاچیان مشارکت می گیرند و همین مساله ریتم کار را دلنشین می کند و گذر زمان برای مخاطب آزاردهنده می شود. بازی ها هم که انصافا خوب است. تنها مساله ای که می ماند این که چنین نمایش هایی علیرغم فرم بدیعی که دارند خیلی در ذهن ماندگار نمی شوند. بیشتر اندازه همان یکی دو ساعت عمر دارند چون زبان نقدشان عمیق و چند لایه نیست و چیزی برای کشف و کند و کاو نمی ماند .«یک دقیقه و سیزده ثانیه» از سری نمایش های اجتماعی کم خطر است.​

​

کیوسک: چند هفته ای است که در معرفی نشریات دائما به نشریات سیـاس*ـی پرداختیم و این بار برای میانه ی تابستان «همشهری داستان» بیشتر می چسبد. ماهنامه آرام و دلچسب گروه همشهری که در هر شماره کلی روایت و داستان خواندنی دارد و کلا نگاه دیگری به زندگی را ترویج می کند. زندگی از زاویه ای دیگر. خلاصه مطالب همشهری داستان است. آن چه که در ذهن مخاطب می سازد قدر دانستن لحظه ها رفتارها و آدم هاست. از خوشبختی های این نشریه این که تاریخ انقضا ندارد و سال ها بعد هم می شود از آن لـ*ـذت برد. یعنی آرشیو شدنی است. قیمت مناسب، صفحه آرایی جذاب، رو جلدهای متفاوت و دیدنی و کلی جملات و کلمه های خوردنی. با همشهری داستان می توانید علاقه به ادبیات داستانی را شروع کنید. در شماره مرداد این نشریه با روایتی از چپ دست ها، جر و بحث در سفر از ارما بومبک و ترجمه احسان لطفی، گوسفند نوشته کامران محمدی، خاطرات یک تعمیرکار کولر و...خواندی تر از قبل است.​

​

نمایش خانگی: «یتیم خانه ایران» از ابوالقاسم طالبی، فیلمی که شاید از لحاظ زاویه دید و طرز نگاه خاص و با تعریف خاصی همراه باشد(به هر حال طالبی قلاده های طلا را ساخته) اما دلیلی بر ضعف کار نیست، اتفاقا طالبی نشان داده که استانداردهای فیلمسازی را بلد است و می داند چگونه «ریتم» را در کارهایش حفظ کند. او این بار خطر کرده و کاری تاریخی ساخته که دشواری های زیادی هم دارد اما با توجه به شناختی که از آثارش داریم کمتر سهل انگارانه پرداخت می کند، همه ی این ها یعنی مطمئنا «یتیم خانه ایران» فیلم بی کیفیتی نیست و می تواند انتخاب خوبی باشد، مگر این که با نگاه فیلمساز به اتفاقات سیـاس*ـی همسو نباشید که آن داستان دیگریست. ​

​

اکران: «فصل نرگس» ساخته نگار آذربایجانی که پیش از این «آینه های روبرو» را از او دیده بودیم در دومین اثرش باز هم از لحاظ مضمونی امیدوارکننده نشان می دهد. او می داند چطور برخلاف پیشینیان نظیر پوران درخشنده و رخشان بنی اعتماد، طوری از حقوق زنان بگوید که نه به دام احساست گرایی بیفتد و نه فمینیستی نشان دهد. «فصل نرگس» مشکلات رایج فیلم های ایرانی ندارد. می داند چه بگوید و با چه نگاهی. بازی های قابل قبولی هم دارد. اما ضربه را از تدوین نامناسب خورده، فیلمی که دیر شروع می شود و نمی تواند از تحول جاده ای آدم هایش به درستی استفاده کند. در هر صورت «فصل نرگس» فیلمی معمولی و محترمی است که تماشایش در سینما تجربه بدی نیست.​

​

خورجین: هفته قبل از «پیش از طلوع» نوشتیم فیلمی که به آشنایی و شیدایی جسی و سلین می پردازد عاشقانه ای لطیف و متفاوت. حالا نه سال از آن زمان گذشته و در پیش از غروب جسی و سلین با کلی مسئئولیت و دغدغه برداشت متفاوتی از عشق و ازدواج پیدا کردند. لینک لتر در دومین فیلم از سه گانه اش، حس و حال عاشقانه فیلم اول را تبدیل به حس و حالی مایوس و در آستانه سقوط تغییر داده. آن ها هنوز با هم هستند، اما چیزهای تغییر کرده فیلم را می بینید و می توانید با خیلی از دیالوگ ها و با خیلی از مسائل آن ارتباط برقرار کنید. در «پیش از غروب» به نسبت پیش از طلوع دیالوگ ها کمتر است. اما همچنان سکانس های طولانی وجود دارند. دومی اش را بینید، هفته بعد از پایان این سه گانه خواهیم نوشت.​

​

کتاب: «اربـاب زمان» نوشته میچ البوم در نشر قطره، نویسنده ای که پیش از این شاید «سه شنبه ها با موری را از او خوانده باشید. رمان در باب اهمیت زمان است و رمان را سوم شخص روایت می کند . در سراسر داستان به تشریح وضعیت زندگی اش می پردازد .

«احتمالا نمی‌توانید. با مفهوم ماه، سال و ایام هفته آشنایید. ساعتی روی دیوار یا داشبورد خودرویتان هست. برای غذا خوردن یا تماشای فیلم، برنامه‌ ریزی یا تاریخ یا زمانی را در نظر می‌ گیرید… پرندگان دیرشان نمی ‌شود. سگ‌ها به ساعتشان نگاه نمی ‌کنند. آهوها برای گذشت روز تولدشان ناآرامی نمی‌کنند. فقط انسان است که زمان را اندازه می‌گیرد. فقط انسان است که ساعت را به صدا در می‌آورد. برای همین، فقط انسان است که ترسی فلج‌کننده را در درون دارد که هیچ جان‌دار دیگری ندارد. ترس از به پایان رسیدن زمان.» ​

​

​

 

[Behtina]

پیشنهادهای فرهنگی آخر هفته​

داستان بیست و یک روز بعد در مورد زوج روزنامه نگاری است که می خواهند در مورد مافیای دارو که از پس تحریم ها رشد کرده افشاگری کنند و بازی فساد را به هم بزنند.​

برترین ها - ایمان عبدلی:

تماشاخانه: نمایش «اگه بمیری» به کارگردانی سمانه زندی نژاد و با بازی رضا بهبودی مرد درخشان این روزهای سالن های تئاتر تهران ، الهام کردا، ستاره پسیانی و کاظم سیاحی صدا پیشه جیـ*ـگر در مجموعه کلاه قرمزی. نمایشی که در ایرانشهر روزهای آخرش را می گذراند. از آن نمایش ها که اگر نمایشنامه اش را از قبل مطالعه کرده باشید لـ*ـذت تماشایش دو چندان می شود. کاری که فلوریان زلر آن را نوشته.​

​

نمایش با یک تخت خواب شروع می شود و روایت گر داستان زنی است که پس از 12 سال زندگی مشترک همسرش را از دست می دهد. او نمی داند چگونه بدون همسرش به زندگی ادامه دهد و در این میان دست نوشته هایی از همسرش پیدا می کند که باعث می شود گذشته ی زناشویی اش را شخم بزند و نمایش از این جا میان زمان گذشته و حال در حرکت می شود و تئاتر شما را از فضایی که در آن هستید جدا می کند. نمایش چند لایه که در ظاهر رویی عشق و خــ ـیانـت و زندی و در لایه های زیرین قدرت تاویل و تفسیر می دهد. کار خوبی است که ارز تماشا دارد.

«تو پی یر رو دوست داشتی . اونم تو رو عاشقانه می پرستید الانم هم تو چون نمی تونی فراموشش کنی داری دنبال چیزی تو زندگیش می گردی که دیگه دوستش نداشته باشی»


اکران: «بیست و یک روز بعد» کاری از محمدرضا خردمندان در فضایی بی شباهت به کلیت این روزهای سینمایی ایران داستان متفاوتی را تعریف می کند. داستان پسری که می خواهد فیلمساز شود و اما از میانه راه و برای خانواده اش مجبور به از خودگذشتگی می شود. فیلم بی شباهت به فیلم های موسوم به کانونی نیست فیلم هایی که در دهه های گذشته از سمت کانون پرورش فکری ساخته می شد به دنیای کودکان نزدیک میشد قهرمان داشت و فضایی که نه آپارتمانی بود نه از خــ ـیانـت می گفت و نه از مسائل جنـ*ـسی. شاید گمان کنید با چنین داستانی قرار است فضای کسل کننده ای ببینید اما تدوین مناسب ریتم فیلم را جذاب کرده وتا انتها آن را سراپا نگه می دارد.​

​

خورجین: طی دو هفته گذشته از سه گانه ریچارد لینک لتر نوشتم و سه گانه ای که برای هر کسی در هر جایی از هر رابـ ـطه ای واجب است دیدنش. فیلم «پیش از نیمه شب» شروع و اوج یک رابـ ـطه ی عاشقانه، افت آن و روزمرگی آن را در گذر زمان با جزئیات دقیق و شخصیت پردازی های کم نظیر نشان می دهد. انگار دو دوست مقابلمان نشسته اند. چیزهایی می گویند و کارهایی می کنند که خودمان هم در معرض ارتکاب آن کارها بوده ایم. در بخش سوم این سه گانه زوج داستان به یک سفر تفریحی می روند قرار است به آن ها خوش بگذرد. اما آن جا دچار تلاطم می شوند و تنش و تشنج رابـ ـطه ی آن ها را تا مرز فروپاشی می برد.​

​

کیوسک: «سرنخ» دو هفته نامه حوادث موسسه همشهری است که اتفاقا این روزها تحت تاثیر تحولات وسیعی قرار دارد. نجفی آمده و قالیباف رفته. باید ببینیم پس لرزه هایش در فضای مطبوعاتی به کجا می انجامد . دو هفته نامه حوادث و شگفتی های موسسه همشهری برای آن های که عاشق صفحه حوادث روزنامه و خبرهای عجیب و غریب هستند خیلی خواندنی است . در این شماره مطالبی درباره اردوگاه پناهندگان ایرانی در مانوس. نگاهی به حوادثی که در دو هفته گذشته از جنایی و خانوادگی و همچنین مساله سیل در خراسان رضوی و گلستان و پرو نده ای درباره مجرمانی که دست نوشته هایشان رازهایشان را فاش کرده را می خوانید. شکستن دست و پا و شگردهای عجیب برای گرفته بیمه از مطالب خواندنی این شماره است. داستان سوپرمن استرالیایی هم که خیلی ها را از خودکشی نجات داده جالب توجه است.​

​

​

 

[Behtina]

پیشنهادهای فرهنگی آخر هفته​

نسرین که هنگام طلاق نمی‌تواند دختر شش ‌ساله‌اش را از شوهرش بگیرد زندگی‌اش را جمع می‌کند و بی‌اطلاع شوهر به گوشه‌ای از شهر پناه می برد.​

برترین ها - ایمان عبدلی:

تماشاخانه: «شب دشنه های بلند» به کارگردانی علی شمس در تئاتر مستقل تهران با بازی فرزین محدث، مارال فرجاد و مرضیه وفا مهر. کاری فارغ از فضای این روزهای تئاتر تهران که جسورانه نه در پی رئالیسم های معطل و دفرمه اجتماعی است و نه هـ*ـوس بازی های فرمی خام و گول زننده را دارد. «شب دشنه های بلند» راه خودش را می رود. یک اجرای کاملا پست مدرن که با موقعیت سازی و هجو و البته با بهره گیری از تمام قابلیت ها و امکانات یک متن پست مدرن حرفش را می زند. قصه ی یک هنرمند نه چندان دست و پا دار تئاتر که با ارتباطی که با اجنه می گیرد در پی شهرت و موقعیت است. کار البته در میزانسن، در اجرای بازیگران و در دکور کاملا یک پارچه است. هیچ دیالوگ شاعرانه ی باج دهنده، هیچ کنایه روز سیـاس*ـی و هیچ ابزار عوام پسند و کلیشه ای در کار گذاشته نشده و از آن دست کارهایی است که ذهنتان را ورز می دهد.​

​

اکران: خلاصه داستان «تابستان داغ»: نسرین که هنگام طلاق نمی‌تواند دختر شش ‌ساله‌اش را از شوهرش بگیرد زندگی‌اش را جمع می‌کند و بی‌اطلاع شوهر به گوشه‌ای از شهر پناه می برد. در فیلمی که ابراهیم ایرج زاد ساخته بازیگرانی نظیر صابر ابر، پریناز ایزد یار، میناساداتی و علی مصفا بازی می کنند. فیلم محبوب تماشاچیان در جشنواره گذشته که احتمالا فروش خوبی هم خواهد داشت، تا نشان دهد موج فرهادیسم را پایانی نیست.
​

​

پرداخت مناسب زوج ایزدیار و ابر و پرداخت نامناسب زوج ساداتی و مصفا در کنار هم در فضای داستانی آشنای این سال های سینما ایران که ریتم و تمپوی مناسبی دارد و دیالوگ هایش کوبنده و به اصظلاح رئال نما است. در هر صورت به هر ضرب و زوری مخاطب را پای کار سرگرم می کند. اما این که چقدر چنین فضاهای اصالت دارد، نکته ای است که برای علاقه مندان دیدن تصاویر و فضاهای تازه شاید در مورد «تابستان داغ» آزار دهنده باشد. ایزدیار در موقعیت شبیه به «ابد و یک روز» سینمای شبیه فرهادی، اجتماعی های چرک...


کیوسک: از خوشبختی های روزگار ماست که مجله ای مثل «فیلم» سرحال ادامه حیات می دهد. در آخرین شماره این ماهنامه قدیمی گفت و گو با سروش رضایی خالق سوریلند خواندنی ست. او در مورد پرویز و پونه و شیر شاه و دیگر مخلوقانش به تفصیل حرف زده و نکات جالبی را مطرح کرده، بخوانیدش. پرونده مفصل در مورد سینمای امیر نادری هم خواندنی از آب در آمده. پرونده ای که به مناسبت اکران فیلم «کوه» ترتیب داده شده.
​

​

نقد هایی بر ساعت 5 عصر مهران مدیری با نگاه هایی متفاوت به اضافه گفت و گوی خواندنی با سیامک انصاری در کنار مجموعه مطالبی در مورد فیلم تحسین شده «ورود» و همچنین بررسی و نگاه به فیلم های روز دنیا مثل: دانکرک و دیترویت و البته یک مقاله خواندنی در مورد وزیر ارشاد از دیگر خواندنی های این شماره ماهنامه «فیلم» است.


خورجین: «به سوی زندگی بهتر» به کارگردانی زک براف فیلمی کمدی - جنایی ساخت آمریکاست که در آن مایکل کین، مورگان فریمن و آلن آرکین بازی می کنند. فیلم راوی داستان چند بازنشسته است که هـ*ـوس دزدی از یک بانک را می کنند . میزان باورپذیری آن ها تا حدی است که ما هم به عنوان مخاطب با دزدها همراهی و همدلی می کنیم. در واقع استفاده از کهن الگوی رابین هود در توجیه دزدی ها در این فیلم هم کاراست و در عین حال اثر سویه های انتقادی هم نسبت به نظام بیمه و تامین رفاه کارگران دارد. هر چقدر که فیلم کن لوچ (من دنیل بلیک هستم) سویه تند انتقادی دارد، این جا با مدلی نرم تر از همان مضامین مواجه هستیم. فیلمنامه کار البته ضعف هایی دارد، مثل کارگردانی آن که در یک سکانس اوج می گیرد و جای دیگر افت فاحش دارد. اما بازی بازیگران فیلم تقریبا بی نقص است.​

​

کتاب: برای ماه آخر تابستان و برای روزهایی شهریوری که همیشه شتاب دارد و نمی فهمیم چه زمانی مهر تصرفش می کند، نثر موزون و دلنشین بهترین چاره است که زمان را کمی دست بیاندازد و حالمان را بهتر کند. کتاب های کریستین بوبن مناسب چنین حال و اوضاعی است. هر کدامش را که تجربه کنید، لـ*ـذت بخش است از «دیوانه وار» تا «ابله محله».
​

​

«هنر اصلی در زندگی هنر فاصله هاست. اگر زیاد نزدیک هم باشیم می سوزیم و اگرهم دور باشیم یخ می زنیم. باید یاد بگیریم جای درست و دقیقمان کجاست...دیوانه وار»

«آدم ها دهانشان را بر شیشه ی قراردادها می گذارند و از نفس هایشان بخاری بر این شیشه ایجاد می شود. این بخار آن ها را از زندگی کردن، انتخاب کردن و عشق ورزیدن باز می دارد...فراتر از بودن»​

​

 

[Behtina]

پیشنهادهای فرهنگی آخر هفته​

«نگار» ساخته رامبد جوان به تازگی اکران شده و سه شنبه شب بود که رامبد در خندوانه تبلیغ فیلمش را کرد و توصیه کرد به دیدنش.​

برترین ها - ایمان عبدلی:

اکران: «نگار» ساخته رامبد جوان به تازگی اکران شده و سه شنبه شب بود که رامبد در خندوانه تبلیغ فیلمش را کرد و توصیه کرد به دیدنش. فیلمی که در جشنواره هم عموما فیلمی معمولی تلقی می شد که البته این معمولی بودن به واسه کار گردانی قابل قبول رامبد جوان است وگرنه «نگار» در فیلمنامه ضعف های بسیاری دارد مهم ترین چیز این است که برای یک فیلم اکشن و جنایی ایجاد تعلیق و منطق روایی از نان شب واجب تر است. نقطه ضعف فیلم همین است که در روابط علی مشکلات عمده ای دارد مثلا ما درک نمی کنیم که چگونه نگار با یک بار اسلحه دست گرفتن این چنین تبحر پیدا می کند. سئوالات این شکلی چند بار به ذهن می آید و اگر سخت گیر نباشیم به هر «نگار» فیلم خوش رنگ و لعابی است که فضای حداقل تکراری ندارد، البته در مدیوم سینمای ایران.​

​

تماشاخانه: «نمیتونیم راجع بهش حرف بزنیم» به کارگردانی جابر رمضانی بر اساس متنی از محمد چرمشیر در تالار ایرانشهر در حال اجراست. نمایشی که در آن آتیلا پسیانی و نگارجواهریان و دیگران نقش آفرین می کنند. نمایش حکایت نمادین یک خانواده است که سر میز شام نشسته اند، شامی رنگین که اعضای خانواده به قیمت نان در مقابل پدر خانواده که نماد استبداد و حاکمیت است، تمکین می کنند. مادر مطیع و فرمانبردار است و استبداد و زور را دربست می پذیرد و دیگران همه ترس زده هستند. آزادی بیان به یغما رفته، در این میان فقط یکی از فرزندان یاغی است و سرییچی می کند، از قضا ظاهر و صندلی اش با دیگران فرق می کند. در «نمی تونیم راجع بهش ...» با یک تئاتر واقعی مواجهیم. گزنده گروتسک و تکان دهنده این که عدم وجود آزادی بیان چه برسر یک جامعه می آورد و یا استبداد با یک جمع چه می کند؟ مسائل کلانی که در ساختاری نمادین نشان داده می شود و البته که فریب بازیگران سینمایی کار را نخورید و این تئاتر هیچ ربطی به سینما ندارد.​

​

خورجین: «همه مردان رئیس جمهور» ساخته پاکولا با بازی داستین هافمن و رابرت ردفورد از برجسته ترین فیلم های سیـاس*ـی تاریخ است که به واقعه واترگیت در آمریکا و استعفای ریچارد نیکسون رئیس جمهور آمریکا می پردازد. فیلم ماجرای واقعی دو خبرنگار واشنگتن پست را نشانمان می دهد در روند پر تعلیق و پر کشش که لحظه ای دوست ندارید از داستان جدا شوید. چگونگی نفوذ دو خبرنگار به لایه های زیرین ماجرا و چگونگی به اوج رسیدن روند افشاگری. تاثیرات افشاگری در فضای سیـاس*ـی و فضای رسانه ای همه و همه به خوبی پرداخت شده و خوب از آب در آمده است. فیلم پیچیده و پر از راز است اما شما را پس نمی زند نفسش را پشت سر تماشاچی نگه می دارد از آن سینمایی های ناب.​

​

نمایش خانگی: «تیک آف» به کارگردان احسان عبدی پور روایت چند جوان است که از آرزوها و عقده هایشان جا مانده اند و از جایی به بعد قمار می کنند. برای آن که داستان کلی نسوزد، تا همین جایش را داشته باشید. از حال و هوای فیلم همین قدر بدانید که در بوشهر و جنوب می گذرد. عبدی پور تسلط خاصی به زادگاهش دارد و به مانند آثار قبلی اش با فیلمبرداری ظریف و دقیق حال و هوای جنوب را روایت می کند. او در فیلمبرداری و مسائل فنی از کیفیتی خاص پایین تر نمی آید اما در تازه ترین اثرش از فیلمنامه شلخته و نامتناسبش ضربه خورده. داستانی که یک دفعه تند می شود و ناگهان کند! شاید خیلی جذبتان نکند اما به هر حال در فیلم رضا یزدانی، مصطفی زمانی و پگاه آهنگرانی بازی می کنند که هر چند خلی خوب نیستند اما به ضرب و زور اتمسفر خوب کار و موسیقی های سرحال و دلچسب قابل تحملند در فیلم های این فصل اکران تیک آف نسبت به «امتحان نهایی» و «نقطه کور» انتخاب بهتری است گرچه که شاید ایده آل نباشد اما حداقل یک فضای جوان پسند دارد​

​

کیوسک: ماهنامه «سیاست نامه» شماره شهریور ماه منتشر شد و به روی کیوسک آمده. ماهنامه که در آن افرادی نظیر سید جواد طباطبایی، موسی غنی نژاد و احمد نقیب زاده حضور دارند و سردبیر آن محمد قوچانی است و کلا متعلق به همان گروه مطبوعاتی هم میهن نزدیک به کارگزاران سازندگی است. در این شماره قوچانی یادداشتی مفصل در مورد نو مشروطه خواهی نوشته یا چرا هنوز در عصر مشروطیت به سر می بریم. جواد طباطبایی هم در مورد بی ربطی نظریات فاشیسم، ناسیونالیسم و ایرانشهری نوشته. گفت و گو با احمد نقیب زاده که خیلی هم مفصل است و خواندنی از دیگر مطالب جالب توجه این شماره است. پرونده ای در مورد محمد علی فروغی با یادداشتی خواندنی از رضا داوری اردکانی درباره شارل موراس و مطالبی در باب فقه و اقتصاد این شماره سیاست نامه را تشکیل می دهد.


کتاب: کتاب «لـ*ـذت خــ ـیانـت» شامل چهار مقاله به قلم مهم‌ترین متفکران معاصر درباره مقوله ترجمه و هنر ترجمه است. کلا این سری از کتاب های نشر بید گل مناسب حال عاشقان فلسفه و هنر است. از چاپ خوب و ترجمه روان تا محتوای قابل توجه و خواندنی.
​

​

مرادیانی مترجم این کتاب که در قطع جیبی هم منتشر شده، نوشته: «هر یک از مقالات کتاب حاضر در زمان و زمینه متفاوتی به رشته تحریر درآمده و منتشر شده است. دو مقاله نختس نوشته متفکر و منتقد فرانسوی موریس بلانشو، مقاله سوم به قلم نظریه پرداز و منتقد ادبی پل دومان و مقاله پایانی نوشته جودیت باتلر، متفکر آمریکایی است. بلانشو دو مقاله اول را با فاصله چیزی نزدیک به دو دهه در دو کتاب خود با عنوان‌های «کار آتش» (1949) و «دوستی» (1971) به چاپ رساند. مقاله دومان نخست در سال 1983 و سپس در کتاب «مقاومت در برابر نظریه» (1986) با اندکی تغییر به چاپ رسید و مقاله باتلر به سال 2004 منتشر شد... نقطه پیوند مقالات این کتاب تاثیرپذیری همه آنها از «رسالت مترجم» والتر بنیامین است»​

​

 

[Behtina]

پیشنهادهای فرهنگی آخر هفته​

امیر نادری این روزها آبروی اکران سینماهای ایران است با «کوه» در گروه هنر و تجربه. اگر طالب سینمای واقعی هستید و می خواهید تصاویری ببینید که دیدنش در پرده عریض سینما با قاب تلویزیونی فرق هایی دارد.​

برترین ها - ایمان عبدلی:

تماشاخانه: روایتگر مشکلات و سختی‌هایی است که جنگ جهانی دوم برای خانواده‌ها و زنان به همراه داشته و در همین بستر به شرح مشکلات سه تن از زنان کشورهای لهستان، فرانسه و آلمان می‌پردازد که در خلال جنگ خانه و خانواده‌شان را از دست می‌دهند.
​

​

علی صفری بر اساس برداشت از یک روایت عینی و ماجراهای سه تن از آشنایانش در همین فضای امروز ایران و پیوند آن با علاقه های شخصی به جنگ جهانی دوم . مساله خشونت در خاورمیانه و به طور کلی خشونت علیه زنان را در یک نمایش بدون خودنمایی و پروپاگاندا اجرا کرده است. نمایشی که موسیقی در آن نقش عمده ای در فضا سازی دارد و بار درام را به دوش می کشد. برخی نمایش ها را با خیال راحت تر می شود پیشنهاد داد. «آشویتس زنان» از آن دست نمایش ها است. وقتی که از طرح پوستر تا میزانسن همه چیز در سر جای خودش قرار دارد.


اکران: امیر نادری این روزها آبروی اکران سینماهای ایران است با «کوه» در گروه هنر و تجربه. اگر طالب سینمای واقعی هستید و می خواهید تصاویری ببینید که دیدنش در پرده عریض سینما با قاب تلویزیونی فرق هایی دارد. «کوه» مورد مناسبی است. اینجا نه از سینمای سطحی و شعاری اجتماعی زده رایج خبری است. نه از کمدی های سخیف و دست چندم. «کوه» درگیر کننده و کم دیالوگ است. در کار تازه نادری این تصویر است که روایت را پیش می برد. انگار نادری می خواهد یادمان بیاندازد که سینما در ابتدا صامت بوده و به مدد تصویر داستان ها پیش می رفته.
​

​

«کوه» روایت مردی است که به همراه خانواده‌شان در دهکده‌ای دورافتاده در دامنه کوه آلپ زندگی می‌کنند و از طرف ساکنین دهکده‌های اطراف طردشده‌اند. سایه عظیم و غیرقابل نفوذ کوه، زندگی و امرارمعاش را برای ساکنین این دهکده آن‌قدر سخت می‌کند تا بالاخره همه ازآنجا کوچ می‌کنند و فقط مرد می‌ماند و زن و پسر نوجوانش...زبان نمادین فیلم نیاز به مداقه دارد با بی حوصلگی به تماشای فیلم نروید.


کیوسک: دو ماهنامه « بخارا» مورد ویژه مطبوعات ایران است در جایگاهی شبیه ماهنامه فیلم. هر دو خصوصی، هر دو وزین و با آبرو. سینما البته دامنه مخاطبان وسیع تری دارد و بیشتر به چشم می آید. اما خب بخارا بیشتر ادبی و مردم شناسی در خودش دارد. برای همین هم کمتر نامش را می شنویم، چون مخاطبانش محدودتر است. علی دهباشی علی رغم تمام تنگدستی های مطبوعاتی چرخ بخارا را می چرخاند و همیشه هم در سطحی قاب قبول نشریه اش را عرضه می کند. اگر شعر و ادبیات و مردم شناسی را دوست دارید، بخارا مطالبی را عرضه می کند و یادآواره و سفرنامه هایی دارد که مشابهش در هیچ نشریه دیگری نیست. از کارهای جالب «بخارا» پرونده ای است که هر بار به یاد یک بزرگ فرهنگ و هنر ایران ترتیب می دهد و زیر و بالای کاری و زندگی طرف را به ما نشان می دهد. در جدید ترین شماره یادنامه مهدی حمیدی شیرازی ترتیب داده شده که خواندنی است. بخارا بیست هزار تومان قیمت دارد و صفحه آرایی محجوبی هم دارد.​

​

خورجین: «بعضی ها داغشو دوس دارند» بهترین کمدی رمانتیک تاریخ سینما با هنرنمایی مرلین مونرو و جک لمون نیازی به معرفی ندارد. فیلمی که بعد از پنجاه سال هنوز دیدنی است. گرچه سیاه و سفید است و شاید برخی شوخی هایش خیلی تکرار شده باشد اما اجرای بازیگران و موقعیت هنوز بدیع فیلم دیدنی است. مونرو در اوج زیبایی به مدد نورپردازی و کارگردانی حساب شده یک دلبر تملم عیار است. جک لمون همان است که باید باشد؛ مشنگ کلافه و دستپاچه و البته فیلم از لحاظ مضمونی به شدت حرف دارد. جا به جایی جنسیتی دو مرد با پوشیدن لباس زنانه و از سر اجبار نشان می دهد که این همانی جنسیتی چقدر می تواند فضای جوامع را تلطیف کند.
​

​

خلاصه داستان: جری(جک لمون) و جو(تونی کرتیس) دو نوازنده بخت برگشته هستند که از بد اتفاق شاهد یک قتل می شوند،آنها برای فرار از دسن قاتلین در شکل و شمایل دو نوازنده زن به عضویت یک گروه موسیقی زنانه در می آیند و آنجا با دختر زیبایی به نام شوگر(مریلین مونرو) آشنا می شوند.


نمایش خانگی: «بهمن» ساخته مرتضی فرشباف. فرشباف از آن هایی است که در مکتب کیارستمی تلمذ کرده و خب با همین گزاره متوجه خواهیم شد که تقریبا با چه فیلمی سرو کار داریم. نویسنده کار هم نسیم مرعشی است که چند سالی هست در فضای ادبی مطبوعات حضور دارد و فضاهای ساکن و انتزاعی را خوب روایت می کند. جمع این سلیقه ها فیلمی ساخته که حوصله می خواهد و چون سکون زیادی دارد و سعی دارد به عمق برود. از این جهت گمان نکنید چون معتمد آریا را در خودش دارد یک فیلم مرسوم در سینمای ایران است، کما این که اصلا معتمد آریا چند سالی هم هست که تن به جریان مرسوم نداده.
​

​

این نقل قول از مرعشی شاید حساب را دستتان بیاورد که این فیلم مناسب سلیقه ی شما هست یا نه:« تم اصلی فیلم تاکید بر ایستایی، توقف زمان، سکون، پا به سن گذاشتن و قطع شدن ارتباطات است. این کار از لحاظ حرکت دوربین و از نظر اندازه و ریتم باید مانند بارش برفی که بی وقفه می بارد و نمی توان آن را متوقف کرد، پیش می رفت. «بهمن» نیازمند ته‌نشین شدن است و اتفاقات آنی و ضربه‌ها و شوک های سینمایی که برای تماشاچی خوشایند می‌آید با جهان این فیلم در تعارض است» ​

​

 

[Behtina]

پیشنهادهای فرهنگی آخر هفته​

«ملی و راه های نرفته اش» به کارگردانی تهمینه میلانی در سینماها اکرا شده و اصولا میلانی از آن نام هایی است که سینمایش مولفه های ثابت و شناخته شده ای دارد و طرفداران ثابتی نیز هم.​

برترین ها - ایمان عبدلی:

تماشاخانه: نمایش «طپانچه خانم» نوشته محمد یار احمدی و کارگردانی شهاب حسین پور در سالن استاد سمندریان در حال اجراست، نمایشی فرمالیزه با زبانی تصنعی و گریم های اغراق آمیز که خاصیت تعمیم پذیری تاریخی عجیبی دارد، یعنی بی مکان و بی زمان است. به هر دوره ای می آید. داستان «طپانچه خانم» زنی قدرتمند و فرنگ رفته است که تصمیم می گیرد شهر محل زندگی اش را متجدد کند. تجددی آمرانه، نمایش در کار حسین پور به خواستگاه خودش برمی گردد. در واقع تئاتر در اینجا در مواجهه با قدرت قرار دارد و وضعیتی نقادانه از شکلی تجدد آمرانه را پیش رو می گذارد. «طچانچه خانم» موفق نمی شود تجدد را اجرا کند چون پشتوانه های قدرتمند حکومتی اش را از دست می دهد. از قاجار تا امروز چند بار این موقعیت را تجربه کرده ایم؟​

​

نمایش خانگی: «مادر قلب اتمی» فیلمی است که هویت مستقل دارد و تحت تاثیر سینمای مثلا اجتماعی این سال ها نیست در اجرا و بازی ها قابل قبول است و کلا فضای به نسبتا جدیدی در سینمای ایران عرضه می کند. فیلم دو نیمه ی متفاوت دارد نیمه شوخ و شنگ که لحظات ابتدایی را پر کشش و جذاب نشان می دهد با هنرنمایی مهرداد صدیقیان که هم بازی می کند و هم تیپ می سازد و در نیمه دوم که گلزار جایگزین صدیقیان می شود. خشونت تمام فیلم را می گیرد. با کلی ارجاعات سیـاس*ـی و اجتماعی که اتفاقا فیلم از همین ناحیه ضربه می خورد که خیلی پر گو می شود وگرنه خط داستانی و سورئالیسم دلچسب فیلم و حتی شکل دیالوگ های پر حرکتی که نوشته ،همه و همه «مادر قلب اتمی» را دوست داشتنی نشانمان می دهد. البته این نکته هم می ماند که ریتم در نیمه دوم می توانست بهتر باشد و در مورد توهین به مسیحیت هم که جدا چیز خاصی ندارد.​

​

اکران: «ملی و راه های نرفته اش» به کارگردانی تهمینه میلانی در سینماها اکرا شده و اصولا میلانی از آن نام هایی است که سینمایش مولفه های ثابت و شناخته شده ای دارد و طرفداران ثابتی نیز هم. در ملی و...با زندگی ملیحه مواجه می شویم که نقش آن را ماهور الوند بازی کرده. دختری که از بستر خانواده می گریزد و به هوای زندگی بهتر به پیوند میلاد کی مرام در می آید. فیلم همچنان همان نگاه فمینیستی آثار میلانی را دارد و این بار هم با پرداختی سفید از زنان ستم دیده و بی گـ ـناه مواجهیم و با پرداختی سیاه و کلیشه ای از مرد داستان که مظهر شرارت است. به غیر از یان ایراد گل درشت که پای ثابت آثار میلانی حتی کمدی چون آتش بس هم هست باقی آیتم های در مورد این فیلم در حد قاب قبولی پرداخت شده و حداقل با یک داستان خوش ریتم مواجهیمف به عبارت ساده حوصله تان سر نمی رود.​

​

کیوسک: سینما و ادبیات تازه به کیوسک ها آمده. در این شماره که از آن شماره های خواندنی این نشریه هم هست با پرونده ای پر و پیمان درباره دنیای فیلمسازی لوئیس بونوئل فیلمساز اسپانیایی مواجهیم؛ بررسی زندگی و آثار این فیلمساز، نگاهی به مفهوم اقتدار در سینمای او، چکگونگی دیدن فیلم هایش و...شاعرانگی در سینما و میزگردی با حضور همایون دهکردی،احمدرضا معتمدی، جواد طوسی و صفی یزدانیان. یک میزگرد درجه یک و خواندنی با کلی نکته و حرف. مهرزاد دانش هم در همین زمینه یادداشتی نوشته مرضیه وفامهر و علی مصفا هم در این باره گفت و گو کرده اند.
​

​

در ادبیات هم پرونده ی مفصلی در مور شعر امروز ترتیب داده شده با حضور حافظ موسوی، محمد آزرم، علیرضا بهنام و خلیل درمنکی که البته این یک هم خوب و خواندنی است. مطالبی از رضا براهنی و رویا چمنکار در همین زمینه ارائه شده و البته صفحات پایانی هم که در مورد تئاتر و نمایش است.


خورجین: شاید کمتر علاقه‌مندی به دنیای بازیگری با خبر نقش‌آفرینی رابرت دنیرو در قالب برنارد مادوف در اثری از بری لوینسون هیجان‌زده نشود. دنیرو در اثری زندگینامه‌ای نقش بزرگ‌ترین کلاهبردار زنده جهان را به زیبایی ایفا کرده است

برنارد مادوف که لقب هیولای فرانکنشتاین امور مالی را نیز یدک می‌کشد، تا سال ۲۰۰۸ موفق به کلاهبرداری‌ای بالغ بر ۵۰ میلیارد دلار شده است، یعنی بیشترین مبلغی که یک شخص در طول تاریخ کلاهبرداری کرده است. زندگی مادوف به‌اندازه‌ای جالب و عجیب است که ساخته شدن اثری براساس آن می‌تواند واجد جذابیت‌های زیادی برای اشخاصی که به دنیای بورس علاقه دارند باشد، حال این اثر با عنوان «جادوگر دروغ‌ها» توسط فیلمساز کهنه‌کاری چون بری لوینسون ساخته شده است و ابر بازیگری چون رابرت دنیرو نقش اصلی این اثر را در شبکه اچ بی‌او ایفا می‌کند
​

​

فیلم در‌حالی پایان می‌پذیرد که ما دنیرو را در نقش مادوف را پشت میله‌ها (محکوم به ۱۵۰ سال زندان شده است) می‌بینیم، او به دوربین خیره می‌شود و سوالی مهم می‌پرسد: فکر می‌کنید من یک جامعه‌ستیز هستم؟ در هر صورت آسیب‌‌شناسی پدیده شومی چون برنی مادوف شاید از حیطه اختیارات یک فیلم خارج باشد و اشخاص معتبری چون لوینسون و دنیرو نظر شخصی خود را در مورد وی ارائه دهند، اما نکته‌ای که مشخص است، مادوف شخصیتی منفی است که کارهای بسیار وحشتناکی انجام داده است.

متن خورجین برگرفته از مطلبی در رابـ ـطه با این فیلم در خبرگزاری صبا است/​

​

 

[Behtina]

[BCOLOR=rgb(255, 255, 255)]

​

[/BCOLOR]
[BCOLOR=rgb(255, 255, 255)]

نمایش خانگی: «ویلایی ها» ساخته منیر قیدی به نمایش خانگی آمده، فیلمی که در جشنواره سال پیش خیلی تمجید و به چشم آمد در همان روزها هم فیلم را دیدم. فیلم در ژآنر دفاع مقدس است و کل زمان داستان در یک اردوگاه با فضای کاملا زنانه در جنوب کشور می گذرد. داستان آدم هایی که در انتظار همسرانشان درآن جا به سر می برد و شرح و توصیف فضای انتظار با یک کارگردانی شسته و رفته بازی هایی که همه قابل قبول است و طراحی صحنه کم نقض، فیلم برداری خوب و خلاصه همه ی عوامل فنی کار در کیفیت فنی قابل قبولی ارائه شدند، اما با همه ی این ها «ویلایی ها» فیلمی نیست که شما را سرگرم کند باید اراده کنید که از فیلم لـ*ـذت ببرید وگرنه داستان کم رمق آن شاید کمی حوصله سر بر باشد.​

[/BCOLOR]
[BCOLOR=rgb(255, 255, 255)]

​

[/BCOLOR]

[BCOLOR=rgb(255, 255, 255)]

[/BCOLOR]​

[BCOLOR=rgb(255, 255, 255)]

​

[/BCOLOR]
[BCOLOR=rgb(255, 255, 255)]

این همه تلاش قابل ستایش به خاطر فیلمنامه ای که کشش داستانی ندارد و اصلا نمی داند شخصیت اصلی داستان کیست و تماشاچی به چه دلیل باید تا انتها آن را تعقیب کند هدر رفته، این که زاویه نگاه فیلمساز نسبت به مقوله جنگ جدید و متقاوت است، جایی دیده می شود یک اثر سینمایی در وهله اول داستان داشته باشد.​

[/BCOLOR]
[BCOLOR=rgb(255, 255, 255)]

​

[/BCOLOR]
[BCOLOR=rgb(255, 255, 255)]

​

[/BCOLOR]
[BCOLOR=rgb(255, 255, 255)]

اکران: «ایتالیا ایتالیا» به کارگردانی صباغ زاده اکران شده است. نمی دانم چه ژانری می شود برایش انتخاب کرد؟ کمدی - رمانتیک موزیکالی و کمی تا قسمتی سورئال! در هرصورت «ایتالیا ایتالیا» ایده ها و خوش فکری یک کارگردان جوان را با خودش دارد که با ارجاعات فراوان از تارانتینو تا مهرجویی سعی کرده زبان سینمایی متفاوت و در عین حال منحصر به فردی برای خودش ایجاد کند. فیلم در قاب بندی و نماها هم ایده های خوبی دارد استفاده از پاوراتی خواننده تنور امریکایی در سکانس های تنش آمیز فیلم از جمله ی این ایده هاست. همچنین استفاده از المان های فرهنگ ایتالیایی هم به خوبی در فیلم نشسته است.​

[/BCOLOR]
[BCOLOR=rgb(255, 255, 255)]

​

[/BCOLOR]

[BCOLOR=rgb(255, 255, 255)]

[/BCOLOR]​

[BCOLOR=rgb(255, 255, 255)]

بازی ها هم خوب است هم سارا بهرامی و هم حامد کمیلی نکته ی جالب این جاست که سیطره جنس بازیگری تئاتر با حضور بهرامی در فیلم قابل مشاهده است و همه ی این ها را گفتم تا به اینجا برسیم که حیف و صد حیقف که فیلمی با یان زبان سینمایی قابل توجه حرکت ندارد و در پاره ای از پلان ها خیلی کند می شود و همین می تواند تمام ایده های و خوش فکری کارگردان احتمالا خوش آتیه را زیر سئوال ببرد.​

[/BCOLOR]
[BCOLOR=rgb(255, 255, 255)]

​

[/BCOLOR]
[BCOLOR=rgb(255, 255, 255)]

خورجین: «دیگر در این دنیا احساس راحتی نمی کنم» ساخته میکون بلیر. فیلمی در قالب سینمای مستقل آمریکا که البته تماشایی است و شخصیت های متفاوتی دارد. یک روث دارد که به نوعی قهرمان داستان است اما نه خیلی ظاهر اغواگری دارد، نه فریبنده است و نه بر روی اندام زیبایش تاکید شده، اتفاقا اضافه وزن هم دارد. فیلم یک تونی دارد که نحیف است و حتی دست و پا چلفت به نظر می رسد اما شنیع ترین جنایت ها را انجام می دهد و در موقعیت های حساس خیلی هم دست و پادار است. فیلم البته به لطف کارگردانی قابل توجه موقعیت کمیک سیاهی دارد که نمی دانید حیرت کنید یا بخندید. همه ی این ها از این تجربه ی مستقل فیلمی متفاونت و در عین حال خوش ریتم و سرگرم کننده ساخته که پایان خوشی هم دارد.​

[/BCOLOR]
[BCOLOR=rgb(255, 255, 255)]

​

[/BCOLOR]

[BCOLOR=rgb(255, 255, 255)]

[/BCOLOR]​

[BCOLOR=rgb(255, 255, 255)]

خلاصه داستان: «داستان فیلم در مورد ملنا لیسنکی (روث) در است که نقش یک قربانی را ایفا می‌کند که توسط یک گروه نوپا و بی‌تجربه‌ای خلافکار ، وسایل‌ قیمتی و لپ تاپش را می‌دزدند ، روث به پلیس اطلاع می‌دهد اما پلیس چندان اهمیتی از خود نشان نمی‌دهد، روث تصمیم می‌گیرد خودش به تنهایی آنها را پیدا کند، تحقیقات‌اش را با همسایه‌ها شروع می‌کند تا اینکه به تونی (الیجا وود) برخورد می‌کند و آشنایی این دو باهم ...»​

[/BCOLOR]
[BCOLOR=rgb(255, 255, 255)]

​

[/BCOLOR]
[BCOLOR=rgb(255, 255, 255)]

کیوسک: مجله سینمایی «همشهری24» در آخرین شماره ای که به کیوسک فرستاده، پرونده ای مفصل راجع به فیلم «نگار» دارد. مصاحبه با نگار جواهریان در خصوص کم و کیف کارنامه ی بازیگری اش و شکل کار در فیلم نگار مصاحبه ی خوبی در آمده. چند نقد و نظر و یادداشت هم در همین رابـ ـطه در این شماره کار شده که تقریا شناخت کاملی از فیلم رامبد جوان به مخاطب می دهد. 24 در بخش فیلم ماه به فیلم مستقل «دیگر در این دنیا احساس راحتی نمی‌کنم» پرداخته و پرونده مفصلی در این رابـ ـطه دارد . همین فیلمی که در بخش خورجین معرفی اش کردیم. در مورد سریال «سرگذشت ندیمه» هم مطالبی خواندنی کار شده که شناخت بیشتری از سریال پر حرف و حدیث این روزها در اختیارمان می گذارد. یادنامه ای به مناسبت درگذشت جری لوئیس و همچنین فهرست پر و پیمانی از فیلم های مستقل2017 از دیگر خواندنی های این شماره 24 است. مجله ای که در تحولات پیش روی موسسه مطبوعاتی همشهری شاید حذف شود و میدان رقابت را به نفع ماهنامه فیلم خالی کند.​

[/BCOLOR]
[BCOLOR=rgb(255, 255, 255)]

​

[/BCOLOR]
[BCOLOR=rgb(255, 255, 255)]

​

​

[/BCOLOR]
[BCOLOR=rgb(255, 255, 255)]

​

[/BCOLOR]
[BCOLOR=rgb(255, 255, 255)]

کتاب: «تاریخ طبیعی زوال» از مجموعه «تئوری پراکسیس» نشر بیدگل از آن کتاب های میان رشته ای خواندنی است. به طور کلی این سری از کتاب های نشر بیدگل همگی فارغ از زیاده گویی با نثری روان، تاملات زیادی در مباحث میان رشته ای مطرح می کند که حتی برای مخاطب عام هم قابل توجه و خواندنی است. در نگاه اول شاید این مجموعه را مختص به علاقه مندان مباحث فلسفه هنر بدانید اما چند صفحه که بخوانید درگیر مضمون می شوید یک مزیت دیگر این سری از کتاب ها قطع جیبی و یا وزن سبک آن هاست که حمل و نقل آن ها را راحت می کند.​

[/BCOLOR]
[BCOLOR=rgb(255, 255, 255)]

​

[/BCOLOR]

[BCOLOR=rgb(255, 255, 255)]

[/BCOLOR]​

[BCOLOR=rgb(255, 255, 255)]

درهرصورت قابل توجه است که بارانه عمادیان برای نگارش کتاب «تاریخ طبیعی زوال» تالیفات بنیامین و آدورنو در این موضوع را مورد خوانش و بررسی عمیق قرار داده و شرحی مختصر و دقیق از این تالیفات را در بخشی از این کتاب به مخاطب ارایه می‌کند.​

[/BCOLOR]
[BCOLOR=rgb(255, 255, 255)]

​

[/BCOLOR]
[BCOLOR=rgb(255, 255, 255)]

تماشاخانه: «زبان تمشک های وحشی» به کارگردانی شیوا مسعودی و بر اساس نمایشنامه ای از نغمه ثمینی یک نمایش واقعی است. تجربه ی خوبِ دیدن یک تئاتر اصیل. تئاتری که بیش از هر چیز به متن سورئال خودش وفادار است و توانسته پیوند مستحکمی میان دغد غه های امروزی و با یک درونمایه فلسفی (مساله زبان و درک متقابل) و یک مساله ی تاریخی (بابل) برقرار کند. نمایش در مورد یک زن و شوهر است و اساسا در مورد مساله زبان و ارتباط است که در اینجا ارتباط زناشویی مد نظر است. فضای کمی مبهم نمایش در آخر با افشاگری، فضایی در ذهن مخاطب می سازد که تمام اتفاقات را یک بار دیگر مرور می کند...​

[/BCOLOR]
[BCOLOR=rgb(255, 255, 255)]

​

[/BCOLOR]

[BCOLOR=rgb(255, 255, 255)]

[/BCOLOR]​

[BCOLOR=rgb(255, 255, 255)]

خلاصه داستان: داستان نمایش، روایت زن‌وشوهری است (داوود و دنیا) که طبق آیین مشخصی که برای خود قرار داده‌اند هر سال مسیری را که برای اولین‌بار در ماه‌عسل خود از تهران تا شمال رفته‌اند، دوباره طی می‌کنند و در تمامی مکان‌هایی که در آن روز توقف داشته‌اند، غذا خورده یا استراحت کرده‌اند، دوباره از نو توقف می‌کنند و روز اول زندگی مشترک را از نو با جزئیاتش تکرار می‌کنند. این بار آنها با قصد متفاوتی این سفر را آغاز می‌کنند و آن هم این است که از مادرزن عقدنامه و مدارک ازدواجشان را بگیرند تا بتوانند پس از بازگشت به تهران از یکدیگر جدا شوند.​

[/BCOLOR]

 

[Behtina]

[BCOLOR=rgb(255, 255, 255)]

تماشاخانه: در میان نمایش های در حال اجرا «این یک پیپ نیست» متفاوت ترین به نظر می رسد. کاری که محمد مساوات آن را کارگردانی کرده و همین نام کافی است که بدانیم با نمایشی متفاوت چه از لحاظ میزانسن و چه از لحاظ مضمون مواجهیم. یعنی نمی شود با بی حوصلگی و آسان گیری به دیدن چننی نمایشی رفت و لـ*ـذت و رنج این نمایش باهم است. رنج کشف مضمون در کنار لـ*ـذت واکاوی آن.​

[/BCOLOR]
[BCOLOR=rgb(255, 255, 255)]

​

[/BCOLOR]

[BCOLOR=rgb(255, 255, 255)]

[/BCOLOR]​

[BCOLOR=rgb(255, 255, 255)]

نمایش حداقل هفت کاراکتر دارد؛ جان و جیم - دوبرادر- پدر و مادرشان، ماریا، پلیس و تماشاگران. ما فقط جیم و جان و ماریا را می توانیم ببینیم، جیم و جان فقط پلیس و ماریا را می‌بینند و پلیس مادر و جیم و جان را و همین‌طور الی‌آخر با هرکس روایت و ارتباطات مستقل خود را با جهان بیرونی دارد که مدام همدیگر را قطع می‌کنند. «این یک پیپ نیست» به می خواهد نشانمان بدهد که تنها یک واقعیت وجود ندارد و ما با واقعیت های متکثری در دنیا مواجهیم.​

[/BCOLOR]
[BCOLOR=rgb(255, 255, 255)]

«این یک پیپ نیست» که این نمایش نام خود را از آن وام گرفته است اثری از رنه ماگریت است که در آن تصویر یک پیپ وجود دارد و زیر آن عبارت «این یک پیپ نیست» نوشته‌شده است.​

[/BCOLOR]
[BCOLOR=rgb(255, 255, 255)]

​

[/BCOLOR]
[BCOLOR=rgb(255, 255, 255)]

اکران: «خانه دختر» فیلمی با فرمی بیشتر تلویزیونی تا سینمایی اما با داستان و فیلمنامه ای بکر که کمتر کسی تا امروز به خودش جرات ساختن چنین داستانی را داده است ، اینکه سوژه ملتهب باشد از کسی مثل پرویز شهبازی بعید نیست او جامعه ی گیر کرده بین سنت و مدرنیته ی ایرانی را به خوبی میشناسد و با تنگناهایی که یک جوان در امروز ایران دچار آن خواهد شد به خوبی آشناست در آثاری مشابه (خانه دختر) بنا به ملتهب بودن سوژه ی فیلم، توجه به مسایل فنی و کیفیت سینمایی به میزان زیادی کاهش می یابد، کما اینکه در روزهای جشنواره آنچه که باعث کنجکاوی مردم و ترغیب آنان برای تماشای فیلم شده بود بیشتر از آنکه مربوط به کارگردانی فیلم و یا کیفیت بازی های فیلم باشد مربوط به داستان آن بود. حالا در این نسخه ای که آماده ی اکران شده فکر می کنم آن بخش ملتهب داستان را در آورده اند. فیلم را در جشنواره دو سال پیش دیدم و واقعا سوژه جسورانه ای داشت و اگر آن را در فیلم حفظ کرده باشند کارشگرفی انجام داده اند. آن قدر سوژه خاص است که تمام مسائل فنی را تحت تاثیر قرار می دهد. در هرصورت «خانه دختر» فیلم جذاب و محترمی است.​

[/BCOLOR]
[BCOLOR=rgb(255, 255, 255)]

​

[/BCOLOR]
[BCOLOR=rgb(255, 255, 255)]

​

​

[/BCOLOR]
[BCOLOR=rgb(255, 255, 255)]

​

[/BCOLOR]
[BCOLOR=rgb(255, 255, 255)]

خورجین: «داستان یک شبح» فیلمی متفاوت و عجیب است. عجیب از آن لحاظ که چه در فرم و چه در محتوا کلا خلاقانه است. فیلم قصه ی یک زوج است که مرد داستان پس از چند می میرد و اما روحش به خانه برمی گردد روح مرد با بازی کیسی افلک دائما نظاره گر رفتارهای همسرش است و به دنبال واکاو یدنیای همسر پس از فقدان خودش است. فیلم با کلی پلان – سکانس های طولانی و با حوصله و روندی که کلا متکی به تصویر است بی شباهت به آثار اینگمار برگمان نیست. فضایی که در آن دیالوگ به خساست و ندرت خرج می شود و زیبایی در تصویر است. زمان 90 دقیقه ای فیلم باعث شده که روایتی چنین با حصوله ، حوصله سر بر نشود و جذاب و پر کشش باشد البته برای تماشاچی خاص تر سینما.​

[/BCOLOR]
[BCOLOR=rgb(255, 255, 255)]

​

[/BCOLOR]

[BCOLOR=rgb(255, 255, 255)]

[/BCOLOR]​

[BCOLOR=rgb(255, 255, 255)]

در هر صورت «داستان یک شبح» مطمئن ترین یشنهاد در میان پیشنهادهای این هفته است. فیلمی جسور ومتفاوت ودوست داشتنی و در نهایت خلق و ابداع. کاش از این آثار بیشتر ببینیم که لـ*ـذت زندگی را دو چندان می کند.​

[/BCOLOR]
[BCOLOR=rgb(255, 255, 255)]

​

[/BCOLOR]
[BCOLOR=rgb(255, 255, 255)]

کتاب: «ترس و لرز» اثر کیرکگارد. تمرکز این کتاب بر داستان ابراهیم و اسحاق در کتاب مقدس عبری است. خدا به ابراهیم فرمان می‌دهد تا تنها پسرش اسحاق را به کوه موریه ببرد و آنجا قربانی‌اش کند. ابراهیم سفری سه‌روزه را می‌آغازد، اسحاق را به قله‌ کوه می‌برد و قربان‌گاه را آماده می‌کند. اسحاق در قربان‌گاه دراز می‌کشد و ابراهیم چاقوی خویش را بیرون می‌آورد و آماده‌ انجام کار می‌شود. اما در همین موقع، فرشته‌ای می‌گوید: نیازی نیست که اسحاق را قربانی کنی، می‌توانی در عوض گوسفندی را قربانی کنی.​

[/BCOLOR]
[BCOLOR=rgb(255, 255, 255)]

​

[/BCOLOR]

[BCOLOR=rgb(255, 255, 255)]

[/BCOLOR]​

[BCOLOR=rgb(255, 255, 255)]

کیرکگارد برخی از مفاهیم و دلالت‌های ضمنی این داستان را می‌کاود، و این داستان را به فلسفه تبدیل می‌کند و از همین طریق به مفهوم عشق و گذشت می پردازد نویسنده با قلمی جذاب و گیرا ودر تعداد صفحاتی که منطقی به نظر می رسد مساله ای را طرح می کند که جور دیگر دیدن یک مساله ی بدیعی را به ذهن متبادر می کند. این که آیا ابراهیم در قربانی کردن احتمالی اسحاق کاری اخلاقی انجام داده؟ آیا باید فرمانبر خدایش می بود؟ (که بود) و این که اخلاق در آن لحظات چه حکمی می کند؟ در هر لحظه کدام تصمیم اخلاقی تر است؟ کتاب تماما به این مساله می پردازد.​

[/BCOLOR]
[BCOLOR=rgb(255, 255, 255)]

​

[/BCOLOR]
[BCOLOR=rgb(255, 255, 255)]

نمایش خانگی: مجموعه «شهرزاد» به پایان رسید و فصل دوم آن هم ختم به خیر. در فصلی که بزرگ آقا نداشت و هاشم آقا در کنار عمه بلقیس و شاپوری سکاندار کشتی این مجموعه بودند. مطمئنا این فصل در قیاس با فصل پیشین کمتر سرحال و روی فرم بود. اما همچنان کشش و تعلیق متناسب با فضای قصه را داشت. چیزی که باید بدانیم این است که مخاطب عام شهرزاد را بیشتر با قصه های عاشقانه اش دوست دارد و بحث های مافیایی و فساد دولتی ها و حتی بحث مصدق در اولویت بعدی قرار دارد. از همین رو حتی خاکستر عشق هاشم آقا و عمه بلقیس جذاب ترین خرده روایت این فصل شد و حتی عشق صابر عبدلی و شیرین هم از خرده روایت های جاندار شهرزاد بوده است. به هر حال شهرزاد از همان ابتدا هم با عشق شهرزاد و فرهاد مخاطبش را جذب کرد و به عنوان یک عاشقانه گیرایی داشت و دارد و قطعا در فصل بعدی باید این مثل جاندارتر و ملتهب تر روایت شود.​

[/BCOLOR]
[BCOLOR=rgb(255, 255, 255)]

​

[/BCOLOR]
[BCOLOR=rgb(255, 255, 255)]

​

​

[/BCOLOR]