اختلال اسکیزوفرنی فرم یا به اختصار اسکیزوفرنیفرم یکی از انواع اختلالات سایکوتیک و طیف است. اختلال اسکیزوفرنیفرم، یک اختلال روانپریشانه باشروع سریع است که مرحله پیشدرآمد قابل توجهی ندارد. هرچند بسیاری از بیماران مبتلا به اختلال اسکیزوفرنیفرم در زمان بروز حمله ممکن است دچار تخریب کارکرد شوند، اما افت پیشرونده عملکرد اجتماعی و شغلی در این بیماران بعید است.
تاریخچه
اصطلاح اسکیزوفرنی فرم را «گابریل لنگفت» (۱۹۸۳–۱۸۹۵) در سال ۱۹۳۹ زمانی که مشغول به کار در «درمانگاه روانپزشکی دانشگاه » بود، وضع کرد. لنگفت اختلالی را توصیف کرد که شروع ناگهانی و سیر خوشخیمی داشتم با علائم خلقی و تیرگی هشیاری همراه بود. حال آنکه، بیماری که واجد ملاکهای تشخیص است، علائمش باید حداقل ۶ ماه طول کشیده باشد. اختلال اسکیزوفرنیفرم عین است جز اینکه علائمش حداقل یک ماه و حداکثر شش ماه طول میکشد. بیماران دچار اختلال اسکیزوفرنی فرم با رفع اختلال، به سطح پایه کارکرد خود بازمیگردند.
همهگیر شناسی
اعلام میکند که نرخ بروز اختلال اسکیزوفرنیفرم در شرایط اقتصادی-فرهنگی احتمالاً شبیه به نرخ وقوع آن در است. در آمریکا و سایر کشورهای پیشرفته، نرخ وقوع اندک است. شاید یک پنجم نرخ وقوع . میزان شیوع این اختلال در سراسر طول عمر ۰/۱۱ درصد است، و مقدار شیوع یکساله آن ۰/۰۹ درصد گزارش شدهاست.
تشخیص افتراقی
مدت علائم روانپریشانه یکی از عواملی است که اختلال اسکیزوفرنیفرم را از سایر سندرمها افتراق میدهد. در صورتی که مراحل بیماری بیش از ۶ ماه طول بکشند، تشخیص گذاشته میشود اما مدت کمتر از یک ماه با تشخیص اختلال مطابقت دارد. بهطور کلی برای تشخیص اختلال اسکیزوفرنیفرم مدت زمان حضور علائم تشخیص باید حداقل یک ماه و حداکثر کمتر از شش ماه باشد.