^M_A_K_I_A^
کاربر نگاه دانلود
زندگینامه ادوارد جنر
(۱۷۴۹ -۱۸۲۳ م) ادوارد جنر در روستای برکلی انگلیس رشد یافت. در ۵ سالگی یتیم شد و برادر بزرگترش سرپرستی او را بر عهده گرفت. پس از کارآموزی نزد جراح محلی، به مدت ۲ سال زیر نظر جان هانتر جراح سرشناس لندن آموزش دید. در سال ۱۷۷۲ به برکلی برگشت و به عنوان پزشک محلی مشغول به کار شد. او در یک کلوپ موسیقی ویولن می زد، شعرهای ساده ای می گفت و مهاجرت پرندگان را تماشا می کرد.
او به شناسایی گونه های جانوران که آنها را کاپیتان کوک در نخستین سفر دریایی خود در اقیانوس آرام جمع آوری کرده بود، کمک کرد. در دومین سفر دریایی، کاپیتان کوک به او پیشنهاد کرد که با سمت طبیعی دان همراه او باشد که آن را نپذیرفت.
جنر علاقه ی خود را متوجه آبله که یک بیماری کشنده بود، کرد. افرادی که از این بیماری جان سالم به در می بردند، معمولا کور، کر یا آبله گون می شدند. جنر می دانست بیمارانی که زنده می مانند، دیگر بار دچار آبله نمی شوند. در واقع در آن زمان برخی از والدین، فرزندان خود را در معرض موارد خفیف این بیماری قرار می دادند تا در برابر انواع کشندهی آن ایمن شوند.
با این وجود اگر شدت بیماری افزایش می یافت، این روش می توانست کشنده باشد.
جنر روایت هایی را در مورد دختران شیردوشی که مبتلا به بیماری بی خطر آبلهی گاوی شده و نسبت به آبلهی انسانی ایمنی کامل پیدا کرده بودند شنیده بود. او به مدت ۲۰ سال موارد ابتلای آبله ی گاوی را در اطراف روستا زیر نظر گرفت. در سال ۱۷۹۶، احساس کرد که آمادگی انجام آزمایش خطرناکی را پیدا کرده است. او مقداری از مایع یک تاول را از روی دست سارا نلمس که مبتلا به آبله ی گاوی شده بود به یک پسر ۸ ساله به نام جیمز فیپس تزریق کرد. این پسر به علت مبتلا شدن به آبله ی گاوی دچار تب خفیفی شد. شش هفته ی بعد در اول جولای ۱۷۹۶ جنر آن پسر را عملا در معرض آبله قرار داد ولی آن پسر علایم بیماری را نشان نداد.
جنر روش خود را واکسیناسیون که از واژهی لاتین واکا به معنی گاو است، برگزید. او به مدت ۲ سال با مخالفت هایی از طرف جامعه ی علمی مواجه شد. بیمارستان لندن روش های او را رد کرد و انجمن سلطنتی انگلیس از چاپ گزارش او سر باز زد. در سال ۱۷۹۸ او یک کتاب ۷۵ صفحه ای در مورد کشف خود منتشر کرد. این کتاب بی درنگ حساسیت هایی را برانگیخت. در طول ۱۸ ماه ۱۲ هزار تن از مردم لندن از جمله خانوادهی سلطنتی واکسینه شدند. با این وجود پزشکان با سرعت از او تجلیل نکردند. جنر پس از یک سال اقامت در لندن به روستای خود برگشت. در سال ۱۸۰۲ مجلس انگلیس پرداخت مبلغ ده هزار پوند را که در آن زمان مبلغ بسیار زیادی بود، برای او تصویب کرد و او تا زمان فوت در آسایش زیست. در سال ۱۹۷۰ سازمان بهداشت جهانی تلاشی برای ریشه کن کردن ویروس آبله در سراسر جهان انجام داد و از سال ۱۹۸۰ تاکنون مورد جدیدی از این بیماری گزارش نشده است.
(۱۷۴۹ -۱۸۲۳ م) ادوارد جنر در روستای برکلی انگلیس رشد یافت. در ۵ سالگی یتیم شد و برادر بزرگترش سرپرستی او را بر عهده گرفت. پس از کارآموزی نزد جراح محلی، به مدت ۲ سال زیر نظر جان هانتر جراح سرشناس لندن آموزش دید. در سال ۱۷۷۲ به برکلی برگشت و به عنوان پزشک محلی مشغول به کار شد. او در یک کلوپ موسیقی ویولن می زد، شعرهای ساده ای می گفت و مهاجرت پرندگان را تماشا می کرد.
او به شناسایی گونه های جانوران که آنها را کاپیتان کوک در نخستین سفر دریایی خود در اقیانوس آرام جمع آوری کرده بود، کمک کرد. در دومین سفر دریایی، کاپیتان کوک به او پیشنهاد کرد که با سمت طبیعی دان همراه او باشد که آن را نپذیرفت.
جنر علاقه ی خود را متوجه آبله که یک بیماری کشنده بود، کرد. افرادی که از این بیماری جان سالم به در می بردند، معمولا کور، کر یا آبله گون می شدند. جنر می دانست بیمارانی که زنده می مانند، دیگر بار دچار آبله نمی شوند. در واقع در آن زمان برخی از والدین، فرزندان خود را در معرض موارد خفیف این بیماری قرار می دادند تا در برابر انواع کشندهی آن ایمن شوند.
با این وجود اگر شدت بیماری افزایش می یافت، این روش می توانست کشنده باشد.
جنر روایت هایی را در مورد دختران شیردوشی که مبتلا به بیماری بی خطر آبلهی گاوی شده و نسبت به آبلهی انسانی ایمنی کامل پیدا کرده بودند شنیده بود. او به مدت ۲۰ سال موارد ابتلای آبله ی گاوی را در اطراف روستا زیر نظر گرفت. در سال ۱۷۹۶، احساس کرد که آمادگی انجام آزمایش خطرناکی را پیدا کرده است. او مقداری از مایع یک تاول را از روی دست سارا نلمس که مبتلا به آبله ی گاوی شده بود به یک پسر ۸ ساله به نام جیمز فیپس تزریق کرد. این پسر به علت مبتلا شدن به آبله ی گاوی دچار تب خفیفی شد. شش هفته ی بعد در اول جولای ۱۷۹۶ جنر آن پسر را عملا در معرض آبله قرار داد ولی آن پسر علایم بیماری را نشان نداد.
جنر روش خود را واکسیناسیون که از واژهی لاتین واکا به معنی گاو است، برگزید. او به مدت ۲ سال با مخالفت هایی از طرف جامعه ی علمی مواجه شد. بیمارستان لندن روش های او را رد کرد و انجمن سلطنتی انگلیس از چاپ گزارش او سر باز زد. در سال ۱۷۹۸ او یک کتاب ۷۵ صفحه ای در مورد کشف خود منتشر کرد. این کتاب بی درنگ حساسیت هایی را برانگیخت. در طول ۱۸ ماه ۱۲ هزار تن از مردم لندن از جمله خانوادهی سلطنتی واکسینه شدند. با این وجود پزشکان با سرعت از او تجلیل نکردند. جنر پس از یک سال اقامت در لندن به روستای خود برگشت. در سال ۱۸۰۲ مجلس انگلیس پرداخت مبلغ ده هزار پوند را که در آن زمان مبلغ بسیار زیادی بود، برای او تصویب کرد و او تا زمان فوت در آسایش زیست. در سال ۱۹۷۰ سازمان بهداشت جهانی تلاشی برای ریشه کن کردن ویروس آبله در سراسر جهان انجام داد و از سال ۱۹۸۰ تاکنون مورد جدیدی از این بیماری گزارش نشده است.
