@nicedavil
کاربر نگاه دانلود
تاریخچه میناکاری
اگرچه از هنر میناکاری ایران قبل از قرن دهم هجری (دوره‌ی صفویه) نمونه‌های قابل ملاحظه ای از لحاظ تعداد برجای نمانده است، اما آنچه از بررسی معدود آثار باقی مانده و نظرات محققین مستفاد می شود، آن است که سابقه‌ی میناکاری در ایران به هزاره‌ی دوم قبل از میلاد می رسد و این هنر مانند بسیاری دیگر از هنرها از ایران آغاز و به سایر نقاط جهان راه یافته است. پروفسور ارثراپهام پوپ در کتاب بررسی هنر ایران درباره‌ی میناکاری چنین اظهار عقیده نموده است: میناکاری هنر درخشان آتش و خاک است با رنگ‌های پخته و درخشآنکه سابقه‌ی آن به ۱۵۰۰ سال پیش از میلاد می رسد و ظهور آن بر روی فلز در طول سده‌ی ششم تا چهارم پیش از میلاد و پس از سال ۵۰۰ پیش از میلاد مشاهده می شود. هنر میناکاری در ایران بیش از نقاط دیگر تجلی داشته، یکی از نمونه‌های قدیمی آن را از عهد صفویه، شاردن جهانگرد فرانسوی متذکر شده است که قطعه‌ی مینایی از کارهای اصفهان بوده مشتمل برطرحی از پرندگان و حیوانات بر زمینه‌ی گل و بته به رنگ آبی کم رنگ، سبز، زرد و قرمز.
دکتر عیسی بهنام در کتاب صنایع دستی ایران ذکر نموده است:
قدیمی ترین نمونه‌هایی که از هنر میناکاری در موزه‌های دنیا وجود دارد به دست ایرانیان ساخته شده و از لحاظ فنی میناهایی که به نام بیزانس مشهورند، از میناهای ایرانی اقتباس شده است. اصول هنر میناکاری که آن را مینیاتور بر روی آتش نیز نام نهاده اند و شامل فعل و انفعالات پیچیده می باشد، بر پایه‌ی تزیین فلزات به ویژه فلزهای قیمتی نظیر طلا و نقره و همچنین فلز مس با رنگ‌های مینایی قرار دارد. این رنگ‌های مینایی عبارت از اکسیدهای فلزی است که با مواد شیشه ای مخلوط می شود و پس از قرار دادن بر روی فلز در کوره پخته می شود. میناکاری را ضمناً می توان یک هنر آزمایشگاهی نیز دانست زیرا برای دسترسی به این پدیده‌ی هنری ضرورت دارد تا فعلی و انفعالات شیمیایی خاصی با دقت تمام و با مهار آتش و حرارت صورت پذیرد و در اینجاست که نقش هنرمند میناکار که می بایست در تمامی مراحل تولید این محصول حضوری مؤثر، دقت بسیار و توجهی خاص داشته باشد، مشخص می شود.
میناکاری می تواند به شیوه‌های گوناگون انجام پذیرد ولی دو روش آن متداول تر از دیگر روش ها بوده که عبارتند از:
الف- مینای خانه بندی
ب - مینای نقاشی
اگرچه از هنر میناکاری ایران قبل از قرن دهم هجری (دوره‌ی صفویه) نمونه‌های قابل ملاحظه ای از لحاظ تعداد برجای نمانده است، اما آنچه از بررسی معدود آثار باقی مانده و نظرات محققین مستفاد می شود، آن است که سابقه‌ی میناکاری در ایران به هزاره‌ی دوم قبل از میلاد می رسد و این هنر مانند بسیاری دیگر از هنرها از ایران آغاز و به سایر نقاط جهان راه یافته است. پروفسور ارثراپهام پوپ در کتاب بررسی هنر ایران درباره‌ی میناکاری چنین اظهار عقیده نموده است: میناکاری هنر درخشان آتش و خاک است با رنگ‌های پخته و درخشآنکه سابقه‌ی آن به ۱۵۰۰ سال پیش از میلاد می رسد و ظهور آن بر روی فلز در طول سده‌ی ششم تا چهارم پیش از میلاد و پس از سال ۵۰۰ پیش از میلاد مشاهده می شود. هنر میناکاری در ایران بیش از نقاط دیگر تجلی داشته، یکی از نمونه‌های قدیمی آن را از عهد صفویه، شاردن جهانگرد فرانسوی متذکر شده است که قطعه‌ی مینایی از کارهای اصفهان بوده مشتمل برطرحی از پرندگان و حیوانات بر زمینه‌ی گل و بته به رنگ آبی کم رنگ، سبز، زرد و قرمز.
دکتر عیسی بهنام در کتاب صنایع دستی ایران ذکر نموده است:
قدیمی ترین نمونه‌هایی که از هنر میناکاری در موزه‌های دنیا وجود دارد به دست ایرانیان ساخته شده و از لحاظ فنی میناهایی که به نام بیزانس مشهورند، از میناهای ایرانی اقتباس شده است. اصول هنر میناکاری که آن را مینیاتور بر روی آتش نیز نام نهاده اند و شامل فعل و انفعالات پیچیده می باشد، بر پایه‌ی تزیین فلزات به ویژه فلزهای قیمتی نظیر طلا و نقره و همچنین فلز مس با رنگ‌های مینایی قرار دارد. این رنگ‌های مینایی عبارت از اکسیدهای فلزی است که با مواد شیشه ای مخلوط می شود و پس از قرار دادن بر روی فلز در کوره پخته می شود. میناکاری را ضمناً می توان یک هنر آزمایشگاهی نیز دانست زیرا برای دسترسی به این پدیده‌ی هنری ضرورت دارد تا فعلی و انفعالات شیمیایی خاصی با دقت تمام و با مهار آتش و حرارت صورت پذیرد و در اینجاست که نقش هنرمند میناکار که می بایست در تمامی مراحل تولید این محصول حضوری مؤثر، دقت بسیار و توجهی خاص داشته باشد، مشخص می شود.
میناکاری می تواند به شیوه‌های گوناگون انجام پذیرد ولی دو روش آن متداول تر از دیگر روش ها بوده که عبارتند از:
الف- مینای خانه بندی
ب - مینای نقاشی
