- عضویت
- 2016/07/11
- ارسالی ها
- 4,853
- امتیاز واکنش
- 14,480
- امتیاز
- 791
در گوشه ای از اقیانوس پهناور آرام جنوبی ، جزیرهای به نام ایستر قرار دارد که متعلق به سرزمین شیلی است. این جزیره زیبا ۳۵۱۵ کیلومتر از خاک اصلی شیلی فاصله دارد و استان جدا از والپارائیسو است. از جزایر همسایه و نزدیک به ایستر ، جزیره سالائی گومز است که در ۴۰۰ کیلومتری شرق آن جای گرفته است و در محدوده همان استان است.
جزیره پیتکرن نزدیک ترین جزیره مسکونی به ایستر است که در ۲٬۰۷۵ کیلومتری غرب ایستر قرار دارد. مساحت جزیره ۱۶۳٫۶ کیلومتر مربع و جمعیت آن ۳٬۷۹۱ نفر است (سرشماری ۲۰۰۲م). ۳٬۳۰۴ نفر از جمعیت جزیره در مرکز آن شهر هانگا روآ زندگی میکنند.
جزیره ایستر به ویژه بخاطر تندیسهای ۴۰۰ ساله عجیب باستانی خود معروف است. موآیی به تندیسها ی که در راستای کرانه دریا به خط ایستادهاند گفته میشود.
ساکنان نخستین این جزیره ریشه پلی نزیایی دارند. نخستین بازدید کنندگان اروپایی این جزیره، سنتهای شفاهی ساکنان اولیه این جزیره را ثبت نمودند. جزیره نشینان در این سنتها، ایستر ادعا میکردهاند که یک فرمانده به نام «هوتو ما توآ» در یک یا دو قایق بزرگ به همراه همسر و خانوادهاش به جزیره آمدند.
ادبیات منتشره در مورد نخستین سکونت در جزیره ایستر ۳۰۰–۴۰۰ میلادی را عنوان میکند یا تقریباً زمانیکه نخستین انسانها در هاوایی سکنا گزیدند. برخی دانشمندان معتقدند که جزیره ایستر تا زمان ۷۰۰–۸۰۰ میلادی مسکونی نبوده، ساکنان اولیه این جزیره به نظر میرسد که از غرب و از جزایر مارکوس آمدهاند.
یک موآی
این افراد با خود موز، نیشکر، سیب زمینی شیرین و گوش فیل آوردند. بر طبق افسانههای ثبت شده توسط مسیونرها در دهه ۱۸۶۰ این جزیره دارای سیستم طبقاتی مشخصی بود. عنصر قابل مشاهده در فرهنگ این جزیره، ساخت موآی حجیم و غول پیکر است که قسمتی از نیایش اجداد و نیاکان بودهاست.
موآیها دارای ظاهری متحدالشکل میباشند که در کناره تمام ساحل هستند و نشانگر اعمال حکومت مرکزی میباشند. ساکنان این جزیره علاوه بر خانواده سلطنتی، شامل کاهنان، سربازان و تجار بوده اند. آخرین شاه، به همراه خانوادهاش به عنوان بردگان در دهه ۱۸۶۰ در معادن پرو مردند.
جمعیت
تقریباً ۷۰٪ جمعیت جزیره ایستر در سال ۱۹۸۲ راپانویی ها بودند اما راپانوییها در سال ۲۰۰۲، تنها ۶۰٪ را تشکیل میدادند. شیلیهای اروپایی نژاد ۳۹٪ را تشکیل میدادند و ۱٪ باقیمانده آمریکایی الاصل (شیلی) بودند. ۲۳ نفر در هر کیلومتر مربع تراکم جمعیت در این جزیره است.
جزیره پیتکرن نزدیک ترین جزیره مسکونی به ایستر است که در ۲٬۰۷۵ کیلومتری غرب ایستر قرار دارد. مساحت جزیره ۱۶۳٫۶ کیلومتر مربع و جمعیت آن ۳٬۷۹۱ نفر است (سرشماری ۲۰۰۲م). ۳٬۳۰۴ نفر از جمعیت جزیره در مرکز آن شهر هانگا روآ زندگی میکنند.
جزیره ایستر به ویژه بخاطر تندیسهای ۴۰۰ ساله عجیب باستانی خود معروف است. موآیی به تندیسها ی که در راستای کرانه دریا به خط ایستادهاند گفته میشود.
ساکنان نخستین این جزیره ریشه پلی نزیایی دارند. نخستین بازدید کنندگان اروپایی این جزیره، سنتهای شفاهی ساکنان اولیه این جزیره را ثبت نمودند. جزیره نشینان در این سنتها، ایستر ادعا میکردهاند که یک فرمانده به نام «هوتو ما توآ» در یک یا دو قایق بزرگ به همراه همسر و خانوادهاش به جزیره آمدند.
ادبیات منتشره در مورد نخستین سکونت در جزیره ایستر ۳۰۰–۴۰۰ میلادی را عنوان میکند یا تقریباً زمانیکه نخستین انسانها در هاوایی سکنا گزیدند. برخی دانشمندان معتقدند که جزیره ایستر تا زمان ۷۰۰–۸۰۰ میلادی مسکونی نبوده، ساکنان اولیه این جزیره به نظر میرسد که از غرب و از جزایر مارکوس آمدهاند.
یک موآی
این افراد با خود موز، نیشکر، سیب زمینی شیرین و گوش فیل آوردند. بر طبق افسانههای ثبت شده توسط مسیونرها در دهه ۱۸۶۰ این جزیره دارای سیستم طبقاتی مشخصی بود. عنصر قابل مشاهده در فرهنگ این جزیره، ساخت موآی حجیم و غول پیکر است که قسمتی از نیایش اجداد و نیاکان بودهاست.
موآیها دارای ظاهری متحدالشکل میباشند که در کناره تمام ساحل هستند و نشانگر اعمال حکومت مرکزی میباشند. ساکنان این جزیره علاوه بر خانواده سلطنتی، شامل کاهنان، سربازان و تجار بوده اند. آخرین شاه، به همراه خانوادهاش به عنوان بردگان در دهه ۱۸۶۰ در معادن پرو مردند.
جمعیت
تقریباً ۷۰٪ جمعیت جزیره ایستر در سال ۱۹۸۲ راپانویی ها بودند اما راپانوییها در سال ۲۰۰۲، تنها ۶۰٪ را تشکیل میدادند. شیلیهای اروپایی نژاد ۳۹٪ را تشکیل میدادند و ۱٪ باقیمانده آمریکایی الاصل (شیلی) بودند. ۲۳ نفر در هر کیلومتر مربع تراکم جمعیت در این جزیره است.