VIP ترجمه رمان در جست‌وجوی پری | مهسا ایزدی کاربر انجمن نگاه دانلود

[mah.s.a]

وقتی وارد شدم سری تکان داد. باشور کنارم ایستاد.
-او یک شیطان اوریسک نیست، درست است؟
به سگ اشاره کردم و خندیدم. خنده روی صورتم خشک شد زمانی که در صورتش سوء ظن پیدا شد.
-دیو؟ چه کسی چنین چیزهایی را به شما آموخت؟
سر باشور را نوازش کرد.
-اوریسک ها فقط گوشه نشینان تنها هستند. آنها فقط دوستی می خواهند.
آب دهانم را قورت دادم شنیدم بچه‌های کوچک را هم می خورند، اما امیدوار بودم که دروغ باشد. غر زدم.
-باشد.
او پرسید:
-چه کسی را دیدی؟
شانه هایم را بالا انداختم، مراقب حرف هایم بودم.
-چند پری قدیمی. زود باش، من باید با الی صحبت کنم.
با سرعتی سریع به سمت او برگشتیم، اما درست قبل از رسیدن به آنجا خانه کمی لرزید. تصاویر روی دیوارها و مبلمان تکان می خورد. به یک میز چنگ زدم تا خودم را ثابت کنم.
برگشتم به مارا نگاه کردم. نباید هیچ زلزله ای در خانه‌ی مارا رخ می داد، زیرا من تقریباً مطمئن بودم که در قلمروی بینابینی هستیم. درست؟
از او پرسیدم،
-آیا این طبیعی بود؟
اما او ثابت شده بود و به دوردست نگاه می کرد، انگار چیزی در سرش محاسبه می کرد، اینطور نبود.
-نه. و این نباید ممکن باشد...
او فکر کرد.
قبل از اینکه بخواهم توضیح دیگری بخواهم، او مرا به سمت دفترش راهنمایی کرد و من کمربندم را بستم.
فایری می لرزید؟ آیا ما هم برای همین بودیم؟ به خدا امیدوار بودم نه به زمان بیشتری نیاز داشتم. من کریستال بعدی را نداشتم.
وقتی درب دنیایم را باز کردم، نفس راحتی کشیدم. همه چیز عادی و خوب به نظر می رسید. پریان با سرعتی آهسته و معمولی در حال پرواز بودند، خورشید از میان محافظ ها می تابد و همه چیز آرام بود. آن لرزش هر چه بود، در فایری نبود.
به مارا گفتم:
-من کمی دیگر برمی گردم.
.و او قبل از اینکه در را ببندم سرش را تکان داد
مسیر را از در آبی و صخره های دندانه دار دور کردم و با سرعت به سمت مرکز شهر رفتم.
آنجا. همانی که دنبالش بودم.
تریسا در حال آموزش شش جنگجو بود. آنها چوب ها را در دست داشتند و با هماهنگی و تعادل وحشتناکی آنها را به هم می زدند. وقتی نگاهم را دید، او را صدا زدم.
-چطور هستی؟
او مرا در آغـ*ـوش گرفت اما وقتی عقب کشید صورتش افتاد.
-چرا آنقدر جدی هستی؟
مدتی بود که با نگهبان وفادار مادرم صحبت نکرده بودم. خیلی تغییر کرده بود
-همه چیز در مورد این زندگی جدید جدی است.
من هر دویمان را با این پاسخ شگفت زده کردم.
-درست است.
اخم کرد.
-آیا به کمک من احتیاج داری؟
سرم را تکان دادم.
-کریستال ها ... آلوده شده اند. یکی یا همه آنها اکنون تاریک هستند.
او سرش را تکان داد.

 

[mah.s.a]

-بزرگان به من گفتند.
-من فهمیدم. نزدیک بودند. اما من راهی برای شفای آنها پیدا کرده ام و به تو و الی نیاز دارم که مرا همراهی کنید تا به دنبال چیزی بگردم.
-هر چیزی باشد من کمکت میکنم.
تریسا مشتاق به نظر می رسید. هیچ چیز برای این زن خیلی خطرناک نبود. او برای این کار یک زندانی مادام العمر بود. او اینجا بود که مردم را آموزش دهد.
-من به تو و الی نیاز دارم که به من کمک کنید تا یک کاسه آب از استخر شفابخش بهار بیاورم.
من آن را با صدای بلند گفتم.
او نیشخندی زد و در آن لحظه ده سال جوانتر به نظر می رسید.
-داری شوخی میکنی، نه؟ استخر شفا با بقیه فایری زیر آب رفت.
سرم را تکان دادم.
-می دانم، اما حوضچه شفا هنوز آنجاست، به من اطمینان داده شده است.
آهی کشید و دستش را لای موهایش کشید.
-ما باید تحت حفاظت شنا کنیم، و سپس از آنجا...
-آیا می توان آن را انجام داد؟ زیرا سرنوشت فایری بر آن استوار است. این تنها راه برای شفای کریستال ها و احیای درخت زندگی است.
ناخنش را جوید.
-هیولاها و تاریکی هایی وجود دارند که در آن سوی دهکده کمین کرده اند. چیزهایی که در طول زمان تغییر کرده‌اند، وحشت‌هایی که حتی نمی‌توانید تصور کنید.
من لرزیدم.
-به همین دلیل از شما می‌خواهم که با من همراه باشید. به خاطر فایری.
آهی کشید و کمربندش را که شمشیر ارزشمندش را نگه داشت، سفت کرد.
-بسیار خب، اجازه دهید من با بزرگان صحبت کنم تا زمانی که الی را بیاورید.
تقریباً می خواستم به او بگویم که بزرگان را درگیر نکند. آنها در حال حاضر در لیست من بودند. چیزی در مورد آن صحنه با لیام برایم جالب نبود، اگرچه آن را فهمیدم. از او متنفر بودند. آنها او را شیطانی می دیدند. دیوانه وار بود که چقدر سریع آیندرا از یک رهبر دوست داشتنی و خردمند به … هر چه که بود تبدیل شد. من را نسبت به آنها ناآرام می کرد. آنها نور روح را دیدند و هنوز باور نمی کردند که او هم روح من است.
بعد از اینکه الی را در باغ آموزش دیدم، همه چیز را با او در میان گذاشتم. منظورم همه چیز است.
وقتی از کیسه بوکس چرمی که به طرز خامی ساخته شده بود فاصله می گرفت، نفسش نفس می کشید، پیشانی اش خیس عرق بود.
با حالت جیغ مانندی گفت:
-واقعا شما با هم بودید؟
دستم را روی دهانش زدم.
-آره، اما او صبح روز بعد تبدیل به یک آدم عوضی شد.
شانه هایش را بالا انداخت و دستکش هایش را باز کرد.
-خب، او توسط رهبر جنگ تاریک بزرگ شده است، بنابراین... .
من موضوع را تغییر دادم:
-پس اکنون باید با ما همراه شوی تا این آب شفابخش را بدست آوریم و سپس می توانیم با او ملاقات کنیم و کریستال بعدی را دریافت کنیم.
او سرش را تکان داد.
-دروغ نمی گویم... نیمه از وجودم از رفتن به تاریکی وحشت دارد، و نیمی دیگر از وجودم کنجکاو است که آنجا چگونه است.
خندیدم؛ او همیشه یک روح کنجکاو بود.
-ما تریسا را خواهیم داشت. باید خوب باشد.
درست؟ آن شخص مرا از روی عمد به بیراهه نمی برد... مگر نه؟
تریسا در حالی که شنل مسافرتی خود را پوشیده بود و یک کوله پشتی بر روی یک شانه‌اش آویزان بود و تیر و کمان روی دیگری قرار داشت وارد شد.
او اعلام کرد:
-اگر این کار به درمان کریستال های آلوده کمک کند، به ما اجازه داده شده است که برویم.
مجاز است؟ از چه زمانی برای کاوش در دنیای خود به اجازه نیاز داشتم؟
-بسيار خب.
تصمیم گرفتم این را از نظر سیـاس*ـی درست بازی کنم. یه چیزی در مورد بزرگترها به من احساس بدی میداد.
تریسا نقشه ای با روکش مومی از جیب کناری خود بیرون آورد. اگر زیر سپر حفاظتی شنا کنیم و به سمت شرق حرکت کنیم، باید در حدود پنج دقیقه شنا، آن طرف رودخانه برسیم.
گردنم را کج کردم.
-بد نیست.
ابرویی بالا انداخت.
-نه اگر مورد حمله موجودات آبی قرار نگیریم، نه.

 

[mah.s.a]

آب دهانم را قورت دادم.
-آیا می‌توانیم بر فراز رودخانه پرواز کنیم؟ به سختی به این سرعت با بال‌های خیس امکان دارد، اما شدنی است.
شانه بالا انداخت.
-اگر یادم باشد، درختان بهار بر رودخانه افتاده اند و آسمان را مسدود کرده اند.
ای خدا!
روی کاری که میخواستم انجام دهم مصمم شدم.
-خوب، بیایید فقط وقتی وارد آنجا شدیم آن را ارزیابی کنیم.
تریسا سری تکان داد.
-نقشه خوبی است.
او شروع کرد به درون آب رفتن و شکم من از اضطراب سفت شد. هرگز خودم و مهارت های تصمیم گیری ام را اینقدر زیر سوال نبرده بودم. آیا باید به لیام اعتماد کرد؟ یا جاسپر؟ یا بزرگان ؟ آیا در این مرحله حتی می توانم به خودم اعتماد کنم؟ این ترسناک ترین فکر بود. وقتی به لبه رسیدیم آب گنبد تا کمرمان بود.
تریسا گفت:
-لیلی، بزرگان به من گفته اند که گنبد فقط برای یک جوینده باز می شود.
برایم دست تکان داد تا جلوی او و الی بروم.
-تو باید آن را لمس کنی تا حرکت کند. ما به سرعت شنا می کنیم و سپس می توانی دست خود را برداری.
اخم کردم. مادرم به من گفت هرگز به محافظ دست نزن. این چه بود؟ باز می شد؟ این فکر آزاردهنده بود. تعجب کردم که چرا برای یک جوینده باز می شود و نه برای هیچ پری دیگری. شاید از همان تکنولوژی کریستالی درب آبی استفاده کرده باشد.
بدون اینکه زیاد به آن فکر کنم، به داخل آب رفتم و با پاهایم به آب لگد زدم تا خودم را روی آب نگه دارم. دمای آب عالی، گرم و آرام بخش بود. وقتی به حفاظ رسیدم، کاری را انجام دادم که مادرم به من گفته بود هرگز انجام نده. با رسیدن به سمت بالا، دستم را روی محفظه خنک، انعطاف پذیر و جادویی فشار دادم.
دومین بار که ساختار رنگین کمانی را لمس کردم، به شدت لرزید. ارتعاشات امواجی را در سراسر آب ارسال کرد و تریسا و الی به نزدیک‌تر شنا کردند. دست من ناگهان از داخل سازه افتاد و یک سوراخ کوچک ایجاد کرد. به طور غریزی به سمت بالا رسیدم، لبه های حفاظ ها را گرفتم و آنها را به آرامی از هم جدا کردم، مثل اینکه از خاک رس غلیظ ساخته شده بودند. شکاف بیشتر شد و همانطور که انجام شد، آب سیاه تیره ای از دنیای تاریک آن سو به سوی فایری هجوم آورد.
اوه. فریاد زدم:
-برو! نمی خواستم آنچه از دنیای ما باقی مانده بود را آلوده کنم. تریسا در آب جهید و از سوراخ داخل رفت، و الی درست پشت سرش. با استفاده از پاهایم، ابتدا آن ها را چسباندم، قبل از اینکه به طرز ناخوشایندی بالاتنه ام را به داخل دهانه حرکت دهم. در نقطه‌ای که مچ دستم بیش از حد در فشار بود، مجبور شدم محافظ را رها کنم و شناور شوم. جریانی در آن طرف بود که من برای آن آماده نبودم و به سرعت مرا با خود برد. آب سرد منجمد بدنم را کرخت کرده بود و در حالی که با آب های سیاه خروشان می جنگیدم، احساس بی قراری می کردم. همه چیز خیلی تاریک بود. آفتاب با خاکستر و درختان ضخیم و سوخته محو شده به نظر می رسید، اما نگرانی اصلی من در مورد دهانه گنبد بود و اینکه آیا با عبور از گنبد بسته شده است یا خیر. این آب سیاه کثیف ماهی ها را در فایری نابود میکند. در اواسط شنا، نگاهی به عقب انداختم و دیدم که سوراخ به سرعت بسته شد.
درست قبل از اینکه فریاد تریسا از رودخانه عبور کند، آرامش در وجودم جاری شد.
-مراقب باش!
وقتی در آب شنا کردم، درست به موقع برگشتم و با یک موجود ماهی مانند چهار چشم و جهش یافته از جهنم روبرو شدم.
وقتی ماهی دهانش را باز کرد و من به سه ردیف دندان دندانه دار خیره شدم، فریادی از ریه هایم خارج شد. فلس‌های سیاه و سبز داشت، اما لکه‌هایی وجود نداشت و جای آن زخم‌های باز بود که مایع صورتی از آن خارج میشد. او به سمت صورت من پرید و من دستم را بالا آوردم تا جلوی آن را بگیرم، وقتی چاقویی در هوا حرکت کرد و در کنار سر ماهی گیر کرد. این موجود به پهلو افتاد و در ته رودخانه فرو رفت.
با نگاه کردن به ساحل به سمت هر کسی که چاقو را پرتاب کرد، انتظار داشتم تریسا را ببینم، اما او الی بود.
در حالی که نگهبان قدیمی مادرم از آب بیرون می‌رفت، تریسا به او گفت:
-تصویر خوبی بود.
دیوانه وار شنا کردم و به لبه کم عمق رودخانه راه افتادم تا بتوانم از ساحل خارج شوم.
الی چشمکی زد.
-من معلم خوبی داشتم.

 

[mah.s.a]

وقتی دستش را دراز کرد او را گرفتم و به من کمک کرد تا از آب بیرون بیایم:
-دستم را هم ببوس.
همه ما لبخندی آرام زدیم که به سرعت از بین رفت و به اطراف ویرانه‌های جنگلی که زمانی زیباترین و مسحورترین جنگل تمام دوران بود خیره شدیم. من یک بار نقاشی را روی مانتو خانه گلینا دیده بودم. این ... آن نبود. بهار... زندگی بود. رنگی بود این نفس فایری بود. و اکنون ... اکنون در مرگ و تاریکی پوشیده شده بود. دودهای کوچکی از زمین و به سمت آسمان تراوش کردند. استخرهای کوچکی از گدازه ها از زمین فوران می‌کردند و روی کف جنگلی که زمانی زیبا بود می‌ریختند.
نگاه کردم و دیدم که الی گریه می کند. با این حال، تریسا تسخیر شده و بیشتر آسیب دیده به نظر می رسید تا غمگین.
او با صدای توخالی گفت:
-خانه من فقط در میان این جنگل ها بود. حدود ده دقیقه پیاده روی و این پیاده روی مورد علاقه من بود.
شاخه درختی در سمت راست ما شکست و تریسا تکان خورد.
-بیا دیگه. ما نباید درنگ کنیم خدا میداند الان اینجا چه چیز هایی هستند.
با این حرف، او در زمین های شکننده و خشک قدم زد، در حالی که من به دنبال او رفتم، به چپ و راست نگاه می کردم و تا آنجا که چشم کار می کرد سیاهی و خاکستر می دیدم.
-چه شد؟ آتش؟
تریسا آهی کشید.
-آتش. یخ. جادوی تاریک. طاعون.سوال این ست، که چه چیزی اتفاق نیفتاد.
آه خدایان!
ما در یک فرم هفت مانند راه می رفتیم که تریسا در راس آن قرار داشت.
بعد از چند لحظه یک شاخه شکست. تریسا کمانش را کشید. الی دو چاقوی پرتابی در هر دست داشت و من خنجر آبسیدین خود را داشتم.
من پرس و جو کردم:
-چقدر مانده؟
تریسا فریاد زد:
-اگر هنوز آنجا باشد، باید از این تپه بالا برویم.
ازشیب اندکی روی یک تپه خاکی کوچک، خشک و سیاه راهی شده بودیم.
صدای نفس کشیدن جمعی شنیدنی بود.
آنجا، وسط چیزی که تصور می‌کردم جهنم شبیه آن است، شفاف‌ترین حوض آب وجود داشت. گل های سوسن روشن و گل‌های نیلوفر آبی روی سطح آن شناور بودند، که تضاد کاملی با خاکستر سیاه دودی اطراف لبه‌های استخر دارد.
تریسا با تعجب گفت:
-هنوز اینجاست.
آن جنگجوی دیوانه جاسپر درست می گفت.
تریسا کوله اش را از روی شانه برداشت و یک شیشه دردار غول پیکر را بیرون آورد که به اندازه کافی بزرگ آب را برای حداقل دو کریستال نگه دارد.
ضربه محکم و ناگهانی.
یک شاخه دوباره شکست، این بار نزدیک تر.

 

[mah.s.a]

تریسا به آرامی به سمت من برگشت، زنگ هشدار بالهایش را به حالت ایستاده درآورد.
-من به شما نیاز دارم که آب را بیاورید و سپس برای دویدن آماده باشید. ما تحت تعقیب هستیم.
او شیشه را به من داد و الی چند چاقوی پرتابی دیگر از غلاف ران خود بیرون آورد.
ضربه محکم و ناگهانی. ضربه محکم و ناگهانی.
دنبال شد؟ با چه وسیله ای؟
من نمی‌توانستم چیزی را در جنگل‌های تاریک و انبوه ببینم، و این وحشتناک‌تر از آنچه در آنجا وجود دارد بود. نفس عمیقی کشیدم، اعتماد کردم که دخترها پشتم را گرفته اند و تا لبه آب خمیده و روی پاشنه هایم خم شدم. حوض کوچک فقط حدود سی فوت قطر داشت، با علف های زغالی سیاه که تا لبه آن بالا می آمد. دود متعفن و گوگردی از سوراخ‌های کوچک زمین بیرون می‌آمد، اما آب... آب زیباترین رنگ آبی بود که تا به حال دیده بودم.
درب شیشه را باز کردم و دستم را به داخل آب رساندم. لحظه‌ای که انگشتانم آب فیروزه‌ای را لمس کردند، قدرتی به بازویم رسید و استخوانم را شکست.
فریاد زدم:
-اوه!
انگشتانم باز شدند و شیشه آب را انداختم.
-نه!
با خم شدن به جلو، دستم را به داخل آب رساندم و سعی کردم شیشه را بگیرم، اما به ته حوض فرو رفت. آن ضرب با قدرتی دوباره اتفاق افتاد و من دستم را از آب بیرون آوردم تا متوجه شوم آیا قلبم در سـ*ـینه ام چاقو خورده است. یعنی چه ؟
چرا آب شفا می خواهد مرا بکشد؟
تریسا بدون نگاه کردن به من پرسید.
-مشکل چیست؟
چشمانش برای هر چیزی که در جنگل مرده خزنده حرکت می کرد، در حال کاوش بود.
-این ... به من آسیب زد و من شیشه را رها کردم.
-به تو آسیب زد؟ خب... خب... شیرجه بزن، باید حرکت کنیم. آب کاملا سالم است، من به تو اطمینان می دهم. مادربزرگم هر روز در آن شنا می‌کرد و بیشتر از آن چیزی که همه ما تحمل می‌کردیم عمر کرد.
باعث شد پوزخند بزنم. خوب، شنا کردن در استخر شفا. چیز مهمی نیست. نابرده رنج گنج میسر نمی شود.
شکستن محکم و ناگهانی. یک شاخه دیگر. صدای این یکی درست پشت سرم بود.
بدون اینکه منتظر بمانم، هوای عظیمی را در خود فرو بردم و در آب خنک فرو رفتم. در دریاچه عمیق فرو رفتم و احساس می کردم پوستم در حال ترک خوردن است. سوزن سوزن شدن به پشتم راه پیدا کرد و من شروع به وحشت کردم. شاید استخر شفا از زمانی که تریسا آن را می شناخت تغییر کرده است. اما من نیمه راه رفته بودم. من هم ممکن است درد را تحمل کنم و شیشه را بگیرم. با لگد زدن، تا اعماق پایین حوض شفاف شنا کردم و انگشتانم را دور لبه شیشه حلقه کردم. در ثانیه ای که انگشتانم لبه شیشه را لمس کردند، چیزی روی شکمم کشید و سپس همه چیز اطرافم چرخید. مثل زمانی بود که مارا را به داخل ماشین لباسشویی انداخته بودم. آب دور سرم چرخید و من سرگردان شدم.
بعد داشتم می افتادم.
چه…؟
یک پورتال بود.
روی زمین خشک، داخل نوعی غار افتادم و سخت روی پاهایم فرود آمدم. در حالی که خیس شده روی ساحل شنی ایستاده بودم، آب از من چکید.
با دور زدن360 کامل، متوجه شدم که در دام افتاده ام. غار کاملاً بسته بود، بدون نور جز درخشش کوچک چند لامپ کریستالی که روی دیوارها آویزان بود.
صدای زن زیبایی پشت سرم بلند:
-سلام عزیزم.
نور طلایی درخشان در پشت غار سوسو می زد. نزدیک تر شدم و نور شروع به حک شدن به جزئیات یک شکل انسان نما کرد.
وای…

 

[mah.s.a]

موهای بلند قرمز روی شانه یک زن می‌چرخید و نور به نیمه پایینی او می‌رفت و به شکل دم درآمد. غار آنقدر با این نور طلایی می درخشید که مجبور بودم چشمانم را ببندم یا در خطر کور شدن باشم.
وقتی نور خاموش شد، من در برابر ... یک پری دریایی ایستادم.
نفسی از گلویم خارج شد. فکر کردم همه مرده اند.
زیر لب گفتم:
-اوم، سلام.
لبخندی زد و با اشاره به من نزدیک تر شد. قدم‌های کوچک و محتاطانه‌ای برداشتم تا اینکه به اندازه‌ای نزدیک شدم که قابل احترام باشم، اما به اندازه‌ای دور شدم که در صورت حمله، عقب نشینی کنم. پری دریایی ها موجوداتی زیبا و دوست داشتنی بودند، اما بعضا بسیار خطرناک بودند که داستان دیگری بود. نمی‌توانستم به قضاوتم اعتماد کنم تا این دو را از هم متمایز کنم، زیرا در کنار آنها بزرگ نشدم، فقط داستان می‌شنیدم و نقاشی می‌دیدم.
-سلام، عزیز، من آئورا هستم، کاهن اعظم پری دریایی بهار پریان و نگهبان روح استخر شفا.
صدای او در اطراف فضا می رقصید، از دیوارها می پرید و از هر طرف به سمت من می آمد.
کاهن اعظم پری های دریایی؟ حافظ روح؟
اوه باید تعظیم کنم؟
-من ... لیلی هستم.
برای ادای احترام کمی خم شدم. نمی‌دانستم اینجا چه کار می‌کنم یا چگونه به اینجا رسیده‌ام، اما اگر او مرا به اینجا آورده بود، به امید اینکه بتواند من را نیز آزاد کند، کمی احترام قائل بودم. لبخند بزرگی زد و سرش را به نشانه حسن نیت به سمت من خم کرد. من فکر می کنم این بدان معنی بود که او واقعاً یک پری دریایی بود و نه یک موجود خطرناک. حس خوبی داشت، اما یادداشت ذهنی گذاشتم که به خانه بروم و تا حد امکان کتاب در مورد پریان دریایی بخوانم.
او گفت:
-تو را به اینجا آوردم زیرا به اراده آزاد تو احترام می‌گذارم.
-امم، ممنون.
در این لحظه به این فکر می کردم که آیا برای همیشه در اینجا گیر می افتم. شاید او تنها بود... به نظر نمی رسید که پری دریایی دیگری با او در اینجا پنهان شده باشد، اما ممکن است اشتباه کنم.
-می بینم که شیشه ای آوردی. اکثر مردم به استخر من می آیند تا شفا پیدا کنند، اما من از زمان تاریکی تا به حال بازدیدکننده ای نداشته ام، و بنابراین تعجب می کنم ... آیا شما برای شفا یافتن آمده اید یا فقط برای اینکه آب مرا در شیشه خود ببرید و دیگری را شفا دهید؟
آب دهانم را قورت دادم و با احساس گـ ـناه شیشه را گرفتم.
-خب، من نیازی به شفا ندارم. من می توانم...
-نمیخواهی؟
او صاف نشسته بود و دست‌هایش با نور نقره‌ای می‌تابید که سپس در هوای بالای سرش می‌چرخید.
آیا من نیاز به شفا داشتم؟ این همان چیزی است که او به من می گفت؟
-امم، نیاز دارم؟
پریان واقعاً بیمار نمیشدند. منظورم این است که البته سم، نفرین، پیری، جراحت مرگبار و مانند آن وجود داشت، اما من هیچ کدام از اینها را نداشتم.
نگاهش را تیز کرد.
-تو نمی دانی؟
آب دهانم را به سختی قورت دادم.
-چه چیزی را؟
احساس می‌کردم که او می‌خواهد بگوید سرطان دارم یا چیزی مشابه آن، اما پریان نمی‌توانستند به سرطان مبتلا شوند.
-شما یک طلسم الزام آور بسیار قدرتمند و پیچیده روی خود دارید. اگر شخص دیگری آن را از بین میبرد، با مرگ خود روبرو می شد. البته هر کسی جز من. من می توانم دوباره اگر دوست دارید آن را جابجا کنم…
دهنم از شوک باز شد. یک طلسم الزام آور ... بر من؟
-یعنی چه؟

 

[mah.s.a]

شانه بالا انداخت.
-من فکر می کنم این قدرت واقعی شماست. چیز دیگری هم هست؟
قدرت واقعی من؟ من جوینده بودم این قدرت من بود... درست است؟ وقتی در آشکار سازی او غوطه ور شدم، ذهنم به هم ریخت. چه کسی مرا الزام می کند؟ مادرم؟ شاید او قصد داشت همه اینها را در روز تولدم به من بگوید و سپس طلسم را حذف کند؟ اما این احساس درستی نداشت. مادرم خیلی چیزها بود، اما هرگز مرا پایبند چیزی نمی کرد، مقداری قدرت. او می‌خواهد من با آن تمرین کنم، زیرا قدرت پری که آموزش ندیده خطرناک بود. شاید من هم یک درمانگر بودم... یا یک پری جنگجو با قدرت فوق العاده مثل تریسا...
وقتی صحبت از پری جنگجو شد، می‌دانستم که تریسا و الی در انتظار من هستند و آنها نگران خواهند شد و باید سریع عمل کنم.
تصمیمم را گرفتم و گفتم:
-لطفاً حذفش کن.
اگر من نوعی تعهد داشتم که مرا از تمام پتانسیلم باز می داشت، پس می خواستم آن را از بین ببرم. هر چه سریعتر.
او سرش را تکان داد.
-هرجور مایلی. به زودی دوباره به من سر بزنی، باشه؟ دفعه بعد تو را به دیگران معرفی خواهم کرد.
دیگران؟ آب دهانم را قورت دادم.
به دروغ گفتم:
-باشه.
با لبخند دست هایش را زد و بعد دوباره در آب فرو رفتم و می چرخیدم و می چرخیدم.
یک تکان الکتریکی در بدنم جاری شد و دردی که قبلاً هرگز احساس نکرده بودم، تمام سلول هایم را درنوردید. سوزش عمیق و دردناکی بود، همانطور که تمام ماهیچه های بدنم می لرزیدند. فریاد زدم، حباب ها از جلوی صورتم بالا آمدند و به سطح رسیدند. درد پس از آن، به محض اینکه آمد، عقب نشینی کرد، و من شروع به پا زدن و شنا به سطح، با شیشه در دست کردم.
چه... چیز.لعنتی. بود؟
بدنم میلرزید چون جریان های قدرت به درونم می زند. به سمت ساحل رفتم و سطح را شکستم، اما در نگاه اول نتوانستم تریسا و الی را پیدا کنم.
از حوض غلت زدم و روی زمین برگشتم، روی پاهای لرزان ایستادم و با دستان ضعیف درب شیشه را پیچاندم. انگار به پریز برق وصل شده بودم و برق درست زیر پوستم می لرزید.
تریسا فریاد زد و الی را در کنارش رد کرد.
-فرار کن.
بدون سوال، من فقط پشت سر آنها دویدم. با یک نگاه به پشت سرم، نگاهم به… موجودی … با ابعاد کابوس‌آمیز افتاد. دو قفسه شاخ، شش چشم و بدنی لزج داشت که تماماً ماهیچه ای بود. دویدن روی پاهای عقب آهو و قسمت بالایی یک مرد، وحشتناک بود. دهانش باز بود. دو رشته نازک آب دهان سیاه از دندان های تیزش آویزان بود.
خدایا!
حرکتم را سریع‌تر کردم و سعی کردم این احساس الکتریکی عجیب و غریب جدید در بدنم را نادیده بگیرم. سعی می‌کنم به این واقعیت فکر نکنم که من به تازگی در یک پورتال پری دریایی مکیده شده‌ام، جایی که او ... برخی از طلسم‌ها را روی من باز کرده است؟
من به تو نیاز دارم، مامان.

 

[mah.s.a]

با نگاه کردن به سایبان پردرخت، می‌دانستم که اگر بخواهیم پرواز کنیم، در خطر آسیب دیدن بال با همه شاخه‌های آویزان کم ارتفاع هستیم.
در زمان رکورد به لبه رودخانه سیاه رسیدیم و تریسا به من نگاه کرد.
-بپر.
در حالی که آنها در آب فرو می رفتند، سری تکان دادم، اما چیزی به هوشیاری من کشیده شد و مجبورم کرد بایستم. با نگاهی به شانه ام، دهانم باز شد و به ده ها تکه سبز پر جنب و جوش علف و گل های صورتی و بنفش خیره شدم. به شکل پا بودند. قدم های من با نگاه کردن به پاهایم که در زمین کاشته شده بودم، علف سبز سرسبز در جایی که ایستاده بودم رشد کرد.
کریستال های مقدس. این چه بود؟
آن موجود رفته بود و به من یک لحظه فرصت داد تا واقعاً آنچه را که می دیدم هضم کنم. واقعا من این کار را کردم؟ آیا قدرت قفل‌شده مخفی من، به وجودآوردن باغ پریان بود؟
-لیلی!
تریسا تکان خورد و من خودم را تکان دادم و در آب شیرجه زدم و به جایی رسیدم که آنها نزدیک حفاظ شناور بودند. من نمی خواستم تریسا آن را ببیند، هر چه که بود. زیرا این موضوع باعث ترس من شد.
فکری به ذهنم خطور کرد و آرامش در بدنم جاری شد. این آب شفا بود؟ آره! حتما همین بود. آب شفابخشی که در آن شنا می‌کردم روی زمین می‌ریخت و آن را التیام می‌داد.
یک توضیح معقول، که همچنین باعث شد به این فکر کنم که اگر نتوانم ملکه را بیدار کنم، این کلید در نهایت شفای فایری است؟ آیا آب کافی برای درمان آن وجود داشت؟ من نمی دانستم. به سختی شنا میکردم، به محافظ رسیدم و شیشه را به تریسا دادم. او آن را گرفت اما چشمانش را به آب کدر برای هر ماهی روانی دیگر نگاه داشت. کف دست‌هایم را به سمت بالا رساندم تا آنها را روی طلسم محافظ بگذارم، از نیروی جستجوگرم استفاده کردم تا به سرعت یک سوراخ را باز کنم تا همه بتوانیم داخل آن بلغزند، و سپس به سرعت آن را بستم قبل از اینکه آب سیاه بیش از حد پری را آلوده کند.
بعد از اینکه بالاخره به ساحل رسیدیم، نفس نفس زدن و نفس نفس زدن روی شن ها دراز کشیدیم.
دست الی روی دستم نشست.
-ما انجامش دادیم.
تایید کردم:
-ما این کار را کردیم.
من نمی خواستم در مورد رد پاها به آنها بگویم زیرا هنوز صد در صد مطمئن نبودم که به خاطر آب شفابخش است و این باعث ترس من شد.

 

[mah.s.a]

فصل شانزدهم

بیست دقیقه بعد، من و الی لباس عوض کرده بودیم و آماده بودیم با لیام ملاقات کنیم و دو کریستال را پیدا کنیم. یکی از بزرگان در ساحل حاضر شده بودند و آب شفابخش را برای "محافظت" نگه داشته بود و می گفت که نمی توان آن را از فایری خارج کرد. من از اینکه آنها به من می گفتند چه کار کنم خسته شده بودم. یعنی می‌دانستم آنها رهبران دنیای ما هستند، اما به نظر می‌رسید که من همه کارها را انجام می‌دادم و آنها فقط دستور می‌دادند. طبیعت سرکش من این نبود، اما من تمایلی به شروع جنگ نداشتم، بنابراین به آنها اجازه میدادم این کار را انجام دهند. آنها باید به من اعتماد نکرده باشند تا آب مقدس را به زمین ببرم، که واقعاً من را عصبانی کرد. الی موهای کوتاه قهوه‌ای خود را در دم اسبی کوچکی در پشت گردنش کشید.
-پس به او اجازه می دهید یک کریستال نگه دارد؟
-این فقط میتواند کار عشق باشد.
چشمانم را گرد کردم.
-ما یک توافق تجاری داریم. عشقی در کار نیست.
به هر حال نه با او.
سرش را تکان داد:
-اوهوم، حتما.
دستگیره درب آبی را با پوزخندی خفیفی به طرف هل دادم و آن را باز کردم. مارا با باشور آنجا ایستاده بود و شطرنج بازی می کرد
من از او پرسیدم،
-آیا فهمیدی آن زلزله چیست؟
متوجه شدم که او همه چیز را به قفسه های آنها بازگردانده است.
او به بالا نگاه کرد.
-خیر. سرنخی نیست برای ماجراجویی بعدی آماده اید؟
سرم را تکان دادم.
-بازگشت به سیاتل. باید لیام را بردارم و کریستال بعدی را بیاورم.
صورتش به اخم کشیده شد.
-چرا هنوز با او کار می کنی؟
آهی کشیدم.
-ببین، می‌دانم که او را دوست نداری، یا به نیمه‌زاده‌ها یا هر چیز دیگری اعتماد نمی‌کنی، اما من به او نیاز دارم. فقط او می تواند کریستال های تیره را لمس کند و آنها را به فایری بیاورد تا شفا یابند.
مارا در حالی که لبه میز نشسته بود و به من نگاه می‌کرد، دست‌های طلایی به هم می‌زدند.
-من آنقدر نگران لیام نیستم. او می تواند یک مرد عالی برای تمام آنچه من می دانم باشد.
اخم کردم. من هم باور کردم که او نگران نیست. او فقط به من می گفت که او یک دروغگو است که چیزی را پنهان می کند و او به او اعتماد ندارد.
صدایش را پایین آورد.
-من نگرانم که بزرگان وقتی بفهمند به همکاری با او ادامه می‌دهی با تو چه خواهند کرد.
سرم به عقب برگشت
- با من چه خواهند کرد؟

 

[mah.s.a]

لرز در بازوهایم نشست و اشک چشمان مارا را جمع کرد.
-میخواهی داستان من را بدانی؟
لیوان را بالا گرفت. من و الی نگاهی به هم انداختیم و سری تکان دادیم. خیلی وقت بود منتظر شنیدن این حرف بودم، از زمانی که مادرم از ماجرای زندانی شدن او به من گفت. حالا به این فکر کردم که آیا واقعاً می‌خواهم؟
نفس عمیقی کشید.
-در طول این سال‌ها مجبور شدم خیلی خودم را ببخشم.
خودش را ببخشد؟
مارا چانه‌اش را بالا انداخت و لب‌هایش می‌لرزید و گفت:
-جنگ تاریک را من شروع کردم.
نفس نفس زدم، کمی عقب رفتم، و وقتی گرد غم از صورتش گذشت، پشیمان شدم.
-چطور؟
دوباره به خودم آمدم و دو قدم به او نزدیکتر شدم و در اقدامی که امیدوار بودم حمایتم را نشان دهد.
مارا آهی کشید.
-من در حال کار بر روی پورتال بودم و بزرگان و سایر پریان سطح بالا را در ماموریت های مهم زمین بیرون می بردم که با او ملاقات کردم... دنیل.
لبخند شیرینی زد و قطره اشکی روی گونه اش چکید.
-یک انسان.
اه لعنتی. این قانون شماره یک پریان بود: عاشق انسان ها نشوید.
مثل همیشه. همیشه. آیا مارا ... می توانست ... نه ...
الی پرسید.
-پسران تاریکی، دورگه ها، آنها به خاطر شما هستند؟
ذهن من یک مایل در دقیقه کار می‌کرد و سعی می‌کرد به آن ادامه دهم.
مارا شانه بالا انداخت.
-حدس می زنم. من و دنیل نیمه ی بودیم، نور آبی روی او ظاهر نشد، اما روی من بود. و من فقط می دانستم ... این یک احساس بود.
نیمه؟ با یک انسان؟
مارا در خاطراتش گم شده به نظر می رسید. مردم فایری شروع به فکر کردن کردند که آیا آنها می توانند به زمین بروند و با کنار انسان ها رابـ ـطه داشته باشند. ما بین زمستان و تابستان جنگ داشتیم. قبلاً زمان آسیب پذیری بود. مردم می خواستند فرار کنند وفایری سنگین شده بود. زمین سرگرم‌کننده، سبک و آزاد بود و انسان‌ها از مشکلات ما بی‌خبر بودند.
سر تکان دادیم و او را تشویق کردیم که ادامه دهد.
-من یک دختر زیبا به دنیا آوردم.
اشک روی گونه هایش سرازیر شد و دستم را دراز کردم تا دستانش را بگیرم.
-اما او مرده به دنیا آمد. آن موقع بود که شروع کردم به فکر کردن که آیا ممکن است اشتباه کرده باشم؟
قلبم در آن لحظه شکست. درد از سـ*ـینه ام در تمام اندامم فرو رفت.
-پس تو بچه ات را از دست دادی و بزرگترها تو را زندانی کردند؟
خشم در درونم برخاست و درد را فوراً شست و خود را جایگزین آن کرد. لعنتی چقدر جرات دارند.
آهی کشید.
-نه. من بچه ام را از دست دادم، اجازه دادم بیش از پنجاه پری از جمله پادشاه زمستانی به زمین بگریزند، سپس دنیل مرد... آن موقع بود که بزرگان مرا زندانی کردند.
من خفه شدم اوه خوب، صدای بدی به نظر می رسید. شما مجاز به اجازه دادن به خارج شدن از فایری نبودید مگر اینکه یک ماموریت تایید شده داشته باشید. حتی هنگام استفاده از پوسته مسحور.
-چرا همه پریان را رها کردی؟
شانه بالا انداخت.