VIP خبرنامه «معماری»

[☾♔TALAYEH_A♔☽]

«معماری و جستجوی هویت در شهر»-۸ مدیر قطب معماری اسلامی در گفتگو با مهر:

قربانی‌شدن فرهنگ‌وحقوق مردم به خاطر هیولاهای عظیم شهرسازی

عبدالحمید نقره‌کار می‌گوید: در تهران خیابان‌های ماشین‌رو را آباد، پُل و تونل‌های غول‌پیکر ایجاد کردند و اطرافش فضای سبز ساختند اما خانه‌های ما را نابود کردند.



به گزارش خبرنگار مهر، عبدالحمید نقره‌کار، مدیر قطب علمی معماری اسلامی، مولف کتاب‌هایی همچون «مبانی نظری معماری»، «انسان، طبیعت، معماری»، « حکمت هنر اسلامی و اصلاح و اکمال» و... است. نقره‌کار معتقد است باید در دانشگاه‌ها و دانشکده‌های معماری و شهرسازی به دانشجویان یاد بدهند که ما آن لیبرالیسم غربی نیستیم که هر نوع دچار نسبیت و شکاکیت در ارتباط با انسان‌شناسی شده و از فطرت روحی و استعدادهای بالقوه، تعالی و تکامل انسان بی‌خبر است. زمانی‌که در دانشگاه با دانشجویان صحبت می‌کنم این موضوع را به آنان می‌گویم که در تهران خیابان‌های ماشین‌رو را آباد کردند، پُل و تونل‌های غول‌پیکر ایجاد کردند و به اصطلاح اطرافش فضای سبز ساختند اما خانه‌های ما را نابود کردند. سواره‌روها را آباد اما پیاده‌روها که محملی برای تعاملات اجتماعی و فرهنگی بود را ویران کردند. یک وجود ظاهری که تکنولوژی برای ما به ارمغان آورده، پیاده‌روها، خانه‌ها، علم و حقوق ما را نابود کرده است، ساختمان‌های ۶۰، ۷۰ طبقه و برج میلاد ساختیم، هیولاهای عظیمی ساختیم ولی به چه قیمتی؟ که زندگی خانوادگی را نابود کنیم؟ حقوق همسایگی را از بین ببریم؟ تعاملات اجتماعی محلات را نابود کنیم؟

آقای نقره‌کار، قصد ما این است که از یک رویکرد فرهنگی و هویتی به بحث معماری وارد شویم؛ عموما بحث‌های مربوط به معماری را از یک سو از جنبه‌های هنری مورد بحث قرار می‌دهند، از سوی دیگر به جنبه‌های مهندسی و تکنیکی آن توجه می‌کنند؛ کمتر پیش‌آمده که در رسانه‌ها تاثیرات معماری را در زندگی روزمره یا هویت‌سازی برای مردم یک شهر بررسی کنیم. به نظر شما میزان تاثیر معماری شهری بر هویت افراد ساکن در شهر تا چه حد است و این وضعیت در شهرهای بزرگ ایران از جمله تهران چه وضعیت و کیفیتی دارد؟

بحثی که در زمین زمینه هویت معماری راه انداختید، بسیار خوب و قابل تامل است. زیرا یکی از مؤلفه‌های خیلی مهم بحث معماری و شهرسازی است که مجموعه زندگی بشر را از نوزادی تا پیرمردی سازمان‌دهی می‌کند. انسان‌ها از بدو تولد در خانه یا بیمارستان متولد می‌شوند و تمام زندگی‌شان در دوره دبستان، دبیرستان در فضای محلی و شهری می‌گذرد و بسیار تأثیرگذار است؛ یعنی یکی از کارهای مهندسی و هنری که روی زندگی مردم تأثیرگذار خواهد بود، قطعاً حوزه معماری و شهرسازی است.

قبل از اینکه بگوییم معماری و شهرسازی چه تأثیری بر روی مخاطبان می‌گذارد باید قبل از آن بگوییم آثار معماری و شهرسازی چطور به وجود می‌آید و تحت تأثیر چه انگیزه‌ها و فرهنگی تجلی پیدا می‌کند و محیط ساختمانی و شهری اطراف ما را ایجاد می‌کند. شاید قبل از آن باید بگوییم اسلام چه نقشی در این فرآیند انسانی که معماری و شهرسازی باشد، می‌تواند داشته باشد، دارد یا ندارد و چگونه است؟ برای اینکه این بحث را با توجه به مجموعه اسناد و اهدافی که نظام جمهوری اسلامی و سندهای راهبردی کشور توصیه می‌کنند، مهم‌ترین جمله‌ای که در این مسئله به‌صورت خلاصه می‌گویند معماری و شهرسازی باید هویت اسلامی ایرانی داشته باشد. این را اساتید بزرگ، مقام معظم رهبری، حضرت امام(ره) و همه اسناد ما به آن تأکید داشتند و دارند.

همین بحث هویت اسلامی ایرانی یعنی اینکه باطن معماری و شهرسازی، فرهنگ معماری و شهرسازی، مباحث زیبایی‌شناسی و فلسفه هنر معماری و شهرسازی، باطن، محتوا و معنای معماری و شهرسازی باید اسلامی باشد و تمام این موضوعات را هویت اسلامی می‌گویند. البته کالبد معماری و شهرسازی، مهندسی و جنبه‌های مادی آن که وابسته به مجموع شرایط زمانی و مکانی است مصداق معماری و شهرسازی هم دارد و باید وابسته به شرایط محیطی باشد که به آن هویت ایرانی می‌گوییم، مثلا در آمریکا کسانی که مسلمان هستند از آن به عنوان هویت اسلامی ـ آمریکایی یا اقلیمی یاد می‌کنند.

در اینجا سوالی که ایجاد می‌شود آیا اسلام برای فرایندهای اسلامی از جمله معماری و شهرسازی، اصولی را مطرح کرده است یا خیر؟ باید بگویم که یک نظریه‌ای که به‌عنوان نسبت اسلام با فرایندهای انسانی است و توسط کرسی‌های نظریه‌پردازی شورای عالی انقلاب فرهنگی داوری و تأیید شده، اثبات می‌کند در سه مرحله اولیه از فرایندهای انسانی که مسئله اول آن، ادراک عالم و آدم توسط هنرمند معمار شهرساز است، ادراکاتش از جهان و انسان را و همه آنچه که به این جهان‌بینی و حکمت مرتبط است را نظری ـ اسلامی می‌گوییم. قطعاً اسلام راجع به هست‌ها و نیست‌ها، جهان‌بینی و این‌که آدم همان ادامه خلق‌وخوی حیوان است مثل نگاه داروینیستی، غیر از این بُعد حیوانی یک بُعد روحی «وَ نَفَخْتُ فِیهِ مِنْ رُوحِی» یا «فخلق الاخر» خلق دیگر هم دارد، که آن عقل و روح الهی انسان است.

آیا انسان فقط برای ماندن در طبیعت و لـ*ـذت‌های حسی و غریزی ساخته شده است یا انسان غیر از این نیازهای حسی و غریزی، یک نیازهای عقلانی و روحانی هم دارد یک استعدادهای بالقوه دارد که باید شکوفا شود که هدف و غایتی از خلقت انسان است. اینجا نگاه اسلامی ۱۸۰ درجه با نگاه لیبرالیستی و اومانیستی غرب تفاوت دارد. آن‌ها همان نگاه حداکثر آزادی فرد با حداقل محدودیت‌های اجتماعی را دارند. زمانی‌که می‌گوییم آزادی خلق در چه‌چیزی است؟ آن‌ها فقط انسان را به‌عنوان حیوان حسی و غریزی می‌شناسند از همین رو، امروز مشکلاتی در جامعه غربی در حوزه از بین رفتن خانواده و بسیاری از مسائل اخلاقی در کشورشان ایجاد شده است؛ بنابراین اسلام قطعاً با لیبرالیسم غربی ۱۸۰ درجه فاصله دارد زیرا لیبرالیسم غربی می‌گوید نفس اماره مرا از شر عقل و وجدان و نفس لوامه آزاد کنید در حالیکه اسلام ۱۸۰ درجه غیر از آن می‌گوید، یعنی بیان دارد نفس عقلانی و روحانی مرا از شر نفس شیطانی، بهیمی و حیوانی من آزاد کنید. پس اینجا اولین جایی است که ایده معمار و شهرساز باید شکل بگیرد.

باید در دانشگاه‌ها و دانشکده‌های معماری و شهرسازی به دانشجویان یاد بدهند که ما آن لیبرالیسم غربی نیستیم که هر نوع دچار نسبیت و شکاکیت در ارتباط با انسان‌شناسی شده و از فطرت روحی و استعدادهای بالقوه، تعالی و تکامل انسان بی‌خبر است

یعنی به صورت آکادمیک این مسائل باید در حوزه معماری و شهرسازی در دانشگاه‌ها آموزش داده شود؟

بله! باید در دانشگاه‌ها و دانشکده‌های معماری و شهرسازی به دانشجویان یاد بدهند که ما آن لیبرالیسم غربی نیستیم که هر نوع دچار نسبیت و شکاکیت در ارتباط با انسان‌شناسی شده و از فطرت روحی و استعدادهای بالقوه، تعالی و تکامل انسان بی‌خبر است. این مرحله اول است که اسلام قطعاً در این مسئله ورود پیدا کرده و همه پیامبران آمدند زیرا مکاتب بشری نمی‌توانند انسان را جامع‌ومانع تعریف کنند، بنابراین فقط خداوند است که می‌تواند استعدادها و مسیر تکاملی انسان را توضیح دهد. در مرحله اول ایده شکل می‌گیرد یا اسمش را زیبایی‌شناسی می‌گذاریم.

مرحله دوم انگیزه، نیت و گرایش هنرمند، معمار و شهرساز است. در مرحله دوم انسان با حیوانات فرق داد. حیوانات آنچه غـ*ـریـ*ــزه‌شان می‌گوید چشم می‌گویند؛ اما انسان آزاد است آزادی او مطلق نیست بین دو نفس اماره و عقلانی خود می‌تواند گزینه‌های پیش‌رویش را انتخاب کند، در مرحله دوم باید به دانشجو، به معمار و شهرساز بگوییم که نیت و انگیزه شما باید عقلانی باشد؛ یعنی علمی، منطقی، معنوی، متعالی و مطابق با صفات خداوند باشد نه خیالی و تخیلی که توهمی، حسی و غریزی است و به دنبال شهرت‌طلبی، خودخواهی، منفعت‌طلبی و منفعت‌جویی، کارهای غیرعلمی و غیرمنطقی است. انسان دو خیال و تخیل دارد که در دانشکده‌های ما از آن به عنوان خلاقیت یاد می‌کنند و نمی‌گویند خلاقیت دو نوع است یکی تخیل و خیالی که متصل به عالم عقل است و انسان را به سمت کار عاقلانه، منطقی، علمی و معنوی می‌کشاند. یک تخیل و خیال وابسته به حس و غـ*ـریـ*ــزه و نفس اماره است و انسان را به کار مبتذل، هنر مذموم، سطحی، غریزی، قشری و هالیوودی می‌کشاند. ما در معماری هم مسئله‌ای مشابه سینما داریم. سینمای معنوی، منطقی، تعالی‌بخش و سینمای مبتذل، سطحی، حسی و غریزی که البته در همه آثار هنری این امر وجود دارد. پس در این مرحله هم می‌بینیم احکام اسلامی حرام، حلال، مستحب، مکروه و مباح مطرح شده که این مسئله را باید در دانشکده‌های ما تدریس کنند و بگویند جهت‌گیری معماری و شهرسازی باید به چه سمتی برود و معمار و شهرساز چه جهتی را در طراحی معماری و شهرسازی انتخاب کنند.

در مرحله سوم که هنرمند یا معمار می‌خواهد با توجه به مجموع شرایط محیطی که نسبی، متکثر و وابسته به انواع و اقسام مؤلفه‌هاست، چگونه می‌شود ایده‌آل‌ها را تبدیل به پدیده واقعی کرد؟ شهید مطهری، اصولی به‌عنوان اصول اجتهاد را در ۱۰ اصل مطرح می‌کند که به‌وسیله این اصول تنها اسلام است، می‌تواند ایده‌آل‌های ما را به واقعیت تبدیل کند، در این اصول هم جهان‌بینی و احکام اسلامی است هم احکام ثانویه، اضطراریه، حقوق، اولویت‌ها و درجه‌بندی‌های ارزشی. فرض می‌کنیم در داخل یک خانه هر شخصی براساس حقوق‌اش ارزش‌گذاری می‌شود حق جمع یا حق فرد، حق بزرگ یا حق کوچک مثلا اتاق خواب نوزاد در کجا قرار می‌گیرد یا اتاق نشیمن در کجای خانه این ارزش‌گذاری را هم در فضای اجتماعی می‌بینیم همه خدمات یک ارزش و حقوقی ندارند. دنیا، نیازهای دنیوی، واحدهای تجاری، مسیرهای عبوری و راه‌ها یک حقوقی دارند اداری‌ها و بعد نهایتاً فرهنگی‌ها، آموزشی‌ها، مذهبی‌ها و زیارتگاهی‌ها یک حقی دارند. از منظر اسلامی «وَ ما خَلَقْتُ الْجِنَّ وَ الْإِنْسَ إِلاَّ لِیَعْبُدُونِ» «الدنیا مَزرَعةُ الآخِرَةِ». نیازهای مادی انسان باید وسیله باشد زیرا هدف تکامل روحی و معنوی است؛ بنابراین در شهرسازی ما، چشم‌اندازهای اصلی، ساختمان‌های برجسته و باشکوه باید ساختمان‌های مذهبی، فرهنگی و آموزشی باشد نه مثل امروز که برجسته‌ترین ساختمان‌های ما ساختمان‌های تجاری، بانک‌ها و نهایتاً حکومتی است و عناصر ثروت و قدرت اینجا حاکمیت است نه دیدگاه اسلامی. از همین رو، زمانی‌که فضای شهری مدام به دنبال تظاهرات مسائل دنیایی باشد انسان را از امر تکامل غافل می‌کند.

معماری که محتوایش مبتذل، سطحی، غیرعلمی و غیرمنطقی، تجلی هواهای نفسانی هنرمند معمار و شهرساز باشد، باطنش هم همین را نشان می‌دهد. خودآگاه و ناخودآگاه ایده‌ها و ایده‌آل‌های هنرمندان، معماران و شهرسازان در آثارشان تجلی پیدا می‌کند، بنابراین اگر دانشگاه‌ها، دانشجویان، فارغ‌التحصیلان، نتوانند ایده‌ها و ایده‌آل‌هایشان را بر تراز فرهنگ اسلامی آموزش دهند، شهرهای ما همین هست که می‎‌بینیم

قرآن آدم، ذکر است در نتیجه فضای شهری هم باید آدم ذکر باشد، انسان را از ظاهر به باطن، از کثرت به وحدت، از دنیای حس و غـ*ـریـ*ــزه و جنبه‌های مادی و تجاری، به جنبه‌های معنوی ببرد زیرا در زمان گذشته در تمام بافت‌ها و شهرهای سنتی ما به این شکل بوده از خانه که می‌آمدند و از گذرگاه رد می‌شدند در راه‌ها و تجاری‌ها که خدمات خود را می‌گرفتند به سمت مراکز آموزشی، فرهنگی و مساجد می‌رفتند. مساجد در قلب شهر به عنوان برجسته‌ترین ساختمان‌ها بودند و حرمت داشتند. این‌طور نبوده که به ساختمان‌های مذهبی، زیارتی و فرهنگی بی‌توجهی شود. بهترین ساختمان‌های قدیم ما آموزشی و فرهنگی بوده است. این‌ها در کنار هم وسیله‌ تکامل انسان‌ها را از ظاهر به باطن، از صورت به معنا، از کثرت به وحدت، در انتخاب هندسه‌ها، رنگ‌ها، در انتخاب چشم‌اندازها در شهر می‌توانست، مؤثر باشد و روی انسان‌ها تأثیر بگذارد. پس اسلام در سه مرحله تا ایجاد مصداق، نظر و مطلب دارد و متأسفانه هنوز در دانشگاه‌ها تدریس نمی‌شود. هنوز در بسیاری از دانشگاه‌ها یک طراحی مسجد انجام نمی‌شود. بسیاری از مبانی نظری و فرهنگی محتوایی بحث‌های اساتید ما در دانشگاه‌ها، ترجمه و تقلیدی همان لیبرالیسم غربی و همان انسان حیوان است. مثل خلق آثار هنری، معماری و شهرسازی هم باید تحول جدی و اساسی در سرفصل و محتوای دروس و اساتیدی که می‌خواهند این درس‌ها را بدهند، به وجود آید. استادان باید در این زمینه به‌خوبی آموزش ببینند تا آموزش صحیح و درست را به نسل‌های بعدی بدهد. آنان باید در جلسات هم‌اندیشی، هم‌افزایی بین حوزه و دانشگاه، علوم انسانی و علوم مهندسی و هنری، تعاملات قوی شرکت کنند تا از آن فضای غرب‌زده و خودباخته نسبت به فضای لیبرال سرمایه‌داری غرب بیرون آیند. فضای اسلامی باید از دانشگاه‌ها ایجاد شود و تأثیراتش را در فارغ‌التحصیلان، مهندسان مشاور، در وزیر و شهردار ببینیم، یعنی در درجه اول باید تشخیص دهند دیدگاه اسلامی چیست؟ تا در عمل بروز و ظهورش را ببینیم. متأسفانه وزرا، وکلا، شهرداران و... آموزش ندیدند. به همین دلیل حضرت امام می‌فرمایند اگر دانشگاه‌ها اصلاح شود، کشور اصلاح می‌شود. دانشگاه‌ها باید خیلی جدی تحول ارتقای علوم انسانی را جدی بگیرند، کتاب‌ها، مقالات و تحقیقات‌شان در حوزه زیباشناسی از منظر اسلامی، فلسفه هنر و حکمت هنر اسلامی باشد.

نهایتاً روش و راه‌حل‌هایی که اسلام به‌عنوان اصول اجتهادی مطرح می‌کند که چطور ایده‌ها و ایده‌آل‌های خود را تبدیل به پدیده‌های بامعنا و با محتوا کنیم. خداوند می‌فرماید همه‌چیز در دنیا آیه و نشانه است «سَنُرِیهِمْ آیَاتِنَا فِی الْآفَاقِ وَفِی أَنْفُسِهِمْ» یعنی هنر اسلامی باید سمبلیک و تمثیلی باشد؛ یعنی انسان را از ظاهر به باطن هدایت کند نه مثل امروز فرمالیسم در جامعه حاکم است. فرمالیسم در معماری یعنی بت‌پرستی و بت‌سازی. معماری فقط کالبد بنا، شهرت‌طلبی و بازی با فرم‌ها برایش مطرح باشد، بت‌تراش است و آن چیزی که ایجاد می‌کند بت است، بنابراین در بسیاری از شهرهای ما پر از بت و بت‌سازی شده و این عینه ظاهربینی و ظاهرفریبی است. همان‌گونه که جناب سعدی می‌گوید: «هرگز اگر راه به معنی برد/ سجده صورت نکند بت‌پرست.» ما در شهر می‎بینیم که سجده به صورت می‌کنند چون هواهای نفسانی، شکل‌ها و فرم‌های حسی و غریزی به آن‌ها تبدیل شده است و صرفا تجاری هستند. یا جناب مولانا می‌گوید: رو به معنی کوش ای صورت‌پرست تا نباشی بت‌تراش و بت‌پرست. این موضوعی است که در طراحی معماری و شهرسازی ما یعنی ظاهرسازی و حس غریزی وجود دارد زمانی هم که بت‌پرست باشی معماری وشهرسازی که هم انجام می‌دهید بت‌تراشی است.

معماری که محتوایش مبتذل، سطحی، غیرعلمی و غیرمنطقی، تجلی هواهای نفسانی هنرمند معمار و شهرساز باشد، باطنش هم همین را نشان می‌دهد. خودآگاه و ناخودآگاه ایده‌ها و ایده‌آل‌های هنرمندان، معماران و شهرسازان در آثارشان تجلی پیدا می‌کند، بنابراین اگر دانشگاه‌ها، دانشجویان، فارغ‌التحصیلان، نتوانند ایده‌ها و ایده‌آل‌هایشان را بر تراز فرهنگ اسلامی آموزش دهند، شهرهای ما همین هست که می‎‌بینیم. تا مردم ما از این حالت غرب‌زدگی، تجملات ظاهربینی و اسرافی بیرون نیایند دنبال همین معمارهایی می‌گردند که فرم رومی، یونانی برایشان طراحی کنند، چون هنوز متوجه نشدند باطن این فرم‌ها چقدر مادی و دنیاپرستی است و با فرهنگ معماری و شهرسازی ما زمین تا آسمان فرق دارد. فرهنگ و تمدن گذشته معماری و شهرسازی ما، بسیار غنی است و ما باید از گذشته الهام بگیریم. متأسفانه در حال حاضر نظام‌مهندسی ما تنها مسائل مهندسی را امتحان می‌گیرد ولی از مسائل فرهنگی، معنوی، محتوای زیباشناسی، محتوای فلسفه هنر و... امتحان نمی‌گیرد و اوضاع معماری را به افول رفته است و دانشجوها ساختمان‌هایی می‌سازند که در سطح شهر می‌بینیم.

زمانی‌که به معماری امروز شهرهای بزرگ نگاه می‌کنیم، شاهد یک معماری مدرن تقلیدی یا شبه‌مدرن هستیم که فاقد هویت مشخص بومی است. یعنی در روند مدرنیزاسیون در معماری هنوز نتوانسته‌ایم به هویت معماری بومی خود دست پیدا کنیم. این پیش‌فرض تا چه حد از سوی شما قابل پذیرش است و آسیب‌های آن از نظر شما چیست؟ یکی از مسائل مهم که در خصوص معماری شهرهای ایران وجود دارد، این است که تهران به عنوان نمونه آرمانی و الگو و پارادایم دیگر شهرهای بزرگ ایران پذیرفته شده و همه شهرها به نوعی در حال تهرانیزه شدن هستند و این از منظر هویت فرهنگی و جغرافیایی می‌تواند آسیب‌های متعددی داشته باشد. نظر شما در خصوص این مسئله چیست و معضلات فرهنگی آن را چطور ارزیابی می‌کنید؟

زمانی‌که در دانشگاه با دانشجویان صحبت می‌کنم این موضوع را به آنان می‌گویم که در تهران خیابان‌های ماشین‌رو را آباد کردند، پل و تونل‌ها غول‌پیکر ایجاد کردند و به اصلاح اطرافش فضای سبز ساختند اما خانه‌های ما را نابود کردند. سواره‌روها را آباد اما پیاده‌روها که محملی برای تعاملات اجتماعی و فرهنگی بود را ویران کردند. یک وجود ظاهری که تکنولوژی برای ما به ارمغان آورده، پیاده‌روها، خانه‌ها، علم و حقوق ما را نابود کرده است، ساختمان‌های ۶۰، ۷۰ طبقه و برج میلاد ساختیم، هیولاهای عظیمی ساختیم ولی به چه قیمتی؟ که زندگی خانوادگی را نابود کنیم؟ حقوق همسایگی را از بین ببریم؟ تعاملات اجتماعی محلات را نابود کنیم؟

با توجه به گفته‌های شما که اشاره کردید معماری جدید، باعث نابودی پیاده‌روها و خانه‌های ما شده، باید بگویم که معماری جدید در شهرهای ایران عملا از بین برنده عناصری بودند که در قدیم با عنوان «محله‌ها» شناخته می‌شدند. امروز مثلا در تهران همه محله‌ها که بستر ارتباطات اجتماعی فعال و مشارکت مردم در حیات جمعی بودند، از بین رفته است. این تا چه حد می‌تواند از منظر هویتی بر اعضای جامعه تاثیر بگذارد و نقش معماریهای جدید در این خصوص چقدر است؟

بله دقیقا! پویایی و سرزندگی که مردم باید با هم در پیاده‌روها داشته باشند، یا در محله‌محوری با محوریت مسجد، ارتباطات و تعاملات قوی شود، خدمات هر محله در درون خود پیش‌بینی شود، تفکیک سواره و پیاده از هم به‌صورت خیلی جدی انجام شود بچه‌ها بتوانند در محله به راحتی رفت‌وآمد داشته باشند و به نوعی محله امن باشد، تمام این موضوعات از بین رفته است.

این ساختمان‌های اشرافی تجاری بزرگ به چه دردی می‌خورد؟ مردم باید سوار ماشین شوند از این‌طرف شهر به آن‌طرف شهر بروند و در شهر هم مدام آلودگی است. می‌گوییم چرا آلودگی محیط‌زیست است؟ زیرا این نوع شهرسازی آلودگی محیط‌زیست و ترافیک ایجاد می‌کند. بسیاری از بیمارها از همین آلودگی‌ها است. ما این‌ها را نمی‌بینیم ظاهر شهر را می‌بینیم که غول‌های عظیم تکنولوژی و ساختمان‌های بلند است بدون اینکه اولویت‌ها را بفهمیم و سرانه‌ها را تشخیص دهیم. از نظر شهرسازی هر محله‌ای استانداردی دارد. میزان یک محله حدود ۲۵۰۰، ۳۰۰۰ جمعیت را می‌پذیرد، آن‌وقت سرانه درمانی، آموزشی، ورزشی و مذهبی آن چیست؟ همه این‌ها سرانه دارد.

اولا در شورای عالی معماری و شهرسازی مجتهدی فقیه در حوزه معماری و شهرسازی باید وجود داشته باشد تا برخی مسائل را گوشزد کند، در حالی‌که از اندیشه‌های چنین اشخاصی استفاده نشده است

این تراکم‌‎های عجیبی که به ناحق در شمال تهران یا خیلی از مناطق تهران فروختند، می‌بینیم در یک وسعت مثلاً ۲ یا ۳ هکتاری، شاید ۲۰یا۳۰ برابر آن استاندارد جمعیت را متمرکز کردند بدون اینکه سرانه آموزشی، امنیتی و درمانی و بهداشتی آن را دیده باشند. این علم فروشی برای درآمدزایی و پول است این اصلاً با فرهنگ اسلامی سازگار نیست. امروز شهرسازی می‌گوید محله‌محوری با مرکزیت مسجد، منطقه محوری با مرکزیت مسجد جامع، شهرمحوری با مرکزیت مسجد جمعه و خدمات باید تقسیم شوند، پیاده‌روها تقویت شوند، ترافیک‌ها به حداقل ممکن برسد. ترافیک تا جایی که ممکن است زیرزمینی باشد جای پیاده‌رو را نگیرد، یعنی کاملاً برخلاف آنچه امروز در شهر تهران می‌بینیم. زیرا ۲۰۰ یا ۳۰۰ سال از تکنولوژی غرب عقب ماندیم از اینکه می‌بینیم تکنولوژی ساختمان ما پیشرفته است خوشحال می‌شویم از اینکه می‌توانیم پل، زیرگذر و مترو بسازیم خوشحال می‌شویم این بخش مهندسی خیلی خوب است ولی بخش فرهنگی، علمی و استاندارد هم دارد. ما بخش علمی و فرهنگی را زیر پا گذاشتیم و فقط به بخش رشد مهندسی توجه داشتیم و باعث نابودی فرهنگ و تمدن‌مان شده‌ایم.

به نظر می‌رسد معماری جدید ایرانی در یک فرم نااندیشیده پیش رفته و مسائل مهم هویتی و فرهنگی در شهرها را نادیده گرفته است. گویی هیچ راهبرد فرهنگی در این خصوص جدی گرفته نشده و عموم ساخت و سازها به صورت «باری به هر جهت» یا به شکلی منفعت‌طلبانه پیش رفته است. نظر شما در این خصوص چیست و مهمترین نقدها را باید متوجه چه زمینه‌ها و زمانه‌ها، چه سوژه‌ها و ساختارهایی کرد؟

چند نکته مهم است در درجه اول بحث آموزش، پژوهش و پرورش را باید در دانشگاه بر اساس معیارهای اسلامی اصلاح کنیم. به قول امام(ره) تا دانشگاه اصلاح نشود کشور اصلاح نخواهد شد. دومین نکته اسناد و قوانین است، در بخش عمده‌ای قوانین و اسناد خوبی داریم مهم‌ترین مسئله این است که مدیران عمل نمی‌کنند و قانون را زیر پا می‌گذارند.

اولا در شورای عالی معماری و شهرسازی مجتهدی فقیه در حوزه معماری و شهرسازی باید وجود داشته باشد تا برخی مسائل را گوشزد کند، در حالی‌که از اندیشه‌های چنین اشخاصی استفاده نشده است. در نتیجه حقوق فرهنگی مردم در کنار حقوق علمی‌شان نادیده گرفته می‌شود بعد در آنجا تصویب کردند شهر تهران، طرح جامع را خودش بررسی و تأیید کند. این باعث شده شهردار و شهرداری تهران قوه مجریه، قوه مقننه و قوه قضائیه شود، مهندس مشاور انتخاب می‌کند، او می‌گوید چه چیزی انجام شود و چه چیزی انجام نشود و علم را این‌گونه به ورطه نابودی کشانده‌اند. یکی از مسئولین کشور گفت: «ما حدود دو هزار و خورده‌ای خلاف در تهران را به شهرداری گزارش کردیم که شهرداری جلوی یکی را نگرفته است.» شما تصور کنید آن‌ها گذاشته‌اند این خلاف‌ها صورت بگیرد و براساس ماده و تبصره از مجرمان جریمه بگیرد، این به منظور پایمال کردن حقوق شهروندان است تا خودش بتواند درآمد داشته باشد. مگر می‌شود به جای اینکه جلوی ساخت ساختمان‌های متخلف را بگیرد، گذاشته است ساختمان ساخته شود تا او تنها جریمه بگیرد این خلاف قانون، عقل و علم است در هیچ جای دنیا این کار را انجام نمی‌دهند. این بزرگ‌ترین معضل ما در حوزه قانون و اجرا است، متاسفانه دولت نظارت درستی ندارد و این نگاه لیبرال سرمایه‌داری آزادی که متأسفانه در بخشی از مدیریت دولتی ما است باعث شده این موضوع را رها کنند، آن‌ها فقط مسائل مالی برایشان مطرح است بنابراین این تقسیم قوا در شهرداری انجام نشده، نظارتی بر روی کارش نیست، این مهم‌ترین ضایعه‌ای است که امروز در کشور از بُعد مدیریتی، اجرایی و قانونی داریم.


کد خبر 4469512

مریم علی بابایی

دانلود رمان و کتاب های جدید

 

[☾♔TALAYEH_A♔☽]

شهردار کرج:

حذف فضاهای بی‌دفاع شهری ضروری است

کرج - شهردار کرج گفت: برای داشتن نگاه انسان‌محور به معماری شهرها باید مواردی ازجمله حذف فضاهای بی‌دفاع شهری را در دستور کار قرارداد.



به گزارش خبرنگار مهر، علی‌اصغر کمالی زاده ظهر سه‌شنبه در همایش «آینده شهری، بایدها و نبایدها» که به مناسبت روز شهرساز در باشگاه میلاد برگزار شد، اظهار کرد: در حوزه بازآفرینی توجه به مسائل فرهنگی، اجتماعی و اقتصادی ضروری است.

وی در ادامه با تأکید بر اینکه در مرحله نخست طرح بازآفرینی هدف احداث ۱۰۰ هزار واحد مسکونی در ۲۷۰ نقطه از کشور است، گفت: شهرهای مطرح دنیا را از طریق معماری متعلق به همان شهر می‌شناسند درحالی‌که ما از این مهم فاصله‌داریم.

شهردار کرج بابیان اینکه بهسازی بافت‌های فرسوده از اهمیت بالایی برخوردار است، گفت: نباید اجازه دهیم بافت‌های فرسوده گسترش پیدا کنند.

کمای زاده توضیح داد: در طرح تفصیلی و جامع شهرها مشکل اصلی این است که شهروندان در آن دخالتی ندارند؛ درحالی‌که آن‌ها مالک واحدهای مسکونی شهری بوده و در این مورد ذینفع هستند.

وی تأکید کرد: برای داشتن نگاه انسان‌محور به معماری شهرها باید مواردی ازجمله حذف فضاهای بی‌دفاع شهری را در دستور کار قرارداد.

شهردار کرج اضافه کرد: شهر را باید برای مردم، با مردم و به‌وسیله مردم ساخت تا تلاش‌های صورت گرفته در شهر و در حوزه‌های مختلف برای شهروندان مشخص باشد.


کد خبر 4469608

دانلود رمان و کتاب های جدید

 

[☾♔TALAYEH_A♔☽]

ساختمان سازی به سبک گل و گلبرگ در روسیه

یک شرکت مشهور معماری قصد دارد یک محله جدید در کشور روسیه را به سبکی کاملا تازه طراحی کند که مشاهده ساختمان های آن از دور و به خصوص از نمای بالا یادآور گلها و گیاهان باشد.



به گزارش خبرگزاری مهر به نقل از نیواطلس، این شرکت که توسط زاها حدید معمار و طراح برجسته عراقی که دو سال قبل درگذشت تاسیس شده با همکاری تعدادی از معماران روس این محله را در نزدیکی شهر مسکو خواهند ساخت.

این محله Rublyovo-Arkhangelskoye نام خواهد گرفت و در غرب مسکو واقع خواهد بود. هدف از ساخت این محله اسکان بخشی از جمعیت رو به رشد مسکو در محلی جدید است.

همچنین قرار است یک خط متروی جدید نیز در این محله احداث شود که راه اندازی آن از سال ۲۰۲۰ آغاز شده و در نهایت به خط متروی مسکو متصل خواهد شد.

با ایجاد این محله فضای کافی برای اسکان ۶۶ هزار و ۵۰۰ نفر ایجاد خواهد شد و فضای اداری، مدارس، درمانگاه، مراکز خرید و زیرساخت های حمل و نقل نیز ایجاد خواهند شد. یک سوم این مجموعه هم متشکل از جنگل و پارک خواهد بود.

نکته جالب طراحی سازه ظاهری این ساختمان ها به گونه ای است که یادآور گل ها و گیاهان هستند و لذا حال و هوای خاصی را در افراد ایجاد خواهند کرد. هنوز جزئیات فنی بیشتری در مورد نحوه اجرای این طرح اعلام نشده است.


کد خبر 4453937

دانلود رمان و کتاب های جدید

 

[☾♔TALAYEH_A♔☽]

«معماری و جستجوی هویت در شهر»-۷/ ناری قمی در گفتگو با مهر مطرح کرد

صاحبان اندیشه در حوزه معماری به آشفتگی‌ها دامن زده‌اند

یک پژوهشگر حوزه معماری معتقد است، صاحبان اندیشه جامعه یا با جریان مخرب فرهنگی معماری همراه هستند و یا اینکه با خودسانسوری و خودکم بینی راه نقد را از پیش بر خود بسته‌اند.



به گزارش خبرنگار مهر، مسعود ناری‌قمی، مدرس دانشگاه در حوزه معماری است، او مولف آثاری همچون «معماری پایدار، سیری در فلسفه، پیدایش و تحول ایده پایداری و نقش آن در معماری و شهرسازی قرن بیستم»، «پارادایم‌های مساله در معماری: رویکردی نوین به برنامه‌دهی فرهنگ‌گرا و کاربر محور در معماری»، «بازنگری در رابـ ـطه اسلام و معماری: چند بررسی بنیادی» است و مقالات تحقیقی و پژوهشی گوناگونی را به نگارش درآورده است. ناری‌قمی معتقد است، نو بودن، تعجب‌انگیزی، شاخص بودن و معنای خاص داشتنِ یک معماری یا فضای شهری، مادامی مطرح است که در اثر تعاملات هر روزه به امر ضمنی یا تودستی تبدیل نشده است؛ وقتی تجربه مکان به امر روزمره تبدیل شد، اثرات معماری از سمت ادراک و مفهوم، به سمت رفتارها و الگوهای جاافتاده ذهنی می‌رود، در این حالت نوع تلقی طولانی مدت فرد، بیشتر وابسته به ذهنیات قبلی او از مکان‌هاست و نه صورت ظاهر آن. حتی این صورت ظاهر هم با کمک آنها قضاوت می‌شود که اینجا «مکان چه نوع حضوری» است. از اینجا به بعد، تأثیر این نوع حضور است که در هویت مکانی آن شخص، دیده می‌شود و قابل تحلیل است. او همچنین درباره تجربه‌های وسیع مدرن‌سازی در ایران و عامل تخریب محله‌ها را دگماتیسم بودن رضا شاهی می‌داند. البته نقش اندیشمندان را هم در حوزه معماری ناامیدانه تلقی می‌کند که این صاحبان اندیشه در حوزه معماری و شهر به آشفتگی‌ها دامن زده‌اند و تکلیف اجتماعی‌شان را به‌درستی انجام نداده‌اند.

معماری‌های جدید در شهرهای ایران عملا از بین برنده عناصری بودند که در قدیم با عنوان «محله‌ها» شناخته می‌شدند. امروز مثلا در تهران همه محله‌ها که بستر ارتباطات اجتماعی فعال و مشارکت مردم در حیات جمعی بودند، از بین رفته است. این تا چه حد می‌تواند از منظر هویتی بر اعضای جامعه تاثیر بگذارد و نقش معماری‌های جدید در این خصوص چقدر است؟

نقش معماری‌های جدید تا حد زیادی وابسته به طرح شهری است؛ اگرچه مستقلا هم نقش ایفا می‌کند. موضوع نقش طرح‌های شهری جدید در تخریب محله‌ها، دیگر به بخشی از خاطره جمعی مردم تبدیل شده است. نه تنها در ایران بلکه در تمام شهرهای استعمارزده می‌توان نقش تخریب بافت سکونتی به بهانه نوسازی را در تغییرات اجتماعی دید. ماکیاولی در دو کتاب شهریار و گفتارها، تخریب شهرهای مستعد شورش را به حاکمان توصیه می‌کند و مامفورد نیز در تحلیل خود از پاریس هوسمان، همین بحث را پیش می‌کشد اساساً نخستین تجربه‌های وسیع مدرن‌سازی در ایران، با همین تخریب محله‌ها پدیدار شد و دگماتیسم رضاشاهی، مهر خود را بر شهرهای ایران زد. این نوع از برخورد همچنان ادامه دارد گرچه ممکن است، مقاصد آن تفاوت کرده باشد، اما نقش مستقیم تخریب بافت مسکونی در از بین رفتن انسجام اجتماعی بر کسی نباید پوشیده مانده باشد صورت جدید نگاه مستعمراتی به شهر، در رویکردهای توریستی سرمایه‌داری دیده می‌شود. بخشی از آن را در پاسخ قبلی گفتم، یعنی ممکن است ما در نگاه سطحی بگوییم که وجود یک مکان در شهر که انسان‌ها از شهرهای دیگر یا حتی کشورهای دیگر در آن با شهروندان تعامل کنند، همبستگی فراشهری را ارتقاء می‌دهد. این نگاه یکی از پایه‌های رویه‌های توریستی در برنامه‌ریزی است که بخاطر آن بعضا، انسجام محلی قربانی تعامل فراشهری می‌شود. در حالی که تا زمانی یک جمع کوچک با ابزار مختلف ازجمله معماری شهری نتواند تعلق خودش را عمیقا به عنوان یک جمع منسجم بازیابی کند این مکان‌های تعامل بزرگ مقیاس هویت اجتماعی را تضعیف می‌کند. در جریان مدرن‌شدن شهرها، نیمه نخست ماجرا کاملا از دست رفته است و نیمه دوم آن (تعاملات توریستی و فضاهای شهری مربوط به آن) به سرعت توسعه می‌یابد. این نگاه توریستی به شهر، حتی برای خود شهروندان در نوع نگاه به بافت‌های فرسوده هم دیده می‌شود؛ اساساً این اصطلاح، یک رویکرد ضد اجتماعی در دل خود دارد زیرا موضع خطاب آن بافت‌هایی است که به‌رغم تمام معضلات کالبدی، همچنان حالت محله‌ای دارد شما اگر به معیارهای فرسوده تلقی شدن بافت نگاه کنید و موضوعات ریزبافت بودن را ـ به عنوان مثال ـ در نظر بگیرید، می‌بینید که این معیارهای فرسودگی، دقیقا همان پدیده‌های کالبدی است که با روابط محلی هم‌پیوندی دارد بافت ریز دقیقا به دلیل تمایل به بودن در این مکان، به‌رغم تقسیم میراثی ملک روابط دو به دوی همسایگی در املاک و تمایل عمیق با داشتن خانه حیاط دار (هر چند که کوچک باشد) ایجاد شده است. بعد ما همین را به مثابه یک «عیب» یا عدم توازن تلقی می‌کنیم و به‌جای احیای محله آن را تخریب و با الگوی اجتماعی جدید از نو می‌سازیم. بعد اصطلاح اصالت‌بخشی را برای آن اعمال می کنیم گویی که آن زیست محله‌ای، به معنی عدم اصالت بوده است و با زیست غریبه‌ها در این محل اصالت ایجاد شده است.

جامعه غربی در فرهنگ شهری خود که برآمده از بورژوازی است، مفهوم محله را ندارد این افراد غریبه‌هایی بودند که از نقاط مختلف برای سودجویی تجاری گردهم آمده بودند و با پنجره‌های رو به خیابانشان مراقب خطر هم‌نشینان بودند، مفهوم پنجره‌های رو به بیرون، بیشتر مراقبت و نظارت بر فضای نامطمئن عمومی است مفهوم محله در عوام فقیرتر و حاشیه نشین‌تر پدید آمد

اما سؤال اینجا، ظاهراً مربوط به نقش خود معماری در از میان رفتن محله و مفهوم آن است. احتمالا برخی از مردم مصادیق این بحث را به کرّات شنیده‌اند، عدم وجود سمبل‌های اسلامی یا ایرانی در نماهای خانه‌ها ما را از یکدیگر و از بافت بیگانه می‌کند و عدم خاطره‌انگیزی بافت ما را از گذشته منقطع می‌سازد. این‌ها حرف‌های بدی نیست اما چندان عمیق نیست! معضل معمارانه ما در بحث حاضر، از «نبود»ها و «کمبود»ها خیلی کمتر تأثیر می‌گیرد تا «بودها» یعنی آن‌قدر که تظاهر و نمایش تک‌نماها و پولدارمآبی (لاکچری) بودن آن‌ها، مفهوم بودن با هم را تحقیر می‌کند نبود نشانه‌ها یا حتی فضاهای تعامل‌ این جدایی را دامن نمی‌زند. مفهوم محله ما وقتی رخ می‌دهد که ظاهر تمام خانه‌ها به‌رغم تفاوت سطح اقتصادی مثل هم باشد چیزی که در کوچه سنتی بود تمایز در سردرب‌ها بود آن هم در حداقل خود. در حال حاضر هرکس هرقدر بتواند خود را نمایش می‌دهد چیزی که در مورد حجاب و پوشش هم مطرح است این به معنای اضمحلال امر اجتماعی برای مردم است و این یعنی تسلیم به قاعده مدرنیته. مدرنیته در دوسر سرمایه‌داری و مارکسیستی آن، در هردو جدایی از اجتماع خُرد را تشویق می‌کند کاهش بُعد خانه‌ها و حذف حیاط خصوصی در پدیده آپارتمان‌نشینی همزاد پدیده مگاویلاها (کاخ‌های مدرن) است، در اولی امکان تمام روابط بزرگ و کوچک اجتماعی قربانی می‌شود: مهمان حذف می‌شود، سپس کودک (چون فضای کافی و باز نیست) و بعد خود والدین هم در ساعاتی حذف می‌شوند خانه به خوابگاه تبدیل خواهد شد، اثر رفتار طولانی مدت در چنین قالبی حتماً اضمحلال امر اجتماعی و همان عدم مطالبه عمومی برای مفهوم «محله» و عدم مقاومت در مقابل تخریب‌های آن است. حتی خود افراد محله به عامل تخریب آن بدل می‌شوند.

جامعه غربی در فرهنگ شهری خود که برآمده از بورژوازی است، مفهوم محله را ندارد این افراد غریبه‌هایی بودند که از نقاط مختلف برای سودجویی تجاری گردهم آمده بودند و با پنجره‌های رو به خیابانشان مراقب خطر هم‌نشینان بودند، مفهوم پنجره‌های رو به بیرون، بیشتر مراقبت و نظارت بر فضای نامطمئن عمومی است مفهوم محله در عوام فقیرتر و حاشیه نشین‌تر پدید آمد و در آمریکای اولیه که همین قشر، آن را ساختند، بیش از اروپا به آن توجه شد در واقع مفهوم محله برای غرب، بیشتر یک موضوع مربوط به روستا و روستانشینان شهری (اصطلاح گنز در جامعه‌شناسی اکولوژیک آمریکایی) است. این مفهوم اصلا یک مفهوم مدنی تاریخی نیست و لذا باز هم نمی توان از رویکردهای احیاگرانه آمریکایی قرن بیستم برای محله در ایران سخن گفت. محله اسلامی یا تاریخی، با معماری خانه آن پیوند محکم دارد زیرا بخشی از روابط زنانه محلی در درون خانه و در روز که خانه زنانه است، در حیاط‌ها توزیع می‌شود چنین پدیده‌ای در شرق دور و غرب، کمتر دیده می‌شود و در حول و حوش مرکز جهان اسلام می‌توان آن را به وفور دید اطمینان تاریخی اهل خانه به محله هم مانع از برون‌گرایی و مراقبت بصری از عرصه پشت خانه می‌شود به عمین اعتبار از نظر رفتاری، خانه بسته به بیرون آمدن فرد درخواست‌کننده تا پشت خانه را از لحاظ روانی ممکن‌تر می‌کند یعنی این خانه با همزیستی مبتنی بر تعاون و رفع نیاز متکی است و نه هم‌زیستی متکی بر دفاع مشترک از منافع (مدل تاریخی محله آمریکایی). به نظرم این تفاوت‌ها که ناشی از معماری هم هست، باید در تحلیل‌ها و راهکارهای محله محور در ایران مورد نظر باشد.

معمارانی که در ایران نخبه بوده‌اند، از ترس اتهام عقب‌ماندگی به صورت روزمره تغییر موضع می‌دهند و خیلی با احتیاط صحبت می‌کنند. این نقد متوجه اسلام‌گرایان و فرهنگ‌گرایان عرصه معماری و شهرسازی هم هست. یعنی از ترس پس‌زدن جامعه‌ای که غرب برایش جلوه‌کرده است، سعی می‌کنند، بحث‌ها را در حاشیه امنی پیگیری کنند که جامعه آنها را به دگماتیسم متهم نکند

گویی به نظر می‌رسد معماری جدید ایرانی در یک فرم نااندیشیده پیش رفته و مسائل مهم هویتی و فرهنگی در شهرها نادیده گرفته شده است. گویی هیچ راهبرد فرهنگی در این خصوص جدی گرفته نشده و عموم ساخت و سازها به صورت «باری به هر جهت» یا به شکلی منفعت‌طلبانه پیش رفته است. نظر شما در این خصوص چیست و مهم‌ترین نقدها را باید متوجه چه زمینه‌ها و زمانه‌ها، چه سوژه‌ها و ساختارهایی کرد؟

اگر نخواهیم خیلی زیاد تاریخی صحبت کنیم باید قبول کرد که اولین تغییرات جدی شهر و معماری ایران، به سوی مدرنیته اتفاقا کاملاً اندیشیده ایجاد شده است، اما این اندیشه به دلیل نسبتی که با قدرت استثماری داشت رسماً مکتوب نشد تجربه رضاشاهی از شهرسازی و معماری فاشیستی، اندیشیده رضاخان عوام و بیسواد نبود، اما این به معنی نااندیشیدگی نیست اطرافیان اروپادیده او همچون فروغی می‌توانستند به‌خوبی اقدامات هوسمانی پاریس را با توجه به نتایج درخشان آن در سرکوب ابدی اجتماع شهری و مفهوم محله، به خوبی به او منتقل کنند یا اینکه صِرفا از او بخواهند و او انجام دهد. حتی ماکیاولی هم تخریب جوامع را با ابزار تخریب بافت شهری توصیه می‌کرد ـ این امر ناشناخته‌ای نبود ـ لذا بوذرجمهری (فرد مورد اعتماد رضاشاه) در تخریب خانه‌های مردم از شب طراحی تا صبح فردای اجرای طرح، تردید روا نمی‌داشت. معماری فاشیستی باستان‎گرای او، همان کارکردی را داشت که معماری فاشیستی رم، هیتلر و استالین دنبال می‌کرد فرم‌ها و اهداف هردو مشابه بود مقهور کردن جامعه در مقابل قدرت با مقیاس‌های بزرگ و فرم‌های اشرافی شناخته شده قالب اندیشیده دوم، در زمان انقلاب سفیدشاه و با دامن زدن آگاهانه به مهاجرت‌ها و تولید واقعی مفهوم کلان‌شهر مدرن در دهه ۱۳۴۰، ایجاد شد. کلان‌شهر را تحلیل گران دوروبر پهلوی به‌واسطه ادبیات اروپایی بعد از جنگ جهانی دوم به‌خوبی می‌شناختند و تبعات مخرب آن بر اجتماعات محلی و نهادهای اجتماعی، اخلاقی سنتی را از قبل می‌دانستند و هم‍ین‌طور اثر تفکیک زمین‌های روستایی را درناکارآمد شدن آن و کوچاندن روستاییان به شهرها برای ظهور این هدف. شاید تنها بخش نااندیشیده یا نسبتاً نااندیشیده در این روند، ظهور بافت شطرنجی و خانه‌های ردیفی در زمین‌هایی بود که بعد از کودتا در اختیار اوباش کودتاچی در تهران قرار گرفت، شرح ماوقع را پلانول به عنوان شاهد مستقیم در کتابش درباره جغرافیای انسانی نواحی شمالی ایران آورده است این الگو یعنی زمین‌خواری رسمی یا غیر رسمی با پدیده رضاشاهیِ سنددار کردن زمین‌ها و ایجاد ارزش مادی برای عرصه (که در سنت اسلامی بی‌سابقه بود) آغاز شده بود اما در واقعه پس از کودتا ظهور اصلی خود را داشت و در شهرستان‌ها هم به یک روال تبدیل شد یعنی یک نفر زمین‌های بایر را قطعه‌بندی می‌کرد و به‌فروش می‌رساند. این بافت‌ها، فاقد هر گونه قاعده رسمی بود و از آنجا که ساکنان آن، برای اولین بار در یک مکان کنار هم قرار می‌گرفتند و تعاملات محله‌ای (برخلاف قدیم) منشأ ساخت‌وساز نبود قواعد عرفی شکل‌دهنده به معماری هم جایگاهی نداشت در فقدان قاعده رسمی و قاعده عرفی سنتی این بافت‌ها تماماً از منطق اقتصادیِ صرف پیروی کرد در تجربه تاریخی هرجا این منطق ظهور کرده، خانه‌های ردیفی یک‌طرفه و بافت شطرنجی محصول آن بوده است و این خود موضوع قابل تأملی است: از کاهون باستانی مصر تا مجتمع‌های کارگرنشین شهرهای صنعتی قرن نوزده و این نمونه ایرانی همچنان‌که ظهور امر اقتصادی در تراز قطب صاحب‌سرمایه درمعماری هم بارها در تاریخ الگوی ستون‌های رومی ـ یونانی و سنتوری‌ها (همان معماری رومی مصطلح) ظاهر شده است به‌جز روم و یونان در معماری ساسانی و در معماری رنسانسی و حتی ایلخانی، کم‌وبیش این الگوها ظهور کرد بعد در قرن نوزده سبک التقاطی بورژواها (همان نئوکلاسیک) و در قرن بیستم در نئوکلاسیک انگلیسی . حالا هم در ایران. یعنی محو منطق همبستگی اجتماعی، بلافاصله دو منطق اقتصادی بازار را در معماری پیش می‌کشد که هر دو با هم به این وضع شهری منتهی می‌شود جریان قدرت غرب‌گرا از یکسو ضربه می‌زند و محوریت اقتصاد سرمایه‌داری در رفتارهای مردم هم از سوی دیگر با هر نوع اندیشیدگی مثبت در معماری مخالفت می‎کند.

در واقع صاحبان اندیشه جامعه یا با جریان مخرب فرهنگی معماری همراه هستند و یا اینکه با خودسانسوری و خودکم بینی راه نقد را از پیش بر خود بسته‌اند. در این فضا نمی‌توان از جامعه توقع واکنش مثبت داشت

چون سؤال در مورد نقد است و نه راهکار، باید بگویم در این جریان، به‌رغم تهاجم رسانه‌ای در مورد الگوها و سبک زندگی نقد اصلی را باید متوجه صاحبان اندیشه کرد زیرا اهالی قدرت برای مقاصد خود ممکن است مانند رضاشاه، کاملا اندیشیده کار کنند یا اندیشمندان را به‌کار گیرند از این بابت آنها دقیقا برای منافع خودشان درست‌کار کرده‌اند اما برای منافع جامعه، چه کسی قرار است، کار کند؟ اینجاست که نقش اندیشمندان جامعه، برجسته است مردم درگیر مسایل اقتصادی فرصتی برای اندیشه فرهنگی ندارند اما صاحبان اندیشه در حوزه معماری و شهر به چند طریق به آشفتگی دامن زده‌اند و در واقع تکلیف اجتماعی خودشان را به‌درستی انجام نداده‌اند: در وهله نخست با همکاری‌شان با اصحاب قدرت و در واقع فروش دانش خود و تضییع اخلاق بالاخره معماری‌های فاشیستی را معماران خوب بی‌اخلاق ساخته‌اند. دوم از طریق اهمیت‌زدایی از نقش معماری شهری در پیشبرد اهداف قدرت. در واقع با نفی تئوری توطئه و خنثی تلقی‌کردن معماری چنان‌که گویی این امر تنها در جریان هنری پیش می‌رود و غایات خود را در این عرصه قرار داده‌اند، این یک غفلت‌سازی تعمدی بود که به‌ویژه در میان دانشجویان معماری و شهرسازی ایجاد شد و قشر مطالبه‌گر اجتماعی را هم از خواسته‌ای این‌چنینی تهی کرد. سومین نقد به غرب‌گرایی تام و تمام آنها مربوط است که ناشی از یک خودباختگی دائم در عرصه آکادمیک است شما ببینید فردی مثل «کریستوفر الکساندر» در فضای سرمایه‌داری آمریکا می‌تواند بیش از چهل سال از یک معماری ساده انسانی دفاع کند و اثرش را بسازد، اما معمارانی که در ایران نخبه بوده‌اند، از ترس اتهام عقب‌ماندگی به صورت روزمره تغییر موضع می‌دهند و خیلی با احتیاط صحبت می‌کنند. این نقد متوجه اسلام‌گرایان و فرهنگ‌گرایان عرصه معماری و شهرسازی هم هست. یعنی از ترس پس‌زدن جامعه‌ای که غرب برایش جلوه‌کرده است، سعی می‌کنند، بحث‌ها را در حاشیه امنی پیگیری کنند که جامعه آنها را به دگماتیسم متهم نکند. این امر آنها را از خاصیت می‌اندازد.

کانون معماران معاصر در ایران به عنوان هسته غرب‌گرایی معاصر با بازوهای رسانه‌ای خود، به‌راحتی کتاب «معماری و جنگ» لبویس وودز را چاپ و حتی تدریس می‌کند و از رادیکالیسم ویسکامپ در معماری صحبت می‌کند در حالی که این‌ها به‌واسطه ماهیت ضداجتماعی که دارند در جوامع غربی چندان با اقبال اجتماعی مواجه نیستند «معماری و جنگ» از جنگ با کارفرما و نهادهای فرهنگی اجتماعی می‌گوید و معماری رادیکال از عدم پاسخگویی معماری به جامعه. این‌ها با جرأت و جدیت از رویه ضداجتماعی خودشان دفاع می‌کنند و تمام روابط اجتماعی سنتی و اخلاقی را به نقد می‌کشند و هم‌فکران آنها هم در عرصه دانشگاهی در «مطالعات معماری ایران» همین کار را به صورت علمی در دانشگاه تهران دنبال می‌کنند حالا شما بروید نوشتارها و نقدهای اسلام‌گرایان را ببینید آنقدر با احتیاط و از دور جریان مقابل خود را نقد می کنند که گویی اصلا مخالفت جدی با این جریان ندارند و آماده‌اند که به‌صورت مسالمت‌آمیز با آنها کنار بیایند. این همانند نگرش‌ها در علوم انسانی دانشگاهی است که ترس از نقد غرب در آن مانع مقاومت جدی در قبال جریان غربی از سوی فرهنگ‌گراها می‌شود. در واقع صاحبان اندیشه جامعه یا با جریان مخرب فرهنگی معماری همراه هستند و یا اینکه با خودسانسوری و خودکم بینی راه نقد را از پیش بر خود بسته‌اند. در این فضا نمی‌توان از جامعه توقع واکنش مثبت داشت حال اگر به این نخبگان آکادمیسین، نخبگان اجتماعی همانند تجار و متخصصین را هم اضافه کنیم که با یکبار رفتن به غرب یا حتی کشورهای حاشیه خلیج فارس، چنان مقهور جلوه‌های بصری آنها می‌شوند که در بازگشت صریحا یا تلویحا از اسلامی‌تر بودن آنها می‌گویند و اینکه ما هم باید مثل آنها بشویم، آنگاه ببینید که چه ملغمه‌ای از تهاجم در جامعه خواهیم‌داشت. تهاجم رسانه‌ها که هست و عقب‌نشینی اهالی فرهنگ هم که تنها مدافعان ممکن بوده‌اند، وضع را دچار وخامت مضاعف می‌کند. این ضعف در نخبگان به ضعف قوانین منتهی می‌شود، به ضعف در رسانه دامن می‌زند و بالاخره ضعف در اهمیت دادن به برنامه‌های مهندسی ـ فرهنگی و نادیده گرفتن موارد مهم، همانند آموزش کودکان برای مطالبه معماری و شهر با هویت فرهنگی. یعنی عرصه باز می‌ماند که نیروی مهاجم کار خودش را انجام بدهد و به‌سرعت تخریب کند.


کد خبر 4440029

مریم علی بابایی

دانلود رمان و کتاب های جدید

تالار نقد نگاه دانلود

 

[☾♔TALAYEH_A♔☽]

معرفی نامزدهای ایرانی یازدهمین دوره جوایز معمار خاورمیانه

نامزدهای ایرانی یازدهمین دوره جوایز معمار خاورمیانه معرفی شدند.



به گزارش خبرگزاری مهر، جایزه معمار خاورمیانه امسال نیز در آستانه یازدهمین دوره‌ فعالیت خود میزبان جمع کثیری از معماران ایرانی در کنار شناخته‌ترین دفاتر معماری دنیا است. جوایز معمار خاورمیانه جشنواره‎ای بین‌المللی است که آبان‌ماه هر سال در دوبی توسط مجله آرشیتکت، یکی از شناخته‌شده ترین مجلات منطقه برگزار می‎شود، و به معرفی معماران، و پروژه‌های برتر سال می‌پردازد. از منتخبین مشهور و معتبر دوره‌های پیشین این جایزه می‌توان به معمارانی چون زها حدید، سِر نورمن فاستر، سانتیاگو کالاتراوا؛ و شرکت‌های بزرگ معماری چون Atkins, SOM, و... اشاره کرد. امسال نیز نام منتخبین مشهوری چون زها حدید، و ژان نوول در بین اسامی منتخبین به چشم می‌خورد.

در جوایز امسال معمار خاورمیانه ۲۱ منتخب از ایران حضور دارند. بهزاد اتابکی و امیرحسین تبریزی منتخبین عنوان معمار سال؛ آرش غلامعلی طهرانی و محمد خاوریان منتخبین عنوان معمار جوان سال و دفتر معماری L.E.D منتخب دفتر معماری کوچک خاورمیانه در سال ۲۰۱۸ هستند. همچنین مهندسین مشاور حرکت سیال، کامران حیرتی و نوید امامی هر کدام با دو پروژه؛ و آرش غلامعلی طهرانی، هومن بالازاده و محمد خاوریان، مهدی قنواتی و امین قربانی، نیلوفر نیکسار، دفتر معماری الشتر، مهندسان مشاور پلشیر، رضا اسدزاده و شبنم خلیل‌پور، کات استودیو، محمد شماعی‌زاده و شیرین شریف‌فر (به ترتیب اعلام)، هرکدام با یک پروژه نامزدهای این دوره از جوایز در سال ۲۰۱۸ هستند. همچنین فرشاد مهدی‌زاده که سال گذشته عنوان معمار سال ۲۰۱۷ خاورمیانه را کسب کرده بود، امسال نماینده ایرانی هیأت داوران این جشنواره است.

اسامی منتخبین ایرانی جوایز معمار خاورمیانه ۲۰۱۸ به شرح ذیل است:
(به ترتیب اعلام شده در سایت جشنواره)

طرح مفهومی سال:

مسجد و پلازای گلشهر، اثر آرش غلامعلی طهرانی و همکاران

شهر شناور، اثر کامران حیرتی

باغ چیتگر تهران، اثر هومن بالازاده و محمد خاوریان

پروژه تجاری سال:

آوا سنتر، اثر مهندسین مشاور حرکت سیال (رضا دانشمیر و کاترین اسپردونف)

ساختمان اداری و تجاری آفتاب، اثر بهزاد اتابکی

سارو گالری، اثر مهدی قنواتی و امین قربانی

باشگاه کارمان، اثر نیلوفر نیکسار – استودیو ۱۲

طراحی منظر سال:

ویلای سی کاج، اثر دفتر معماری الشتر

بازآفرینی میدان شهرداری رشت، اثر مهندسان مشاور پلشیر

پروژه فرهنگی و اجتماعی سال:

مسجد ولیعصر، اثر مهندسین مشاور حرکت سیال (رضا دانشمیر و کاترین اسپردونف)

پروژه مسکونی سال:

ویلا صفادشت، اثر کامران حیرتی

هم‌سایه، اثر دفتر معماری رازان (نوید امامی)

ویلا وی، اثر رضا اسدزاده و شبنم خلیل‌پور

ساختمان مسکونی شماره ۳ محلات، اثر کات استودیو

پروژه عمومی و آموزشی سال:

مجموعه آموزشی فضیلی، اثر محمد شماعی‌زاده و شیرین شریف‌فر

ساختمان سام، اثر نوید امامی

آرشیتکت جوان سال:

آرش غلامعلی طهرانی

محمد خاوریان

دفتر معماری کوچک سال:

دفتر معماری L.E.D

آرشیتکت سال:

بهزاد اتابکی

امیرحسین تبریزی


کد خبر 4448713

مریم علی بابایی

دانلود رمان و کتاب های جدید

تالار نقد نگاه دانلود

 

[☾♔TALAYEH_A♔☽]

برج ۲۴۶ متری ضد زلزله بهترین سازه بلندمرتبه جهان شد

یک برج ضد زلزله ۲۴۶ متری در مکزیکو سیتی به عنوان بهترین ساختمان بلند مرتبه جهان انتخاب شد.



به گزارش خبرگزاری مهر به نقل از نیواطلس، برج Torre Reforma متعلق به شرکت LBR&A Architectos در «مسابقه بین المللی ساختمان های بلند مرتبه» ( International Highrise Award) برنده شد.

Torre Reforma از بین بیش از هزار برج که در ۲ سال گذشته ساخته شده اند به عنوان بهترین برج انتخاب شده است. ساختمان مذکور در مکزیکوسیتی ساخته شده و طراحی آن در برابر زلزله مقاوم است.

Torre Reforma بلندترین سازه در مکزیکوسیتی است و ارتفاع آن به ۲۴۶ متر می رسد. طبق قوانین محلی ارتفاع آسمانخراش ها در مکزیکوسیتی نباید بیش از دو برابر عرض خیابان باشد. همچنین اگر ارتفاع برج بیش از دو برابر عرض خیابان باشد، قسمت بالایی آن باید محصور باشد. به همین دلیل این برج طراحی عجیبی دارد.

نقشه زمین برج به دو بخش تقسیم می شود که هرکدام دارای باغ های سرپوشیده هستند. همچنین خانه تاریخی در محل احداث ساختمان نگهداری شده و با لابی اصلی برج یکپارچه شده است.

این ساختمان گواهینامه LEED Platinum را برای حفظ محیط زیست دارد. همچنین آب باران و فاضلاب را بازیافت می کند.

ستون های این سازه تا عمق ۶۰ متری زیر زمین فرو رفته اند. همچنین سیمان به کاررفته در دیوارها طوری ریخته شده تا درزهایی بین لایه ها به وجود بیاید. به این ترتیب در صورت زلزله، به ساختمان آسیبی نمی رسد.

این ساختمان توانست از زلزله سخت ۲۰۱۷ جان سالم به در برد.


کد خبر 4448240

شیوا سعیدی قوی اندام

دانلود رمان و کتاب های جدید

تالار نقد نگاه دانلود

 

[☾♔TALAYEH_A♔☽]

مجموعه گردشگری بام لند تهران جهانی شد

مراسم اعطای نشان بین المللی استاندارد محصول (کیفیت، حلیت و اصالت) در مجموعه بام لند برگزار گردید.



به گزارش بازرگانی خبرگزاری مهر؛ مراسم اعطای نشان بین المللی استاندارد محصول (کیفیت، حلیت و اصالت) که با حضور جمعی از مقامات کشوری، سفرا و کارداران کشورهای خارجی، جمعی از شهرداران، صاحبان صنایع ،بنگاه‌های برتر اقتصادی و رسانه های جمعی در محل سالن آمفی تئاتر مجموعه بام لند برگزار گردید.

در این مراسم مجموعه فرهنگی توریستی بام لند تهران، موفق به دریافت پروانه بین المللی استاندارد محصول از سازمان بین المللی سیتی وان (SITI۱)، عضو سازمان جهانی گردشگری ملل متحد (UNWTO) شد.
این مجموعه با دریافت نشان بین المللی استاندارد محصول(کیفیت، سلامت، حلیت و اصالت) لحظه غرور آفرین را تاریخچه خود ثبت کرد. سرزمین بام لند یکی از مهمترین جاذبه‌های تفریحی، هیجانی و طبیعی در ساحل دریاچه چیتگر با مساحت ۶۵۰۰۰ متر مربع است و همچنین لازم به ذکر است جایزه معماری ویژه در مسابقه بین المللی سالانه پریکس و رسیلز سال ۲۰۱۸ در این مراسم به مجموعه گردشگری بام لند اعطا گردید.
شایان ذکر است سازمان بین المللی سیتی وان تنها سازمان صادر کننده پروانه بین المللی بهره‌برداری استاندارد محصول در حوزه‌ی کیفیت، سلامت، حلیت و اصالت می‌باشد.

این مطلب، یک خبرآگهی بوده و خبرگزاری مهر در محتوای آن هیچ نظری ندارد.


کد خبر 4442580

دانلود رمان و کتاب های جدید

تالار نقد نگاه دانلود

 

[☾♔TALAYEH_A♔☽]

مدیر مرکز معماری در اختتامیه دومین مسابقه معماری طراحی موکب:

حضور میلیون‌ها نفر در پیاده‌روی اربعین، نیازمند نگرش جهانی است

فروزان‌فر می‌گوید: حرکت راهپیمایی اربعین از یک رخداد منطقه‌ای به یک پدیده جهانی بدل شده و حضور میلیون‌ها نفر در یک پیاده روی نیازمند نگرش جهانی نسبت به این مراسم است.



به گزارش خبرگزاری مهر، دومین جشنواره طراحی معماری موک با معرفی افراد برگزیده، اهدای لوح تقدیر، دیپلم افتخار و اهدای جوایز به کار خود پایان داد.

در ابتدای این برنامه علی فروزان‌فر مدیر مرکز معماری حوزه هنری با تشکر از استقبال گسترده از این جشنواره، گفت: دومین جشنواره طراحی معماری موکب نسبت به دوره قبل از استقبال بسیار خوبی برخوردار بود، آثاری که به دبیرخانه جشنواره رسید از نظر کیفی نسبت به دوره قبل رشد خوبی را نشان می‌داد، علت این که مرکز معماری به سمت برگزاری این جشنواره حرکت کرد دو دلیل دارد، نخست دلیل احساسی این کار است که هنرمندان هریک می‌خواهند با خلق یک اثر خود را به دستگاه حضرت سیدالشهدا(ع) مرتبط کنند، هر کس بسته به استعدادی که دارد، شاعر با سرودن ابیات، نقاش با خلق یک تابلو و نوازنده با نواختن موسیقی، معماران و فعالان عرصه معماری نیز می‌خواهند با خلق یک اثر و طراحی‌های معماری کاری در این حرکت عظیم انجام داده باشند، دلیل بعدی یک دلیل منطقی و تخصصی است زیرا امروز موکب‌ها نیازمند یک معماری حساب شده هستند و باید به شکل تخصصی برای معماری آنها کاری انجام شود.

وی ادامه داد: چند سالی است که حرکت راهپیمایی اربعین از یک رخداد منطقه‌ای به یک پدیده جهانی بدل شده است و حضور میلیون‌ها نفر در یک پیاده روی نیازمند نگرش جهانی نسبت به این مراسم است، جامعه عراق یک جامعه عشیره‌ای و قبیله‌ای است و از همین رو برای نظم دهی فضای موکب‌ها گاها با یک تداخل فضا و برهم ریختگی مواجه هستیم، از همین رو برای نظم دهی به سیستم موکب‌ها جامعه متخصصان معماری ایران باید حرکتی انجام دهند، هرچند فعالیت‌هایی در بستر این راه صورت گرفته است اما نابسامانی‌هایی در طراحی موکب وجود دارد، چند مورد از سمت کشور عراق مراجعاتی صورت گرفت، از همین رو این دغدغه ایجاد شد که مسابقه‌ای شکل بگیرد تا بتوانیم ایده‌های خلاقانه را پیرامون طراحی موکب‌ها به عراق ارائه دهیم.

مدیر مرکز معماری حوزهنری تصریح کرد: در سال نخست این جشنواره آثاری ارائه شد که نشان می‌داد باید با دقت بیشتری نسبت به فضای موکب نگاه شود، از همین رو در سال دوم یعنی جشنواره امسال، شرکت کنندگان بیشتری حضور داشتند و آثار دقیق‌تر و پخته‌تری به دبیرخانه ارسال شد، امیدواریم که با همت دوستان و علاقه‌مندان به طراحی معماری، موفق شویم طراحی‌های مطلوبی را به جهان معرفی کنیم، ما می‌خواهیم طراحی موکب را به طور جدی ادامه دهیم تا ان‌شاءلله در سال‌های بعد به صورت عملی در مسیر نجف به کربلا قابل بهره برداری باشد.

در ادامه نوریان درباره شکل گیری ایده این جشنواره گفت: 14 سال پیش طی مطالعاتی که در اسناد دینی داشتم به احادیث و روایاتی برخورد کردم که بسیار قابل تأمل است، در این احادیث آمده است که شهری میان نجف و کربلا ساخته می‌شود که در آن 40 قبه طلای سرخ وجود دارد، در ادبیات عرب منظور از طلای سرخ فلز برنج و مس است، کسانی که در راهپیمایی اربعین حضور داشته‌اند می‌دانند، من در سال گذشته به این مسئله دقت کردم و 37 قبه را شمردم که با فلز برنج ساخته شده بود، ما شاهد شکل گیری شهری در بین مسیر نجف و کربلا هستیم، شهری با عرض 2 کیلومتر در طول 40 کیلومتر، شهری که نسبت به عرض جاده تقریبا بین 2 تا 10 کیلومتر فاصله دارد.

وی ادامه داد: در جنگ عراق آوارگان موصلی که اقلب از اهل تسنن بودند، در این منطقه سکونت پیدا کردند، حضور عشایر نیز خود مزید بر علت بود، حال پس از رونق گرفتن پیاده روی اربعین بسیاری از این افراد در آنجا ساکن شده‌اند و فضای آنجا در قالب یک شهر طرح ریزی شده است، در فضای این شهر همه زیرساخت‌ها بر اساس زندگی افراد تعریف شده است، در همین منطقه بسیاری از افراد ازدواج کرده و بچه‌دار شده‌اند و به طور کل امروز شاهد زندگی کسانی هستیم که این منطقه وطن آنها محسوب می‌شود، این فضا و این زمان فرصت بسیار مناسبی برای جوانان معماری ایران است که بتوانند برای مشکلات شهری در جاده نجف به کربلا راه چاره‌ای ارائه دهند. عراق در حوزه بتون بسیار پیشرفته است اما درحوزه معماری خلأهایی دارد که می‌توان با ورود به آنها فضا را به سمت رفع مشکلات کاربری در شهر و توسعه شهری پیش ببریم.

عضو هیئت داوران دومین جشنواره طراحی معماری موکب، تصریح کرد: در منطقه میان نجف و کربلا بستر بسیار جدی و مناسبی وجود دارد که کمتر به موضوع معماری آن پرداخته شده است، طراحی آنجا فقیر است و کسانی که می‌توانند به مسئله معماری موکب‌ها و سازه‌ها ورود کنند قادر خواهند بود کارهای مناسبی را ارائه دهند، کسانی که با فرهنگ مردم عراق آشنا هستند می‌دانند که عراق کشوری است که فرهنگ عشیره‌ای در آن حاکم است، از همین رو نسبت به بعضی اقدامات گسترده و بزرگ موضع گیری می‌کنند. بر همین منوال فرصت خوبی است که طراحی‌ها بر اساس فرهنگ خود مردم عراق صورت گیرد تا آنها پذیرای طرح‌های نوین باشند.

نوریان درباره آثار دریافتی در دومین جشنوراه طراحی معماری موکب نیز گفت: به طور کل 319 طرح به دبیرخانه ارسال شد که از میان آنها 67 اثر مورد پذیرش قرار گفت. از این میان 35 اثر قابل بررسی بود، متأسفانه برخی آثار به دلیل عدم طراحی امکان قضاوت را نداشتند و از دور رقابت‌ها کنار گذاشته شدند، هرچند از میان این 35 اثر نیز تعدادی از نظر بصری طراحی ضعیفی داشتند اما ما سعی کردیم که در رقابت نگهشان داریم از میان 35 اثر 9 اثر برگزیده شدند که به نظرم این 9 اثر بسیار خوب و منطبق با اصول معماری طراحی شده بودند که حتی قابلیت اجرا نیز دارند، دراین میان به 5 اثر رسیدیم که شایسته تقدیر هستند و 3 اثر به عنوان آثار برتر معرفی شدند. من به نمایندگی از بهمن ادیب زاده و محسن وفامهر داوران این دوره از جشنواره به همه افراد برگزیده تبریک می گویم.

پس از این توضیحات، یحیی نوریان به نمایندگی از هیئت داوران، محمد زرویی مدیرعامل سپهر سوره مهر، جواد سمنانی مدیر حوزه ریاست حوزه هنری و علی فروزان‌فر رئیس مرکز معماری حوزه هنری از صاحبان اثرات ممتاز تقدیر کردند.

در بخش نخست، محسن عزیزیان قروی، زینت عزیزیان قروی، امیر خرقانی و الهام اصغر پور لوح تقدیر دریافت کردند.

در بخش اهدای جوایز نیز، مرضیه صمدی، فرزانه پیکان پور و سپیده ساعی به عنوان رتبه نخست این جشنواره جایزه نقدی 5 میلیون تومانی، لوح تقدیر و دیپلم افتخار دومین جشنواره معماری موکب را دریافت کردند.

حسین بهره‌ساز به عنوان نفر دوم جایزه نقدی سه میلیون تومانی به همراه لوح تقدیر را دریافت کرد.

محمد حسین محمدپور پارچه‌بافی نیز به عنوان نفر سوم با دریافت مبلغ دو میلیون تومان و لوح تقدیر، معرفی شد.

در پایان این مراسم دکتر اکبر شیرمحمد زاده مسئول برنامه‌های هنری و آموزشی مرکز معماری اسلامی اظهار داشت: آثار برتر دومین دوره مسابقه طراحی معماری موکب در مجله هنر و معماری به چاپ خواهند رسید.

رتبه اول تیم طراحی پایانقش


اعضا تیم طراحی: فرنازپیکانپور، مرضیه سرمدی، سپیده ساعی، راضیه شکرانی

رتبه دوم محمدحسین محمدپور پارچه‌بافی

رتبه سوم حسین بهره‌ساز

طرح‌های قابل تقدیر(بدون الویت)

تیم طراحی محسن عزیزیان

تیم طراحی خرقانی


کد خبر 4439156

مریم علی بابایی

دانلود رمان و کتاب های جدید

تالار نقد نگاه دانلود

 

[☾♔TALAYEH_A♔☽]

رئیس موسسه فرهنگی اکو مطرح کرد

کشورهای عضو اکو جوّ میان معماری سنتی و مدرن را مدیریت کنند

رئیس موسسه فرهنگی اکو گفت: امید است که کشورهای عضو مجموعه اکو بتواند جوّ میان معماری دوران مدرن و دوران سنت را به خوبی مدیریت کنند.



به گزارش خبرگزاری مهر، اولین نشست معرفی و رونمایی از پوستر نمایشگاه اکو آرشیتکت با حضور جمعی از مهندسان و فعالان حوزه معماری و عمرانی کشور در سالن آفتاب مجلس شورای اسلامی برگزار شد.

رضا علیزاده، نایب رییس کمیسیون صنایع و معادن مجلس اظهار در این رویداد اظهار داشت: مجلس شورای اسلامی آمادگی دارد تا از ظرفیت‌های قانون‌گذاری خود در جهت رفع موانع و اکو بهترین استفاده را داشته باشد. همچنین اتحادیه اکو و ظرفیتی که در این مجموعه داریم می‌تواند در توسعه روابط سیـاس*ـی، اجتماعی و ارتقای سطح فرهنگ کشورهای عضو تاثیر بسزایی را داشته باشد.

وی با بیان این که انتظارات ما هنوز از فعالیت مجموعه اکو حاصل نشده است، عنوان کرد: مجلس شورای اسلامی آمادگی دارد تا از ظرفیت‌های قانون‌گذاری خود در جهت رفع موانع و مشکلات اکو بهترین استفاده را داشته باشد. فعالیت مجموعه اکو در سطوح مختلف بین‌المللی می‌تواند در شرایط تحریم به کشور کمک کند. همچنین روابط سیـاس*ـی و اقتصادی کشورهای عضو مجموعه اکو در تحقق اهداف این مجموعه موثر بوده و مشکلات متعددی را ایجاد کرده است.

در ادامه این برنامه محمدمهدی مظاهری با اشاره به شیوه ارتباط کشورهای عضو اکو با یکدیگر، گفت: به دلیل وجود مشکل در شیوه ارتباطاتی که مجموعه اکو با کشورهای غیرموسس خود دارد اقدام چندانی در فعالیت‌های این مجموعه رخ نداده است. امید است که دیپلماسی عمومی و فرهنگی کشور بتواند جریان ناقص دیپلماسی کلاسیک ایران را جبران کند.

رییس موسسه فرهنگی اکو با بیان این که معماری یک دیپلماسی عمومی و فرهنگی است، گفت: هنر یکی از مهم‌ترین فعالیت‌هایی است که در جریان کارهای مختلف اکو مورد توجه قرار می‌گیرد. چراکه در زمانه امروز بدون توجه به هنر نمی‌توان زیست خوبی را تجربه کرد. عدم توجه به هنر در جریان زندگی می‌تواند انسان را به موجودی ناانسان مبدل کند.

مظاهری با اشاره به این که معماری دارای تاریخی جهانی است، عنوان کرد: معماری از جمله فعالیت‌هایی است که علاوه بر قرارگیری در جریان هنر می‌تواند بر سایر رشته‌های هنری نیز موثر باشد.

وی در ادامه اضافه کرد: امید است که کشورهای عضو مجموعه اکو بتواند جو میان معماری دوران مدرن و دوران سنت را به خوبی مدیریت کنند.

رئیس موسسه فرهنگی اکو در ادامه تاکید کرد: مجموعه اکو به عنوان دومین نهاد فرهنگی بین المللی جهان بعد از سازمان یونسکو با محوریت ایران عهده‌دار توسعه فعالیت‌های فرهنگی کشور در سطح بین‌الملل است.

در طول این برنامه شاهرخ رامین (رییس بنیاد مدد ایران)، نیما کیوانی (معمار)، فرشاد مهدی‌زاده (معمار مدرن)، پریسا اشراقی (نماینده شورای سیاست‌گذاری مجموعه اکو) و میرزایی (دبیر فراکسیون اکو) در زمان‌هایی کوتاه و مجزا به بخش‌هایی از کارکردهای مهم مجموعه اکو و این رویداد مهم در کشور سخنرانی کردند.

کشورهای آذربایجان، تاجیکستان، قرقیزستان، قزاقستان، پاکستان، ترکمستان، ازبکستان و افغانستان عضو مجموعه و موسسه فرهنگی اکو هستند.


کد خبر 4438208

مریم علی بابایی

دانلود رمان و کتاب های جدید

تالار نقد نگاه دانلود

 

[☾♔TALAYEH_A♔☽]

ساختمانی که اکسیژن تولید می کند!

یک معمار ایتالیایی طرح اولیه سه ساختمان آپارتمانی در ساحل رودخانه را ارائه کرده که در آن ۱۲۰ درخت و ۴۰۰ بوته کاشته می شود و می تواند سالانه ۲.۷ تن اکسیژن تولید کند.



به گزارش خبرگزاری مهر به نقل از نیواطلس، طرح اولیه استفانو بوئری معمار ایتالیایی از جنگل های عمودی اکنون در میلان، سوئیس، فرانسه و چین در حال اجرا است.

اکنون شرکت او قصد دارد یک جنگل شهری در ایتالیا بسازد. این طرح اولیه مربوط به بلوک های آپارتمانی است که در کنار رودخانه ساخته می شوند و مملو از گیاهان و درختان هستند.

این طرح اولیه قرار است در شمال ایتالیا ساخته شود. پروژه مذکور Ca delle Alzaie نام دارد و شامل ۳ بلوک آپارتمانی است که در ساحل رودخانه سیل ساخته می شوند. این پروژه در محل یک کارخانه تخریب شده، ساخته می شود. ساختمان ها ۷ طبقه هستند و در هر طبقه دوتا سه آپارتمان وجود دارد.

این ساختمان ها طوری احداث می شوند که مکان پنجره ها ایده آل باشد. به این ترتیب علاوه بر حفظ حریم خصوصی ساکنان، در مصرف انرژی نیز صرفه جویی می شود. پنجره های ساختمان در قسمت های شمال و جنوب قرار می گیرند. همچنین اطراف خانه ها مملو از گیاهان خواهد بود. هدف از کاشت این درخت ها پاکسازی هوا، جذب دی اکسید کربن و تولید اکسیژن است.

در نمای سه ساختمان ۱۲۰ درخت و ۴۰۰ بوته کاشته می شود. این میزان گل و گیاه می تواند سالانه ییش از ۲.۷ تن اکسیژن تولید کند.


کد خبر 4437689

شیوا سعیدی قوی اندام

دانلود رمان و کتاب های جدید

تالار نقد نگاه دانلود