baten kaitos
کاربر نگاه دانلود
دو گروه مختلف تلاش های خود را وقف (پروژه کیهان شناختی ابرنواختر ) کرده اند . اولین کسی که به طور جدی وارد این میدان شد فیزیکدانی از ازمایشگاه "لورنس برکلی " در کالیفرنیا به نام "سائول مارتِر " بود . وی در اوایل سال 1990 وارد کار شد . سپس گروه چند ملیتی دیگری گرد هم امدند و موفق شدند که تقسیم بندی جدید و استانداردتری نسبت به ابرنواختر ها شکل بدهند .
تا سال 1998 هر کدام از دو گروه موفق به کشف 12 ابرنواختر شدند .
کاهش سرعت انبساط و اتساع عالم کم تر از ان بود که امگا برابر 1 باشد {همانطورکه انتظارش را داشتند - امگا در واقع کل ماده موجود در کیهان است } ولی بعضی از دانشمدان متصب برای اینکه عالم را ساده تر توصیف کنند اصرار داشتند امگا را برابر یک بدانند . انچه غیر منتظره بود این بود که ظاهرا اتساع عالم نه تنها کاهش نیافته بلکه سریعتر نیز شده است .
مجله سایِنس نیز در سال 1998 جز کشف اول این مساله را منتشر کرد
ابرنواختر ها انقدر دور هستند که بشه اندازه گیری دقیق از انها داشت به اظافه که ابر و غبارهای کیهانی شاید باعث بشه فاصله ابرنواختر ها را بیشتر از ان چیزی که هستند برای ما جلوه بدهد .
بهر شکل اگر اتساع عالم شتاب دار باشد نتیجه ای اعجاب انگیز و غیر منتظره را میتوان از ان استنباط کرد که به خود فضا مربوط میشود .
باید نیروی دیگری وجود داشته باشد که میتواند در خلا چنین " دافعه کیهانی " را تولید کند . این نیرو در منظومه شمسی ما و حتی کهکشان راه شیری محسوس نیست ولی در مقیاس های خوشه های کهکشانی بر گرانش فائق میاید .
انوقت علی رغم جاذبه گرانشی ماده ی تاریک روند { که باعث کند شدن عالم میشه } روند اتساع میتواند سریعتر شود انوقت است که باید عدد دیگری معرفی و توضیح داده شود که به ان پادگرانش گویند .
معمولا تصویر ذهنی ما از خلا معادل هیچ است . اما اگر میتوانستیم قسمتی از فضای بین ستاره ای را انتخاب و ان را از اندک ذراتی که داشت خالی کنیم و حتی جلوی تابش هایی را که از ان عبور میکند بگیریم و ان را تا دمای صفر مطلق سرد کنیم انگاه باز فضای باقی مانده میتوانست مقداری نیرو وارد کند . خود انیشتین حدس زده بود که چنین میتواند باشد . او در سال 1917 اندکی پس از ارائه نسبیت عام به فکر افتاد نظریه نسبیت عام را در باره کل عالم به کار بگیرد .
در ان زمان نگرش کیهان شناسان این بود کل عالم کهکشان راه شیری است و ایستا و ثابت میباشد . انیشتین دریافت اگر عالم ثابت قرار دهیم خیلی زود شروع به کوچک شدن میکند . زیرا بر اساس گرانش هر جزئ ان شروع به جذب جزء دیگر میکند .
پس عالم نمیتوانست ساکن باشد . وی برای مقابله با این مساله یک ثابت کیهان شناسی به معادلات خود اظافه کرد با این کار تاثیر جاذبه را از نظر خودش خنثی نمود . از دهه 1920 میلادی به بعد این تصویر بهیچ وجه سازگاری با مشاهدات ما نداشت چرا که درک کردیم کیهان در حال منبسط شدن میباشد . از این رو انیشتین عامل کیهان شناسی که وارد معادله اش کرد را بزرگترین گاف خود نام برد . ولی اگر او چنین نکرده بود چه بسا ممکن بود او اولین شخصی باشد که انبساط عالم را کشف نمود .
اما امروز که دهه ها از این ثابت کیهان شناسی انیشتین میگذرد .
شواهد دیگری از شتاب دار بودن عالم در سالهای بعدی کشف شد .تابش زمینه کیهانی یا همان روشنی به جا مانده از مهبانگ در پهنای اسمان یکسان نیست. عدم یکنواختی هایی بسیار خفیف در دما وجود دارد که سبب انها همان ناهماهنگی هایی هستند که به کهکشانها و خوشه های کهکشانی منجر شده اند .
نیروی غالب بر سیارات ستارگان کهکشان نیروی گرانش است . اما در مقیاس های بزرگتر مثل خوشه های کهکشانی ..چگالی متوسط ..انقدر کم است که شاید نیروی دیگری نیروی غالب باشد . به نظر میرسد لاندا یا همان نیروی پاد گرانش سرنوشت نهایی کیهان را در دست دارد . در واقع چیزی که انیشتین بزرگترین گاف زندگیش نامید چندین دهه بعد به عنوان کاندیدای انرژی تاریک لقب گرفت . درست مثل سیاه چاله ها که از دل نسبیت عام بیرون امد ولی خود او این مساله را باور نداشت .
اگر مقدار لاندا بزرگتر از ان چه که هست میبود به جای انکه پس از تشکیل کهکشانها با گرانش باهم به رقابت میپرداختند انگاه این اثر ..گرانش را در مراحل ابتدایی عالم مغلوب میساخت . و طبعا اصلا کهکشانی شکل نمیگرفت
خوب فهمیدیم که کیهان ما توسط نیرویی مرموز در حال اتساع شتاب دهنده است . ده میلیارد سال اینده شاید کمی بیشتر کلیه ساختارهایی که امروز میبینیم وجود نخواهد داشت . و انقدر از هم فاصله گرفتند که حتی فرکانس های رادیویی از کهکشانهای دوردست بسیار کمتر به ما میرسد .
اگر لاندا صفر باشد جاذبه گرانش تندی دور شدن را کاهش میدهد اما هیچ وقت متوقف نمیشود . اما اگر لاندا صفر نباشد بلکه مقدار ناچیزی باشد انگاه دافع کیهانی کهکشانها را با سرعتی فزاینده از هم دور خواهد کرد
تا سال 1998 هر کدام از دو گروه موفق به کشف 12 ابرنواختر شدند .
کاهش سرعت انبساط و اتساع عالم کم تر از ان بود که امگا برابر 1 باشد {همانطورکه انتظارش را داشتند - امگا در واقع کل ماده موجود در کیهان است } ولی بعضی از دانشمدان متصب برای اینکه عالم را ساده تر توصیف کنند اصرار داشتند امگا را برابر یک بدانند . انچه غیر منتظره بود این بود که ظاهرا اتساع عالم نه تنها کاهش نیافته بلکه سریعتر نیز شده است .
مجله سایِنس نیز در سال 1998 جز کشف اول این مساله را منتشر کرد
ابرنواختر ها انقدر دور هستند که بشه اندازه گیری دقیق از انها داشت به اظافه که ابر و غبارهای کیهانی شاید باعث بشه فاصله ابرنواختر ها را بیشتر از ان چیزی که هستند برای ما جلوه بدهد .
بهر شکل اگر اتساع عالم شتاب دار باشد نتیجه ای اعجاب انگیز و غیر منتظره را میتوان از ان استنباط کرد که به خود فضا مربوط میشود .
باید نیروی دیگری وجود داشته باشد که میتواند در خلا چنین " دافعه کیهانی " را تولید کند . این نیرو در منظومه شمسی ما و حتی کهکشان راه شیری محسوس نیست ولی در مقیاس های خوشه های کهکشانی بر گرانش فائق میاید .
انوقت علی رغم جاذبه گرانشی ماده ی تاریک روند { که باعث کند شدن عالم میشه } روند اتساع میتواند سریعتر شود انوقت است که باید عدد دیگری معرفی و توضیح داده شود که به ان پادگرانش گویند .
معمولا تصویر ذهنی ما از خلا معادل هیچ است . اما اگر میتوانستیم قسمتی از فضای بین ستاره ای را انتخاب و ان را از اندک ذراتی که داشت خالی کنیم و حتی جلوی تابش هایی را که از ان عبور میکند بگیریم و ان را تا دمای صفر مطلق سرد کنیم انگاه باز فضای باقی مانده میتوانست مقداری نیرو وارد کند . خود انیشتین حدس زده بود که چنین میتواند باشد . او در سال 1917 اندکی پس از ارائه نسبیت عام به فکر افتاد نظریه نسبیت عام را در باره کل عالم به کار بگیرد .
در ان زمان نگرش کیهان شناسان این بود کل عالم کهکشان راه شیری است و ایستا و ثابت میباشد . انیشتین دریافت اگر عالم ثابت قرار دهیم خیلی زود شروع به کوچک شدن میکند . زیرا بر اساس گرانش هر جزئ ان شروع به جذب جزء دیگر میکند .
پس عالم نمیتوانست ساکن باشد . وی برای مقابله با این مساله یک ثابت کیهان شناسی به معادلات خود اظافه کرد با این کار تاثیر جاذبه را از نظر خودش خنثی نمود . از دهه 1920 میلادی به بعد این تصویر بهیچ وجه سازگاری با مشاهدات ما نداشت چرا که درک کردیم کیهان در حال منبسط شدن میباشد . از این رو انیشتین عامل کیهان شناسی که وارد معادله اش کرد را بزرگترین گاف خود نام برد . ولی اگر او چنین نکرده بود چه بسا ممکن بود او اولین شخصی باشد که انبساط عالم را کشف نمود .
اما امروز که دهه ها از این ثابت کیهان شناسی انیشتین میگذرد .
شواهد دیگری از شتاب دار بودن عالم در سالهای بعدی کشف شد .تابش زمینه کیهانی یا همان روشنی به جا مانده از مهبانگ در پهنای اسمان یکسان نیست. عدم یکنواختی هایی بسیار خفیف در دما وجود دارد که سبب انها همان ناهماهنگی هایی هستند که به کهکشانها و خوشه های کهکشانی منجر شده اند .
نیروی غالب بر سیارات ستارگان کهکشان نیروی گرانش است . اما در مقیاس های بزرگتر مثل خوشه های کهکشانی ..چگالی متوسط ..انقدر کم است که شاید نیروی دیگری نیروی غالب باشد . به نظر میرسد لاندا یا همان نیروی پاد گرانش سرنوشت نهایی کیهان را در دست دارد . در واقع چیزی که انیشتین بزرگترین گاف زندگیش نامید چندین دهه بعد به عنوان کاندیدای انرژی تاریک لقب گرفت . درست مثل سیاه چاله ها که از دل نسبیت عام بیرون امد ولی خود او این مساله را باور نداشت .
اگر مقدار لاندا بزرگتر از ان چه که هست میبود به جای انکه پس از تشکیل کهکشانها با گرانش باهم به رقابت میپرداختند انگاه این اثر ..گرانش را در مراحل ابتدایی عالم مغلوب میساخت . و طبعا اصلا کهکشانی شکل نمیگرفت
خوب فهمیدیم که کیهان ما توسط نیرویی مرموز در حال اتساع شتاب دهنده است . ده میلیارد سال اینده شاید کمی بیشتر کلیه ساختارهایی که امروز میبینیم وجود نخواهد داشت . و انقدر از هم فاصله گرفتند که حتی فرکانس های رادیویی از کهکشانهای دوردست بسیار کمتر به ما میرسد .
اگر لاندا صفر باشد جاذبه گرانش تندی دور شدن را کاهش میدهد اما هیچ وقت متوقف نمیشود . اما اگر لاندا صفر نباشد بلکه مقدار ناچیزی باشد انگاه دافع کیهانی کهکشانها را با سرعتی فزاینده از هم دور خواهد کرد
