در زمان پرتاب حالتی شبیه به دراز کشیده

[baten kaitos]

حتماً برایتان اتفاق افتاده زمانی که در یک خودرو نشسته‌اید ناگهان با شدت از جا کنده شود. در این صورت نیرویی شما را به عقب پرتاب می‌کند و به پشتی صندلی می‌چسباند. به این نیرو شتاب و حاصل آن را فرا باری می‌گوییم. فضانوردان در زمان پرتاب با موشک و در نتیجه سرعت زیاد آن فشاری بسیار شدیدتر و چندین برابر بیشتر را باید تحمل کنند زیرا هنگام پرتاب سرعت موشک چندین برابر بیشتر است و در نتیجه نیرویی که بر وارد می‌آورد نیز بیشتر خواهد بود. در روی زمین انسان عادت کرده است که بر این اضافه بار فائق آید و تمام حرکات خود را با نیروی جاذبه زمین تطبیق دهد. در موقع پرتاب به فضا وزن انسان ممکن است هشت و حتی ده برابر هم افزایش یابد. فضانورد با نیرویی ده برابر بیشتر از وزن خود به پشتی صندلی فشرده می‌شود.
افزایش وزن در کار دستگاه‌های داخلی انسان نیز اثر می‌کند قلب سنگین‌تر شده، ماهیچه باید کارهای مشکل‌تری انجام دهند و وزن خون هم سنگین‌تر می‌شود.
انسان تأثیر این افزایش وزن را در صورتی که عمود بر محور طولی بدن (یعنی از ناحیه سـ*ـینه و یا از ناحیه پشت) باشد بهتر تحمل می‌کند تا این که امتداد اثر آن در طول محور طولی بدن و جهتش به سمت پا و یا برعکس باشد. اگر امتداد اثر شتاب در طول محور طولی بدن و جهتش به سمت پا باشد یعنی اگر از ناحیه سر وارد آید در این صورت قلب برای بالا بردن خون «سنگین» تا ناحیه سر توانایی لازم را نخواهد داشت و یا به‌سختی این کار را انجام می‌دهد. ولی چنانچه انسان «دراز کشیده باشد» و تأثیر شتاب عمود بر محور طولی بدن وارد آید، قلب نیز با موفقیت از عهده انجام وظایف خود بر می‌آید. به همین دلیل فضانوردان در زمان پرتاب حالتی شبیه به درازکش دارند و پشتشان به زمین و صورتشان رو به فضا است.