Mårzï¥ē
کاربر نگاه دانلود
ستاره های الکتریکی
فیزیکدانان پلاسما استدلال می کنند که ستارگان به وسیله ی تاثیرات " پینچهای" الکترومغناطیسی بر گرد و غبارهای پراکنده و نامحدود، شکل می گیرند. " پینچ" توسط نیروی مغناطیسی بین رشته های موازی جریان که بخشی از جریانات الکتریکی عظیمی هستند که در داخل کهکشانها جریان دارند.این نیرو در متمرکز کردن مواد به مراتب موثر تر از گرانش است و درست برخلاف گرانش، این نیرو می تواند تکانه ی زاویه ای مازاد که تمایل به جلوگیری از فروریختگی دارد را حذ ف کند. مهندس " رالف یرگنز" ( درگذشته) از فلاگستاف آریزونا در سال 1970 در یک جهش بزرگ اظهار کرد که ورودیهای الکتریکی متوقف نمی شوند و ستاره ها موتورهای گرماهسته ای نیستند! این نظریه ای بسیار بدیهیست زمانیکه ما خورشید را از چشم انداز تخلیه های الکتریکی ببنیم.
جریانهایی که ستارگان را شکل می دهند عامل قدرتمندتر شدن آنها هم هستند. ستارگان عملکردی شبیه به یک قطب مغناطیسی در تخلیه های درخشان در یک کهکشان دارند. ستارگان درخشانی همچون خورشید ما، درواقع توپی از رعد و برقهای فشرده شده هستند! مادامیکه الکترون ها به سمت سطح رانده می شوند مواد داخلی ستاره به تدریج به لحاظ الکتریکی مثبت و مثبت تر می شوند. در نتیجه نیروهای الکترواستاتیکی داخلی ستاره مانع از فروریختگی گرانشی و گاهی باعث یک شکاف الکتریکی که منجر به " تولد" یک ستاره ی همدم یا یک سیاره ی غول پیکر گازی ، می شود. درخشش ناگهانی، یا انفجارات نواختری از نشانه های چنین رویدادهایی است. روشن است که چرا ستارگان معمولا یک همدم دارند، و اینکه چرا بیشتر سیارات گازی غول پیکر که در دوردستها آشکار سازی شده اند، در مداری تا به این حد نزدیک به ستاره مادر خود در حال چرخشند.
نظریه ی تکامل ستارگان و سن ستارگان یک افسانه ی استادانه است. مشخصات ظاهری یک ستاره توسط محیط الکتریکی اطرافش تعیین می شود و به سرعت می تواند تغییر یابد. فیزیکدانان پلاسما و مهندسین برق به خوبی می توانند دشارژهای پلاسمایی را در ستارگان شناسایی کنند؛ در حالیکه فیزیک ستاره ای در حال پیمودن مسیر نادرستی است.
فیزیکدانان پلاسما استدلال می کنند که ستارگان به وسیله ی تاثیرات " پینچهای" الکترومغناطیسی بر گرد و غبارهای پراکنده و نامحدود، شکل می گیرند. " پینچ" توسط نیروی مغناطیسی بین رشته های موازی جریان که بخشی از جریانات الکتریکی عظیمی هستند که در داخل کهکشانها جریان دارند.این نیرو در متمرکز کردن مواد به مراتب موثر تر از گرانش است و درست برخلاف گرانش، این نیرو می تواند تکانه ی زاویه ای مازاد که تمایل به جلوگیری از فروریختگی دارد را حذ ف کند. مهندس " رالف یرگنز" ( درگذشته) از فلاگستاف آریزونا در سال 1970 در یک جهش بزرگ اظهار کرد که ورودیهای الکتریکی متوقف نمی شوند و ستاره ها موتورهای گرماهسته ای نیستند! این نظریه ای بسیار بدیهیست زمانیکه ما خورشید را از چشم انداز تخلیه های الکتریکی ببنیم.
جریانهایی که ستارگان را شکل می دهند عامل قدرتمندتر شدن آنها هم هستند. ستارگان عملکردی شبیه به یک قطب مغناطیسی در تخلیه های درخشان در یک کهکشان دارند. ستارگان درخشانی همچون خورشید ما، درواقع توپی از رعد و برقهای فشرده شده هستند! مادامیکه الکترون ها به سمت سطح رانده می شوند مواد داخلی ستاره به تدریج به لحاظ الکتریکی مثبت و مثبت تر می شوند. در نتیجه نیروهای الکترواستاتیکی داخلی ستاره مانع از فروریختگی گرانشی و گاهی باعث یک شکاف الکتریکی که منجر به " تولد" یک ستاره ی همدم یا یک سیاره ی غول پیکر گازی ، می شود. درخشش ناگهانی، یا انفجارات نواختری از نشانه های چنین رویدادهایی است. روشن است که چرا ستارگان معمولا یک همدم دارند، و اینکه چرا بیشتر سیارات گازی غول پیکر که در دوردستها آشکار سازی شده اند، در مداری تا به این حد نزدیک به ستاره مادر خود در حال چرخشند.
نظریه ی تکامل ستارگان و سن ستارگان یک افسانه ی استادانه است. مشخصات ظاهری یک ستاره توسط محیط الکتریکی اطرافش تعیین می شود و به سرعت می تواند تغییر یابد. فیزیکدانان پلاسما و مهندسین برق به خوبی می توانند دشارژهای پلاسمایی را در ستارگان شناسایی کنند؛ در حالیکه فیزیک ستاره ای در حال پیمودن مسیر نادرستی است.
