هرمزگان معرفی شهر میناب

[KIMIA_A]

درآميختن تاريخ ميناب با تاريخ شهر هرمز باستانى به گونه ای است که ،در حال حاضر خرابه‌‌هاى اين شهر در نزديکى شهر ميناب قرار دارد و در واقع اين شهر جاى آن را گرفته است. در سال ۳۲۶ قبل از ميلاد ، اسکندر مقدونى درياسالار خود – نئارخوس (نئارک) – را از طريق مصب سند رهسپار خليج فارس کرد. وى پس از عبور از سواحل مکران به دهانه رودخانه «آدميس» در نزديکى شهر هرمز رسيد و مورد استقبال اهالى شهر قرار گرفت و چندين روز در اين شهر اقامت کرد. عده‌اى از مورخان ، بنيانگذارى شهر هرمز کهنه را به اردشير بابکان (پاپکان) ساسانى منسوب مى‌دانند؛ در صورتى که چندين قرن پيش از آن سپاه اسکندر در اين شهر اقامت داشته است. در حدود سال ۱۰۰۰ ميلادى يکى از شيوخ عمان به نام محمد براى تصرف خليج‌فارس و سواحل آن هجوم آورد و از نارضايتى اهالى هرمز نسبت به حاکم وقت استفاده کرد و بندر هرموز را تصرف کرد. پس از او ، پسر وى به نام سليمان و سپس فرزندان او حکومت شهر هرمز را به دست گرفتند.

Please, ورود or عضویت to view URLs content!

شهرستان میناب

در سال ۱۳۰۰ ميلادى ، ‌ جمعى از سواران مغول (نوادگان اميرتيمور گورکانی) به اين شهر حمله کردند و خرابى بسيار به بار آوردند. در نتيجه امير هرمز همراه با مردم شهر ، بندر هرمز را ترک کرده و به جزيره هرمز کنونى مهاجرت نمودند و بدين ترتيب حکومت خشکى هرمز به جزيره جرون منتقل شد. در سال‌هاى ۱۸۰۴-۱۷۹۳ ميلادى سلطان عمان – سلطان ابن احمد – با حمايت انگليسى‌ها ، حاکميت خود را در گواتر به ناصرخان – حاکم آن ناحيه – تحميل کرد و نفوذ خود را در سواحل مکران گسترش داد و بدين‌سان سواحل درياى عمان نيز به دست وى افتاد. وى در رويارويى با ايران احتياط مى‌کرد؛ اما سعى کرد تا اداره بندرعباس و ميناب را نيز به دست آورد. در اين ايام ، آقامحمدخان قاجار به دليل درگيرى‌هاى داخلى فرصت نکرده بود تا قدرت خود را در جنوب کشور تحکيم نمايد. بدين لحاظ جزاير قشم و هرمز تحت کنترل حکومت عمان قرار داشت.

Please, ورود or عضویت to view URLs content!

شهرستان میناب

در سال ۱۸۵۲ با توافق دولت ايران و عمان عهد‌نامه‌اى تنظيم شد که طى آن ، ‌ اراضى سواحل و جزيره‌هاى ايران و شهر ميناب مجدداً به مالکيت ايران درآمد.
ميناب امروزى که تاريخ آن با قدمت تاريخى هرمز قديمى درآميخته است ، شهرى آباد و پررونق است. اين شهر يکى از نواحى مستعد کشاورزى استان هرمزگان نيز هست و محصولات جاليزى ، مرکبات و خرماى آن بسيار معروف مى‌باشد.

Please, ورود or عضویت to view URLs content!

درختان انبه

Please, ورود or عضویت to view URLs content!

زمین های کشاورزی میناب

 

[مهربانوی ایرانی]

معرفی شهر میناب
میناب یکی از شهرستان‌ های شرقی استان هرمزگان واقع در جنوب ایران است. مرکز این شهرستان، شهر میناب است. شهرستان ميناب پر جمعيت ترين شهرستان استان هرمزگان بعد از بندرعباس است كه شهر میناب، بزرگترین شهر غیر بندری استان نيز می ‌باشد. میناب از شهرستان های سرسبز و پر رونق استان هرمزگان بشمار میرود.
نام: میناب
وجه تسمیه: میناب را به دلیل نزدیکی با دریا و فراوانی رودهایش به آن «میان آب» نیز گفته اند که اندک اندک به میناب تغییر یافته است.
واژه شناسی: واژه میناب، در گذشته به جهت شفافیت آب رود میناب، مینا آب بوده، که به مرور زمان و به دلیل دگرگونی، حرف «آ» از بین رفته و به گونه میناب درآمده است.

منبع:تریپ یار​

 

[مهربانوی ایرانی]

نامهای قدیمی: اورگانا، منا، مناب، مینا، و مینو، آنامیس

استان: هرمزگان

تاریخچه: جلگه میناب بیش از ۱۰۰ هزار سال قدمت دارد. میناب یا هرمز کهنه، بازمانده شهری است که بنای آن را به اردشیر بابکان نسبت می دهند. تاریخ میناب با تاریخ شهر هرمز باستانی درآمیخته است. قدیمی‌ ترین نامی که در کتب تاریخی و در زمان هخامنشی از میناب بـرده شده شهر اورگانا ORGANA بوده است. مردم محل بر این باورند که در روزگاران کهن، دو خواهر به نام ‌های «بی‌ بی مینو» و «بی‌بی نازنین» این شهر را پایه ‌گذاری کرده ‌اند. ناحیه میناب از دیرباز نه تنها به نام‌ های گوناگون، نظر جهانگردان را به خود جلب کرده، بلکه دست‌ خوش یورش‌ های ویرانگر نیز بوده است. در محل امروزی میناب، شهری آباد، که مرکز ایالت هرمز کهنه بوده، قرار داشته که تیمورلنگ با یورش وحشیانه خود، آن را خراب کرده و هفت دژ استوار آن را نیز ویران ساخته است. ​

 

[مهربانوی ایرانی]

یکی از دژهای ویران شده شهر به نام دژ «بی بی می نو»، که همان «بی بی مینو» باشد، در گوشه خاوری شهر باقی مانده است و به آن «دژ هزاره» هم می ‌گویند. از بازمانده ‌های تاریخی این شهر، دژ میناب است، که شهر میناب بر دامنه آن بنا شده است. این دژ تا اواخر دوران قاجاریه، مرکز حکومت بوده و اکنون خرابه‌ ای بیش نیست. میناب در سال ۱۳۳۹ بعنوان شهرستان تأسیس شده است.

تقسیمات کشوری: این شهرستان شامل چهارشهر به نام هاي (ميناب، تيرور، هشتبندي، سندرك) و چهار بخش به نام هاي (مركزي، هشت بندي، بندزرك، سندرك) مي باشد.

موقعیت جغرافیایی: میناب در شرق استان هرمزگان در کناره های خلیج فارس و دریای عمان در 9 درجه و 27 دقیقه عرض شمالی و 57 درجه و 4 دقیقه طول شرقی قرار دارد​

 

[مهربانوی ایرانی]

و در فاصله 95 كيلومتري مركز استان واقع شده كه از شمال به رودان ،از مشرق به شهرستان جاسك و چابهار، از جنوب به درياي عمان و از مغرب به شهرستان بندرعباس محدود شده است. فاصله آن تا بندرعباس نیز 104 کیلومتر است.

آب و هوا: میناب در تابستان آب وهوایی گرم و مرطوب دارد و در زمستان ها معتدل است.

مساحت: ۵۳۹۳ كيلومتر مربع

ارتفاع از سطح دریا: ۴۰ متر

محصولات: مهمترین محصولات کشاورزی آن، مرکبات خرما، صیفی جات، غلات، پرتقال، لیموترش، گوجه فرنگی، خیارسبز، هندوانه، پیاز، بادمجان و ... است. باغات انبه میناب معروف هستند.

فرهنگ و آداب و رسوم: ترکیب قومی میناب از فارسی‌ زبانان هرمزی (مینابی)، عرب ‌های حاشیه خلیج فارس،​

 

[مهربانوی ایرانی]

ایرانیان آفریقایی ‌تبار، بلوچ‌ ها و بشاگردی ‌ها است. بازیهای محلی آن عبارتند از: دارتوپا، رمازا، یک قل دو قل، دارکلکا، آزادا، کامپوت، انتلا، کفلیتا، تیلما

جمعیت: ۷۰۵/۲۳۵ نفر

زبان محلی: در شهر میناب لهجه بندری با کمی تغییر و کلمات متفاوت به کار می ‌رود. در اطراف میناب، مردم به گویش‌ های مختلفی از جمله بلوچی صحبت می‌ کنند.

جاذبه های گردشگری: قلعه به بی بی مینو، قلعه سیریک، قلعه کردر، قلعه شاداب، قلعه گرازو، قلعه گوربند، معبد عشاق روستای کروک، پنج شنبه بازار میناب، جنگل های حرا و چندل خورآذینی، سد استقلال میناب، باغات انبه، ساحل کوهستک، مساجد هفت خواهران، بلوکی، الله وردیخان، سنگی، آب انبار شیرین و فرهاد، قنات آب شهر، غار قدیمی اریکسون، چشمه های گیو، نودر، خانه های ایمانی، پاکوهی،​

 

[مهربانوی ایرانی]

بهادری، پاسلار، ترابی، معلمی، صیادی، قسمی، بلوچ، جهانگیری، حاجی عباس، آستانه حضرت ابوالفضل، شاه محمد، شاه مرعش، زیارت شاه پریان، شیخ شمس الدین ، حضرت سلیمان، رقیه خاتون، قدمگاه ائمه (ع)، سرمست، سنگکی، شهرهای قدیمی درگ پایین، جوزین، گران، محوطه های لنگر، کیش، مهرغان، احمدآباد، کولباس، دره گبری، قلعه های گرو، آسمان، کریان، شهسوار، راونگ، حاج خادمی، سرنی، سراوان، دزدان، عرب های مسقطی، حاجی خان، محتاج سربازان، کلیبی، قبرستان گرو، ماه خاتونی، کریان، لنگ شهید، مولوی و ...

سوغاتی و صنایع دستی: سفال گری، برقع، گلابتون دوزی، خوس دوزی، سوزن دوزی، حصیربافی

غذای محلی: پودینه، قلیه ماهی، قلیه میگو، هواری، کپاتیف بریجی، ماهی کباب

بهترین زمان بازدید: اوایل بهار​